Þjóðviljinn - 07.07.1945, Side 6

6
Laugardagur 7. júlí 1045.
ÞJÓÐVILJINN
f, . ■ -.-.— —=ggs=_....- -- ■ ■■■ = ?
PEARL S. BUCKí
I
ÆTTJARÐARVINUR
1- ■■■■ ' ' -r..-r-.„ - ■ :r-;, • : ", ■ • .-
Selma Lagerlöf:
Lappi og Gráfeldur
grein, hrópaði á eftir þeim: „Þarna fer hann Grá-
feldur, sem hefur eyðilagt skóginn. Gráfeldur hef-
ur eyðilagt skóginn.“
Lappi hélt, að sér hefði misheyrzt en rétt í
því kom héri á móti þeim. Hann nam staðar,
sperrti eyrun og hrópaði: „Þarna fer hann Grá-
feldur, sem hefur eyðilagt skóginn.“ Síðan þaut
hann burt eins og örskot.
„Hvað eiga þeir við?“ spurði Lappi.
„Eg veit það ekki með vissu“, svaraði Gráfeld-
ur. „En ég held að smádýrin séu mér reið, vegna
þess að það voru mín ráð að leitað var hjálpar
mannanna. Felustaðir smádýranna og heimkynni
hafa eyðilagzt, þegar neðstu greinar trjánna voru
höggnar.“
Þeir urðu enn samferða dálítinn spöl. Og Lappi
heyrði þetta sama úr öllum áttum: „Þarna fer
"Gráfeldur, sem hefur eyðilagt skóginn“.
Gráfeldur lét sem hann heyrði þetta ekki. En
nú þóttist Lappi vita, hvers vegna hann væri
svona dapur.
„Heyrðu, Gráfeldur,“ spurði Lappi. „Hvers
vegna segir snákurinn að þú hafir drepið þann,
sem honum þótti vænst um?“
„Það veit ég ekki,“ svaraði Gráfeldur. „Eg er
ekki vanur' að drepa neinar skepnur.“
Þeir mættu gömlu elgjunum: Kroppinbak,
Hornalang, Háralang og Heljarsterk. Þeir komu
lötrandi í sporaslóð.
„Lifið heilir í skóginum,“ kallaði Gráfeldur
til þeirra.
„Lifðu heill sjálfur,“ svöruðu elgirnir. „Við
ætluðum einmitt að hitta þig og tala við þig um
skóginn.“
„Við höfum nefnilega frétt,“ sagði Kroppin-
bakur, „að níðingsverk hafi verið unnið í skógin-
um og þess hafi ekki verið hefnt. Því hefur þessi
ógæfa komið fyrir skóginn“.
VfátCgPETTA
Margar miðaldakirkjur voru
með aukadyrum, sem kallaðar
voru „dyr djöfulsins“. Voru þær
sérstaklega til þess gerðar, að
fjandinn gæti . forðað sér
skemmstu leið út, undir skírnar
athöfn, um leið og guðsmóðir
barnsins bar fram bænina um,
að það yrði frelsað frá djöfl-
inum og öilu lians athæfi. Slík-
ar dyr eru, til dæmis, á gamalli
kirkju í Cornwall, sein stendur
«nn í dag.
TÍT
A gröfum Inkahöfðingja í
Suður- Ameríku liafa fundizt
lokaðir drykkjarbikarar, þannig
gerðir, að þegar drukkið er af
þeim, streymir loft inn gegnum
pípu og við það kemur hátt
bfísturshljóð. Hefur jiví verið
hávaðasamt í veizlum þeirra.
TÍr
Eitthvert stærsta líkneski er
Buddhálíkneski í Beppu í Jap-
an. Auðmaður nokkur, Eliza-
buro Okomato, varði til þess
mest öllum eignum sínum c’kki
alls fyri.r löngu, að láta reisa
það. Líkneskið er 28 metra
hátt og jafnt að þvermáli og
■hæð. — Budd'ha er þannig vax-
inn. Ilver þumalfingur líknesk
isins er tveir metrar að ummáli.
skrifstofunni. Og I-wan hafði
dregið sig í hlé, til þess að
forðast árekstra. Honum sárn
aði þetta þó. Að vísu hafði
hann allt að því sömu laun
eftir sem áður, en Bunji fékk
hærri laun.
Honum gramdist þó enn
meira að Tama tók þessu
eins og sjálfsögðum hlut.
„Það var fallegt af föður mín
um að lækka ekki laun sín,
þó að Bunji sé kóminn aft-
ur,“ sagði hún.
I-wan gat ekki komið
henni í skilning um, að hann
ætti erfitt með að vinna und-
ir stjóm Bunjis. Nú varð
hann að spyrja Bunji, hvaða
skipanir hann ætti að gefa
skrífstofumönnunum og þeir
fóru til Bunji en ekki til
hans. En verst var þó áð'
sætta sig við þá breytingu,
sem orðin var á Bunji. Áður
fyrr hafði hann tekið öllu
létt og gert sig ánægðan með
flest. Nú vakti hann með
smámunasemi og óánægju yf
ir öllu. Einu sinni ávítti hann
I-wan harðlega fyrir það að
hafa ekki sjálfur verið við
að búa um ódýra leirdiska,
sem sendir voru verzlun í
New-York.
I-wan brosti: „Þú hefur
oft vanrækt miklu meira.
Manstu ekki þegar Aiko var
að finna að við þig?“
,„Herinn hefur kennt mér
annað,“ svaraði Bunji og
gekk inn á skrifstofu sína.
Hann hafði beðið um að fá
að vera einn á skrífstofunni,
en I-wan var látinn flvtja
inn á skrifstofu til tveggja
annarra starfsmanna. Það
var ekki eins auðvelt að um-
gangast Bunji nú og í gamla
daga.
Þessi breyting, sem orðin
var á Bunji kom í ljós -á
margan hátt og olli I-wan
mikillar mæðu. Heimilið vax
eina gleði hans og athvarf.
Þegar hann kom heim var
Tama jafnan örœum kafiii,
svo mikil var umhyggja henn
ar fyrir honum og barni henn
ar. Hún bar skyn á allt, sem
við kom daglegu lífi og fyr-
irhyggja hennar brást aldrei.
Þetta varð til þess, að hann
hafði það á meðvitundinni,
þegar hann lagði af stað á
morgnana, að hann væri ör-
uggur og rótgróinn á he.imili
síhu-
Og þegar hann kom heirii,
<agði hún horium frá viðburð-
um dagsins, þannig að honum
farinst hann sjálfur taka þátt
í félagslífi manna, þó að hann
í raun og veru þekkti engan.
Þá var ekki minnst um vert
að fylgjast með öllu því, sem
barnið tók sér fyrir hcndur.
Drengurinn hafði hlotið nafn-
ið Jojiro og var kallaður Jiro.
Hann skyldi þegar nafn sitt
og Tama var hreykin, þegar
hún sagði frá því, að hann væri
erfiður, vegna þess að hann
hefði farið að skriða allt of
snemma. Það benti á, að hánn
mundi verða farinn að ganga
áður en hann yrði ársgamall,
en það mátti hann. ómögulega
og var mikil fvrirhöfn að
koma í 'veg -fyrir það. Drengur-
inn öskraði þegar honum var
meinað þess. Han'ri varð alltaf
æfur, ef hann fékk ekki, það,
sem hann heimtaði.
,,Það er vegna þess að þú ert
Kínverji, Jiro“, sagði I-wan
einu sinni þegar drengurinn
var farinii að naga hund úr
pappa, sem honum hafði ver-
ið gefinn og átti að vaka yfir
draumum hans, þegar hann
svæfi.
„J'á, það er einmitt það“,
sagði Tama. Hún rak upp
hljóð, þegar hún sá hvað dreng
urinn var að gera og þreif
hundinn af honum. „Japönsku
barni mundi áreiðanlega ekki
detta í hug, að éta hund, sem
ætti að-vaka yfir því“, bætti
hún við. Jiro orgaði áf ölluin
kröftum.
I-wan hefði ekki getað kvart
að um, að fólk, sem hann mætti
úti á götunni, sýndi honum ann
að en kurteisi. Sama. var að
segja um búðármennina, þegar
hann kom inn í búð. til að
kaupa sér vindlinga eða leik-
föng handa Jiro. Hvers vegna
liafði hann þá fengið þá hug-
mynd, að þessi kurteisi væri
ekki hin sáma og áður? Hánri
var heldur ekki viss um það,
að fremur en lianri gat fullyrt,
að Muraki væri breyttur í fram
komu gagnvart honum. Tama
hafði sagt, að liann minntist á
-það: „þú ímyndar þér atls kon
ar vitleysu. Faðir minn.er orð-
inn gamall og gamalmenni
verða alltaf kuldaleg í fram-
komu. Það er allt og sumt.
Hann er svona við mig líka“.
I-wan sætti sig við þessa skýr
irigii fyrst í stað. En hann gat
það ekki til lengdar. Hann
komst að raun uin, að Bunji
hlyti að vera orsök í þessu og
hann ásetti sér að tala við
hann. Nú óskaði hann þess
stundum, að hann hefði aflað
sér vina utan Murakifiölskyld-
unnar. Hann skiptist á orðum
við örfáa menn, þegar hann
hitti þá' í Ieikhúsi eða á kaffi-
húsi. Þeir yissu, að hann var
tengdasonur Muraki. Og eftir
að Muraki dæi mundu þeir á-
líta 'hann fyrst og fremst sem
mág Bunjis. Það var ekki
skemmtileg tilhugsun, nema
því aðeins, að Bunji yrði líkur
því sem hann var.
Ilann knúði þessar hugsanir
burt með valdi og hélt áfram
vinnu sinni. Ilér hafði hanri
starf, og góða Stöðu var ekki
auðvelt að fá eins og sakir
stóðu. Því ásetti hann sér að
um'bera Bunji.
Áður en Bunji fór í ófriðinnj
var hann unglingur, sem varla
gat bragðað víri, án þess að
hann svimaði eða yrði að
minnsta kosti syfjaður. En nu
'drakk han.n mikið og þ'að korrj
oft fyrir, að hann kom á skrifj
stófuna rauður í andliti, orgaðj
upp skipanir sínar og hló óeðli-j
lega hátt. Einu sinni rak hanij
höfuðið inn um dyrnar hja
I-wari og kallaði:
„Þarna situr þú. Þú stritar
eins og gamall maður. Ilvao
hefur Tama gert úr þér. Einij
sinni varstu góður kunningij
Nú ertu bara maðurinn konj
unnar þinnar“.
Bunji skellihló en báðir skrif-
ararnir lutu dýpra yfir vinnij
sína og létu sem þeir hvorki
sæju né heyrðu.
,,Eg ,er líka .faðir Jiros“, .svar
aði I-wan og brosti ofurlítið.
„Eins og hver maður verði
ekki fyrr eða seinna faðir“,
sagði Bunji. „Hættu nú að
vinna, I-wan og komdu“.
„IIvert?“ spurði I-wan.
„Komdu með mér á kaffihús.
Ekki að vinna lengur — og þið
getið líka hætt að vinna“, sagði
hann við báða skrifarana.
Þeir risu á fætur lineigðu sig
en stóðu kyrrir. I-wan þagði.
Hann vissi, að þeir mundu
taka til vinnu sinnar, undir eins
og hann væri farinn og lialda
áfram til klij'kkan fimm. Þá
voru þeir vanir að hætta. En
sjálfur ætlaði hann að fara með
Bunji. Nú fékk hann loksins
tækifæri til þess að tala við
hann og komast að því hvernig
liann var orðinn svona breytt-
ur.
Hann stóð á fætur og tók
hatt sinn. „Eg kem“, sagði
hann. Og hann leit á skrifar-
ana, svo að þeir skyldu, að
hann yrði að hlýða, þegar son-
ur vérzlunareigandans kallaði á
hánn.
Það var komið haust og
götusalarnir báru á herðunum
körfur með crysantemer í
pottum af öllum stærðum og
litum. Rétt eftir að þau Tania
og hann giftu sig, fyrir tveim-
ur árum, h'öfðu þau keypt
ohrysantemer og gróðursett í
garðshorni. Nú höfðu blómin
sáð út frá sér og breiddu úr
sér í mörgum litum. En Mura-
ki hafði ekki verið hrifinn af
þessum blómiim. „Svona skraut
. eyðileggur svip garðsins“, sagði
hann. En Tama vildi, að blóm-
in væru þarna og því voru þau
kyrr.