Þjóðviljinn - 15.09.1945, Blaðsíða 6

6
—L
Þ J ÓÐ VH.JINN
Laugardagur 15. sept. 1945.
Flótti arnarins
Þetta er saga um arnarunga með gult nef, sem
nokkrir drengir fundu og fóru með heim á gam-
alt prestssetur. Hann lenti þar í góðra manna
höndum og varð svo vinsæll, að enginn gat íengið
sig til að sleppa honum.
Hann ólst upp eins og „andarunginn ljóti“,
meðal gárgandi anda, hænsna og jarmandi kinda.
Og hann undi sér vel, varð stór og feitur — „fékk
blátt áfram ístru“, eins og presturinn sagði.
Arnarunginn hafði aðsetur sitt uppi á gamalli
timburgirðingu við svínastíuna og þaðan sá hann,
þegar eldhússtúlkan fleygði út matarleifum.
Þegar hann sá að Dóra kom, mikil á velli, út úr
eldhúsinu, fleygði hann sér niður á hlaðið og
staulaðist að matartroginu.
Þó kom það stundum fyrir, einkum þ”gar storm
ur var, að einhver óljós þrá vaknaði í brjósd hans,
sem kominn var af flugsnillingum. Og þá var
hann vanur að sitja allan daginn grafkyrr með
nefið á kafi í óhreinu brjóstfiðrinu, án þtss að
bragða mat. Stundum breiddi hann allt í einu út
vængina, eins og hann langaði til að faðma að
sér ^oftið og svífa burt.
En hann gat ekki gripið flugið. Hann var
vængstífður. Arnarunginn flögraði til jarðar hopp-
aði í örvæntingu sinni til beggja hliða, rétti síðan
fram hálsinn og skreið í felur, eins og hann skamm
aðist sín.
Þannig liðu tvö ár.
Þá veiktist gamli presturinn og dó. Eftir það
varð óreiða á mörgu á prestssetrinu, og arnarung-
inn „Kláus“, eins og hann var nefndur, gleymdist.
Hann skjögraði meðal alifuglanna, friðsamur
og nærri því óttasleginn, því að prestsdæturnar
höfðu stundum gefið honum utan undir, þegar
honum varð það á að beita meðfæddum yfirburð-
um gegn alifuglahyskinu.

Þsð er gamalt máltæki, að
augun sé'u spegill sálarinnar.
Þeir, sem þykjast geta ráðið
innræti mannsins af útlit-
inu, sta^fssta þetta og skil-
greina; þannig:
Stór og fjörleg augu: Vilja-
þrek, hitíðlegur skilningur á
lífinu. Barnslegt hugarfar.
Mjög lítil augu: Ósjálfstæði
tortryggni, ófyrirleitni.
Augu, sem liggja djúpt:
Þrekieysi.
Útstaudandi augu: Næmi,
töngumálagáfur.
r-
, Rauöir œðar í augum: Bráð
lynii,
(Gulle'.t augnahvíta: Þung-
lyndi. •••/■ - - • •■ . - -
: Lingir, mjóir augnakrókar:
Hyggni, dómgreind.
Langt bil milli augnanna:
Raunsæi.
Mjótt bil milli augnanna:
Vöntun á hagsýni, hugmynda
flug.
Rólegt óg stöðugt augnaráð:
Dómgrind, hæfileiki til að
greina aukaatriði frá aðalat-
riðum.
Hvasst augnaráð: Áhugi,
steinufesta.
Rannsakandi augnaráð, sem
hefur seiðandi áhrif: Miklar
gáfur, skarþskyggni.
Starandi augnaráp: Ósjálf-
stæði, geðvonzka.
Flóttalegt augnaráð: Órök-
vísi, hræðslugirni, reikular
hugsánir.
■ Veiðilegt-augnaráð:. Hneigð
til aðdáunar, orðheldninni
ekM treystandi.
„Fuglarnir eru bræður okk-
ar“.
Nú var Purcy ekki lengur
-í efa um, að grunur sinn væri
réttur.
„Bifreiðin mín er hérna. Á
ég að aka yður héim?“ spurði
hann.
Þegar Purcy sagði söguna
seinna, komst hann svo að
orði:
„Sá gamli vissi hvar hann
átti heima, en svei mér ef
hann hafði hugmynd um, að
ég var að aka honum heim
á fullri ferð. En svona vildi
það til, að ég kynntist Dalli-
sonfjölskyldunni. Dallison er
rithöfundur. Frúin er málari
— eiginlega nýtízkumálari.
Hún d.áist að Harpignies.
•Jæja, þegar ég kom þangað,
'hitti ég Dallison í garðinum.
Eg varaðist auðvitað að gaijiga
innan um matjurtirnar. „Eg
fann gamla manninn11, sagði
! ég. „Hann var kominn nokk-
uð langt, svo að ég ók honum
heim“. Og þá kom það í ljós,
að karlinn var faðir listakon-
unnar. Þau voru mér fjarska
lega þakklát. Þetta er ágætis
fólk en dálítið gamaldags,
eins og allir þessir listapost-
ular. Og það er líka kyndugt
fólk, sem þau umgangast —
sítalandi um framfarir, félags
mál, fátækt og nýjar trúmála
kenningar".
Purcy hafði heimsótt Dall-
isonshjónin oft eftir þetta, en
hvorugt þeirra hafði rænt
hann þeirri hugmynd að
hann hefði gert góðverk. Þau
höfðu enn ekki sagt honum,
að þetta væri heimspekingur,
sem hann hélt að væri brjál-
aður maður.
Þess vegna hafði Purcy orð
ið hálf bilt við, þegar hann
hitti mr. Stone gamla hér á
málverkasýningu Biöncu.
Honum fannst þetta einmitt
vera maður, sem ekki ætti að
vera á almannafæri. Gamfi
maðurinn hafði líka óðar- far-
ið að segja honum frá heng-
ingu morðingjans, sem getið
var um í kvöldblöðunum.
Þegar allir gestir voru farn-
ir að undanteknum Stefáni
Dallison, konu hans og dótt-
ur, „bráðfallegri stúlku“ og
unga manninum „sem stöðugt
hékk yfir henni“, nálgaðist
Purcy húsmóðurina til þess
að kveðja, en hann fór sér að
erigu óðslega.
Frúin hlustaði með kurteis->
islegri þolinmæði á ræðu
hans, en háðsbros lék um var
ir hennar að venju. Hún var
í augum Purcys sniðug .kona
en .dálítið — r. Hér rak,
skarpskyggni hans í vörðurn-
ar. Hann gat ekki gert sér
grein fyrir ósamræminu í svip
hennar. En ósamræmið átti
rót sína að rekja til blóð-
blöndunar í ætt hennar, um-
hverfis, sem ekki átti við
hana — og guð veit hvers!
Hún var ofurlítið hærri en
Cecilia, þreknari og gædd
meiri yndisþokka. Hár henn-
ar var dekkra, augun lágu
dýpra og kinnbeinin voru
hærri.
En- Purcy var ekki.maður,
sem lét tilfinningasjónarmið
spilla ánægju sinni, og hann
hafði einu sinni fyrir allt
komizt að þeirri niðurstöðu,
að hún væri „sniðug“ kona.
Hún hafði mætur á .Harpign-
ies, og þannig var samband á
milli þeirra.
„Faðir yðar og ég getum
einhvern veginn ekki skilið
hvor annar, frú Dallison. Við
höfum svo ólíkar lífsskoðan-
ir“.
„Einmitt það!“ svaraði Bi-
anca. „Eg hélt einmitt, að
ykkur semdi vel“.
„Hann er, ef til vill, of —
skriftlærður fyrir mig“.
„Höfum við nokkurn tíma
sagt yður það, að faðir minn
var þekktur vísindamaður,
áður en hann veiktist?“
spurði Bianca.
„Nú —?“ sagði Purcy. stein
hissa. „Já, auðvitað. — Vitið
þér hvað, frú Dallison. Mynd
in, sem þér kallið „Skugg-
ann“, er það bezta, sem þér
hafið málað. Það er eitthvað
við þá mynd, sem gagntekur
mann. Eg sá fyrirmyndina í
•jólaboðinu hjá yður í vetur.
Það var falleg stúlka. Mynd-
in-er lík henni.“
Bianca hafði breytt svin.
En Purcy tók ekki eftir smá-
munum.
„Ef yður dettur nokkurn
tíma í hug að selja þá mynd,
bið ég yður, að láta mig sitja
fyrir henni. .Mér væri mikil
ánægja að éignast hana. Það
væri mikilla peninga vert“.
Bianca svaraði engu. Og
Purcy varð allt í einu vand-
ræðalégur:
„Eg verð, því miður, að
fara. Bíllinn minn bíður eft-
ir mér“. Hann kvaddi með
hanclabandi' og fór.
Öllum létti, þegar hann var
horfinn út úr dyrunum. Eftir
litla þögn sagði Hilary:
„Gefðu okkúr eitthvað að
reykja, Stefán — það er að
segja, ef Ceciliu er sama“.
Stefán Dallison stakk vindl
ingnum milli skegglausra
varanna. „Jahá“, sagði hann.
„Purcy okkar er að verða dá-
lítið þreytandi. Það . er eins
og allur smáborgaraskapur
veraldarinnar loði við hann“.
„Þetta er ágætis náungi“,
sagði Hiiary.
„Dálítið þurr!“ Stefán Dalli
son hafði langt, ávalt andlit,
en þó var hann ekkert líkur
bróður sinum. Augu hans
voru athugulli og hvassari, en
þó ekki beinlínis kuldaleg.
Hárið var dekkra og gljáði
meira en á bróður hans.
Hann blés út úr sér reykn-
um og sagði:
„O, já, hann er að minnsta
kosti maður, sem ekki hikar
við að segja það sem honum
býr í brjósti. Þú hefðir átt að
spyrja hann ráðá, Cecilia“.
Cecilia hleypti brúnum og
sagði:
„Þú þarft ekki að vera að
stríða mér, Stefán. Mér var
þetta alvara, sem ég sagði um
frú Hughs“.
„Já, en hvað er hægt að'gera
fyrir þennan konuaumingja,
góða mín? Það er ekki hægt
að skipta sér af heimilishög-
um annara“.
„En er það ekki óskaplegt,
að við sem höfum veitt henni
vinnu, skulum ekki geta
greitt neitt fyrir henni?
Finnst þér það ekki, Bianca?“
„Eg býst við, að við gætum
hjálpað henni, ef okkur væri
áfram urn það“. Rödd Bi-
öncu var í samræmi við lát-
bragð hennar.
Stefán og Cecilia litu hvort
á annað, eins og þau vildu
segja: „Þetta var líkt Bi-
öncu“.
„En þetta Hound-stræti,
þar sem þau eiga heima er
viðbjóðlegur staður“. Það var
Thyme sem sagði þetta, og
allir litu á hana.
„Hvernig veiztu það?“
spurði Cecil'a.
„Eg gerði mér ferð þangað
til að sjá það“.
„Með hverjum?“
„Marteini“.
Marteinn brosti háðslega.
„Hvað sástu þá góða mín?“
spurði Hilary vingjarnlega.
„Allar dyr stóðu opnar“.
„Við erum engu nær fyrir
því“, tautaði Bianca.
„Jú“, grein Marteinn fram
; í, „það er einmitt mjög at-
hylgivert. Haltu áfram!‘
„Hughsdijónin búa á loft-
j inu í númer l.'Það er skársta
I húsið í götunni. Á stofuhæð-
inni býr verkamaður, sem
heitir Budgen. Konan hans er
máttlaus. Þau eiga einn son.
Herbergið, sem. snýr að göt- -
unni hafa Hughs-hjónin leigf;
gömlum manni, sem heitir
Creed“,
„Eg veit það?“ tautaði Cec-
ilia. .
„Hann vinnur sér inn einn
Shilling og 10 pence á dag,