Þjóðviljinn - 10.01.1947, Blaðsíða 6

Þjóðviljinn - 10.01.1947, Blaðsíða 6
B Þ JOÐVIL JINN til sýningarinnar og evrða sér Öllu því góða fólki, víðsvegar á landinu og öllum Eskfirðingum sem veittu okkur aðstoð og samúð við hið hörmulega fráfall Sigucðar Jóhannssonac skipstjóra, Eskifirði, vottum við hjartanlegt þakklæti. Borgliildur Einarsdóttir, böm og venzlafólk. Toroif Elster: SAGAN UM GOTTUOB Maðurinn minn og faðir og tengdafaðir, Þócðuc Guðmundsson verður jarðsunginn, laugardaginn 11. þ. m. Athöfnin hefst með húskveðju að heimili hins látna Þórsgötu 1 kl. 10 f. h. Halla Bjamadóttir. Charlotta Steinþórsdóttir. Þorbjöm Þórðarson. f-UfH-I--UH-t-b*-Ub*-n-!"I"I"I"I"l"I-H"I"PI"I"I"H"H-H--i--H--H--i--H-n"i- U . Eggjasölusam heldur fund sunnudaginn 12. janúar kl. 1,30 s. d. í Kaupþingssalnum. Áríðandi að sem flestir samlagsmenn mæti. Stjócnin. •f-l-S'I-I-l-I-i-l-I-l-i-I-I-^-H-I-I-l-I-I-I-H-I-^-I-ý-HH-H-W-i-^-H-H-^^^-f •H-FPH-H-I-M-M-M-^-M-H-I-H-M-H-I-M-M-M-M-M-H-H-H-M^ Laus staða Staða landnámsstjóra samkvæmt lögum ,,um ;; ± landnám „nýbyggðir og endurbyggingar í sveitum“ $ er auglýst til umsóknar. Laun samkvæmt 5. flokki launalaga. Umsóknir X J skulu komnar á skrifstofu nýbýlastjórnar, Lækjar- ;; !: götu 14, fyrir 1. febrúar n. k. Nýhýlastjócn cíkisins. ^H-H-M-M-M-M-M-H-M-M-M-M-M-M-M-H-M-M-H-M-H-M-f- n-M-I-I-I-H-I-I-I-I-I-I-H-I-i-I-I-I-l-I-H I I I I I I I'l>H..H..M"H-M"H“H- 5. - Okkur vantar krakka til blaðabucðac við: Becgstaðastcæti Vestucgötu °g Sogamýci Þjóðviijinn {£H--rH-H-H-H-H"^-H-H-K-I-I-++++-H-H-H-+++-H4-H-+++4-++- Hfunlð Kuffisöluna Hafnarstrætí 16. Félagslíf I. R. Skíðaferðir að Kolviðarhóii á morgun (laugardag) kl. 2 og 8. Og á sunnudagsmorgun kl. 9. — Farmiðar. og .gisting. seld i Í.R.- húsinu í kvöld kl. 8—9. Farið frá Garðarhúsinu. meira við hann en nokkurt ykk ar hinna. — Til þess háttar starfa velja þeir ekki menn með skegg- brodda, ódjarflegt augnaráð, sem eru luralegir í göngulagi. Eg hef hitt marga njósnara um ævina, og þeir líta iðulega út eins og þessi tannlæknir. Og það getur ekki verið tilviljun, að hann hverfur án þess að skilja nokkurt merki eftir sig, kvöldið áður en við tökum eft- ir þessu. . — Það getur verið, að þú haf- ir á réttu að standa, snöktir hún. Það er ekki skemmtilegt að hugsa til þess. — Nei, vitanlega er það ekki skemmtilegt. Eg er leiður og með ólund út af þessu öllu sam- an. Það er nokkuð kalt þarna uppi. — Veiztu, að ég verð að fá mér nýjan sumarfrakka. Þau ganga fram hjá nýja Sókól-vellinum. Hann er ekki fullgerður ennþá. Minnismerki friðsælla tíma. Hann verður víst aldrei fullgerður. Þau nema staðar hjá Kinsky- garðinum og horfa niður að ánni. Himinninn er dálítið skýj aður, og stórhýsi borgarinnar teygja sig upp hörð og grimm- úðug. Þessi borg, svo minninga rík og fögur í sólskini, þar sem þau hafa haldið saman í svo mörg erfið ár, er allt í einu orð in köld og fjandsamleg. Elsa skelfur dálítið, og Sagha leggur handlegglnn þétt utan um hana. — Veiztu, hvað Hanssen gerði? segir hún allt í einu— hvort sem hann var njósnari eða ekki? Hann gaf mér þrjú þúsund krónur til þess við gæt- um komizt úr landi. Það var vel gert. —Þvert á móti, það var veru lega tortryggilegt. Hvers vegna hefði hann átt að gera það ? Ertu með peningana? — Já, ég er með þá. — Varst það þú, sem áttir að fara úr landi ? — Nei, við öll. Já, það er að segja, fyrst var það aðeins ég. Hann vildi, að ég færi með hon um til Noregs, en seinna vildi hann helzt hjálpa okkur öll- um, kofabúunum. Hann var svo- Sagha, Sagha. Eg afber þetta ekki lengur. Eg verð brjáluð, ef ég kemst ekki héðan. — En Elsa- ó, Elsa, þú mátt ekki gráta. Vitanlega förum við héðan. — Já, er það ekki. Við förum strax. Við eigum peninga. Eg þekki ágætan mann, sem getur búið til vegabréf handa okkur. Við förum héðan strax, er það ekki, Sagha? Það var gleðihreimur í rödd- inni. — Nei, ekki strax. Eg geí ekki farið strax. — Æ, jú, hvers vegna ekki? — Þú verður að trúa mér. Eg get ekki farið strax. En fljótt- mjög fljótt. — Já, mjög, mjög, fljótt. Við förum til Sviss, er það ekki? Þar á ég skyldfólk. Þar getum við gengið á háskóla, bæði. Eg get teiknað svolítið, finnst þér það ekki? Það verður yndislegt. Hann kinkar kolli þegjandi. — Seinna förum við svo til Ameríku. Mig hefur alltaf lang að til þess. Þar eigum við bæði bjarta framtíð fyrir höndum. Þau setjast á bekk og horfa yfir borgina. Hin fagra Prag með öllum sínum gömlu glæsi- legu byggingum, auðugri af sögulegum menjum en nokkur önnur borg í Evrópu. Um eitt skeið miðdepill stjórnmálalegra og styrjaldarlegra óeirða í álf- unni. Og hin nýja Prag með breiðum og beinum götum, glæsi legum nýtízku byggingum.' Þetta er undarleg borg. — Ó, hvað það yrði dásam- legt að lifa í friði, snöktir Elsa. Engar njósnir, engin undirferli eða stríð. Að geta verið maður sjálfur, öruggur fyrir allra aug liti. En við — hún grípur hönd Sagha — við skulum bjarga okk ur. Seinna skulum við láta eins og ekkert af þessu hafi komið fyrir. Við erum búin að leggja fram okkar skerf — fyrir mann kynið — nú ættum við að mega fara að hugsa ögn um okkur sjálf. Sagha svarar ekki. Hann horf ir niður fyrir sig og rótar hiuni votu möl til með skónum sínurn. Síðan segir hann: — Þetta er ekki svo auðvelt eins og þú hlýtur að skilja. Höf um við nokkurn rétt til að gleyma hinum. Geturðu gleymt Andóri, sem þér þótti einu sinni vænt um, en tortímist nú hægt og hægt í mýrunum hjá Tisza? Elsa hrekkur við eins og hann hefði slegið hana: Hún þrýstir höndunum fast saman. — Ó, Sagha, hvers vegi»a sagðirðu þetta. Það er eiumitt þetta, sem ég vil gleyma — verð að gleyma. Eg brjálast, ef ég hugsa um það. Ö, Sagha — því — sagðirðu -— þetta. — Nei, en Elsa — þú mátt ekki taka þet.ta þanntg. Þú verð ur að harka þetta af þér. Eg vissi ekki — ég hé’t ekki — Elsa...... — Við skulum koma. Hún þerrar augun, og þau ganga niður í borgina. Þau skilja við þjóðleikhúsið. Hún fer til vinnustofu sinnar, hann til leikhússins. Það er búningsæfing á Anti- góne. Hin sitja þögul í vagninum. Við Karlspláss fer Anna úr og kinkar til þeirra kolli. Hin fyigja Andrési til Þýzka leik- hússins. Páll og Brúnó setjast inn á Búlivarða. Þeir drekka kaffi án þess að segja orð. Báð ir eru óvenjulega fölir. — Ja, hvað á maður að gera, segir Brúnó allt í einu. — Já, hvað á maður að gera? — Við getum ekki látið þetta halda svona áfram. Við verðum að fá þetta upplýst á einhvern hátt. — Þetta getur meir að segja verið annar hvor okkar. — Það kann að vera. En við skulum samt líta andartak á málið frá því sjónarmiði, að það sé. hvorugur okkar. Athug- um svo hin hvert fyrir sig. Brúnó sveiflar blýantinum í loftinu. Páll situr hreyfingar- laus með djúpar hrukkur í enn- inu. — Sagha. Fortíð hans er lýta laus. Hann er snöggur og hrein- skilinn. Það má teljast eitt af kostum hans. Hann er slæmur leikari þó að hann vinni á leik húsi þessa stundina. — Njósnarar hafa oft verið sæmilegir félagar, sem gefizt hafa upp á flóttamannalífinu. Og ákafi hans við það að tor- tryggja Norðmanninn. — Það var byrjað, áður en við tókum eftir þessu á ritvél- inni. f þetta sinn skulum við at- huga þann ósennilegasta: And- rés. Ungur og fremur þýðingar- lítill; hefur varla hörku til að standast þá raun að vera njósn- ari. Þó vitum við, að síðustu ár- in sín í Ungverjalandi sýndi hann óvenjulegan kjark. En það var líka dálítið annað, eingöngu frumstæður, líkamlegur kraftur. Hvernig hann hagaði sér, þeg- ar skúffan var annars vegar, var alltof barnalegt til þess að geta vakið nokkurn grun. — Eg held jafnvel, að ég geti skýrt ástæðuna. Það voru nokk ur hefti af ,,Kynþokkanum“, sem hann skammaðist sín fyrir að láta sjást. Eg sá eitthvað þvílíkt í skúffunni hans um dag- inn. í stuttu máli: hann virðist ósennilegur. — Elsa. Hún er margbrotn- ari. Framkoma hennar er ágæt, og hana skortir hvorki kjark eða festu. En mér mundi aldrei detta í hug að efast um lirein- skilni hennar og trygglyndi. Og Andór kærastinn hennar í fang- elsi í Ungverjalandi.... Annars hefur hún verið undarlega eirð- arlaus og taugaóstyrk upp á síðkastið. Það hefur jafnvel stundum verið hræðilegt að horfa á hana. — En orsökin virðist þó vera nærtæk. Hún er áreiðanlega ást- fangin af Sagha, en finnur, að hún er bundin af sambandinu við Andór. Þetta er ekkert auð- velt fyrir hana, veslings barnið. Þarna höfum við líka skýringu á hinum auknu næturvökum hennar upp á síðkastið. — Má vera. En eitthvað ann- að er þó þarna að verki. Eg hef gefið henni auga undanfarið og fengið ástæður til að undrast ýmislegt. í fyrsta lagi kemur hún oft á Anna Ve, ég hef meira að segja farið nokkrum sinnum með henni þangað sjálfur. Þetta er andstyggilegur staður. Já, andstyggilegur á margan hátt, hreiður. Eg hef haft einn þjón inn þar í sikti lengi; hann er í mjög vafasömum pólitískum samböndum. — Einmitt það. Voruð þið þar í gærkvéldi. ' Brúnó svarar ekki. Hann er að rissa á Miðdegisblaðið Prag borgar með blýanti. Síðan held ur hann áfram: — Auk þess hefur mér verið sagt að hún komi á Pension Sulc. Mikils metinn gamall Ung verji rekur þar matsölu. Þú þekkir staðinn. Og ég hef oft orðið þess var, að hún skrökvar, þegar ég spyr hana, livar hún hafi verið. Eg vil ekki fullyrða neitt — á mjög erfitt með að iL't'lilr <

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.