Þjóðviljinn - 08.05.1947, Blaðsíða 6

ÞJÓÐVHJTNN
Fkranta!daga.r 8. mai 1&4T-
Elliott Rooseveit: 9.
Sjónarmið Hoosevelts
forseta
Watson kímdi og Brown aðmíráll benti og ég mundi nógu
rnemma hvað ég átti að gera. Eg snéri mér að skutnum til
rð heilsa bandaríska fánanum. Því næst kreisti Pa Watson
á mér hendina og hvíslaði eitthvað um að æðsti yfirmað-
urinn yrði glaður við að sjá mig. Eg gekk fram á og
rakst'í flasið á Franklín bróður --mínungsJsetn ""þáí'Varí
'liiíáirforfíigi í fíófánum. ' !
„Hæ, ert þú hér líka?“
„Eg veit ekkert annað en að í síðustu viku fékk „Mayrant“
og annar tundurspillir til skipun um að hætta fylgd
skipalesta. Við fengum skipun um að sigla með eftirlits-
skipum sem gæta innsiglingarinnar á höfnina. 1 morgun
fékk ég skipun um að mæta hjá æðsta yfirmanninum um
borð i „Augusta“. Hann smeygði fingri unciir hálsmál-
einkennisbúning síns. „Eg braut heilann um hvern fjand-
an ég kynni að hafa gert sem væri svo voðalegt að King
aðmíráll þyrfti að tala um það við mig.“
„Hvar er pabbi?“
„Frammi í káetu skipstjórans. Hvað hélztu?“
„Líklega það sama og þú. Að það væri flotaæfing.“
„Þessa leið. Ertu með föt til skipta?“
„Nei, hvers vegna ætti ég að vera það ?“
„Það lítur út fyrir að við verðum hér minnst tvo, þrjá
daga.“
Þetta var snemma á föstudegi. Eg hafði ekki aðra
skyrtu en þá sem ég stóð í, og það kom í ljós að ég átti
að vera hér líka á laugardag. Sem betur fer notuðum
við pabbi báðir sama númer, því þið munuð fallast á að
það hefði verið óviðeigandi að vera viðstaddur undirrit-
un Atlanzhafsyfirlýsingarinnar í skítugri skyrtu.
Annar kaíli
ATLANZHAFSYFIRLÝSINGIN
Við Franklín fórum inn til að heilsa pabba nokkrum mín
útum fyrir morgunverð þennan dag. Við fengum varla
ráðrúm til að spyrja um mömmu og fjölskylduna fyrr
en hann sagði:
„Gerðu svo vel. Eg fékk Pa Watson til að taka þessa
með handa þér.“ Hann rétti mér aðstoðar foringja-
snúru, sem merkti það að ég væri í fylgdarliði hins
æðsta yfirmanns. „
„Hún gildir nú aðeins fyrir þessa daga“, sagði hann
brosandi, og rétti Franklín aðstoðarflotaforingjasnúru.
„Þú ert mjög hraustlegur pabbi, en hvað er um að
vera? Ertu í veiðiferð?“
Faðir minn hló mjög hjartanlega. „Já, blöðin halda
það. Þau standa í þeirri trú að ég sé að fiska einhver-
staðar í Fundyflóanum.“ Hann var barnalega glaður og
hældist um yfir því að hafa leitt blaðamennina á villi-
götur með því að hafa siglt til Augusta, Maine á forseta-
snekkjunni „Patomac“. Svo sagði hann okkur hvað stæði
til.
„Eg ætla að finna Churchill. Hann kemur á morgun á
„Prince of Wales“. Harry Hopkins er í fylgd með honum'
Hann hallaði sér afturábak til að sjá hvaða áhrif
þetta hefði á okkur. Eg hygg að við höfum verið tölu-
vert undrandi á svipinn. Það var enginn spegill í her-
berginu. En hann naut þess að horfa á hvernig okkur
varð við.
íllllinill!lllllllllllll!!!!!!lll!ll!!!!:!lllllll!!'!!iii!i{!
55. dagui
IIIIIIB!!l!!llllllll!llll!l!!l!lll!!lllllllllllll!lll!!!!!l!l!llllilllllllllll!ll!lll!!!!!!!!!!l!!ll!filll!l!lllll!!!ll!HB
DULHEIMAR
Eííir Phyllis Bottome
„Hvað í ósköpunum ætli að spinnist nú út úr þessu“ Jane hafði stutt skoðun Alec, en honum fannst þó,
spurði Myra og það brá fyrir ánægjuglampa í tindr- sem liún hefði verið hikandi . Hún hafði aðeins sagt:
andi augum hennar „það var þessi kvenlæknisherfa, „Sé álit dr. Macgregor rétt, þá er möguleiki til
sém lcom inn, var<það-gkki? Kemup þetta ííka 'tll að að bjarga sjúklingnum, að öðrum 'kosti virðist ó-
verða útbásúnað um allan spítalann ?“ líklegt að honum verði bjargað, Þess vegna mundi
„Vissulega ekki,“ sagði Alec dálítið hranalega, ég ráðleggja uppskurð.“
„það fer ekki lengra en milli þessara fjögurra „Menn hafna af mannúðar ástæðum gagnslausum
veggja- nema yður langi til þess. Eg er viss um kvöiUm“ hafði Charles bent á með alvöruþunga.
að Jane getur aldrei annað en fyrirlitið mig — en
það verð ég að súpa seiðið af — það er ekkert með
yður “
„Gott og vel“ sagði Myra eins og það væri í
líka rauninni það eina sem máli skipti. Með ein-
Þetta hafði alveg sannfært Alec um að um kýli
væri að ræða. Það hitnaði í honum og svaraði: „Það
verður ekki gagnslaust. Eg veit að þetta er kýli.
Þegar hann var lagður hingað inn voru en tengsl
á milli handar og heila, en nú eru þau algerlega
hverjum dularfullum hætti náði hún í púðurkvast, rofin jjann getur séð títuprjón á gólfinu á meðan
og fór að púðra sig. Þegar hún var búin að því hann getur ekki tekið hann upp. Augasteinarnir
brosti hún til Alec, gletnislegu samsektar brosi. hafa mjog stækkað. Jenkings og Barkly höfðu rangt
„Það er í rauninni allt hégómi" sagði hún lágt fyrir sér> það er ailt og sumt _ og mín skoðun er
„En þér hafið hresst mig ótrúlega upp, ég er yður rétt“_
frámunalega þakklát. Eg mundi jafnvel reyna að
standa á móti storminum hér- ef þér vilduð standa
við hlið mér. Viljið þér- þér og yndislega litla konan
yðar- og hvað nú allt þetta fólk heitir, sem dúðar
sig í þykkan búning eins og heimskautafarar ? Eg
get verið án dr. Everest. Hún getur hatað mig til
æviloka ef hana langar til. Hún er eins afbrýðisöm
út í konu .yðar eins og út í mig? Við ætlum elcki að
gera neinum neitt, eða var það?“
Myra stökk á fætur. Hún var hvorki að sjá hrædd
eða örvæntingarfull lengur, en skein yndislega í
litum. Það var lítil birta í herberginu, en hún var
öll hjá henni- á rauðu hári hennar og ljósum hönd-
um og hlæjandi vörum.
„Aumingja dr. Everest", sagði hún. „Þér og Char-
les eru báðir svo óendanlega góðlegir. Eg skal hegða
mér vel eftir þetta- að minnsta kosti hugsa ég að
ég muni gera það. Þér eruð ekki reiðir við mig,
eruð þér?“
Ef til vill hefði hann átt að vera reiður. Alec
taldi sér meira að segja trú um að hann væri það.
En tilfinningin í brjósti hans- var ekki reiði. Það
var
Hvorki Charles eða Jane gerðu neina frekari at-
hugasemd. Þetta var sjúklingur Alecs, og ábyrgðin á
því að sanna sitt mál var líka Alecs.
Eftir að Myra var farin greip hálfgerð óróleika
tilfinning Alec út af uppskurðinum. Gæti nú ekki
verið að honum hefði skeikað ?
Jane átti að aðstoða hann við uppskurðinn og
Charles hafði viljað sjálfur fá að deyfa hann. Hann
var órólegur út af ástandi sjúklingsins og ákvað
að taka meðábyrgð á hverju sem fyrir kæmi. Alec
hefði metið þetta við Charles ef hann hefði getað
metið nokkuð við hann.
BARNASAGA
RAUÐI FÁNINN
á eftir kanínu og veit að honum er bannað það.
Myru langaði ekki til að vita um það hvort Alec
var reiður eða ekki, og augsýnilega tók hún það
sem gefið að hann mundi standa við hlið hennar.
Hún náði honum í höku.' Hún tyllti sér á tá og
Eg vil ekki halda þessari frásögn áfram án þess að
minnast á blaðamennina frá Hvíta húsinu, sem faðir
minn hafði gabbað. Hann gerði það vegna þess að það
hafði verið fastmælum bundið með honum og Churchill
að á þessum fyrsta fundi þeirra skyldi hvorki vera blaða-
menn né Ijósmyndarar. Og þegar hann hafði efnt sinn
.hluta þessa loforðs skemmti hahn sér konunglega yfir að
jhafa leikið á blaðamennina, rétt eins og clrengur rfelu-
ileik, sem tekst að láta þá seni Mth haris, hlau]7a'íram
hjá felustað sínuna. En þegar ChurchilLkorn daginn c-ftir
hafði hann með sér heila hirðsveit blaðamanna er ekki
'hafði tekizt neitt scríega vel að dulbúa sem starfsmenn
upplýsingamálaráðuneytisins. Þetta var í fyrsta sinn sem
Churehill kom föður mínum þannig á óvart. En það var
ekki síðasta skiptið.
lægu hafa, þá dró yfir himininn skuggaleg
einkennilegt sambland af meðvitaðri blygðunar- ský, sjórinn tók að ýfast, hvítu máfarnir
kennd og einskonar hræðilegri ákefð. Samskonar flögruðu gargandi um kring og það skall á
tilfinning og hjá góðum hundi þegar hann hleypur ógurlegt Stormviðri. Öldumar skullu á
skipinu með dunum og dynkjum, og sjór-
inn fossaði yfir þilfarið, og stormurinn
braut í sundur siglutréð, eins og það væri
lítil eldspýta. Vélin stöðvaðist og stýrið
lagði hendurnar léttar eins og snjóflyksur á axlir brast. Skipið barst hjálparlaust á æðandi
hans, síðan rétti hún fram varirnar og gaf honum öldunum, ýmist Var því Sveiflað Upp í
langan hægan og ástríðufullan koss. Áður en hann háa loft á ölduföldunum, eða Steypt nið-
hafði áttað sig á því hvernig hann ætti að snúast ✓ , , ,■ . ✓ ,
.a . , ur i hyldiupa dalina. Þanmg leið heill sol-
var eins og ijósið hyrfi úr stofunni með henni, og ð.rhringur. Konur og born æptu i angist,
öii ákefð Aiec. Það heyrðist ekkert hijóð úr her- æðandi hafið^ Heima var seigpmandi
bergi Jane hinu megin við þunnan vegginn. en mennirnir horfðu heiptaraugum Út á
hungurdauðinn. og svo þegar þeir vildu
18 kafh flýja hann, þá beið dauðinn þeirra hér á
Uppskurðurinn sem Alec atti að gera var erfiður, , . . t
. .*. . , ,, , „ , ... , mararbotni. Þetta var þeirra hlutskipti.
leiðinlegur og hættulegur. Hann hafði aht tveggja .. . , -
frægra Londonar sérfræðinga á móti sér, sem þeir Þ^tta SOgÖU þeÍT VÍð^ Janda Sllia, en peif
þöfðu íátið uppi áður en sjúkiingurinn kom í hans sem voru annarar þjóðar, skyldu þa ekki.
hendur. Þeir héldu að ekki væri um neitt kýli að T ÍGll JincTiAarr'inr drpnrmr Pátnr aÁ
Sálarleg va„,iða„ ^gátns og ánaar ÍuS9”' sto™Úrinn
einkenni bentu á að eitthvað þrýsti á heilann, en, , ■*•., .,, , , *
,,t. , Tr þreií hann oq kastaoi honum ut a borð-
matti samt rekja til annara orsaka. Veikindm foru r a . t
mjög versnandi, og Aiec hafði haidið sinni skoð- stokkinn. Hann greip dauoahaldi 1 öldu-
un fast fram á móti þeirra. Charles hafði hinsveg- stokkinn, bjóst við að öldurnar rifu hann
ar aöhyllzt Londonar álitið að engin ígerð væri í útbyrðis og hrópaði hástöfum: Hjálp!
höfðjnu og að taugaástand sjúkiingins væri þannig Hjálp! En stormurinn hafði hrakið hann
að riættuiegt væri að gera uppskurð á honum. útlendingar, óvinirnir, sem foreldrar hans
.... ira smu íolki, 1 nand voru engir aðnr en
yðar“. lauk Charles mali sinu með hinm oþolandi . ' . y ^
hæversku sinni. „Eg sé enga ástæðu til að efast PSÍndu SVO. ,,ÞeÍr hjalpa mer ekki , hugS-
um áð þeir hafi rétt fyrir sér. Hvað álítur dr. Ever- aÓÍ Pétur með S8r. ,,Það 6f Uti oll VOn .
est?
Og hann lokaði augunum í örvæntingu.