Þjóðviljinn - 14.05.1944, Side 7

Þjóðviljinn - 14.05.1944, Side 7
Sunnudagur 14. maí 1944. » JÓ® YIL JINN 7 Halvor Floden: PHYLLIS BeNTLEY: ARFUR ÞEGAR ÉG VAR TÖFRAMAÐUR. „Eg er hræddur um að hrífunni hafi orðið illt í höfð- inu,“ sagði pabbi og leit á hrífuhausinn minn. Og ég, sem hélt, að ég gæti leynt þessu allan sláttinn! „Lofaðu mér að sjá,“ sagði pabbi og tók hrífuna. „Eg er búinn að gera við hana. Er hún ekki ágæt?“ sagði ég. „Jú, mér sýnist þú hafa gert bærilega við hana. Þú hefur klofið hausinh með stærðar nagla, svo að hann er alveg ónýtur“. Eg gat ekkert sagt við þessu, fór út og lofaði að rigna á mig ofan af þakinu. Eg var bæði hryggur og reiður. Það var ómögulegt að gera fullorðnu fólki til hæfis. Alltaf var eitthvað fundið að því, sem ég gerði. Eg bjóst varla við að mega standa lengi úti í rigningunni, án þess að fundið yrði að því líka. „Hvernig brotnaði hrífan?“ „Hún bara — hún bara — hún bara datt“. Eg kom varla upp orðunum. Mér varð eitthvað svo ónotalegt innanbrjósts. Það var eins og einhver hvíslaði illilega að mér: Nú skrökvarðu! „Þarna sérðu hvernig það fer, þegar þú berð alla skapaða hluti á nefinu,“ sagði pabbi. . Allt fólkið hló og pabbi líka. Mér létti heldur. Það var ekki hætta á ferðum, fyrst pabbi hló. Eg hafði ómögulega kjark til að gera hann reiðan og .segja honum eins og var, að ég hefði drepið froskinn — sköpunarverk guðs. Það var miklu, miklu minni synd, að iðka töfrabrögð og bera hrífuna sína á nefinu, en að drepa froska. Þessvegna lofaði ég pabba að halda það, sem hann vildi. „Eg verð víst að lána þér gömlu hrífuna mína. En ef þú reynir að bera hana á nefinu, verður það flatt. Hún er svo þung,“ sagði pabbi. Hann orðaði ekki hrífuna-eftir það. Mér fór að þykja Qg ÞETT4 Margar sögur eru til um menn, sem hafa haft óskiljanlegt minni, hvað sem hæft er í þeim. Themestoldes á að hafa munað nöfn allra Aþenubúa, en þeir voru um 20 þús. Alexander mikli og Kyros mundu, að sögn, nöfn allra hermanna sinna. Maður nokkur á Korsiku, Guillo Guide, náði ótrúlegri æfingu í að muna orð, sem lesin voru upp fyr- ir honum. Ilann komst svo langt að muna 3600 samhengislaus orð. Danski fræðimaðurinn, Madvig, á að hafa verið svo næmur, að hann gerði kunningjum sínum það til gamans, að læra dagblað utan að á hálftíma. Einnig fara sögur af franskri konu, sem kunni Gamla testamentið utan að — en þess er ekki gtetið, hve lengi lnin var að læra það. Fjölda margar sagnir eru til- á íslandi um næma menn og minn- uga. Ein segir frá manni, sem vakti hneyksli með því að leika sér að kindarvölu allan messutím- ann í kirkjunni. Prestur ávítti hann, • sem vonlegt var, en hinn kvaðst ekki hafa tekið verr eftir en aðrir og hafði upp ræðu prests orðrétta. Síðari tíma undramenn af þessu tagi hafa verið rannsakaðir af vís- indamönnum. Þar á meðal var þýzki stærðfræðingurinn, lluckle. Það tók hann eina mínútu að festa sér í minni sextíu stafa tölu. Ilann kvað þetta árangur langrar æfing- ar. Annar töluvitringur, Diamandi, nam í réttri röð 204 einstafa töl- ur á 75 mínútum. Franskur piltur vakti eftirtekt á sér með því að standa við járn- braut og festa sér í minni töluna á hverjum vagni í langri lest, sem þaut framhjá. Hann reyndist ó- skeikull í þessu. Aftur á móti hafði hann litla hæfileika á öðrum svið- um. fram ferð sinni. Vegurinn var vondur og verkurinn í,fætinum óx. Því fór hann hægt, það sem eftir var leiðarinnar og kom seinna til Scape Scare, en hann hafði ætlað. Will hafði búizt við að Joe yrði kominn heim, en sér til mikillar undrunar, sá hann ekki ljós í glugga. Hann leit inn um gluggann og sá Maríu sitja við eldinn og horfa inn í logann. Ef til vill var hún að hugsa um hann. Hann fékk hjartslátt, hraðaði sér að dyrunum og barði. Hann undraðist hvað hún kom skjótt til dyra. Hún opn- aði, rýndi út í myrkrið og spurði í ákafa: „Hver er þar? Svaraðu mér. Hver er þar?“ „Það er ég — Will,“ svaraði hann og hélt enn í tauminn á hestinum. ,,Will!“ hrópaði hún í hræðslu. „Er nokkuð að? Hvar er Joe?“ „Vertu róleg. Það er ekkert að, svo eg viti. Og Joe er sjálf- sagt á leið heim úr verksmiðj- unni.“ „Kemur þú ekki frá verk- smiðjunni?" ,>Nei, ég kom yfir heiðina, frá markaðinum í Annotsfield, — til að sjá þig. — Og það eru þá viðtökur sem ég fæ.“ Hún svaraði engu en lagði hendur um háls honum og kyssti hann. „Hvað er að þér, María? Þú ert svo óróleg?“ „Eg bíð eftir Joe,“ tautaði hún. „Þú færð mig í staðinn. Eg meiddi mig í fætinum. Eg held að ég verði að bíða þangað til Joe kemur heim og biðja hann að fara með mér heim.“ María var ánægð með þetta. Þau sprettu af hestinum og létu hann inn í litla skemmu bak við húsið. Þar hafði Bamforth gamli haft hestinn sinn María kveikti ljós og bætti á eldinn. Hún hjálpaði Will úr stígvélun- um og setti kalt vatn við ökl- ann, sem var orðinn mikið bólg- inn. Hún bar honum mat — graut og hafrabrauð — og bað hann að afsaka, hvað það væri ómierki- legt. Will var hin ánægðasti. Hann fylgdi Maríu eftir með augun- um hvert sem hún fór, dáðist að henni og vonaði að það dræg ist enn um stund, að Joe kæmi. María gekk til dyra, opnaði og horfði út í myrkrið. Haust- vindurinn næddi gegnum hús- ið, þyrlaði upp hárinu á kettin- um og blés í eldinn. Enn leið klukkustund og Joe var ekki kominn. María var auðsjáanlega orðin mjög hrædd um hann. Hún fór oft út til að horfa eftir honum. Seinast bað Will hana að setjast niður og vera rólega. „Vertu ekki að hugsa um Joe. Hann er fullorðinn maður og ætti að geta gætt að sér sjálfur — þó hann hafi ekki verið burð ugur í seinni tíð.“ l María leit- spyrjandi á hann. „Hann tók það svo nærri sér, þegar pabbi dó,“ sagði Will. ! „Já, hann gerði það.“ María stundi við. | Það varð löng þögn. María horfði kvíðafull út í bláinn. Hendur hennar héngu niður með mjöðmunum. Hún hlustaði I öðru hvoru. „Komdu og seztu hjá mér,“ sagði Will í bænarrómi. María sneri sér að honunr „Hvar heldurðu að Joe sé? Lizzie segir að maður hennar sé ekki heldur komin heim.“ „Þeir hafa þá náttúrlega báð- ir gengið inn á „Rauða ljónið“ og fengið sér ölglas,“ sagði Will. María fleygði sér niður á lág- an stól og andvarpaði: „Ekki er Joe vanur því “ Hún hugsaði sig um og bætti við í glaðlegri tón: „En þó gæti það náttúrlega ver- ið.“ Þegar Will nefndi „Rauða ljónið“, datt honum 1 hug að hann hafði hevrt getið um verk smiðjueiganda, sem hafði orðið gjaldþrota. Og því var um kennt, að hann hefði alltaf set- ið á. veitingahúsinu. „Viltu lána mér blaðið.“ sagð; Will. Hann mundi að hann hafði gefið Joe það daginn áð- ur. „Eg ætla að sjá auglýsingu um uppboð á þrotabúi.“ María leit flóttalega á hann og roðnaði. , Eg hef ekki blað- ið.“ „Fór Joe með það með sér í morgun?“ spurði Will. „Nei, hann brenndi því í gær- kvöld. Hann brennir alltaf blöð in, sem þú gefur honum nú orð- ið.“ „Brennir þau!“ Will varð orð- laus. „Því —?“ „Eg veit það ekki,“ svaraði María, hikandi. Will vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið og einhver óhugur greip hann. Hvernig gat Joe dottið í hug að brenna blöðin. Will gramdist. Joe var sannar- lega að verða eitthvað undar- legur, Hann leit á Maríu og sá að hún var ákaflega döpur. „Þú skalt ekki taka þetta nærri þér,“ sagði hann blíðlega. Tíminn leið. Will var orðinn viss um að Joe kæmi ekki, og mundi af einhverjum ástæðum hafa gist annarstaðar. Var þá sjálfur heim í nótt? Auk þess fann hann til í öklanum. nokkur ástæða til að hann færi Þau höfðu setið lengi þegj- andi og horft inn í eldinn. Storminn hafði lægt og þau heyrðu kirkjuklukkuna í Marth waite slá. „María,“ sagði hann. „Bróðir þinn kemur ekki eftir þetta. Eg verð ,held ég, að vera hjá þér í staðmn. María leit undan og roðnaði. „Hvað segir þú um það?“ spurði hann og lagði handlegg- inn utan um hana og yfir brjóst hennar. Hún þagði og fann hjarta sitt slá undir hönd hans. Stormurinn rauk upp aftur með dynjandi rigningu og hvein á húsunum í Scape Scar. En þau voru úr traustum steini. Óveðrið og veðurhljóðið úti gerði kyrrð stofunnar enn dýpri. Óveðrið lægði undir morgun- inn. Það hafði birt upp með frosti — fyrstu frostnótt hausts- ins. Will vaknaði um sólarupp- komu. Hann sá út um gluggann, hvernig himininn breytti lit — jfyrst hvítleit rönd yfir hæðar- brúninni, sem breyttist í gult og smám saman varð himininn eldrauður úti við sjóndeildar- hringinn og það var eins og hæð irnar stæðu í ljósum loga. Honum datt ósjálfrátt í hug, að svona eldrauður morgunroði væri aldrei talinn góðs viti. María svaf enn og hallaði höfðinu að brjósti hans. Hann snerti hár hennar og heita, rjóða vanga hennar með hend- inni. Ást hans varð fáein augna- blik nærri því sársaukablandin. Það dró fyrir sólina. Himin- inn gránaði og morgunroðinn fölnaði, þar til hann dó út. Til- finningar Will kyrrðust við þessa sjón og hann fann til þunglyndis. Hann óskaði þess eins, að María vaknaði og segði eitthvað. Hann sofnaði aftur en hrökk allt í einu upp. María var farin. í sama bili heyrði hann háreysti úti. Reiðileg karlmannsrödd tal aði, kona grét ákaflega og börn kveinuðu hvert í kapp við ann- að. Hann heyrði aðra kvenrödd, óstyrka en örvæntingarfulla. Var þetta ekki rödd Maríu? Will gekk út að glugganum en sá engan, nema grátandi barn, sem hafði hendurnar fyr- ir andlitinu. Þar þekkti hapn drenginn, sem hann hafði gefið sixpence fyrir að halda í hest- inn. Hitt fólkið stóð svo nálægt húsinu, að hann sá það ekki. Eftir litla stund kom í ljós kona, sem auðsjáanlega vai' vanfær. Hún laut niður að barn inu og reyndi að hugga það. Will klæddi sig og var á leið niður stigann, þegar honum datt í hug, að mannorð Maríu

x

Þjóðviljinn

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.