Þjóðviljinn - 17.04.1951, Blaðsíða 5

Þriðjudagur 17. april 1951 — ÞJÓÐVILJINN — (5
Einar Bragi Sigurðsson:
Borg í Kóreu eftir bandaríska árás
Síðan styrjöidin í Kóreu
hófst, hefur iðulega verið talað
inn napalmsprengjur í útvarps-
og blaðafregnum. Ég var til
skamms tíma alls ófróður um
þetta drápstæki, enda harla lít-
ill áhugamaður um hernaðar-
tækni. En fyrjr nokkrum dögum
rakst ég á stutta blaðagrein um
napalm og varð af henni nokk-
nrs vísari.
Napalm er þéttað (konden-
seráð) benzín í hlaupkenndu
formi. Það er sett í geyma, sem
springa, þegar þeir falla á
jörðina, og kviknar þá í benzín-
hlaupinu.' Það dreifist um stórt
svæði, brennur með mjög sterk-
úm hita, og bálið má heita ó-
slökkvandi.
Napalmsprengjunum er varp-
gð úr flugvélum fyrst og fremst
yfir óvarðar borgir til að
brenna þær til ösku og toírtíma
þar öllu Iífi.
Þegar bandaríski herinn stóð
i nánd við landamæri Mansjúríu
á ofanverðu fyrra ári, lýsti
MacArthur því yfir, að í allri
Kóreu væri varla nokkurt skot-
mark til lengur, sem ,,hernaðar-
iega þýðingu" hefði. Um sama
leyti var frá því skýrt, að
cinni milljón napalmsprengna
hefði verið varpað í einu á
óvarða ltórveska borg með 100
þúsund íbúum.
★
Hafið þiff gert ykkur grein
fyrir, hvað felst á bak við þessa
„látlausu" fregn? Ég fyrir mitt
íeyti verð að játa, að ég hafði
litla hugmynd um það, áður
en ég las þessa grein. Eitt hið
ömurlegasta við langvarandi
styrjaldir er einmitt það, að
við verður hálfsljó fyrir ógn-
um þeirra. En það er háska-
legur sljóleiki. Þess vegna skul-
nm við reyna að hugsa okkur
„aðeins“ þennan eina atburð
svo nærri, að við hefðum neyðzt
til að horfa á hann.
Þú sem býrð í Reykjavík.
Hugsaðu þér, að þú hafir verið
staddur austur á Þingvöllum
og komið aftur til Reykjavíkur,
þegar nýlega var búið að varpa
á borgina 550 þúsund napalm-
sprengjum — tíu sprengjum á
hvern íbúa, eins og í hinni ó-
vörðu kórversku borg. — Ein
sprengja myndi vinna ærið
tjón, ef hún félli á Menntaskól-
ann eða Miðbæjarbarnaskólann,
þegar á kennslustund stæði —
hvað þá nokkur þúsund? Hugs-
aðu þér, livernig umhorfs yrði
á Landsspítalanum, Landakoti,
Elliheimilinu Grund og barna-
heimilum og skólum bæjarins.
svo að aðeins sé minnzt á þá
staði, þar sem minnstar vonir
væru um undankomu. Og vel
mættu þeir, sem eiga þá hug-
sjón æðsta að draga ísland inh
í stríð, gera sér Ijóst, að benzín-
bál fer ekki í manngreinarálit,
skilur ekki milli kommúnista
og kapítalista.
Þú sem átt heima á.Akureyri.
Hugsaðu þér, að þú hefðir
skroppið á skíðum inn á Gler-
árdal að gamni þínu. Þegar
þú kemur aftur til bæjarins er
búið að varpa yfir hann 70
þúsund napalmsprengjum. Þar
sem áður var Menntaskólinn,
hafa 400 efnileg ungmenni ver-
ið brennd til bana í sætum sín-
um. Barnaskólinn, Gagnfræða-
skólinn, klæðaverksmiðjan Gefj
un, skóverksm. Iðunn, Hótel
Kea og verzlunarhús Kea eru
orðin að ,;iík“-brennsluofnum,
þar sem þúsundir barna, ungl-
inga og friðsamra karia og
kvenna hafa verið brennd lif-
andi. Bærinn allur er eitt eld-
haf, allt líf hans slokknað.
Þú sem ert búsettur í Vest-
mannaeyjum. Hugsaðu' þér, að
þú hafir farið á báti umhverfis
Eyjar til að njóta náttúrufeg-
urðarinnar, sem alls staðar
mætir augum þínum. Allt 1 einu
sérðu hóp flugvéla stefna yfir
bæinn og varpa yfir hann 35
þúsund napalmsprengjum —
300 á elliheimilið í Skálholii,
900 á gagnfræðaskólann að
Breiðabliki, hálfu þúsundi á
Sjúkrahúsið — 10 sprengjum á
hvern íbúa í bænum, barnið i
vöggu sem öldunginn á grafar-
bakkanum. Enginn Vestmanna-
eyingur getur gleymt aðfara-
nótt hins 8. janúar 1950, þegar
efsta hæðin á Hraðfrystistöð
Vestmannaeyja stóð í björtu
báli og tveir hraustir menn
háðu helstríð sitt úti á Faxa-
skeri. Þeir sem muna þá nótt,
hljóta að skilja þær skelfingar,
sem felast bak við hinar stutt-
orðu stríðsfréttir.
*
Eg veít, að forhertir bófar
yppa öxlum kæruleysislega,
þegar þeir heyra svona fréttir,
og segja: „Stríð er strið“. En
þetta er ekki stríð. Með stríði
hefur verið átt við baráttu
milli hermanna. En svona að-
farir eru yfirlögð útþurrkun
alls lífs, skipulögð ncorð á
milljónum varnarlausra borg-
ara. Gereyðingarfangabúðir
Hitlers eru líknarstofnanir á
móti svona villimennsku. Þar
voru fangarnir „gasaðir" fyrst,
svo að þeir stykkju ekki út úr
vögnunum á leið í líkbrennslu-
ofnana. Ofnarnir höfðu ekki
undan að brenna á heilum sól-
arhring nema nokkrar þúsund-
ir. En í Kóreu eru 100 þúsund
manns brennd lifandi á nokkr-
um klukkustundum.
Ég vék eitt sinn í ræðu að
þeirri hættu, sem sjálfri tilveru
íslenzku þjóðarinnar stafaði aí,
að ísland hefur verið dregið
inn í stríðsfélág stórvelda. Þá
stóð upp einn æðsti embættis-
maður landsins, hámenntaður,
vel gefinn maður, og vildi eyða
því máli með jþeirri röksemd,
að sá, sem óttaðist dauða sinn,
dæi þúsund sinnum, en hinn þó
aðeins einu sinni. Ég undraðist
þá og undrast enn, að nokikur
skuli geta haft þvílíka hluti að
fiflskaparmálum. Það er al-
kunna, að óðasti stríðsæsinga-
maður íslands, Bjarni Bene-
diktsson, utanríkisráðherra,
hefur skriðið á fjórum fótum
af ótta við sína eigin þjóð. Trú-
ir því nokkur, að það sé a.f
karlmennsku, að hann og hans
nótar hafa gengið trylltustu
hernaðaröflum heunsins á
hönd? Hitt vitum við, að þeir
leggja á það ofurkapp að trylla
íslenzka alþýðu, hrinda, henni
með sér út í ógæfuna, hræða
hana frá þvi að taka virkan
þátt í baráttu gegn skuggaverk-
um skálkanna. Þeirri hræðslu
vildi ég ekki verða gripinn,
jafnvel þótt hún bjóði manni
þá fátæklegu huggun að losna
við að vera drepinn oftar en
einu sinni.
★
Getur nokkur ærlegur ís-
lenzkur maður hugsað sér að
Þegar maður er borinn þeim
sökum, að vera haldinn kvala-
losta og morðfýsn á borð við
Hitler og að maður hafi í ræðu
flutt þann þokkalega boðskap,
að tortimingu saklauss fólks í
gasofnum sé sjálfsögð eða að
manni sé það helzt hugleikið
að grafa menn lifandi; ja þá
veit maður satt að segja ekki
hvernig bregðast skuli við. Á
að taka ákærandann alvarlega?
Líklega er það réttast að reyna
í alvöru að bera hönd fyrir
höfuð sér, þótt óneitanléga eigi
maður á hættu, að verða að
athlægi. Tilefni þessara hugleið
inga minna eru 2 greinar sem
Jón Brynjólfsson skrifaði fyrir
Kron-kosningarnar í Alþýðu-
blaðið; Nánar kynntur: J.B.,
stjórnarmeðlimur í KRON,
skrifstofustjóri hjá H.f. „Brú“
og innstur koppur í búri hjá
Alþýoublaðinu og Alþýðuflo&kn
um.
eiga þátt í að leiða þvílíkar ógn-
ir yfir aðrar þjóðir ? Allir munu
þeir s’vara þeirri spurningu neit-
andi. Og þó er gereyðingarstríð-
ið gegn kórversku þjóðinni háð
í nafni okkar, mín og þín. Mað-
ur að nafni Thor Thors hefur
rétt upp hvíta, snyrtilega hönd
sína vestur í Lake Success til
að gefa til kynna, að banda-
ríska auðvaldið megi brenna
100 þúsund Kórverja lifandi á
nokkrum klukkustundum í
nafni íslenzku þjóðarinnar.
Uppi í stjórnarráðshúsinu við
Lækjartorg sitja sex menn, sem
veittu honum umboð til þess:
Ólafur Thors, Bjarni Benedikts-
son, Björn Ólafsson, Steingrím-
ur Steinþórsson, Hermann Jón-
asson og Eysteinn Jónsson. Þeir
þágu til þess heimild af meiri-
hluta þeirrar samkundu, scm
daglega kemur saman í alþing-
ishúsinu við Austurvöll og vill
lúta bera virðingu fyrir sér. Og
suðu-r á Bessastööum situr
Sveinn Björnsson og lætur sér
1 fyrri greininni segir Jón
‘Brynjólfsson að ég hafi flutt
fræðsluerindi á KRON-sam-
komu um efni sem hneykslaði
hann svo að hann gekk af
fundi með öðrum tilgreindum
manni. Lýsir Jón m. a. með
miklum fjálgleik þeim ægilegu
áhrifum, sem hann hafi orðið
fyrir, að hlusta á kafla úr
þýddri ræðu eftir kínverskan
hershöfðingja, sem ég hafi les-
ið. Segir Jón að ég „fyrir hönd
hershöfðing,jans“ hafi lýst
mannréttindamálum hjá þess-
um nýju ráðamönnum Kína-
veldis, þau voru þegar komin
á það hátt stig og bróðurkær-
leikurinn svo óviðráðanlega
sterkur að þeir höfðu „tilbúnar
opnar grafir handa andstæðing
unum. Ekki var þess getið,
svo að ég minnist þess, hvort
þeir áttu að fara lifandi eða
dauðir ofan í grafirnar". —
Þannig skrifar Jón Br. orð-
nægja að vera nefndur herra
forsetinn. En hver æiiegur Is-
lendingur myndi með stclti og
virði.-jgu kalla hann HERRA
FORSETANN um aMur og ævi,
ef hann segði af sér forseta-
störfum til að mótmæla þéírri
smán, sem íslenzku þjóðinni er
gcrð með aðild Islanus að gcr-
eyðingaræðinu í Kóreu.
Hef ég nú ekki ge-rt mig
sekan um að hylma yfir með
þeim, sem gáfu þingmönnunum
umboð? Nei. Meðan öll helztu
áróðurstæki eru í höndum
hinna stríðsóðu, er ekki heimilt
að áfellast þá, sem afræktir
hafa verið ævilangt, þótt þeir
láti blekkjast af hinum látlausa
áróðri. Islenzka þjóðin hefur á
fullgildan hátt sannað sakleysi
sitt. Hún háði sjö alda baráttu
fyrir sjálfstæði sínu, af því að
hún vildi lifa frjáls í landi sínu
en ekki ánauðug á amerískri
atómstöð. Islenzka þjóðin getur
ekki gleymt því, ef einn ís-
Framhald á 6. síðu.
rétt í Alþýðubl. fimmtud. 12.
apríl s.l. Þrem dögum síðar
eða sunnud. 15. apríl er minni
hans þó farið að skerpast því
þar staðhæfir hann að andstæð-
ingarnir hafi átt að fara kvikir
ofan í opnu grafirnar. Orðrétt
segir Jón:
„Þessi ógeðfelldi hoðskapur
framkvæmdastjórans, kemur í
kjölfar þeirra óhugnanlegu
fregna, að komið hafi í ljós að
menn hafj verið grafnir lifandi
i Kóreu.
Hver er munurinn á opnu
gröfunum í Kína og gasofnum.
Hitlers? Hann er enginn."
Þarna höfum við það. Fagn-
aðarerindi mitt til Kronfélag-
anna er þetta: Ef þið eruð á
móti mér, skulið þið grafnir
lifandi, eða settir í gasofna,
eins og Hitler gerði, því að
munurinn er enginn!
Ég vil taka það fram, þótt
Framh. á 6. siðu.
ísluifur Högnason:
AÐ ELTAST VÍÐ FlFLASKAP