Þjóðviljinn - 20.07.1944, Blaðsíða 7

T'immtudagur 20. júli 1944.
J»JÓÐYILJINJN
Robert Bruck:
ÞRÍR FÖRUSVEINAR
kliðargöng, þar sem bál voru kynnt, en á þeim voru
vondir menn og óþekkir krakkar steiktir af púkum. Og
því meir, sem mennirnir börmuðu sér, því betur
skemmtu púkarnir sér. Loks komum við inn í aðalsal-
inn, en þar er varla þolandi við fyrir hita. Þar sá ég sjálf
an höfuðpaurinn sitja 1 logandi hásæti, þar var sá, sem
kallaður er Belsebúb í biblíunni. Hann var kolsvartur
og loðinn eins og björn, og munnurinn var svo víður, að
hann náði eyrna milli. Beint á móti honum sat í öðru
hásæti amma hans og hafði rauða skuplu um hausinn,
og nefið á henni glóði elns og kopar. í kringum Belsebúb
og ömmu hans flugu. fuglar með járnnef og glóandi augu,
og þegar þeir flugu, skildu þeir eftir glóandi rákir, líkt
og halastjörnurnar gera. Eg stóð þarna steini lostinn og
horfði á, en allt í einu komu út úr öllum hornum púkar
í þúsunda tali og fóru að dansa. Og þegar dansinum var
lokið, veifaði höfuðpaurinn, og þá heyrði ég svo mikl-
ar og hræðilegar þrumur, að ég vaknaði.
Nú skoruðu þeir báðir á þriðja piltinn, að segja sinn
draum. En hann sagði: „Mig dreymdi ekkert. Eg sá,
meðan þið sváfuð, hvar þið voruð, þú í Himnaríki og
þú í Helvíti. En þar sem nú enginn maður kemst aftur
hvorki úr Himnaríki eða Víti, fannst mér ég hafa glatað
ykkur, og því borðaði ég meginið af brauðinu og ætlaði
að geyma mér hitt, þangað til seinna. En nú er mér
sama, þótt þið eigið það, því að nú er ég farinn. Verið
þið sælir. Svo veifaði hann hatti sínum og yfirgaf hina
íölsku félaga sína, sem horfðu skömmustulegir á efir
honum, þangað ítil hann hvarf sjónum þeirra.
Nú hélt hann áfram ferð sinni einn saman og ráfaði
um skóginn. Sólin gyllti blöð trjánna og litaði trjábolina
gullrauða, og hvar sem hann fór heilsuðu fuglarnir hon-
um með söng, en svört, digur býfluga flaug á undan hon-
um og vísaði honum leiðina, svo að hann kæmist í eitt-
hvert þorp áður en dimmt væri orðið úm kvöldið, þar
sem hann gæti fengið að sofa og hvíla sig undir ferðina
daginn efir. Þannig gekk hann glaður leiðar sinnar og
italaði við fuglana, þangað til hann sá út úr skóginum. Og
eftir nokkra stund kom hann auga á vingjarnlegt þorp
í litlum dal. I miðju þorpinu var rauð tígulsteinakirkja.
ÞETTA
Tennyson lávarður, enska ljóð
skáldið (1809—1892) var ákaf-
^ur reykingamaður. Einu sinni
veðjuðu nokkrir vinir hans við
hann, að hann gæti ekki hætt
að reykja. Hann kvað það ekki
míkinn vanda og fleygði pípum
sínum og tóbaki út um glugg-
ann og kvaðst hér með hætta
öllum reykingum:. Morguninn
eftir bar ekkert á honum, hann
var hinn kurteisasti að vanda,
en þó kannski dálítið farísealeg
ur. Næsta dag var hann geð-
vondur og hafði allt á hornum
sér, aldrei þessu vant, um nótt-
ina gat hann ekki sofið. Að
nnorgni hins þriðja dags fór
hann snemma á fætur leitaði
í garðinum unz hann fann eina
r""'i

PHYU'-. uENTLEY:
A R E U R
pípu sína og etthvað af tóbaki,
kveykti í og kom hinn glaðasti
og ánægðasti inn til vina sinna.
Segðu’ að ást mín auðkeypt sé,
ég önug, dramb mér tamt,
og kýmnisnauð, með fíkn í fé,
ég fyrirgef þér samt.
Segðu’ að ég sé gömul, grá
og grett með úfið strý
og rödd sem ljótari’ enginn á,
ég ann þér fyrir því.
En segirðu: rétt hún ríma ei
kann,
ég rek þig burt, tek annan
mann.
Dorothy Parker.
Jonathan horfði með athygli
á Brigg, og rétti honum hönd-
ina. Það var lítil, grönn hönd.
„Jæja, svo þú ert sonur
Briggs“, tautaði Jonathan. „Þú
ert stór og myndarlegur pilt-
ur“. Hann smeygði hendinni
undir handlegg Briggs og sagði
við Henry og Jane: „Haldið þið
áfram. Við Brigg verðum sam-
ferða“.
Þau hlýddu og lögðu af stað.
í fyrstu gengu þau spölkorn á
undan en því lengur sem þau
töluðu saman hertu þau ósjálf-
rátt gönguna. Eftir litla stund
voru þau horfin.
Brigg fylgdist með frænda
sínum, eldrauður í andliti og
þakkaði Guði fyrir að göturnar
voru hálfdimmar: Hann, Brigg
Oldroyd, gekk hér á aðal göt-
unni í Annotsfield og leiddi
þann illræmda Bamforth rit-
stjóra — manninn, sem skóla-
nefndin í Annotsfield átti í
stöðugum brösum við, bindindis
foringjann og æsingamanninn,
sem heimtaði almennan kosn-
ingarrétt.
Guði sé lof fyrir myrkrið.
Hann gat átt á hættu að mæta
einhverjum sem þekkti hann —
jafnvel föður sínum, ef óheppn
in væri með.
Brigg fór að verða smeykur:
Jonathan fylgdist með honum
alla leið heim til Syke House.
Þeir námu staðar utan við hlið-
ið.
„Nú kemur pabbi auðvitað
út“, hugsaði Brigg logandi
hræddúr. Jonathan horfði með
athygli á skrautlega járnhliðið
og virtist í þungum hugsunum.
„Faðir þinn er orðinn efnað-
ur aftur“, sagði hann.
„Já“, sagði Brigg. Það var
ekki meira um það að segja.
Jonathan þagði um stund og
sagði síðan kuldalega: „Eigum
við að skiljast hér?“
„Mig langar til að fara heim
með yður, ef ég mætti“, sagði
Brigg og roðnaði. Jonathan
kinkaði kolli og virtist ánægð-
ur með það.
Eftir litla stund voru þeir
komnir inn í miðbæinn. Þar
var fjöldi fólks á ferli, margir
voru að versla, því að það var
laugardagskvöld.
Brigg undraðist það mikið,
að frændi hans hafði varla við
að taka kveðjum. Gamlir grá-
skeggjaðir menn heilsuðu hon-
um, ungir verkamenn, miðaldra
konur, prestur, ungar stúlkur
— það var eins og allir yrðu
uppnæmir við að sjá hann og
kepptust um að heilsa honum
með vináttu og virðingu.
Auðvitað voru vinir Briggs
ekki þar á meðal.
„Pabbi þinn verður vonandi
ekki hræddur um þig, þó að
þú komir ekki heim“, sagði
Jonathan allt í einu.
„Nei, pabbi er alltaf í klúbbn
um um þetta leyti,“ sagði Brigg
„En móðir þín?“
„O, mamma býst ekki við
mér fyrr en hún sér mig“, svar
aði Brigg undrandi.
„Eg hefi aldrei haft þá á-
nægju að sjá móðir þína“, sagði
Jonathan alúðlega.
Brigg þagði við. Móðir hans
var viðkvæmi bletturinn í til-
veru hans. Faðir hans var ekki
hreykinn af henni og því síður
Brigg sjálfur. Hún talaði ekki
fágað mál og framkomu hennar
var mjög ábótavant — til dæm-
is í umgengni við Stancliffs-
fólkið. Hún var ekki fín kona.
Að öðru leyti var svo sem ekk-
ert að henni. Brigg skildi ekk-
ert í því, að föður hans skyldi
detta í hug að giftast henni —
eða réttara sagt: hann vissi
hver ástæðan var og skammað-
ist sín fyrir það.
Þeir gengu þegjandi, þar til
þeir komu að litlu húsi í af-
skekktri götu. Henry og Jane
stóðu þar og biðu eftir þeim.
Enn leit Jonathan ransakandi
á Brigg, eins og hann vildi
spyrja: , Er þér alvara?“
Brigg lét sem ekkert væri,
og fylgdist með þeim inn. Þeir
fóru allir úr yfirhöfnunum og
gengu síðan inn í bjarta stofu,
þar sem bókaskápur nær huldi
veggina. Öldruð kona, gráhærð
og fölleit sat á legubekk við
ofninn. Hún var fremur fátæk-
lega klædd.
Það birti yfir svip Jonathans.
Hann haltraði yfir gólfið, eins
hratt og hann gat, laut niður að
konunni og kyssti hana blíð-
lega á kinnina. Hún lagði aðra
hendina snöggvast á öxl hans.
Brigg var óvanur að sjá hlý-
legt samlyndi hjóna og varð
feiminn. Jonathan kynnti hann
fyrir Helenu. Hún leit á hann
með tortryggnu brosi og sagði
að hann væri líkur föður sínum.
„Hún verður á móti mér við-
víkjandi Jane“, hugsaði Brigg
og hneigði §ig kurteislega fyrir
henni.
Brigg fór að hugsa um, hvar
yngri synirnir mundu vera, en
komst seinna að raun um, að
þeir voru ekki á heimilinu.
Henry var sá eini, sem var
heima, og hann vann við blað
föður síns „Annotsfield Pioner“.
Samtalið snerist um stjórn-
mál, einkum um Gladstone.
Brigg var illa við Gladstone
og Frjálslynda, sem faðir hans
fylgdi, og fyllti flokk Disraelis,
eins og Frank Stancliff. Hann
hlustaði á með öðru eyranu og
lagði ekkert til málanna.
Jonathan tók eftir þögn hans,
sneri sér að honum og lagði
fyrir hann nokkrar beinar
spurningar, þar til hann hafði
komist að skoðunum hans. Þau
ktörðu undrandi á hann, öll
þrjú, og Henry setti upp gler-
augun.
„Er pabbi þinn sömu skoð-
unar?“ spurði Jonathan og
dökk augu hans hvíldu á Brigg.
„Nei“, svaraði Brigg önugur.
„Hann veit ekki stjórnmála-
skoðanir mínar og mér er ekki
annt um, að hann komist að
þeim“.
„O, já. Þér eruð auðvitað
hræddur um að hann verði reið-
ur?“ sagði Helena háðslega.
„Nei, ég er ekkert hræddur
við hann“, svaraði Brigg fljót-
mæltur. ,.Þó hann sé auðvitað
mesti hrotti,“ bætti Brigg við
í gamni.
„Hrotti!“ endurtók Jonathan
undrandi. „Þegar við vorum
ungir, var hann gæfur og góð-
lyndur. Hvað er það, sem við
verðum ekki að hlusta á, þeg-
ar við erum orðnir gamlir? Er
ég þá ekki hrottamenni líka?“
spurði hann brosandi og leit í
kringum sig.
„Jú, auðvitað, pabbi“, sagði
Henry, „þú ert mesti ofstopa-
maðurinn í Annotsfield“.
„Eg er hrædd um, að skóla-
nefndin hafi það álit á þér“,
sagði Helena og brosti.
„Já, já, svo lengi lærir sem lif
ir“, sagði Jonathan og sneri sér
að Jane, sem kom inn rétt í
Litla krossgátan
LÁRÉTT:
1. stærstur — 7. þraut — 8. heimili
— 10. þyngdarein. — 11. virði —
12. rik — 14. þvinga — 16. bagar
— 18. tening — 19. í horni — 20.
eignast — 22. verkfæri — 23. hátta
— 25. slitnari.
LÓÐRÉTT:
2, sögn — 3. réri ekki — 4. ílát —
5 ending — 6. keypti — 8. reita
— 9. danslög — 11. vargur — 13.
skemmtun — 15. þreytandi — 17.
eldsneyti — 21. rása — 23. gróður-
setja — 24. ending.
RÁÐNING SÍÐUSTU
KROSSGÁTU:
LÁRÉTT:
1. heftir — 7. sóru — 8. vé — 10.
lú — 11. tær — 12. ap — 14. trega
— 16. latti — 18. ÐÐ — 19. brá —
20. fé — 22. ra — 23. ætla — 25.
fríska. *
LÓÐRÉTT:
2 es — 3. fól — 4. trútt — 5. I U
— 6. héraði — 8. vægð — 9. val-
brá — 11. te — 13. para — 15. rifti
— 17. tá — 21. éls — 23. ær —
24. ak.