Þjóðviljinn - 22.01.1952, Qupperneq 3

R1TSTJÓR1: FRÍMANN HELGASON
w '
uMikill skiSaáhugi er á Islandi og menn-
ing þar á m)ög háu stigi"
Viðtal við norska skíðakennarann J. Tennmann
Eins og frá hefur verið sagt
fylgdist norski skíðakennarinn
J. Tennmann með skíðagöngu-
mönnunum til Noregs til frek-
ari þjálfunar undir Olympíu-
leikina /en Tennmann hefur
sem kunnugt er verið hér und-
anfarna mánuði og í fyrra líka
um nokkurt skeið.
Er flokkurinn kom til Nor-
egs, hafði „Sportsmanden“ við-
tai við -þjálfarann um dvöl
hans hér heima. Þar sem um-
sögn Tennmanns er hin
skemmtilegasta og vinsamleg-
Olymp-
íufrétt-
ir
Þar sem frestur rann út um
tilkynningu um þátttöku 1.
jan., liggur nú fyrir hvaða lönd
taka þátt í vetrarleikjunum og
í hvaða greinum. Alls taka 30
lönd þátt i leikjunum. Aðeins 3
þeirra taka þátt í öllum keppn-
isgreinum sem á leikjunum eru,
en það eru Noregur, Svíþjóð
og Þýzkaland. Þar er þó ekki
meðtalin bandy-keppnin, sem
aðeins er sýning, og í henni
taka þátt aðeins Noregur, Sví-
þjóð og Finnland. Flestar þjóð-
ir senda í Alpa-greinarnar, eða
27 alls. Næst kemur 18 km
ganga, en þar keppa 18 þjóð-
ir, og í 4x100 km eru það 17
þjóðir sem eigast við. 16 þjóð-
ir keppa í sameinuðu göngu og
stökki, listhlaupi, alpa-greinum
kvenna og stökki, í hraðhlaup-
um á skautum 14 þjóðir, og í
10 km göngu kvenna og bob-
sleðakeppni keppa 11 þjóðir,
en í íshokey 10.
Norðmenn senda flesta þátt-
takendur á vetrarleikina, eða
a.lls 120, sem skiptast þannig:
50 í skíðagöngu, 30 skauta-
hlauparar, 17 íshoceykeppendur
12 bobsleðamenn og 15 bandy-
keppendur. Einhver einn þess-
ara manna fær það heiðurs-
starf að vinna hinn olympiska
eið fyrir hönd hinna ca. 1000
keppenda sem koma til leikj-
anna. Það gerir alltaf íþrótta-
maður frá því landi sem sér
um leikina. Til viðbótar við
þessa tölu Norðmannanna eru
svo leiðtogarnir, og þeir eru
ekki svo fáir, eða um 31 tals-
ins.
Áður hefur verið sagt frá
því hér að komið hafði til
greina að _ákveðin yrðu 3 stökk
í stökk’keppninni á Holmenkoll
en á Olympíuleikjunum. Urðu
állharðar deilur um þetta mál.
— Alþjóðasambandið hefur nú
fyrir nokkrum dögum tekið á-
asta verður greinin og viðtal-
ið birt hér í lauslegri þýðingu:
„Fyrir nokkrum dögum komu
sex af hinum sterka islenzka
11 manna ólympíuhóþ til Nor-
egs. Um leið kom J. Tennmann
heim. Hann hefur tvo s. 1.
vetur verið ]skíðagöngukenji-
ari á Sögueyjunni, og á nú að
sjá um síðustu -,,fínpússningu“
piltanna, sem halda til,í Turn-
hytta á Norðurmörk. — Þetta
hefur verið ákaflega skemmti-
legt starf, segfr Tennmann og
ég á erfitt með að trúa að
nokkur þjálfari hafi haft betra
og ánægjulegra fólk að starfa
með.
— Er skipulögð íslenzk skiða
íþrótt ekki tiltölulega ný? Eiga
þeir sem tilkýnntir hafa verið
í ólympíuleikina að taka þátt i
öllum greinum ?
Fyrsta Islands-meistaramót-
ið fór fram 1937, og ég held
tæpast í öllum greinum. Hóp-
urinn sem tekur þátt i vetr-
aríeikjunum skiptist þannig:
4 í 18 km göngu, 3 í 50 km,
4 í alpagreinarnar (brun og
svig) og 1 maður i stökki, og
hann hefur annars dvalið hér
í Noregi síðan í fyrra.
Islenzkar íþróttir hafa sýnt
styrkleik i öðrum greinum, en
vér getum sjálfsagt ekki vænzt
þess að íslenzkir skíðagöngu-
menn standi sig í svona harðri
keppni?
Nei, það væri í rauninni til
of mikils ætlazt. Enginn af
þessum piltum hefur keppt ut-
an Islands nema skíðastökkv-
arinn, en þeir geta auðvitað
lært mikið og flestir þeirra
hafa árin framundan. Tveir
þátttakendanna í 18 km göng-
unni eru aðeins 20 og 21 árs.
Hvernig er áhuginn fyrir
skíðaíþróttinni á Islandi svona
yfirleitt ?
Það er mikill áhugi. Á svæð-
inu kringum Isafjörð er ákaf-
lega mikill áhugi fyrir svigi,
en miðpunktur skíðagÖngunn-
ar er í Mývatnssveit. Hér og
þar eru til skíðastökkbrautir.
Sú stærsta er á Siglufirði, og
þar er hægt að stökkva 50—60
metra.
Liggur skíðaganga vel fyrir
íslendingum?
Það er vont að svara því
almennt séð, en í Mývatns-
sveit, sem er langt fyrir aust-
an Akureyri, býr fólk sem
kynslóð eftir kynslóð hefur
barizt við erfið lifskjör, og
meðal þess er engin hræ'Osla við
kíiómetrana.
Og snjóskilyrðin?
Þau eru mjög sérstæð. Ann-
an daginn getur snjórinn ver-
ið hálfur meter, en daginn eft-
ir er hann allur fokinn. Svo
líða nokkrir dagar og enn lief-
ur snjóaþ hálfan meter.
kvörðun um að aðeins skuli
stokkið tvisvar eins og verið
hefur. .
Argentína sendir 7 keppend-
ur til Vetarleikjanna. Hafa þeir
nú dvöl í St. Moritz í Sviss
og æfa þar. Meðal þeirra er
19 ára stúlka sem talin er
mjög efnileg. Þeir koma til
Osló 3. febrúar.
Þriðjudagur 22. janúar 1952 — ÞJÓÐVILJINN — (3
Einkennilegur brott-
\ f v. V ''
rekstur úr vinnu
Þessar aðstæður gera það
að verkum að við getum ekki
umsvifalaust notað norska
smurningu á íslenzku færi. Mað
ur verður að reyna að finna
samsetningu sem hentar.
Hvernig eru æfingarskilyrðin
fyrir svig og brun — alpa-
greinarnar á Islandi?
Landið er annaðhvort flatt
eða snarbratt. Það siðara hent-
ar vel svig- og brun-fólki. Að-
eins ein skíðadráttarbraut er
til á íslandi, 20—25 km frá
Reykjavík, en það er nokkuð
dýrt að fara þangað og þjálfa.
Það er því erfitt að finna
tilvalið landslag fyrir skíða-
göngu?
Já, það er vont að finna og
ég bíð með eftirvæntingu að
sjá einmitt hvernig piltarnir
standá sig í hæðótta landslag
inu í Norðurmörk. Þeir fá nú
nokkurn tima til að venjast
loftslaginu og aðstæðum, og það
hjálpar vonandi til.
Hvað skíðaleikni snertir er
sjálfsagt óruddur akur á Is
landi ?
Það má nú kannski segja en
það hefur ekki verið minna
verkefni að fá íslenzka göngu-
menn til að skilja að þeir verða
jafnframt að hafa nákvæma
þolþjálfun að baki sér.
Hvernig býr ísland sig undir
sumarleikina ?
Mér skildist að þeir undir-
búi sig mjög vel. Þáð voru
nefndar mismunandi tölur á
þátttökufjölda er senda á til
Helsingfors, en þeir hafa hug
á að senda stóran hóp frjáls-
íþróttamanna, knattspymulið
og nokkura sundmenn.
Hvað með Gunnar Huseby °
Að því er mér skildist hef-
ur hann sennilega glatað sínu
síðasta tækifæri sem íþrótta-
maður.
Kynntist þú annars nokkuð
hvernig fólk yfirleitt lifir líf-
inu á íslandi?
Jú, ég ferðaðist um hér
og þar og á þann hátt kynntist
ég fólkinu. Dag nokkurn tók
ég að mér póstferðir, gekk
nokkrar mílur á skíðum með
bréfin á bakinu. Sem dæmi um
gestrisnina vil ég segja frá
því að mér var boðið inn á
hverjum einasta bæ, til að
drekka kaffi. í annað skipti
hafði ég verið á ferð í bíl og
tókst að ná til lítils bóndabæj
ar þar úti í auðninni. Þegar
ég opnaði dyrnar á stofunni
þar, var ein veggurinn þakinn
bókahillum fullum af bókmn,
þar fann ég mikið af okkar sí-
gildu bókmenntum, bæði á ís-
lenzku og norsku, sem fólkið
átti í engum erfiðleikum með
að lesa. Yfirleitt voru kynni
mín þau að menning standi á
mjög háu stigi á íslandi.
Var nokkuð annað sem þú
minnist sérstaklega ?
Já, ég gleymi ekki dansleik
sem ég var boðinn til langt
inni í Mývatnssveit. Þangað
komu um 40 æskumenn, karl-
ar og konur, allt á skíðum og
höfðu sparifötin með sér í
ferðatösku, og sumir komu
langt að. Þegar skemmtunin
var búin kl. 4—5 um morg-
uninn steig það á skiðin aftur
og héit heim. Það sem ég man
Ég undirritaður sem hef
keyrt á Bifreiðastöð Steindórs
siðan snemma í vor veit ekki
annað en ég hafi talizt rækja
starf mitt vel af hendi, að
minnsta kosti lief ég ekki feng-
ið neinar ákærur af hendi for-
stöðumanns stöðvarinnar, og
vildi ég ef þetta yrði rengt,
vísa til starfsfélaga minna og
afgreiðslumanna stöðvarinnar.
Auðvitað hef ég, sem aðrir
starfsmenn stöðvarinnar, orðið
fyrir ýmsum óþægindum þegar
skapsmunir stöðvareiganda hafa
farið úr skorðum, eins og oft
vill brenna við, sérstaklega þeg-
ar íbúar höfuðborgarinnar vilja
ekki heiðra stöðina með við-
skiptum sínum. Ég býst ekki
við að það þyki nein tíðindi þó
bílstjóri sé rekinn af stöðinni,
en mér þótti tilefni þess að cg
var gerður þaðan burtrækur
svo einkennilegt, að mig lang-
aði til að það kæmi fyrir al-
menningssjónir.
Laugardaginn 12. þessa mán-
aðar týndi ég keðjugarmi af
einu hjóli bifreiðarinnar sem ég
hef lengi ékið. Keðja þessi var
að vísu svo léleg að mörgum
hefði fundizt hún frekar eiga
heima vestur á öskuhaugum en
á biíreiðarhjóli. Mér er ekki
kunnugt um annað en þeir
starfsmenn verkstæðisins, sem
keðjuna létu á hjólið, ræki
störf sín vel og samvizkusam-
lega af hendi, svo ekki er að
efa að þeir hafi gengið eins vel
frá henni og frekast var hægt.
En hvernig sem það nú er, þá
tók eigandi stöðvarinnar þetta
mjög nærri sér. Ég veit ekki
hvort það var af því að hann
taldi keðju þcssa svo mikils
virði eða hvort hún hefur verið
einhver sérstakur minjagripur
hans (vel getur vcrið að hann
hafi verið búinn að ráðstafa
henni á minjagripasafnið).
Þegar ég kom vestur á við-
gerðarverkstæði gafst mér strax
að líta þar eiganda stöðvarinn-
ar. Krafðist hann þess að ég
legði bílnum eða kæmi með aðra
keðju, sem óg átti auðvitað að
borga sjálfur. Svaraði ég því
neitandi. Skipaði hann mér þá
að hætta vinnu og koma að
viku liðinni til viðtals. Að þeim
tíma liðnum fór ég á fund stöðv-
areiganda. Tilkynnti hann mér
þá, að ég yrði ekki le'ngur í
þjónustu sinni. Varð ég þá held-
ur undrandi og spurði hann
hver ástæðan fyrir þessu væri,
því mér gat varla dottið í hug
að það kostaði atvinnumissi að
týna gamalli og margslitinni
keðju. Brást karl nú illur við, og
sagði mér að koma með sér nið-
ur á neðri liæð stöðvarinnar og
ná í fulltrúa Bifreiðastjórafé-
lagsins Hreyfils. En þegar við
vorum komnir út fyrir dyr
einkaskrifstofu Ivns, sneri þessi
holdugi stöðvareigandi sér
skjótlega við inn á skrifstofuna
aftur og aflæsti dyrunum mjög
snögglega. Ég varð nú enn
meira undrandi. Hvað var að
óttast? Var málstaður hans
þannig að hann þyrfti að læsa
sig inni?
Nei, grunur minn er sá, að
karlgreyið hafi orðið hræddur,
haldið að óg ætlaði að nota
sömu aðferð og einn bifreiða-
stjóri hafði gert hér í gamla
daga (að ég hafði heyrt) ,sem
tók karl, bögglaði tvöföldum
saman og stakk niður í sorp-
tunnu, sem stendur á stöðvar-
planinu. Vildi ég benda honum
á það að fjarlægja tunnu þessa
eða hafa hana það stóra að
hún valdi ekki miklum óþæg-
indum ef einhver jum skyldi
koma til hugar að láta hann
þar.
Góðir Reýkvíkingar!
Ef þið finnið gömlu keðjuna,
þá komið henni til skila til eig-
andans, því honum þykir áreið-
anlega mjög vænt um hana.
Guðmundur Guðjónsson.
þó bezt eftir frá samkvæmi
þessu var, að enginn gestanna
hvorki reykti né bragðaði vín.
Ég hreint og beint skammaðist
mín þegar ég við og við kveikti
mér í vindlingi.
Ferð þú til Islands aftur?
Vona að fá tækifæri til þess.
Ég hef löngun til að þramma
þvert yfir landið einhverntíma
aftur og komast í nánari kynni
við hinar mörgu sagnir og
fornu sögur sem alltaf lifa,
og ég er líka ákaflega hrifinn
af hinni stórbrotnu náttúru-
fegurð sem þar má sjá“.
Prentvillur og
„Stefnumark
mannkyns66
Það er alkunna nú á síð-
ustu árum, að heita má dæma-
laust að finna prentvillulausa
bók á markaðinum. Mig hafði
langað til, alð „Stefnumark
mannkyns" yrði prentvillulaust.
Ég las fyrstu próförkina með
aðstoð annars manns og ætlað-
ist til þess að hún yrði villu-
laus er hún færi úr mínum
höndum og hélt' að óþarft yrði
að senda prófarkir oftar hing-
að suður, því að bókin er prent-
uð á Akureyri og þar eru til
ágætir prófarkalesarar. Þegar
g las svo bókina fullprentaða
í júlí síðastliðið sumar, rak ég
mig á ekki færri en 22 prent-
villur. Ég fékk þá ekki öðru á-
orkað en gera leiðréttingar,
sem prentaðar voru á miða,
sem límdur var á öftustu síðu
orðaskrár bókarinnar. En á
sjálfum leiðréttingamiðanum
eru meira að segja prentvill-
ur. Þar stendur: „Bls. 267, 12.
dína að ofan“, en á að vera':112.
1. áð neðan; og „bls. 300, 6.
línu að ofan“, á 'að veraj: 6. 1.
að neðan. En sú villan, sem
leiðinlegust er þó, er ekki leið-
rétt á miðanum og er mér ein-
um um að kenna. Hún er á bls.
140 í bókinni, 13. og 14. línu
að ofan og er þessi: „og munn-
vatnskirtillinn“, og á það alveg
að strikast út. —
Merkur og skilorður maður
lét í ljós við mig, að ekki
dygði að lesa prófarkir sjaldn-
ar en átta sinnum. Nú efast ég
ekki um að svo sé, En þessi
orð áttu einlcum að benda les-
öndum „Stefnumarks mann-
kyns“ á ofannefndan leiðrétt-
ingamiða. Ég veit nefnilega
ekki til þess, að nokkur mað-
ur hafi tekið eftir miðanum
fyrr en honum hefur verið bent
á hann, enda varla von.
Mér hefur verið sagt, að dr.
Björn Guðfinnsson hafi verið
vanur að spyrja nemendur sína,
hvort þeir vissu, hvernig þeir
ættu að lesa bælcur. „Nei“,
sögðu þeir. „Ég ekki heldur“,
sagði hann. „En ég veit á
hverju á að byrja: Að leið-
rétta allar prentvillur í bók-
inni, ef þess er kostur“. Nú
vil ég biðja yður, lesendur
góðir, að gera „Stefnumark
mannkyns“ sömu skil og biðja
enn fremur afsökunar á því,
að ekki skyldi betur takast.
.InUnh Kristinsson.