Þjóðviljinn - 09.04.1949, Blaðsíða 6

1
6
ÞJÓÐVILJINN
Laugardagur 9. apríl 1949.
— Ölafur Thors
Framhald af 8. síðu.
frá, þar sem Ólafur hefði endur
tekið ummæli sín utan þings.
Hinsvegar skoraði Ólafur á
alla flokksmenn sína (áður en
Gunnar bar fram dagskrártil-
löguna) að samþykkja þinghelg
issviptinguna.
Á þessu stigi var málinu
frestað. Öll mál í báðum þing-
deildum tekin af dagskrá og
fundum slitið, en flokksfundir
hófust í skyndi.
— Atvinnuleysis-
tryggingar
Fraxnhald af 8. siðu.
Flutti Sigurður stutta fram-
söguræðu en aðrir tóku ekki til
máls og var frumvarpinu vísað
til 2. umr. og nefndar með sam
hljóða ummælum.
Greinargerð flutningsmanns
var birt hér í blaðinu í gær.
— Björgunar-
kvikmynd
rramhald af 8. síðn.
Mynd af atburði eins og þess
um er erfitt að gera svo eftir
á að hún sýni erfiðleikana og
hættumar eins og raunveruleik
inn var, en myndin gefur þó
góða hugmynd (þrátt fyrir
marga galla) um þá erfiðu
þraut sem björgunarmennimir
leystu af höndum með slíkri
karlmennsku að sagan mun
geyma björgunina við Látra-
bjarg sem eitt af afreksverk-
um fslendinga. — Mynd þessi
mun einnig gera mörgum enn
ijósara en áður nauðsyn þess
að hafa vel útbúnar björgunar
stöðvar á sem flestum stöðum
á ströndum landsins — og
vaska menn og konur þegar
kallið kemur.
Óskar Gíslason hefur sem
fyrr segir tekið myndina, en
Radíó & Raftækjavinnustofan
annazt hljóðupptöku, en Þórður
Jónsson, formaður björgunar-
sveitarinnar Bræðrabandsins,
sá sem einna beztan orðstír
vann sér við björgunina hefur
samið textann með myndinni
og flytur sjálfur skýringarnar.
Tónskáldin
Framhald af 8. síðu.
Bernarsamþykktina í þágu ís-
lenzkra höfunda.“
Undir þetta rita nefndar-
mennírnir, þeir Jón Leifs, Árni
Björnsson, Páll ísólfsson, Karl
Ó. Runólfsson, Friðrik Bjarna-
son, Jón Þórarinnsson, Helgi
Pálsson.
— Bæjarpósturinn
Framhald af 4. síðu
komu þessara manna, og gat Ól.
Th. því með góðri samvizku
kaliað hana einsdæmi. —
★ ......
Nöfnin gleymast ekki.
„Hínsvegar er ég ekki eins
víss um það og Ól. Th., að nöfn
þessara manna gleymist í bráð
þó þau verði ekki skráð sam-
dægurs. Eg er heldur ekki viss
um að þessir menn telji heiður-
inn sín megirí ef Morgublaðið
birti nöfn þeirra allra. — Eða
kvað kom einum hvítliðanum til,
eftir að hann hafði logið upp
kæru á nákominn frænda sinn,
sem ekki var staddur á Austur-
velli 30. marz, að hann sagð-
ist ekki þora að hlaupa út í
næstu búð, (ca. 150 til 200 m.)
í sama ljósa frakkanum sem
hann var í daginn sem Heim-
dellingarnir urðu sér til skamm
ar, heldur fór hann í gamlan,
dökkan . frakka. Mundi honum
vera heiður r að því að fá þá
hetjulegu viðurkenningu sem
Öl. Th. er að lofa þessum vesal-
ingum?
★
Alþýðan lætur ekkí
bugast.
„Isl. alþýða gleymir áreiðan-
lega ekki svona mönnum. Og ég
þori að fullvissa Ól. Th. um að
alþýðan mun ekki hika við að
sækja rétt sinn undir kylfuhögg
hvítliða, táragas-árásir lögreglu
og ,,réttar“-dóma frá lagaþjón-
um þessara svikara. — Enda
munu þessir herrar vera búnir
að sjá það, þar sem þeir eru þeg
ar búnir að láta B. Ben. bejtla
um hernaðarlega aðstoð ofan á
mútugjafirnar í Washington.
— íslendingur."
UNGLINGA VANTAR
iil að bera blaðið til kaupenda við
Skerjafjörðínn.
o g
Teigana.
Þjóðviljinn,
Skólavörðustíg 19. — Sími 7500.
EVELYN WAUGH:
4. DAGUK.
KEISARABIKIÐ AZANIA
ÁSM. JÖNSSON
þýddi.
polla. Stundum mátti sjá fanga, hlekkjaða á
hálsi og fótum við framræstingu og gröft þarna,
svo mönnum datt í hug, að hefjast ætti handa um
að fegra og rækta staðinn, en að því frátöldu, að
nokkrum eucalyptustrjám var plantað þar, var
ekki neitt gert í stjórnartíð gamla keisarans,
til að gera umhverfi hans honum samboðið.
Margir af hermönnum Amuraths tóku sér
bólfestu í höfuðborginni hjá honum, og fyrstu
árin fluttu þangað innbornir menn, sem yfirgáfu
ættflokka sína og veiðilendur, til að njóta lysti-
semda borgarlífsins, en meiri hluti borgarbúa var
þó allra þjóða kvikindi, og eftir því, sem orð-
rómur landsins óx í eyrum og augrím óheppnari
hluta umheimsins, missti Debra-Dowa öll þjóð-
leg einkenni. Indverjar og Armenar komu fyrstir
og fór hraðfjölgandi. Þá komu Goanar, Gyðingar,
Grikkir, og seinna komu svo meira og minna
virðingarverðir innflytjendur frá stærri lönd-
um — námuverkfræðingar, gullgrafarar, garð-
yrkjumenn og foryrkjumenn, allir á snöpum eftir
einkaleyfum. Nokkrir þeirra höfðu heppnina með
sér, og komust úr landi með álitlegan skilding,
en flestir urðu fyrir vonbrigðum, en ílengdust
sámt og flæktust á veitingastöðunum og veltu
vöngum yfir þeim barnaskap, að vænta réttlæt-
is í landi, sem var stjórnað af negraklíku.
Þegar Amurath dó, og hirðmennimir gátu ekki
lengur logið til um hina löngu fjarveru hans,
varð dóttir hans drottning. Háttsettur kirkju-
höfðingi kom frá Irak til að syngja sálumessu,
fulltrúar fr& Evrópuríkjunum voru í líkfylgd-
inni, og þegar lúðrasveit lífvarðarins lék sorgar-
marsinn, brustu herskarar Wanda- og Sakuy-
anna í harmagrát, og kveinstafi, máluðu likama
sinn með krít og trékolum frá hvirfli til ilja,
stöppuðu í jörðina, sveigðu líkama sinn aftur og
fram, og börðu saman hnefunum í takmarka-
lausri örvæntingu yfir missi herra síns.
Nú var drottningin dáin, og Seth kominn heim
frá Evrópu til að krefjast keisarartkis síns.
Það var um miðdagsleytið í Matodi. Höfnin var
spegilslétt eins og ljósmynd, og auð, að undan-
teknum nokkrum fiskibátum, sem lágu hreyf-
ingarlausir við legufæri sin. Ekki minnsti and-
vari bærði keisaramánann yfir gamla virkinu,
engin umferð var sjáanleg á strandveginum.
Allar skrifstofur voru lokaðar og með hlerum
fyrir gluggunum. Veitingaborðin höfðu verið tek-
in burt af gangstéttunum framan við hótelin.
I skugga mangótrés lágu tveir lífverðir í fasta-
svefni með riflana í rykinu við hliði sér.
„Frá Seth, keisara í Azaníu, höfðingja yfir öll-
um höfðingjum Saluiyus, herra yfir Wanda og
drottnara lieimshafanna, kandídat í lieimspeki
DAVÍÐ
við Oxford háskóla, til hans hátignar, konungsins
I Englandi. Vor kveðja. Mætti þetta bréf komast
til þin. Friður sé með húsi þínu-----“
Hann var búinn að segja fyrir bréf frá dag-
renningu. Kveðjur, aðlanir, náðanir, keisaraleg
valdboð, villutrúardóma, lögreglufyrirskipanir,
bifreiðapantanir til evrópskra fyrirtækja, pant-
anir á einkennisbúningum, húsgögnum, raflögn-
um, boðskortum til krýningarhátíðahaldanna, til-
kynningar um allsherjarfrídag í tilefni sigursins
— þetta lá allt snyrtilega frágengið á skrifborði
einkaritarans.
„Engar fréttir enn frá fjöllunum. Við ættum
þó að vera búnir að fá fréttir af sigrinum“,
Einkaritarinn skrifaði þessa setningu líka, virti
hana fyrir sér, hallaði lítilsháttar undir flatt, og
strikaði síðan yfir hana. „Finnst þér ekki, að
við ættum að vera búnir að fá einhverjar frétt- „
ir, Alí?“
„Jú — við hefðum átt að vera búnir að frétta
eitthvað“f
„Hvað hefur komið fyrir? Hvers vegna svar-
arðu ekki? Hvers vegna höfum við ekki frétt
neitt ?“
„Hvað veit ég? Eg veit ekkert. Eg frétti ekk-
ert annað, en það sem fáfróður skríllinn segir
á bazarnum, því allir helztu mennirnir hafa yfir-
gefið borgina. Óupplýst alþýða segir, að her
yðar hátignar hafi ekki unnið þann sigur, sem
yðar hátign sá fyrir“.
„Hvað vita þeir fíflin? Hvað skilja þeir? Eg
er Seth, dóttursonur Amuraths. Ósigur er óhugs-
andi. Eg hef verið í Evrópu, og þekki þetta allt.
Við höfum skriðdreka. Þetta er ekki fyrst og
fremst stríð milli Seth og Seyid, það er barátta
milli framfara og villimennsku — og framfar-
irnar hljóta að sigra. Eg hef verið við hersýn-
ingar í Aldershot, á heimssýningunni í París og
á fundum í málfundaklúbbnum í Oxford. Eg hef
lesið nútíma bókmenntir — Shaw, Arlen, Priest-
ley. Hvaða vit heldurðu, að kjaftakerlingarnar á
bazarnum hafi á þessu? Eg hef alla þróunarsög-
una að bakhjarli, og við fótskör mína bíða
ákvæði um kosningarrétt kvenna, bólusetningu
og umskurð. Eg er nýi tíminn — ég er framtíð-
in.“
„Eg þekki ekki neitt til þess alls“, sagði Alí,
„en fíflin á bazarnum segja, að hersveitir yðar
hátignar hafi gengið í lið með Seyd prinsi. Mætti
ég gerast svo djarfur að benda á, að herinn
hefur ekki fengið mála sinn í þó nokkra mánuði“.
„Hann skal fá launin greidd, ég er búinn að
lofa því, strax og stríðinu er loldð fá þeir laun-
in greidd. Eg hef líka veitt þeim metorð — nú
er hver einasti maður í herfylkinu orðinn lið-
þjálfi, ég mælti svo fyrir. Þetta er óþakklát