Þjóðviljinn - 07.03.1946, Síða 6

M
ÞJÓÐVILJINK

Fimmtudagur 7-r-mecxz 1946
gamli maður þarna á hann. Sagði ég yður ekki
að skápurinn mundi koma í leitirnar? Það er
■kominn einhver púki héma í prentsmiðjuna, sem
færir allt úr stað- En það var rétt af yður að
auglýsa eftir gömlum fataskáp. Ný húsgögn eru
bæði dýrari og verri“.
,,Og gamlir skór falla bezt á fæti“, svaraði
■gamli máðuriinn góðlá'tlega/ Honum var alveg
runnin reiðin. Skorrageir var svo skemmtilegur
og skrafhreyfinn.
„Mig minnir líka, að ég segði það einhvern
'™ia, þegar ég mælti fyrir minni kvenna“, sagði
Skorrageir.
„Þér eruð þó ekki að líkja konunni miruii við
•skóræfil?“ æpti brúðguminn. „Ekki veit ég hvar
■á landinu þér hafið verið hafður til að mæla fyr-
4r minni kvenna“.
„Um allt land“, svaraði Skorrageir f sínum
blíðasta rómi. „Og mér hefur aldrei orðið mis-
mæli. Þessar misprentanir eru heldur ekki mér að
kenna. En nú skal ég skrifa leiðréttinguna. Eg
segi að þér, gamli maður, viljið kaupa fataskáp
— er það ekki rétt? Og svo segi ég að þið, brúð-
hjónin, eigið ekki heima 1 skápnum, og hafið ekki
einu sinni séð hann — er það ekki rétt? Jú, ég
er ekki vanur að misnefna mig. — Og nú getið þér
farið rólegur með næsta strætisvagni til Kefla-
víkur, gamli maður. En þið, kæru brúðhjón, getið
flutt heim í skápinn ykkar-------“.
Skorrageir var orðinn svo ruglaður að hvert
mismælið rak annað. Þetta var líka orðið flókið
mál.
Gestimir kvöddu hann heldur svipljótir og
fóru leiðar sinnar, en Skorrageir tók varla undir
við þá.
' Þorgeir og Sigurgeir komu þegjandi inn. Eng-
inn þeirra sagði orð það sem eftir var dagsins.
Bandaleysir hló úti í skotinu- Hann hafði aldrei
skemmt sér svona vel. „Hér verð ég alla mína
ævi“, sagði hann við sjálfan sig.
Sögulok
Ameríska listakonan O’
Keeffe er fræg fyrir, hve
hún velur sér frumlegar
fyrinnyndir að málverkum
aínum. Mikla hrifningu
hafa til dæmis vakið mynd-
ir, sem hún hefur málað af
hauskúpum hrossa og naut
•gripa og seldust þær sum-
ar á 10,000 dollara fyrir
stríð. Hún segir, að mikil
fegurð og „stemning“ hvíli
yfir hauskúpunni og marg-
ir hafa smáim saman sann
færzt um það, eins og vln-
sældú myndanna sýni.
*
Þicðtrúin staðfærir ævin
tvrin: Sagan lun refinn og
lymiku hans er í Asíu sögð
it wTy nsnm
i-r *!1111
Jf— ■XL—Á JlÉL Jtvl.-JL
um sjakalann. í Afríku er
það skjaldbakan, sem er
ráðagóð og viösjál.
*
Hundategund ein 1 Kína,
Pekinghundurinn, lágfætt
og ljót skepna, var um lang
an aldur átrúnaðargoð
höfðingja þar í landi. Sing-
Ti keisari, sem réð ríkjum
á annari öld e. Kr. veitti
einum slíkum hundi hæstu
bókmenntaverðlaun ríkis-
ins, Shing-Hsien hattinn.
Aðra hunda sína sæmdi
hann líka tignarmerkjum
og nafnbótum og lét her-
menn fylgja þeim -á
skemmtigöngu. ' * •'
vinstri hlið, svo að hann yrði
feginn að hægja ferðina-
Hollund var skrafhreyf-
inn og gamansamur á leið-
inni út úr borgjnni. Hann
minntist á ýmislegt skrítiö,
sem hafði komið fyrir á
skrifstofunni, síðustu heims
viðburði og gizka á, hvaða
áhrif þeir mundu hafa á
bílamarkaöinn. Guðrún var
þes^u öllu kunnug, úr bréfa
viðsk ptum Fyrirtækisins.
„Eigum við a« fara Frið-
rikssundsvegin J spurði
Hollund. „Það er svo hress-
andi að sjá guðs græna
jörðina á þessum tíma árs.
— Þau óku fram hjá Vik
urvatninu, þar sem vot-
lendi var til beggja hliða.
Hann hægði ferðina, og svo
kom þaö, sem hann bjó yf-
ir:
Ræða hans var 1 fyrstu
ólík öllu því, sem Guðrún
hafði áður þekkt til hans
og kom henni mjög áóvart.
Uppgerðarkæti hans breytt
ist 1 harmatölur. Hann tal-
aði óskýrt, og viknaði sjálf
ur yfir trúnaðarmáliun sín-
um.
„Eg hef hugsað mikið
um liðna ævi mína“, sagði
hann. „Mér hefur skjátlazt
hörmulega. Eg hef verið
eigingjam, og eigingjarn
maður veit ekki fyrr til en
hann er heillum horfinn.
Það er bezt að hliöra til
fyrir öðmm, jafnvel þó aö
það virðist skaði á yfirborð
inu, er það ávinningur, þeg
ar á allt er litið. Menn eiga
að koma vel fram hver við
annan. Líf mitt befur verið
tilgangslaust, því að ég hef
aldrei borið umhyggju fvr-
ir öðrum en sjálfum mér.
Sá, sem er öðrum einhvers
virði, eignast alltaf eitt-
hvað sjálfur. Kaldrifjaðir
fiármálamenn skilja þetta
ekki. En nú skil ég það.
Menn eiga að vera hjarta-
góðir. —
Það lagði af honum vín-
þef, þegar hann taláði, éins
og upp úr ‘tómri víntunnu.
Guðrún sá, að hann var
ölvaður og nú var hann
kominn á það stig, þegar
viðkvæmnin tekar við. En
eftir þennan formála,
breytti hann um tón og
spurði glaðlega en þó óró-
legur:
„Hafið þér huesað um til
boð mitt, Guðrún? Hverju
ætlið þér að svara “
Henni gramdist, að hann
skyldi láta sér detta í hug,
að hún vildi hann, gramd-
ist að hann kallaöi hana
Guðrúnu of að ' harin var
drukkinri.
„Eg þurfti ekki að hugsa|
mig um,“ svaraði hún, „eg
hef sagt yöur, að þetta get
ur ekki komið til greina.‘í
ur ekki komið til greina.“
„Eg bara vil yður ekki“,
svaraði hún og beit á jaxl-
inn. Hann svarði engu,
horfði framundan sér,
hneigði höfuðið og reyndi
að sjá skýrt. Þannig héidu
þau áfram um stund.
„Þér hefðuð átt að taka
tilboöi mínu“, sagði hann
og nú var rödd hans kulda
leg. „Þáð var ærlegt á all-
an hátt og þér hefðuð kom-
izt í góða stöðu. Þér hafið
víst enga ástæðu til að
forsmá stöðu mína. Reynd-
ar er ég ekki kunnugur
högum yðar og veit aðeins
hvað hér heitið.“
„Faðir minn er sporvagns
stjóri og ekur „iínu“, sagði
Guðrún og hló.
„Eg skyldi hafa oröið yð-
ur góður“, hélt hann áfram
og var nú aftur orðinn
hrærður. „Eg er enginn
harðstjóri. Þér skylduð
hafa orðið betur klædd en
nokkur önnur kona í Kaup
mannahöfn — og í London
líka, heföuð þér viljað. En
bér eruð of ungar til að
bekkia lífið. Æskan er eig-
ingjörn,“
Hann var rauður í and-
liti og lét höfuðið síga, svo
að mikið bar á, hvað háls-
inn var digur. Augun voru
reiðileg og hvarmamir
rauðir.
En nú var Guðrún orðin
reið:
„Eg læt yður vita að ég
segi upp starfinu frá deg-
inum í dag að telja. Eg vil
ekki vinna hjá yður leng-
ur.“
„Segið þér upp —?“
„Já, í þetta sinn er það
ég, sem segi upp“, svaraði
hún miskunnarlaust.“ „Þér
hótuðuð rnér því, þegar þér
néydduð mig til aö fará
með yður til London, sem
aldrei skyldi verið hafa.“ -
„En ég hélt, að þér
hefðuð einmitt gripið gæf-
una í London.“
„En nú get ég komizt af
án yðar.“
Þetta voru hörð orð og
hún sá, að þau höfðu áhrif
á hann.
„Og viljið þér lofa mér
að fara úr bílnum héma?“
spurði hún kurteislega og
leit fram á auðan þjóðveg
inn. Hvergi var mannabú-
staður að sjá. En hér vildi
hún skilja við hann, og það
þó að hún yrul að ganga
alla leið heim aftur.
Hollund hló óviðfeldnum
hlátri og jók hraðann. Hún
leit á hraðamælinn. Hann
steig ótt 60 — 70 — 80....
Hann greip andann á
lofti og horði blóðhlaupn-
um augum fram unclan sér.
Það var eins og bíllinn
gleypti veginn. Þar sem veg
urinn var beinn komst hrað
inn upp í 120 km. en 90
km. í beygjunum, hann ók
þá á innri brúninni. Einu
sinni minnkaði hann hrað-
ann mikið og bíllinn skreið
svo utarlega að afturhjólin
sluppu út fyrir brunina, þar
sem krappast var. En á
sama augnabliki var hann
kom'nn á fyllstu ferö aftur
og æddi fram þráðbeinan
veginn.
Guðrún sat við hlið hans
og hárið þyrlaöist um höf-
uð hennar. Hún var algjör-
lega á valdi þessa æðis-
gengna hraða og gat enga
björg sér veitt. Þau fóru
gegnum tvö þorp og þá ók
hann nokkurnveginn hóf-
lega og Guðrún leit ósjálf-
rátt í kringum sig, og hana
langaði til að kalla á hjálp.
En húsin flugu fram hjá
þeim eins og langar og mjó
ar rákir og bíllinn var kom
inn á fulla ferð aftur.
Hann ók eins og brjálað-
ur maður og skeytti nú
engu um bugður á vegin-
um.Hún skildi, að þettaátti
að kenna henni að hafa sig
hæga. Hann var viti sínu
fjær og missti stjórn á sér
meir og meir með hverju
auenabliki. Vegurinn var
krókóttur, en það var eins
og bíllinn færi beint —
fyki og rækist harkalega
á veginn öðru hvoru í loft-
köstunum.
Guðrún reis á fætur,
Hún stóð upprétt á bak við
'itormhlífna og hár henn-
ar stóð beint aftur af höfð-
ínu í gustinum.
Þá var enn fyrir þeim
bugða, ekki kröpp, en veg-
urinn var mjór. Hi’aðinn
var vfir 100 km. Og hvort
sem bað nú var sjálfsmorð
framið í vitfirringu um leið
og hún stóð upp og bauð
honum byrginn, eða bíllinn
hallaðist of mikið — þá
brunaði bíllinn út af veg-
inum og beint á trjástofn.
Guðrún heyrði brak, eins
og jörðin væri að klofna,
fann að hún þeyttist út í
loftið og sá mcö opnurn
augum plægða moldina.
Hún hafði suðu fyrir eýx-
unum og missti meðvitund-
ina.