Þjóðviljinn - 20.07.1949, Blaðsíða 6

ó ■ ii % Ri3 *'
•3‘. -----...........-----:,■ ~
,,Solidarity
Jolidary for ever,
r> The union makes us
strong".
(Samheldnin að eilífu, sam-
tökin gera oss sterka) seg-
ir í einum vinsælasta baráttu-
söng brezkra verkamanna. Sú
dýrmæta reynsla, sem hann
túlkar, að í samheldninni ligg-
ur styrkur verkalýðssamtak-
anna, er greypt í hjarta allra
stéttarþroskaðara verka-
manna. Gagnkvæmur stuðn-
ingur og samheldnin er fjör-
egg verklýðshreyfingarinnar.
Þessa dagana sýna brezkir
verkamenn svart á hvítu, að
jafnmikil alvará fylgir máli
baráttusöngs þeirra nú og
nokkru sinni fyrr. I London
eru yfir 15000 hafnarverka-
menn frá vinnu, vegna þess að
þeir neita að rjúfa alþjóðlega
samheldni verkalýðsins. Upp-
haf hafnardeilunnar í London
var, að.fyrir 14 vikum komu
til London tvö kanadisk skip,'
sem Kanadiska sjómannasam-
bandið hafði lýst yfir verk-
falli á vegna deilu við útgerð-
armenn. Útgerðarrpenn í
Kanada höfðu krafizt 50 til 20
dollara kauplækkunar á mán
uði og afnáms forgangsréttar
félagsbundinna sjómanna til
vinnu auk fjölda annarra fríð-
indaskerðinga. Kanadisku sjó
mennirnir gerðu verkfall
gegn þessari árás á kjör sín og -
verkfallsverðir tóku sér stöðu
við kanadisku skipin' í höfn-
inni í London. í ðdínræmi við
þær sámheldnisreglur, sem
gilt hafa ^frá upphafi nútíma
verkalyðsíireyfingar, neituðu
hafna,i'verkamennirnir í Lon-
dnn að afgreiða skip, sem voru
í banni systupfélags.
LLT var með kyrrum kjör-
um í nærri þrjá mánuði.
Kanadisku skipin lágu bundin
en annars gekk vinna við
höfnina í London sinn vana
gang. En í Kanada hafði það
gerzt, að útgerðarmenn voru
farnir að reyna að manna skip
sín með verkfallsbrjótum frá
bandarísku glæpamannafé-
lagi, sem kallar sig hvorki
meira né minna en Alþjóða-
samband sjófarenda, og
reyndu með þess hjálp að
brjóta Kanadiska sjómanna-
sambandið á bak aftur. Kana-
disku útgerðarmennirnir
vildu nú fá skipin í London
mönnuð verkfallsbrjótum og
fengu hafnarstjórnina í Lon-
don í lið með sér. Hún setti
verkbann á hafnarverkamenn
ina, tilkynnti að þeir fengju
jkki að vinna við neitt skip
[yrr en þeir hefðu gerzt verk-
fallsbrjótar og afgreitt kana-
iisku skipin. Þessu neituðu
brezku verkamennirnir sem
einn maður og vinna stöðvað-
ist að miklu leyti í höfninni í
London.
||Ú KOM sósíaldemókrata-
sljórnin í Bretlandi til
skjalanna. Hún tók algerlega
for ever..."
málstað atvinnurekenda og
sendi hermenn á vettvang til
að vinna sem verkfallsbrjóta
að afgreiðslu skipa í London.
Ekki nóg með það, heldur not
aði hún illræmd kúgunarlög
gegn verkalýðssamtökunum,
sem íhaldsmenn settu 1920, og
lýsti yfir neyðarástandi í Lon
don. Jafnframt lýstu Attlee,
Isaacs, Shawcross og aðrir ráð
herrar yfir í froðufellandi
heiftarræðum á þingi, að á-
kvörðun verkamanna að
standa með kanadiskum stétt
arbræðrum sínum væri
kommúnistiskt tilræði við vel
ferð brezku þjóðarinnar.
Brezka sósíaldemókratastjórn
in notaði tilkynninguna um
neyðarástand tjl að taka sér
einræðisvajd pg gera verka-
menn með öllu réttlausa.
Stjórnin getur látið handtalsa
og fangelsa hvern sem er án
handtökutilskipunar, ritskoða
og gera upptækar póstsending
ar, hlerað símasamtöl og ann-
að þessháttar. Ofbeldisað-
gerðir stjórnarinnar urðu auð
vitað til þess að þjappa hafn-
arverkamönnum fastar saman.'
VIK brezku hægrikratanna,
sem hafizt hafa til for-
ystu í brezka Verlcamanna-
sambandinu, við dýrmætustu
hugsjópir og grundvallarregl-
ur verkalýðshreyfingarinnar,
hafa sjaldan komið skýrar
fram en í þessari hafnardeilu
í London. Attlee forsætisráð-
herra gaf þá frumlegu skýr-
ing á því, hversvegna hermenn
voru ekki látnir afgreiða kaná .
disku skipin, en þá hefði deil-
unni verið lokið, að slíkt
„myndi þýða að hópur ábyrgð
arlausra manna gæti sett
afgreiðslubann á skip, ef það
kæmi frá ákveðnum útgerðar
manni, sem einhver verka-
mannaklíka ætti í deilu við.“ |
Á máli „verkamannaforingj- |
ans“ Attlee heita semsagt
verkalýðsfélög, sem eru í
verkfalli „verkamannaklík-
ur“. Sir Hartley Shawcross,
hinn metorðagjarni opinberi
ákærandi í Bretlandi, vildi
auðsjáanlega ekki vera eftir-
bátur Attlee foringja síns í
níði um verkamenn. Hann
kallaði samheldni brezkra
hafnarverkamanna við kana-
diska stéttarbræður sína
„efnahagsleg og stjórnmála-
leg landráð“. Alþjóðleg sam-
heldni verkamanna hefur allt
af verið í hciðri höfð af sönn-
um verkalýðssinnum, hvar í
flokki, sem þeir hafa staðið.
Framkoma brezku hægri-
krataforingjanna í hafnar-
deilunni í London sýnir, að
þeir hafa svikið dýrmætustu
hugsjónir verkalýðshreyfing-
arinnar, sem lyfti þeim til
valda, og gerzt auðvirðileg
leiguþý erlends og innlends
auðvalds. M.T.Ó.
' ( *Lif < 4ÞJ©E)VHjJINN .•• Miðvikudagur 20. ■ júlí 1949.
• mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmtmmmmmmmmmmmmmmm^m^mm mmmmmmmmmrna\
EVELYN WAUGH:
KEISARARIKID AZANIA
ASM. JONSSON
þýddi.
„Ach&n — ég afhendi þér þennan spora. Sver
þú, að knýja með honum hest þinn fram til bar-
áttu fyxir réttlætinu og trúnni og til verndar
fólki þínu og heiðurs kynþætti þínum?“
Keisarinn vældi eitthvað og leit undan. Jarl-
inn af Ngumo spennti sporann á þann fót, sem
til skamms tíma hafði borið þyngra skraut.
Húrrahróp kváðu við, og fagnaðarlæti frá mann-
fjöldanum úti á torginu.
Að lokum kom kórónan.
„Achon — ég afhendi þér þessa jíórónu. Sver
þú, að bera hana í nafni réttlætisins og trúarinn-
ar, og til verndar fólki þínu og heiðurs kyn-
þætti þínum?"
Keisarinn þagði, en biskupinn gékk til hans
með hina stóru gullkórónu Amurath’s Hann
setti hana einstaklega gætilega á hrukkótt ennið
og hvítar hártjásurnar, en höfuð Achons riðaði
undan þunganum ,svo kórónan valt aftur í hend-
ur biskupsins.
Aðalsmenn og prélátar þyrptust utan um
gamla manninn. Þeir urðu skelfingu iosnir. Þeir
hvísluðust óttaslegnir á. Mannfjöldinn, sem sá
að eitthvað hafði komið fyrr, hætti samstundis
fagnaðarlátunum, en tróðst í áttina til upphækk-
unarinnar.
„Æ, æ,“ hrópaði M. Ballon. „Þetta er óþolandi!
Það var ómögulegt að sjá það fyrir*‘.
Achou vah nefnilega dauður.
William kom í seinna lagi til morgunverðar,
og þegar hann var búinn að lýsa krýningarat-
höfninni ,sagði sir Samson: „Já, mér er ómögu-
legt að cjá, að þeir hafi unnið nokkuð við þetta.
Nú neyðast þeir til að krýna Seeth aftur, og
þá er allt þetta umstang únnið fyir gýg
Skýrslurnar um þetta til utanríkisráðuneytisins
verða ákaflega flónskulegar. Eg er ekki viss um,
nema það væri ef til vill bezt, að segja ekki
neitt um þetta brölt allt saman.“
„Vel á minnst“, sagði William. „Eg frétti líka
dálitið annað í borginni. Brúin við Lumo er
horfin svo járnbrautin kemst ekki niður til
strandarinnar vikum saman.“
„Já, það er sjaidan ein báran stök.“.
Það var heldur lítið olnbogarúm við mat-
borðið en nú fóru biskupinn og kapellánarnir,
bankastjórinn og Jagger, Porch etatsráðsfrú og
ungfrú Tin að rekja garnirnar úr William um
ástandið í borginni. Var eldurinn slökktur?
Voru búðimar allar rændar? Var mikið af her-
mönnum á götunum? Hvar var Seth? Hvar
var hr. Seal? Hvar var Boaz barón?
„Mér finnst alls ekki rétt að kvelja aumingja
William svona“, sagði Prudence. „Allra sízt,
þegar hann er í svona fallegum einkennisbúu-
ingi“.
„En ef brúin er nú eyðilögð, eins og þér seg-
ið“, sagði Porch etatsráðsfrú, „hvernig er þá
hægt að komast til Matodi?“
„Það er ekki um aðra leið að ræða, nema
menn langi til þess að fara alla leið á úlfalda,
með flutningalestum“.
„Eigið þér með því við, að við neyðumst til að
dvelja hér, þangað til búið er að gera við
brúna ?“
„Nei, ekki hér“, skaut sir Samson ósjálfrált
inn í, „ekki hér“.
„Mér finnst þetta bara hneykslanlegt“, sagði
ungfrú Tin.
Áður en kaffið kom, stóð sendihérrann á fæt-
ur frá borðinu.
„Jæja, ég verð að fara að vinna eitthvað“,
sagði hann glaðlega, „og þar sem ég mun eiga
mjög annríkt það sem eftir er í dag, þá ætla ég
að kveðja ykkur, núna — þið verðið eflaust far-
in öllsömun, áður en ég er búinn að ljúka verk-
um mínum“.
Hann yfirgaf síðan þessa sjö þog’lu gesti, sem
skelfingin stóð skráð á andiitunum á. Seinna ,
um daginn héldu þau leynifund í einu garðshorn- !
inu, til að ræða málið nánar.
„Eg verð að játa“, sagði biskupinn, „að mér
finnst það bæði ósanngjarnt og tillitslaust af
sendiherranum, að ætlast til þess, að við förum
aftur til borgarinnar, áður en við höfum fengið ;
gleggri fréttir af ástandinu þar“.
„Sem brezkir þegnar höfmn við rétt til að
krefjast verndar undir fána okkar“, sagði Porch
etatsráðsfrú, „og ég verð að minnsta kosti hér
hvort sem sir Samson þóknast það betur eða
ver“.
„Það líkar mér að heyra“, sagði Jagger.
Og eftir marg endurteknar og gagnkvæmar
fullvissanir, var biskupinn sendur á fund gest-
gjafa þeirra, til að tilkynna honum þessa ákvörð-
un. Hann fann hann dottandi í hengirúmi milli
stórra mangotrjáa.
„Þið komið mér í ákaflega erfiða aðstöðu“.
sagði hann, þegar biskupinn hafði sagt honum
alla málavexti. „Eg vildi sannarlega, að ekkert
þessháttar hefði gerzt. Ykkur líður eflaust öll-
um saman miklu betur í borginni, og verðið alveg
eins örugg þar og hér. En þar sem þið hafið nú
ákveðið að dvelja hér, þá neyðist ég til að biðja
ykkur, e.ð skoða ykkur hér sem gesti mína, þang-
til þið hafið unnið bug á ótta ykkar“. Hinn óvið-
jafnanlegi sendiherra hafði það á tilfinningunni,
að hann hefði ekki lengur nein tök á atburðarás-
inni, og valt sðfandi út af í hengirúminu sínu.
Seinna um daginn, þegar lafði Conurteney var
loksins búinn sð finna upp á einhverri dægra-
dvöl handa gestum sínum, ýmist við rússneska
biljardinn, spil, myndabækur eða krokket, bætt-
ist einn gestur í hópinn — ekki sérlega velkom-
DAVÍÐ