Þjóðviljinn - 06.02.1946, Page 6

ÞJÓÐVILJINN
•6
Miðvikudagur 6. íebr. 1946.
/----------------—----------------------------------------------------v
Jóhannes V. Jensen:
GUÐRUN
>._;___________>
Harry Söiberg:
Hesturinn úrsmiðsins
átti hann að vera fyrst um sinn. Yfirvöldin áttu
eftir að rannsaka málið betur.
Hesturinn gekk, var tjóðraður i löngu bandi og
óð í góðgresinu. En hann var ekki sérlega gráðug-
ur og bóndinn sagði, að hann mundi aldrei ná sér
alveg. Hann hengdi höfuðið tímum saman, en öðru
hvoru leit hann snöggt upp, reisti eyrun og hlust-
áði, eins og hann hefði heyrt eitthvað, sem hann
kannaðist við. Stundum gekk hann í hring í kring-
um tjóðurhælinn, ofur hægt, en kippti svo allt í
einu í bandið, reisti höfuðið og hneggjaði.
„Það er greinilegt, að hann langar aftur í svelt-
una“, sagði bóndinn hlæjandi. „Viltu heldur stör
og lyng en skæra töðu?“ spurði hann klárinn.
Iiann hafði oft keypt ókunnuga hesta, en enginn
þeirra hafði unað sér jafn illa og þessi húðarklár.
Svona leið vika. Þá var það einn morgun, að
hesturinn var horfinn. Hann hafði slitið tjóðrið.
-------Úra-Mangi lá í rúmi sínu þennan morg-
un- Hann var vaknaður og sólin var komin hátt á
loft. En hann lá með aftur augun- Hann þurfti
ekki að flýta sér á fætur. Dagarnir voru langir.
Nú hafði hann ekkert að gera annað en ráfa í
kringum kofann. Og þegar hann var ekki að hugsa
um hestinn, hugsaði hann um það eitt, að bezt væri
að leggjast út af og deyja. Nú hafði hreppstjórinn
tilkynnt honum, að hann ætti að mæta fyrir rétti
í dag.
Gamli maðurinn lá lengi með aftur augun og
hugsaði um liðna ævi sína. En allar hugsanir hans
snerust um hestinn. Hvað það hafði verið gaman,
þegar þeir voru að koma heim að kvöldlagi um
sólsetrið, þegar blómin ilmuðu og roða sló á lyng-
ið.
Einu sinni var Kristján 4.
Danakonungur á ferð með
•ihersk'pi, segir sagan, og
‘ihreppti andibyri svo mikið,
að skipið komst hvergi. Því
var um kennt, að köttur væri
innanborðs, hverjum skip-
verjar höfðu stolið frá Finna-
konu nokkurri, þrátt fyrir
bænir hennar og hótanir.
Urðu allir sammála um að
Varpa kettinum fyrir borð,
nema konungur. Hann and-
mælti því, þar til það sann-
aðist, að kötturinn hefði með
skripalátum sínum komið
•skipverjum til að hlæja und-
ir guðsþjónustu. Sannfærðist
könungur þá, eins og aðrir,
um sök kattarins. V*ar hann
settur á haf út í vatnsiheldiu
keri áaamt matarforða til
mónaðar, og þóttust allir þá
hafa skilið mannúðlega við
hann.
•
Uppdrættir og útreikning-
ar, sem gerðir voru af enska
skipinu Queen Mary, áður en
það var smíðað, kostuðu
hálfa aðra milljón króna.
Þar næst var gert líkan af
hinu fyrirhugaða skipi, sjö
metra langt, og kostaði það
125.000 kr.
•
Eimhver ríkasti þjóðhöfð-
ingi heimsins var Ali al
Khalifa, sem réð yfir Bahria-
eyjum. Hann hafði 15.000
perluveiðara í þjónustu sinni
og græddi á þvf mestan auð
sinn-
steinlagður stígur. Hér sett-
ust þau niður. Hvergí var
hægt að sjá til mannaferða,
eins langt og augað eygði.
Dáliítill runni hafði fest
rætur í grjótinu niðri við
ströndina. Kría sveif uppi
yfir sjónum og glampaði á
hana í sólskininu. Hún garg-
aði skrækróma öðru hvoru
og það var e'na hljóðið, sem
heyrðist. Nú voru þau tvö
komin eins langt frá borg-
inni og þau vildu. Raunar var
það elkki ásetningur þeirra,
en eitthvað, sem var gleymt
og falið í brjóstum þeirra,
vaknaði við fuglsröddina
unpi yfir auðri ströndinni.
Héðan voru þau upprunnin
og hér barst ilmur frurn-
stæðrar náttúru að vitum
þeirra.
Það verður mönnum ósjálf-
rátt að draga skóna af fótum
sér á sjávarströnd. Það gerðu
þau líka, enda höfðu þau
gengið langar leiðir á sólheit
um gangtröðuimm. Þau drápu
fótunum niður í vatnið og þá
varð freistandi að synda.
Þeim kom saman um það.
Guðrún gat afklætt sig 1
skjóli við runnann en Manni
farið lengra út með strönd-
inni. Þau höfðu ekki munað
eftir að hafa með sér sund-
boli.
Manni gekk góðan spöl út
með ströndinni, fór úr föt-
unum og óð út í. Hann rann
á hálum steinunum, meiddi
sig í tánni og blótaði. Vatnið
var grunnt og hann varð að
vaða langt, áður en hann
gat lagzt til sunds. Fyrst
synti hann baksund og þyrl-
aði upp vatninu. Svo lagðist
hann til sunds og skreið
'hægt og rólega út á dýpið-
Hann sá í gegnum vatnsúð-
ann, að Guðrún skreið út
klappimar á höndum og fót-
um og hvarf svo í hvítu löðri
Seinna sá hann höfuð henn-
ar, þar sem hún var á sundi.
Hún sá hann líka og veifaði
til hans úr fjarlægð með
nöktum handlegg um leið og
hún hristi hárið frá andlit-
inu.
Vatnið var notalegt, hlýtt
á yfirborðinu en dálítið kald-
ara, þegar neðar dró. Þau
kölluðu hvort til annars og
Manni stakk sér beint á höf-
uðið niður í dýpið.
Hann fór fyrr til lands og
byrjaði að klæða sig, en höf-
uð Guðrúnar sást enn upp
úr vatninu eins og hafmeyj-
arhöfuð.
Manni var kominn í skyrtu
og buxur og settist niður til
að reima skóna. Þegar hann i
stóð á fætur aftur, sá hann,
að Guðrún var komin nálægt
landi en var þó enn á kafi,
aðeins með höfuðið upp úr.
Þá tók hann eftir því, að
maður stóð við runnann og
hafði reiðhjól við hlið sér.
Manni gekk -til hans. Mað-
urinn leit snöggvast á hann
en hélt svo áfram að horfa á
höfuð Guðrúnar úti í vatn-
inu.
„Viljið þér ekki fara svo-
lítið fjær“, spurði Manni vin-
gjarnlega. ,,Hún getur ekki
komið í land, ef við erum
hér“.
Maðurinn sneri sér sein-
lega að Manna cg horfði
rannsakandi á hann frá
Ihvirfli til i'lja- Þetta var
svaðamenni að sjá og augna-
ráðið var ljótt.
„Er þetta stúlkan þín?“
spurði hann.
„Þér ættuð að fara“, sagði
Manni.
Maðurinn lét sem hann
heyrði ekki. Hann lagði hjól-
ið á jörðina og horfði á föt
Guðrúnar, sem lágu í runn-
anum.
„Nú ferðu“, sagði Manni o,g
lagði höndina á öxl manns-
ins.
í sama bili reiddi maður-
inn hnefann og sló til hliðar,
en það varð vindhögg og
hnefinn fór framlhjá nefinu
á Manna.
Manni sá undir eins, að
þetta var hættulegur and-
stæðingur, sem vissi hvað
hann gerði. Fyrst hafði hon-
um dottið í hug, að þetta
væri umsjónarmaður og það
væri ekki leyfilegt að baða
sig við ströndina. Ósjálfrátt
gerði hann sér ljóst, hvernig
hann ætti að bregðast við.
Hann hreyfði ekki hendurnar
og tók ekki varnarafstöðu.
Maðurinn var áreiðanlega
fól og hann mátti gjarnan
halda, að Manni væri hættu-
laus. Höggin dundu á honum.
Hörð og fantaleg högg!
Manni beygði sig undir þau
svo að þau komu á hvirfil-
inn, og hlífði andlitinu. Hon-
um fannst hvína í höfðinu á
sér undan höggum mannsins.
En nú kom tækifærið. Árás-
armaðurinn gáði ekki annars
en að berja hann til óbóta
og stóð beint frammi fyrir
honum. Manni steig feti nær
honum, kom höggi neðst á
brjósthol hans og lét allan
þunga sinn fylgja högginu.
Það var efns og hestur
hefði slegið manninn. Hann
hörfaði lengd sína aftur á
'bak og féll niður á grjótið.
! Eftir litla stund náði hann
andanum og þá heyrðist
hrygla í honum. Hann gat
ekki staðið á fætur. Manni
tók í treyjukraga hans og
hjálpaði honum á fætur.
Hann var valtur á fótunum
og úteygur. Þegar hann gat
staðið einn, setti Manni hatt-
inn á höfuðið á honum, fékk
honum stýrið á hjólinu upp
í hendurnar-
Maðurinn tók við því og
skjögraði af stað álútur og
auðsjáanlega mjög lasburða.
Þegar hann var kominn spöl-
korn í burtu, settist hann á
hjólið og hélt áfram sömu
leið og hann hafði komið.
„Hann hefur fengið nægi-
lega ■ ráðningu“, hugsaði
Manni.
Hann skeytti ekki framar
um manninn, en leit í kring-
um sig á ströndinnijþarna var
Guðrún. Hún var komin svo
nálægt ströndinni, að hún
stóð aðeins í ökla í vatni.
Hún stóð þarna án þess að
muna eftir sjálfri sér og
gleymdi því, að hún var nak-
in.
Manni hafði ekki refsað
illmenninu í því skyni að
verð sjálfur til þess að móðga
Guðrúnu, og hann flýtti sér
burt þangað, sem hann hafði
klætt sig, settist niður og
hvíldi sig eftir viðureignina.
Og hvað hafði hann séð, ann-
að en himinn og hiaf cg kon-
una birtast eins og heiðna
•gyðju í líki Guðrúnar?
Sviminn rann af honum og
hann fór að hugsa skýrt.
Hann fann saltbragð í munn
inum og hita í efri vörinni.
Það blæddi úr munni hans
og hann vissi að vörin mundi
bólgna.
Guðrún kom til hans, al-
klædd og settist hjá honum.
Hár henhar var rennvott-
„Meiddi hann þig mikið?“
spurði hún.
„Nei, ég meiddi hann mik-
ið“, svaraði Manni og hrækti
blóði.
„Annar eins þorpari!
Halda að hann hafi leyfi til
að berja á mönnum, af því
hann er sterkur og heldur,
að aðrir séu eins og lömb.
Hann ætlaði að gera sér það
til gamans að hálfdrepa mig
— pú — uff“. *
Manni hrækti blóði út á
vatnið.
„Það eru margir, sem
halda, að þeir séu einhverj-
ar hetjur, af því að þeir hafa
verið í hnefaleikaklúbb.
Hvernig ætli hnúamir á hon-
um líti út?“ Manni leit_á
handarbök sín. Þau voru ó-
meidd. .