Þjóðviljinn - 08.01.1947, Síða 6

Þ JOÐVILJINN
Miðvikudagur, 8. jan. 1947.
<6

Úrvals bækur til skemmtilesturs:
HEIMILISDTGAFAN
hefur göngu sína.
Eitt vinsælasta tímarit landsins. HEIMILISRITIÐ, I.
byrjar bókaútgáfu sína undir nafninu REYFARA- ;;
útgáfan með því að bjóða íslenzkum lesendum tíu ..
góðar og skemmtilegar skáldsögur eftir heimskunna ;;
höfunda. • •
10 bækur, 2000 blaðsíður, fyrir aðeins 100 kr. L
Ódýrustu bækur, sem fást á bókamarkaðinum. "
Bækumar eru mjög vel gefnar út, með fjórlitri ;;
kápu og þannig skornar, að þær fara vel í skáp. +
Reyfara-toækurnar
byrja að koma út í þessum mánuði.
Fimm fyrstu bækurnar eru að verða til:
Flækingarnir, eftir Jack London.
I afkima, eftir Somerset Maugham.
Gula bandið, eftir Edgar Wallace,
Fyrsta nóttin, eftir Prokosch,
Látum drottinn dæma, eftir B. A. Williams.
Tvær síðastnefndu bækurnar voru metsölubæk-
ur víða um heim í fyrra, og hin síðastnefnda var
sýnd hér sem kvikmynd í haust og náði þá mjög
miklum vinsældum.
Allir, sem unna lestri góðra skáldsagna verða að
eignast REYFARA-bækurnar.
Bókaútgáfa HEIMILISRfTSINS
• Box 263
Garðastræti 17, Aðalstræti 18, Grettisgötu 64,
Laugavegi 100.
Undirrit. ... óska að gerast fastur áskrifandi -•
að Reyfurunum og greiði hverja bók með kr. ;;
10,00, auk burðargjalds. f
Nafn .
Heimili
Heimilisritið f
Box 263, Reykjavík •<
Torolf Elster:
SAGAN UM GOTILOB
— Eg skrifaði ekki neitt, seg-
ir Páll. Eg get varla sagt ég
kunni að skrifa á ritvél.
— Eg notaði vélina í nokkrar
mínútur, segir Anna. Útfyllti
þetta eyðublað. Hér er það.
— Notaði Erlkönig vélina
meðan hann var hérna.
— Erlkönig? Nei, það gerði
hann ekki.
— Við skulum annars sjá
— nei, þetta er víst rétt.
— En Norðmaðurinn?
Elsa hristir höfuðið.
— Ekki held ég. Ef til vill
hefur liann gert það, meðan ég
var úti í eldhúsinu. Annars hef
ði ég sennilega heyrt, ef hann
hefði farið að skrifa á hana.
— Hann kann heldur ekki
ungversku.
— Nei, ekki sagði hann. Um
slíkt er þó aldrei hægt að vita
— Hann er að minnsta kosti
sá sennilegasti, álítur Sagha.
Páll hristir höfuðið efagjarn.
— Við skulum nú sjá, hvaða
ályktanir við getum af þessu
dregið. Tveir hafa tækifæri til
að nota vélina óséðir. Anna og
Elsa. Auk þess notuðu þeir
Antoníus og Sagha vélina í við-
urvist okkar hinna. Norðmaður
inn getur hafa gert það, meðan
Elsa var úti í eldhúsinu. En
hvað viðkemur þrem síðast-
nefndum verður að segja, að
það er gífurleg áhætta að skrifa
slíkt plagg, meðan aðrir eru í
húsinu. Það hlýtur að ríða á lífi
eða dauða annars hvors aðilans.
— Að hinu leytinu, heldur
hann áfram, gat hvert okkar
sem var hafa komið heim í þá
þrjá tíma, sem húsið stóð mann-
laust. Þú Anna, varst í kvik-
myndahúsinu.
— Já, eins og ég er búin að
segja.
—• Hvar varstu?
— Á Feniz. Eg sá Eskimóann.
— Geturðu sannað, að þú haf
ir verið þar ?
— Vitanlega ekki. En það
skiptir varla miklu máli. Þú
ert búinn að slá því föstu, að
ég tilheyri þeim allra grunsam-
legustu.
— Og þú, Elsa, varst með
Norðmanninum allan tímann?
— Já, allan tímann. Einhver
þjónninn á Barrandóv man ef-
laust eftir okkur. En þú segir,
að ég hafi haft tækifæri síðar
til að skrifa þetta.
— Eg verð að láta það sama
ganga yfir okkur öll. Eg var á
járn- og málm skrifstofunni.
Það get ég sannað. Og þú,
Antoníus ?
— Ja, það er ekki svo auðvelt
að segja það. Eg var úti um
hvippinn og hvappinn. Hjá Júlis.
Seinna fór ég ofan á Búlivarð-
ann. Upp í Prentsmiðju Prag-
borgar. Þvældist um göturnar.
I stuttu máli, fjarvera mín er
vafasöm.
— Andrés og Sagha voru í
leikhúsinu. Voruð þið þar allan
tíman
•n
— Já, svarar Andrés.
— Þú líka, Sagha?
Hann kinkar kolli. ________
— Þá höfum við numið hér
burtu marga möguleika, segir
Páll. Vitanlega getur Norðmað-
urinn einnig komið til greina, en
ég held það sé ekki sennilegt.
— Eg skil ekki, hvers vegna
þú heldur það, muldrar Sagha.
Anna kinkar kolli til samþykk
is orðum Sagha.
Páll er dálítið utan við sig,
en kveður svo upp ályktun.
— Andrés, Sagha og ég get-
um vel sannað fjarveru okkar.
Antoníus kann svo lítið í ung-
versku, að það er ósennilegt, að
hann hafi gert þetta.
— Þá eru engir eftir nema ég
og Elsa. Þetta var fallega gert,
segir Anna reið.
— Elsa er orðin náföl.
Hinir horfa vantrúaðir og
hjálparvana hver á annan.
Brúnó tekur til máls:
—• Nei, Páll, þú ferð alltof
fljótt yfir sögu. Við megum
alls ekki beina gruninum að
neinum sérstökum, þegar hann
er reistur á svo lélegum grund-
velli. Tökum til dæmis: Þegar
við erum heima á kvöldin og
eitthvert okkar sezt við ritvél-
ina, þá tökum við hin varla eft-
ir þvi. Það er í raun og veru
engin áhætta við það, að setja
hvaða blað sem er í vélina.Við
komandi getur tekið það rólega
burtu, ef einhver kemur til hans.
Og hér er alltaf svo mikið af
alls konar blöðum.
— Það ætti líka að leggja
meiri áherzlu á Norðmanninn.
— Við getum tekið þann
möguleika til greina, en ég tel
hann ekki sennilegan.
— Já, en við verðum að að-
hafast eitthvað. Málið verður að
upplýsast áður en við skiljum.
Þau eru föl og þreytuleg.
Sitt af hverju hafði hent þau öll
saman, en engu þeirra hafði
dottið í hug, að þetta ætti eftir
að koma fyrir.
— Munið þið eftir sögu
Chestertons....
— Nei, legðu nú þessar sögur
á hilluna. Þetta er alltof alvar-
legt mál.
— Athugum málið frá ann-
ari hlið. Á hvert af okkur eru
mestar líkur, að gerð yrði árás?
Sagha sjálfsagt. Hann er að
vísu ekki Ungverji, en það hefur
enga úrslitaþýðingu. Pólitískt
séð er hann mest inni á hættu-
svæðinu þessa stundina, og
hann hefur hvað eftir annað
farið í leyfisleysi heim til Júgó-
slavíu með mikilsverð gögn,
Næst kemur Páll, hann gegnir
einnig mjög áberandi stöðu.
Anna er í nokkru minni hættu.
Elsa ef til vill, en um hana er
miklu óljósara. Hún hefur oft
farið yfir landamærin til Ung-
verjalands. Eg er aðeins venju-
legur rithöfundur, ekkert sér-
lega vel ritfær, en samt sem áð
ur venjulegur rithöfundur.
— Já, en hver veit það me6
nokkurri vissu?
— Nei, þarna kemur þáð.
Við þekkjum hvert annað að
öllu leyti nema því, sem snert'.r
hin mikilvægari stjórnmál. A.ð
þeim verður hver að vinna út
af fyrir sig. Sérhvert okkar get
ur búið yfir leyndarmáli, sem
ekki er hægt að trúa neinu
hinna fyrir.
Þau eru öll þögul. Sagha vef
ur sér sígarettu og kveikir í.
Hann bankar í borðið með knú-
unum.
— Æ, hættum þessu þvaðri.
Eg afber ekki að hlusta á þetta.
Enginn þorir að líta á annan.
Þau hafa fengið æsingakast,
miklu stórkostlegra en uppgötv
unin á ritvélinni gefur ástæðu
til. Hið rótgróna gagnkvæma
traust þeirra hcfur beðið skips-
brot. Og það var fyrst og
fremst það, sem hélt í þeim líf
inu á þessum erfiðu árum.
Hljóð heyrist að utan. Þau
hrökkva við og líta hvert á
annað.
— Það rennur eitthvað niður
af þakinu, segir Anna. Hald’ð
bara áfram.
Brúnó hugleiðir heimspeki-
lega:
— Eg átta mig ekki enn á því
að þetta geti verið satt. Eg
býst við að við höfum öll meiri
eða minni snert af sturlun,
1 vegna þessa lífs, sem við lifum,
en það er hvort tveggja í senn
Búnaðarbankinn
Frh. af 5. síðu.
minnkað um 2 millj. og 100
þús. kr.
Hagur bankans hefur farið
i sífellt batnandi hin síðustu
ár, allt frá því að hann flutti
í miðbæinn. Bankinn á nú
hús í smíðum upp á sex hæð
ir í Austurstræti. Húsið er
komið undir þak og byrjað á
innréttingum og gert ráð fyr-
ir að hægt verði að. flytja
starfsemi bankans þangað
seint á þessu ári-
Á tveim síðustu árum hef-
ur bank’.nn la-gt í sjóð til þess
arar byggingar, og nemur
sjóðurinn nú 600 þús. kr.
■nBMKSSKSCS&H
Prófkosningar í
Tennenee
Framhald af 3. síðu.
ing að finnast ósýnileg augu
fylgja hverri hreyfingu manns
og vita ekki hverjir eða hvar
þessir skuggar eru. Eg var að
minnsta kosti sannfærður um að
nú var kominn skriður á hlutina
Næsta dag var mér vísað brott
úr gisti'húsinu. Aðstoðarhótelstjór
inn afsakaði það með því að þeir
mættu ekki leigja herbergi leng
ur en 5 daga í einu. Eg minnt’.
hann á að hann hefði ekkert,
haft við það að athuga þótt ég
yrði lengur, þegar ég ræddi um
þetta við komu mína, en hann
neitaði því eindregið og sagði
hiklaust að ég yrði að fara. Þeg-
ar ég spurði hann hvað myndi
gerast ef ég neitaði að fara svar-
aði hann: „Leiðindi fyrir hótelið
og enn; meiri fyrir þig.“
Eg hugði 'bezt að stofna ekki
1 til illinda út af þessu og sam-
þyklcti að flytja í annað gisti-
hús þar sem þessi sami maður
hafði varið svo hugulsamur að
útvega mér herbergi.
Það vildi svo undarlega til að
þessi nýi dvalarstaður minn var
einmitt andspænis ^krifstofum
E. H. Crump & Co. í þessu hóteli
var aðalkosningaskrifstofa hans,
auk þess hafði hann sjálfur nokk
ur herbergi.
(Fram'hald).