Þjóðviljinn - 14.03.1951, Blaðsíða 6

6) — ÞJÖÐVILJINN — Miðvikudagur 14. marz 1951
Síldveiðar Norðmanna
Framh. af 5. síðu ins og dugnað síldveiðimanna
ber að nota betri hluta úthafs-
sildarinnar til útflutnings, sölt-
unar og niðursuðu.
Síldarverksmiðjurnar munu
einnig hafa áhuga fyrir að ná
í. úthafssíldina til bræðslu þar
sem fitumagn hennar er miklu
meira en venjulegrar síldar.
Ekki einií lenguf.
Það er eitt sem við verð-
um að horfast í augu við þeg
ar ræðir um úthafsveiðar.
Þær eru stundaðar úti á
opnu hafi og við megum bú-
así við samkeppni frá fiski-
rnöimum annarra þjóða.
Þessu megum við ekki
gleyma, og á þessum vett-
vangi, og hvað þetta snertir
geíum við ekki treyst á ann-
að en hagkvæma legu lands-
Þriðjudagstón-
leikar
Sinfóníuhljómsveitin og Tón-
listarfélagskórinn fluttu hljóm-
kviðu Schuberts í h-moll og
Stabat mater eftir Rossini í
Þjóðleikhúsinu fyrra þriðjudags
kvöld undir stjórn dr. Victors
Urbancic. — Hið fyrrnefnda
verk ..ófullgerða sinfónían," var
flutt hér í fyrra, en þessi svana-
söngur „svansins frá Pesaro,"
sem hljómaði fyrst fyrir rúm-
um 100 árum, hefur ekki áður
borizt út hingað.
Flutningur sveitarinnar á
hinni ljóðkenndu og angur-
væru sinfóníu Schuberts ein-
kenndist af hófstillingu og ör-
yggi í samleik. Hins vegar
skorti til lýta jafnvægi á milli
hljómsveitar og söngfólks í
flutningi Stabat mater; einsöng
vararnir, Þuríður Pálsdóttir,
Guðmunda Elíasdóttir, Einar
Sturluson og Kristvin Hallsson,
sem kalla má að beri hita og
þunga verksins, skiluðu að vísu
mjög örðugum hlutverkum mis-
fellulítið, en brast yfirleitt
raddmagn að halda til jafns við
hijómsveit og kór. Söngur Þur-
íðar Pálsdóttur bar hér af um
blæfegurð og þokkafulla og
sjálfkrafa túlkun. — Samkór-
inn sjálfur, um langa hríð
hinn bezti hér á landi, geldur
enn hinna fjölmörgu karlakóra
um skort á bjartari tenórum og
svartari bössum, og er raddval
mun betra meðal söngmeyja
kórsins; þó er hljómáferð jöfn
og þægileg, og reisn yfir söngn
um, einkum í hinum volduga
lokakór, In sempiterna.
A'ðsókn að þessum tónleikum
var svo mikil, að margir urðu
frá að hverfa, og tónflytjend-
unum og söngstjóranum að verð
leikum vel þakkað af þeim sem
híýddu. Þ. Vald.
okkar. TIL AÐ BYRJA
MÉÐ HÖFUM VIÐ EINNIG
ÞÁ YFIRBURÐI. AÐ VÍS-
INDAMENN OKKAR
HAFA MEIRI REYNSLU
Á ÞESSU SVIÐI OG GETA
ÞVl MIKLU BETUR ORÐIÐ
SlLDVEIÐIMÖNNUM OKK-
AR AÐ LIÐI.
Það eru að hefjast tíma-
mót í norskum síldveiðum.
Það niunu líða nokkur ár
þangað til árangurinn kem-
ur að fullu í Ijós, en hann
kemur. OG VIÐ VERÐUM
MARKVIST AÐ STEFNA
AÐ ÞVl AÐ HALDA FOR-
USTUAÐSTÖÐU OKKAR
BÆÐI HVAÐ SNERTIR
VENJULEGAR SlLDVEIÐ-
AR EÐA OTHAFSVEIÐ-
AR.Þar sein við erum á und-
an öðrum þjóðum í þessu
efni eigum við að þakka Ðe-
vóld og samstarfsmönnum
hans. Þess vegna verðskulda
þeir það, að hafið sem þeir
rannsökuðu hefur af almenn-
íngi verið nefnt Sarshafið.
Anna Pétncsðóftir
Framha'.d af 8. síðu.
söguna á þeim árum.
Aðalhlutverk leika Þorsteinn
Ö. Stephensen, er fer með hlut-
verk Absalons, Emelía Borg,
Katrín Thors, sem fer með hlut-
verk Önnu Pétursdóttur, og
Einar Páls^o"' Leiktjöld og
búninga hefur Gunnar Hansen
gert og hann hefur einnig samið
músik við leikinn.
Uxtdlr eilífðarstiörxtum
Eftir A.J. Cronin
1
DAGUB,
hún hefði hagað sér mjög skynsamlega. Svo sett-
ist hann sjálfur við stýrið og ók af stað.
Hann ók hægt vegna rigningarinnar og líka
til að draga ferðina á langinn. Framkoma hans
var auðmjúk og lotningarfull, en samt logaði
hann af ánægju yfir, hvernig allt var í pottinn
búið: Stanley var í hraðlestinni og fjarlægðist
þau óðum og Lára sat við hlið hans í bílnum.
Hann stalst til að líta á hana. Hún sat eins
langt frá honum og hægt var, starði beint fram
fyrir sig; hann fann að hver taug í líkama henn-
ar var þanin og hún full andúðar. Hann fann
hva'ð hann varð að fara varlega; nú dugði ekki
neitt nudd með hnjánum. Hann varð að nota
aðra aðferð, sem tók ef til vill margar vikur,
jafnvel mánuði að framkvæma. Hann varð að
fara hægt, afar gætilega. Hann hafði óljósan
grun um að hún hataði hann næstum.
Allt í einu sagði hann dapurlegri röddu:
„Ég er hraaddur um að yður geðjist ekki vel
að mér, frú Millington".
Þögn. Hann horfði fram fyrir sig'.
„Ég hef hreint ekkert hugsað um það“, svar-
aði hún dálítið háðslega.
„Ó, ég veit það“. Hann hló afsakandi. „Ég
átti ekki heldur við það. Ég hélt bara að þér
hefðuð — hjálpað mér líti'ð eitt fyrst í stað —
í sambandi við verksmiðjuna — verið mér vin-
veittar — og upp á síðkastið .... æ, ég veit
ekki. . . .“
„Væri yður sama þótt þér ækjuð dálítið hrað-
ar“, sagði hún. „Ég þarf að fara á fund klukk-
an sex“.
„Sjálfsagt, frú Millington“. Hann steig á benz-
ínið í botn og vagninn þaut áfram og regnið
Inflúensurarmsóknir
I London starfar heimsmiðstöð innflúensurannsókna á vegum
heilbrigðismálastofnunar SÞ. Hún hcfur haft nóg að gera í
vetur að rannsaka innflúensufaraldurinn, sem gengið hefur víða
um heám. Hér sjást tveir starfsmenn í rannsóbnarstöðinni reyna
innflúensuvirus frá Júgóslavíu á tilraunadýri.
DAVlÐ
sullaðist inn á þau. „Ég var bara að vona að þér
leyfuð mér að gera allt fyrir yður sern mér
er unnt, fyrst herra Stanley er farinn. Góður
maður Stanley". Hann andvarpaði. „Hann hef-
ur verið mér betri en enginn. Ég vildi óska að ég
gæti á einhvern hátt endurgoldið honum“.
Meðan hann talaði jókst rigningin allt hvað
af tók. Þau voru komin út á heiðalöndin og það
var mjög hvasst. Regngusurnar stóðu inu í bíl-
inn meðfram blæjunum.
„Hamingjan góða“, hrópaði Jói. „Þér eruð að
verða gegndrepa".
Lára bretti upp kragann.
„Mér líður ágætlega, þakk fyrir“.
„Það er ekki satt. Þér eruð alveg holdvot. Vi'ð
skulum stanza andartak. Við verðum að fara
i skjól. Þetta er skýfall".
Og það var heldur ekki fjarri sanni og Lára
var regnkápulaus og áveðurs í bíinum. Það lá í
augum uppi að hún yrði innan skamms alveg
gegndrepa. En hún sagði ekki neitt. Þá kom
Jói auga á gömlu kirkjuna til vinstri handar,
beygði skyndiíega til hliðar og nam staðar
framan vi'ð kirkjudyrnar.
„Fljótar nú“, sagði hann. „Flýtið yður. Þetta
er alveg hræðilegt". Hann tók um handlegg
hennar og dró hana út úr bílnum, og áður en
hún gat áttað sig voru þau komin upp að
kirkjudyrunum. Dyrnar voru opnar. „Fa'rið inn“,
hrópaði Jói. „Þér ofkælizt ef þér standið úti.
Þetta er voðalegt". Þau fóru inn.
Þetta var lítill salur, hlýr og notalegur, hálf-
rökkur var inni og daufur ilmur af vaxi og reyk-
elsi. I hinum endanum var altarið, fjarlægt og
óraunverulegt í gráleitu húminu. Þar var stórt
messinglíkneski af Kristi á krossinum og tveir
messingvasar me'ð hvitum blómum frá síðustu
guðsþjónustu. Allt var kyrrt og hljótt eins og
í öðrum heimi. Ekkert heyrðist nema regnhljóðið
á þakinu.
Jói leit í kringum sig, gekk inn ganginn og
tók óljóst eftir útskornu eikarstólunum sem
Stanley hafði lýst svo fjálglega.
„Skringilegur gamall staður, en hann er að
minnsta kosti þurr“. Svo bætti hann við fullur
umhyggju. „Það styttir áreiðanlega upp innan
skamms. Ég skal koma yður heim áður en fund-
urinn- byrjar“.
Hann sneri sér vi'ð og sá að hún stóð upp við
einn kirkjustólinn og nötraði af kulda.
„Hamingian góða“, sagði hann með hrífandi
rödd. „Skelfingar auli get ég verið. Jakkinu yðar
er rennvotur. Má ég ekki hjálpa yður úr hon-
um“.
„Nei. þakk fyrir“, sagði hún. „Mér líður ágæt-
Iega“. Plán leit undan og beit á vörina. Hann
hafði óljósan grun um að hún ætti í einhverju
hugarstríði.
„Já, en þér megið til, frú Millington", sagði
hann með sömu blíðu, umhyggjusömu röddinni
og lagði höndina á jakkabarminn hennar.
„Nei. nei“, stamaði hún. „Mér líður ágætlega
eins og ég hef sagt. Ég kann bara illa við mig
hérna Við hefðum alls ekki átt a'ð fara hingað
inn. Rigningin ....“ Ilún þagnaði og fór sjálf
úr jakkanum. Hún andaði ótt og títt, hann sá
hvernig br.jóst hennar hófust og hnigu undir
hvítri silkiblússunni, sem var rök og féll þétt
að húð hennar. Sjálfstraust hennar virtist horf-
ið, hálfrökkrið, kyrrðin, regnið virtist liafa svipt
hana því. Augnaráð hennar var hræðsiulegt og
flöktandi. Hann starði á hana undrandi og skiln-
ingslaust. Það fór aftur hrollur um hana. Allt
í einu rann upp fyrir honum ljós. Hitabylgja
strevmdi um Hkama hans. Hann gekk eitt spor
í áttina til hennar.
,,Lára“, hvísla'ði hann. „Lára“.
„Nei, nei“, stundi hún. „Ég vil fara. Ég
vil . . . . “ Hann tók hana í fang sér meðan hún
var að tala. Þau gripu í tryllingi hvort um ann-
að og varir þeirra mættust. Áður en varir henn-
ar opnuðust fyrir vörum hans, vissi hann að
hún var ástfangin af honum, mánuðum saman
hafði hún barizt á móti því. Fagnandi víma gagn-
tók hann. I faðmlögum færðu þau sig í áttina
að kórnum, að fremsta kirkjustólnum, sem var
með ótal sessum og breiðari en nokkurt rúm.
Hendur þeirra unnu saman, varir hennar voru
heitar og rakar af ástríðu. Regnið buldi á þak-
inu og húmið í kirkjunni roðnaði og umlukti
þau. Og þegar fullnægjan kom steig kvein
hennar í holdlegum unaði upp að altarinu. Lík-
aminn á krossinum horfði niður á þau.