Þjóðviljinn - 18.05.1946, Blaðsíða 6

6
ÞJÖÐVILJINN
Laugardagur 18. maí 1946.
OSCAR WILDE: XIII.
Draugurinn á Kantaravöllum
Þar sem liann hafði aldrei séð draug áður, varð hann vit-
anlega afskaplega hræddur og þegar hann liafði liorft á hann
litla stund, flýði hann allt hvað aftók lil herbergis síns, stígandi
í hinn síða líkhjúp sinn, og loks lét liann korðann falla ofan
í annað vaðstígvél ráðh. og þar fannst liann morguninn eftir
Þegar hann var kominn innn í einkaherbergi sitt fleygði hann
sér niður í lítið rúm og stakk andlitinu ofan í sængurfötin. Ekki
leið þó á löngu áður en hinn lnigaði Kantaravalladraugur náði
sér aflur og ákvað að hafa tal af hinum draugnum strax og rynni
dagur. Þegar fyrstu sólaregislarnir lituðu hæðirnar sneri hann
því aftur þangað sem hann um nóttina leit hina ógeðslegu vofu
fyrst augum, og liugsaði sem svo að tveir draugar væru meiri en
einn draugur og hann gæti með aðstoð þessa nýja vinar síns
klekkt á tvíburunum. En þegar hann kom á staðinn mætti honum
hræðileg sjón. Sýnilega liafði eitthvað komið fyrir vofuna, því
ljós augna hennar var útslökkt, hin blikandi sigð hafði fallið úr
hendi hennar og sjálf hallaðist hún upp að þilinu máttvana í
óþægilegum stellingum. Hann hljóp til og greip hana í fang
sér, en þá datt, honum til ósegjanlegrar skelfingar, höfuðið af
vofunni og valt eftir gólfinu, búkurinn rýrnaði
og Iiann fann að hann hélt í faðmi sér kústskaft, sern
hvit rúmflík var vafin utan um, búrlinifur og liol næpa lágu við
fælur hans. Hann skildi ekkert í þessum ósköpum en greip í
ofboði spjaldið og las í morgunglætunni þessi hræðilegu orð:
Draugur Ótis-fjölskyldu.
Enn eini ecta ósvicne draugur.
Variþsc epterlijcingar.
Aller aþrer ero falsaþer.
Nú rann upp fyrir honum ljós. Það hafði verið leikið á
hrukkur milli augnanna. Sein
ast sagði hann:
„Eg er bara að hugsa um ]>ig.
Gleymdu því að þú liefir verið
hér. Þú getur borið höfuðið
hátt. Eg á alla sökina.“
„Þú!“ sagði hún, þrýsti sér
að lionum og strauk hár hans.
„En manstu ekki, þegar ég koin
til þín?“
Hann hristi höfuðið og ýtti
hönd hennar frá sér. „Það var
ég sem beið eftir þér, og ég sem
lét þig koma inn.“
„Þú gazt ómögulega látið mig
standa frammi í kuldanum,“
sagði hún og reyndi að brosa,
en brosið hvarf af vörum lienn-
ar, þegar hann svaraði:
„Eg hefði ekki átt að gleyma
því, að ég er kvæntur maður.“
þar með reis hann á fætur og
! fór.
Hún hafði unnið heimilisverk
in í dag, eins og hún var vön.
Hver hlutur í eldhúsinu var ná-
kvæinlega eins og i gær, þegar
þau sátu þar. En síðan hafði
liðið andvökunótt. Þorsteinn
Iiafði setið lengi í þungum hugs
unum áður en hann fór og hún
varð seinast að minna hann ú,
hvað tíinanum leið. Hverju
hann, gert gys að honum, hann hafði verið gabbaður. Gamla
Kantaravallaaugnaráðið, setti svip sinn á andlit hans og hann hafði liann kviðið fyrir. hugs-
gnisti tannlausum gómnum, lyfti holdlausum höndunum yfirjaði liún, þegar hún horfði á
höfuð sér og sór með forneskjulegu orðalagi, að áður en haniun
galaði tvisvar skyldi hér hafa verið framin blóðhefnd og morð-
inginn mundi læðast á brott, hljóðlausum skrefum.
N'ú
Tilkynning
Félagsheimili Vi R. tekur til starfa að nýju
um n. k. mánaðarmót, maí—júní með þeirri
nýbreytni að þar verður selt 1. flokks fæði
(bæði fastar og lausar máltíðir). Að sjálf-
sögðu verða einnig framreiddar aðrar veit-
ingar á milli máltíða. — Verður heimilið
rekið af hinum þekkta fagmanni Steingrími
Karlssyni og opið daglega frá kl. 8,30 f. h.
til 11,30 e. h.
Þeir félagsmeðlimir, sem hugsa sér að
kaupa fast fæði á heimilinu, eru vinsamleg-
ast beðnir um að gefa sig fram nú þegar í
skrifstofu V. R. Vonarstræti 4, er tekur á
móti pöntunum.
STJÖRN V. R.
1
Hlutabréf í Prentsmið ju
ilians hi.
vtírða afhent hluthöfum daglega kl. 5—7 á
skrifstofu Þjóðviljans, Skólavörðustíg 19.
Hluthafi framvísi kvittun er hann fékk
við 'greiðslu hlutafjárframlags síns.
Stjórn Prentsm. Þjóðviljans h.f.

eftir honum upp veginn
varð hann að flýta sér.
Var orðrómurinn kominn í
skólann? Hann var sjálfsagt
hræddur um það. Og það gat
ekki liðið á löngu, áður en hann
yrði þess greinilega var.
— En um kvöldið brá svo við,
að Þorsteinn var svipléttari en
hann hafði verið lengi. Hann leit
snöggvart inn í eldlnisið til Hel-
enu um leið og liann kom heim,
og það munaði minnstu, að
hann brosti.
„Það er góða veðrið núna!
Hvaða blessaður matarilmur er
þetta? Þú erl í fallegum kjól í
dag, Helena,“ sagði hann.
„Hvað er að manninum,?“
hugsaði Helena. „Kallar hann
þennan kuldastorm gott veður?
Matinn snertir hann varla, bara
situr og liorfir út í bláinn. Og
ég er í þessum kjól á hverjum
einasta degi.“
„Þú kemur seint,“ sagði hún
og horfði rannsakandi á hann.
„Fórstu eitthvað sérstakt?
Segðu mér það bara, ég sé, að
þú ert svo undarlegur.“
Þorsteinn svaraði engu. Hann
sat kyrr og lyngdi augunum,
eins og liann væri að hugsa um
eitthvað skemmtilegt. Seinast
reis hann á fætur, gekk um gólí
litla stund en staðnæmdist svo
allt í einu frammi fyrir Helenu,
hallaði undir flatt og horfði á
liana íbygginn.
„Eg átti að skila kveðju til
þín, Helena,“ sagði hann. „Hún
ætlar að heimsækja þig. Taktu
vel á móti henni. Þú veizt við
hverja ég á.“
„Veit ég! Eg veit ekki neitt.
Viltu ekki hætta þessu þvaðri,
Þorstein n ?“
Ilelena ætlaði að fara, en Þor
steinn tók undir liökuna á henni
og hún slapp ekki. „Eg hitti
fröken Bö. Skilurðu það ekki,
barnið gott, að það var hún?
Hún liefur verið að heiman und-
anfarið, en í dag *kom hún í
skólann. Við urðum samferða og
höfðum um margt að tala ú
heimleiðinni."
' „Fröken Bö!“ Helena eldroðn
aði, ýtti liönd hans frá sér og
sneri sér undan. „Iiöfðuð um
margt að tala, segir þú. Minnt-
ist hún þá ekki á —. Nei, það
var annars ekkert.“
„Hvað áttu við Helena?“
spurði Þorsteinn. Hann stóð að
baki liennar og var orðinn lítið
eitt þungbúinn.
„Eg á bara við það, að ef
fröken Bö kemur liingað og
spyr eftir mér, ]iá er ég ekki
heima,“ sagði Helena.
Fröken Bö kom ekki daginn
eftir eða næstu daga. Hvorugt
þeirra minntist á liana, fyrr en
Þorsteinn kom einu sinni frekar
geðvonzkulegur heim úr skólan-
um:
„Eg skil þetta ekki, Helena,“
sagði Iiann, settist niður og laut
höfði, með þjáningarsvip. „Eg
ætlaði að hitta hana í dag, en
þá — nei, ég skil þetta ekki.“
.„Hvað er það, sem þú skilur
ekki Þorsteinn?“ spurði Helena
liógværlega en horfði þó ú
hann, rannsakandi og þrjózku-
leg. „Vildi bún kannski ekki
tala við þig og sneri við þér
baki?“
Þorsteinn laut enn dýpra og
svaraði engu.
„Eg skil það vel,“ sagði Hel-
ena. „Og þú skilur það líka,
Þorsteinn. Reyndu ekki að vera
með neina uppgerð. Fröken Bö
er búin að vera heima í nokkra
daga og hefur sjálfsagt heyrt
sitt af liverju."
„Þú hefðir átt að fara, Helena,
þegar ég bað þig þess,“ tautaði
Þorsteinn.
Fröken Signe Bö stóð einn
góðan veðurdag utan við húsdyr
ödegárds kennara og barði.
Enginn svaraði. Það var eins
og húsið væri mannlaust. Allir
gluggar voru liélaðir, nema eld-
húsglugginn. Hún gat séð inn-
um gluggann, þarna var elda-
vélin og rjúkandi kaffiketill
slóð á henni. Helena hlaut að
koma rétt strax til dyra.
Fröken Bö slóð góða slund
við dyrnar. Hún vafði skinn-
kraganum þétt að liálsinum og
Harry Macfie:
Gull Indiánanna
(Sönn saga).
þeim og fylgdum karlinum heim í þorpið.
Hann var haltur, eineygur og hafði stórt ör
frá skaðaða auganu og aftur að eyra, en eyrað
sjálft vantaði. Það augað, sem átti að heita heilt,
var blóðhlaupið og vonzkulegt. Svona var þá höfð-
inginn í þorpinu hans Sagwa!
Höfðinginn bjó ekki í barkarkofa eða skinn-
tjaldi, eins og hinir Indíánarnir. Kofi hans var
úr timbri. Dyrnar voru lágar. Við gengum inn á
eftir honum. Höfðinginn tók 'ábreiðu og lagði'
hana yfir herðar sér eins og skykkju. Hann stað-
næmdist við eldinn, sem* brann á miðju gólfi.
Gólfið var úr hörðum leir.
,,Hvað vilja hvítu mennirnir hingað? Hvers
vegna koma þeir róandi á móti straumnum?“
spurði hann.
Við settumst niður við eldinn og Samúel bauð
honum tóbak áður en hann svaraði spurningunni.
,,Það veizt þú höfðingi Megaleep-Indíánanna,
að hvítu mennirnir eru eins margir og stjörnur
himinsins og þeir koma og fara, hvert sem þeim
þóknast. Við tveir höfum siglt um vötn og fljót
landsins hér norður frá, til þess að sjá landið og
kynnast því.“
Höfðinginn var tortrygginn að sjá. Blóð-