Þjóðviljinn - 03.05.1949, Side 6

ÞJÓÐVILJINN
Þriðjudagur 3. maí 1949.
< Yfirlýsmg bandarísks þingmanns:
Atlanzhafssáttmálinn
tryggir stöðvar til kjarn
orkuárása á borair Soy
„Við skuiuni vopna hermenn annarra
iáta þær senda sína pilta ii
senda okkar pilta“
Atlanzhaíssáttmálinn sér íyrir því, að bandaríski
ílugherinn íær til umráða flugstöðvar, þaðan sem
hægt er að gera árásir með kjarnorkusprengjum á
Moskva og aðrar iðnaðarstöðvar Sovétríkjanna,
sagði demokrataþingmaðurinn Clarence Cannon í
ræðu á Bandaríkjaþingi nýlega, Ummæli Cannons,
sem er formaður hinnar voldugu fjárveitinganefnd-
ar fulltrúadeildarinnar, eru ein af mörgum sönn-
unum þess, að fullyrðingar áróðursmanna Atlanz-
hafsbandalagsins, um að bandalagið sé „íriðsam-
legt'' og „stofnað í varnarskyni eingöngu", eru
skinhelg hræsni og að bandalagið er í raun og veru
árásarsamfök gegn Sovétríkjunum.
EVELYN WAUGH:
18. ÖÁGUR.
KEISARA.RIKID AZANIA
ASM. JÖNSSON
þyddi.
„Hann er rétt búinn að fá nýjar fréttri af allt erfiðið, sem hann hefur lagt á sig við að læra
stríðinu. Það hefur auðsjáanlega komið til úr- sakuyu. Nú — þarna kemur Wiiham með glösin
vitið hvor aðil-
brezkt- bandarískt herráð tók
til starfa í Washington árið
1942. Þessi stofnun sem aldrei
hefur verið haft hátt um, hefur
starfað óslitið síðan.
Ummæli Cannons staðfesta,
að tilgangur bandarískra ráða-
manna með Atlanzhafssáttmál-
anum er að tryggja sér stöðvar
til kjarnorkuárása á Sovétríkin
og bandarjiannaþjóðir, sem út-
helli blóði sona sinna fyrir
bandaríska heimsvaldastefnu.
Vestur-Evrópuþjóðirnar eiga að
vera fallbyssufóður, Bandaríkja
menn ætla sér að græða meðan
öðrum blæðir „í næsta stríði
eins og því seinasta,“ Clarence
þessi Cannon er hreinræktað
dæmi þeirra djöfla í manns-
mynd, sem tala um nýja styrj-
öld eins og hún væri óhjákvæmi
leg og hugsa um það eitt, að
láta aðra deyja fyrir sig. Hann
og aðrir slíkir eiga vald á lífi
og dauða Islendinga og annarra
Atlanzhafsbandalagsþjóða, ef
þær neita ekki að láta etja sér
út í styrjöld fyrir bandaríska
maurapúka, sem hlakka til að
fita sig á blóði okkar.
En Camon lét ekki við þessa
yfirlýsingu sitja. „Við verðum
að gera árásir á Moskva og iðn
aðarmiðstöðvar Rússlands inn-
an viku frá því að stríðið hefst,“
sagði hann og bætti við: „Það
er ekki víst að við þurfum nauð
syniega að senda landher okk-
ar yfir hafið. I næsta stríði,
eins og því seinasta skulum við
vopna hermenn annarra þjóða
og láta þær senda sína pilta
út í blóðbáðið í staðinn fyrir
að senda okkar eigin pilta. . . .
Við munum lama óvininn ger-
samlega . . . og síðan láta banda
menn okkar senda her á vett-
vang, aðra pilta, ekki okkar
piíta, til að halda svæðunum,
sem við tökum.“
Bandalag Yesturveld-
anna gegn Sovétríkj-
unum undirbúið áður
en síðustu styrjöld
lauk
„Frá því hefur verið skýrt
hér, að tæknileg starfsskilyrði"
(facilities), sem eru nauðsynleg
til að Bandaríkjaflugher geti
gert kjarnorkusprengjuárásir,
sköpuð hérlendis samkvæmt
samkomulagi milli ríkisstjórna
Bandaríkjanna og Bretlands,“
segir fréttaritari „New York
Times“ í London, Benjamin
Welles. Hann skýrir frá að
þessi ,,starfsskilyrði,“ sem vand
lega er leynt, hver eru, séu þátt
ur í samræmdum hernaðaráætl-
unum Breta og Bandaríkjam.
Welles bendir á, að hin nána
hernaðarsamvinna þessara ríkja
hafi byrjað, er sameiginlegt
rf**r,r~ ■ *>* -----—rtrnTnrimTf^’fÉii
— Bæða Eggerís
Framh. af 5. síðu.
alþýðu í baráttunni fyrir bætt-
um kjörum og atvinnu, gegn
kaupráni, atvinnuleysi ogskerð-
ingu lýðréttinda!
Lengi lifi eining íslenzku þjóð
arinnar í ibaráttunni fyrir frið-
inum,, gegn hverskonar styrj-
aldaraðild íslands l
slitaorustu“.
„Það gleður mig að heyra
infl sigraði?“
„Ja, hann sagði mér það, en ég er búinn að
gleyma því.“
„Það skiptir líka engu máli, hann segir mér
það eflaust. Segið honum, að ég komi alveg
á stundinni. Fáið hann til að leika vasagolf og
bjóðið honum að borða með okkur“.
Hálftíma síðar kom sir Samson úr baðinu og
heilsaði hr. Walker.
„Það var hugulsamt af yður að lcoma. Eg
gat ekki komið fyrr, því venjulega eigum við
dálítið annríkt hérna fyrri hluta dagsins. Eg
vona, að yður hafi liðið þolanlega hérna. Okkur
vantar sannarlega hanastél hérna, William".
„Sendiherrann áleit, að yður mundi langa til
að heyra fréttir af bardögunum. Við náðum út-
varpsfréttum frá Matodi. Við reyndum að síma
til yðar í gærkvöld, en náðum ekki sambandi“.
„Nei — ég rýf alltaf símasambandið eftir
hádegið —• maður verður þó að hafa einhverja
stund til eigin þarfa. Finnst vður það ekki?“
„Auðvitað höfum við ekki náð glöggum frétt-
um ennþá.“
„Nei, auðvitað ekki. En ‘eftir því sém William
segir, þá er stríðinu að miflnsta kosti lokið, og
það gleður mig stórlega — að minnsta kosti per-
sónulega. Þetta er búið að gangá svona allt of
lengi. Það er til stóróþæginda fyrir alla. Hver
þeirra var það nú aftur, sem sigraði ?“
. „Seth“.
„Nú —já, já — jáhá, Seth, já. Það gleður
mig. Það er hann —við skulum nú sjá — hvað
er það nú aftur, sem hann er?“
„Hann er sonur gömlu drottningarinnar".
„Já — stendur heima. Og drottningin —
hvernig. líður hennar hátign?“
„Hún dó í fyrra“.
„Gleður mig stórlega. Það er ákaflega óþægi-
legt fyrir gamlar konur á hennar aldri, að þvæl-
ast í svona málavafstri. Og hann, hérna, hvað
heitir hann nú aftur, þér skiljið — þessi, sem
hún giftist? Er hann líka dáinn?“
„Seyid? Það liggja ekki fyrir neinar fréttir
um hann. Eg hygg, að við megúrn gera ráð
fyrir því, að sjá hann ekki framar“.
„Það var leiðinlegt. Mér féll alltaf vel við hann.
En— var hann ekki einn þessara náunga, sem
fóru í skóla í Englandi?“
„Jú — það var Seth“.
„Hvert í logandi — talar hann þá ensku?“
„Já, prýðilega.“
„Jæja — það var mátulegt á Ballon —i.eftir
okkar.“
„Því miður er hann fremur lítilfjörlegur, herra
sendiherra — við erum búnir með allt ferskju-
brennivínið.“
„O jæja — við skulurn ekki taka það nærri
okkur. Það líður ekki á löngu þangað til bót
verður ráðin á því. Þér gerið svo vel að segja okk
ur undir borðum allt, sem þér vitið. Eg frétti um
daginn, að hryssan hans Schonbaums sé komin að
því að kasta — ég er forvitinn eftir að vita
hvernig því reiðir af. Okkur hefur aldrei tekizt
að ala upp hesta hér — ég held, að innfæddu
knaparnir kunni ekki lagið á þeim blóðhreinu.“
Franska sendiráðið hafði líka fengið tilkynn-
ingu um sigur Seths. „Jæja“, sagði monsieur
Ballon, þá hrósa Englendingarnir og Italirnir
sigri — en það er nú ekki öll nótt úti enn. Ball-
on gamli getur nú fundið upp á fleiru. Það þarf
nokkur nálspor efln •— sir Samson verður að
gæta sigurkransins vel.“
Á sömu stund sagði hinn einstæði sendiherra:
„Það er vitanlega fyrst og fremst undir hæðinni
komið. Eg hef ekki frétt af neinum, sem hefur
reynt að rækta aspargus hér efra, en ég sé ekki
hvers vegna það ætti ekki að vera hægt. Við fá-
um að mirinsta kosti ágæta baunauppskeru".
III. KAFLI
Tveim dögum seinna bárust til Evrópu fréttim-
ar um orustuna við Ukaka. Það hafði litil áhrif
á þessa milljón Lóndonarbúa, sem lásu dagblöðin
þessa ki/öldstund.
„Er nokkuð nýtt í blöðunum í kvöld, vinur
minn?“
„Nei, væna mín, ekkert merkilegt“.
„Azanía — er það ekki einhversstaðar í
Afríku.“
„Spurðu Lilly — hún var síðast í barnaskólan-
um.“
„Hvar er Azanía, Lilly mín?“
„Veit það ekki, pabbi.“
„Til hvers gengur ungdómurinn eiginlega í
slcóla?“
„Bara negrar".
„Það er ekki langt síðan það kom fyrir í
krossgátu. Sjálfstætt negraríki.“ Þú hélzt endi-
lega, að það væri í Tyrklandi“.
„Azanía? — Mér finnst það líkara skipsnafni
en landsheiti“.
„En manstu ekki elskan, eftir svarta náung-
DAVÍÐ