Þjóðviljinn - 18.03.1952, Blaðsíða 6

6) — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 18. marz 1952
Byggingarsjéðuz
Framhald af 5. síðu.
leiddi dvalarheimilíð að húsi
sínu „Sæhvoll" i Sandgerði. M.
Jessen skólastjóri Vélskólans í
Reykjavík gaf dvalarheimilis-
sjóðnum vandaða Buich bifreið.
■Fyrir þessar gjafir og aðrar ó-
nefndar vill Sjómannadagsráð
færa gefendum kærar .þakkir
Þá vill Fulltrúaráð Sjómanna
dagsins þakka Einari Jónssyni
framkvæmdarstjóra Sjómanna-
kabarettsins fyrir þær miklu
tekjur sem hann hefur aflað í
byggingarsjóð dvalarheimilis
aldraðra sjómanna, með útveg-
un á úrvals skemmtikröftum er-
lendis.
Á fundinum fóru fram mi'kl-
ar umræður um byggingu dval-
arheimilis aldraðra sjómanna,
en eins og kunnugt er, er búið
að ákveða að byggja heimilið á
Laugaráshæðinni í Reykjavík,
og bæjarstjórn Reykjavíkur
veitt í því skyni 6 hektara lands
á þeim stað' en það sem stend-
ur á, að hægt sé að hefja bygg-
ingarframkvæmdir er leyfi frá
Fjárhagsráði sem hingað til
hefur staðið á. Kom það skýrt
fram á fundinum, að fulltrúar
í Sjómannadagsráði vilja ekki
trúa því að óreyndu, að leyfí
til að hefja framkvæmdir fáist
ékki í þetta skifti, jafn aðkall-
asdi og þetta byggingarmál er,
og nú þegar lóðin er ti!, og iak-
ið hefur verið öllum undirbún-
ingi.
Við stjcrnarkosningu voru
endurkjömir Henry •Hálfdáns-
son formaður, Þorvarður
íBjörnsson gjaldkeri og Pétur
Óskarsson Hafnarfirði ritari.
Varaformaður var kosinn Sig-
urjón Einarsson skipstjóri
Hafnarfirði, Pétur Jónsson
varagjaldkeri og Jens Stefáns-
son vararitari. Þeir Sigurjón Á.
Ólafsson fyrv. alþm. og Björn
Ólafss voru endurkjörnir til að
vera stjóminni til ráðuneytis
um fjársöfnim o.fl., og ér Tóm-
-as Sigvaldason varamaður
þeirra.
Byggingarnefnd dvalarheim-
ilisins var endurkjörin og skipa
hana Björn Ólafss, Srgurjon Á.
Ólafsson og Henrv Hálfdáns-
son, til vara Þorvarður Björns-
son, Sigurjón Einarsson og
Böðvar Steinþórsson. Endur-
skoðendur voru kjörnir Þor-
steinn Árnason og Theodór
<Jíslason báðir endur’.íjörair, en
Haraldur Tómasson framreiðslu
maður var kjörinn til vara.
Eitt af því sem nú er í fram-
kvæmd til eflingar byggingar-
sjóði dvalarheimilisins er happ-
drætti eitt myndarlegt, eru
vinningarnir 20, cg verður
dregið 1. apríl.
(Frá Sjómannadagsráði).
Krossgáta
51.
wtj u m n ■ m n
9 3 f&gggj m° H
« inn
TW
Lárétt 1 skadda — 4 sjó — 5
peningur — 7 kraftur — 9 nudd
— 10 álegg — 11 ílát — 13 ryk-
korn — 15 stanzað — 18 iðkuðum.
Lóðrétt: 1 dreifa — 2 happ — 3
keyr! — 4 krumla — 6 drepin —
7 skel — 8 klemmur —• 12 elda —
14 fer til fiskjar — 15 kindum.
Lausn 50. krossgátu.
I.árétt: 1 hyrndur — 7 ax — 8
auli — 9 sný — 11 111 — 12 tá
-y- 14 ak — 15 tala — 17 æj —
18 fló — 20 raftinn.
Lóðrétt: 1 hast — 2 yxn — 3 na
— 4 dul — 5 Ulla — 6 Rilke —
io ýta — 13 áift — 15 tjá — 16
ali — 17 ær — 19 ón.
127. DAGUR
hans og framkoma, ásamt þeim orðum hans að hann væri yfir
maður í verksmiðjunni, virtust gefa til kynna að hann væri bet-
ur settur en hún hafði búizt við. Bn hún mundi líka, að þótt
hún hefði verið allt sumarið með Bellu og hefði hitt Gilbert,
Myru og foreldra þeirra öðru hverju, þá hafði aldrei verið
minnzt á Clyde. Og allar þær upplýsingar sem hún hafði feng-
ið um hann, var það sem frú Griffiths hafði sagt í upphafi, að
hann væri fátækur ættingi að vestan, sem maður hennar ætl-
aði að reyna að hjálpa. En við þetta tækifæri hafði henni alls
ekki fundizt hann lítilmótlegur eða fátæklegur — miklu frem-
ur vel búinn, aðlaðandi, með fullan hug á að láta stúlku eins:
og hana taka sig alvarlega. Og einmitt áf því að hann var
trændi Gilberts —- af Griffithsættinni — þótti heimi meira
til þess koma.
Þegar liún kom til Trumbullsfjölskyldunnar, sem byggðist
á Douglas Trumbull, velmetnum lögfræðingi, ekkjumanni og
búsabraskara, sem með aðstcð barna sinna og lagakunnáttu
sjálfs sín hafði rutt sér braut inn í innsta hring yfirstétt-
arinnar, trúði hún Jill Trumbull, eldri dóttur lögfræðingsins,
fjTÍr atburðum dagsins: „Það kom dálítið skrýtið fyrir mig
í dag.“ Og hún sagði henni frá öllu sem gerzt hafði. Jill fannst
þetta ékemmtilegt og við kvöldverðinn sagði hún Gertrude yngri
systur sinni og Tracy, einkabróður sínum frá þessu.
„Já, einmitt,“ sagði Tracy Trumbull, lagastúdent, sem vann
á skrifstofu föður síns. „Ég er viss um að ég hef séð þennan
ráunga þrísvar eða fjórum sinnum á Central Avenue. Hann er
talsvert líkur Gil, er það ekki? Þó er hann ekki eiag drembi-
látur. Ég hef kastað á hann kveðju nokkrum sinnum í sumar,
af því að ég hélt að hann væri Gilbert."
„Já, ég hef Iíka séð hann,“ sagði Gertrude Trumbull. „Hann
er með húfu cg í frakka með belti eins og Giltoert Grjffiths,
er það ekki? Arabella Stark benti mér einu sjnni á hann, og
svo sáum við Jill haiur einu sinni á götunni fyrir framan Stark-
verzlun á laugardegi. Mér finnst hann laglegri en Gil.“
Þetta bom heim við álit Sondru á Clyde, og nú bætti hún
við: „Við Bertína Cranston hittum hann eitt kvcld í vor sem
leið hjá Criffithsf jöilskyldunni. Okkur fannst .hann alltof feim-
inn. En þið ættuð bara að sjá hann núna — hann er reglulega
laglegur, með yndisleg augu og fallegt bros.“
„Heyrðu nú Sondra," sagði Jill Trumbull, sem að undan-
sMldum Bertínu og Bellu, var beztá vinkona Sondru og göinul
skólasystir úr Sr.edeker skólanum. „Ég veit um einn sem yrði
•afbrýðisamur ef hann heyrði til þín núna.“
„Og hvernig haldið þið að Gil Griffiths þætti að heyra, að
frændi hans væri laglegri en ha/m ?“ tók Tracy Trumbull undir.
„Já, hvað haldið þið . . .“
„Uss, hann,“ hreytti Sondra fyrirlitlega út úr sér. Haun
hefur svo mikið sjálfsálit. Ég er viss um að það er honum
að kenna ,að Griffithsfóikið skiptir sér ekkert af þessum
frænda sínum. Já, ég er alveg viss um það, þegar ég fer að
hugleiða það betur. Bella vildi auðvitað umgangast hann, því
að ég heyrði hana segja í vor, að henni fyndist hann laglegur.
Og Myra gerir ekki flugu mein. Það væri sniðugt, ef við fær-
vm að umga.ngast hann, bjóða honum út — einstöku sinnum,
skiljið þið — bara í gamni, til þess að sjá hvernig hann stæði
sig. Og hvernig Griffithsfólkinu litist á blik.una. Ég veit að
herra Griffiths, Myra og. Bella segðu ekkert við því, en Gil
yrði alveg óður. Ég á ekki svo hægt með það, af því að við
Bella erum svo miklar vinikonur, en ég veit hver gæti það og
þau gætu ekkert sagt við því. Hún þagnaði og var að hugsa
um Bertínu Cranston, sem var illa við Gil og frú Griffíths. „Mér
þætti gaman að vita, hvort hann dansar, leikur tennis. eða eitt-
iivað í þá átt?“ Hún þagnaði og hugsaði sig um og á meðan virtu
hin hana fyrir sér. Og Jill Trumbulil, sem var eirðarlaus og at-
hafnasöm stúlka ,þótt hún væri hvorki fögur né glæsileg, sagði:
, Þetta gæti verið dálítjö skemmtilegt. Heldurðu að Griffithsfólk-
inu væri illa við það?“
„Hvaða máli skiptir það?“ hélt Sondra áfram. „Það gæti auð-
vitað látið eins og það sæi hann ekki. En hver myndi kippa sér
upp við það? Ekki það fólk sem býður honum “
„Áfram með ykkur stúlkur ,þið kunnið að hressa upp á til-
\eruna,“ skaut Tracy Trumbull inn í. „Ég þori að veðja að þetta
vekur at-hygli. Gil Griffiths verður ekki hrifinn, það getið þið
reitt ykkur á. Ég yrði það ekki heldur í hans sporum. Ef ykkur
langar til að vekja athygli ,þá skuluð þið gera þetta, þvi að
sthygli mun það áreiðanlega vekja og meira en það.“
Nú var Sondra Finchley þannig skapi farin, að hugmynd sem
þessi var henni mjög að skapi. En þótt henni fyndist hugmynd-
in athyglisverð þessa stundina, þá hefði sennilega ekkert orðið
úr henni, ef afleiðingarnar af þessu samtali og fleiri .mmtölum
milli þeirra og Bertinu Cranston, Jill Trumbull, Patricíu Anth-
ony og Arabellu Stark liefðu ekki orðið þær, að fregnin um
þennan samfund ásamt gagnrýni á Gilbert, barst Gilbert Griff-
iths loks til eyrna frá Constance Qynant ,sem tabð var að hann
ætlaði braðlega að trúlofast. Og Constance sem gerði sér vonir
um að Gilbert (kvæntist henni eiruhvern tíma, var gröm yfir því
að Sondru hefði dottið í hug að taka Clyde upp á arma sína og
láta auk þess hafa eftir sér, að hann væri laglegr: en Giibert.
Og til þess að létta á hjarta sínu cg hefna sín á Sondru ef hægt
væri, sagði hún Gilbert frá öllu saman, óg hann kom undir eins
með illgirnislegar athugasemdir um Sondru og Ciyde. ,Og þegar
þessi ummæli hans, sem Constance hafði aukið og endurbætt
bárust til eyrna Sondru, var takmarkinu náð Hún fylltist löng-
un til að hefna sín. Ef henni sýndist svo, gat hún verið alúðleg
við Clyde og komið því til leiðar að aðrir yrðu það líka. Og af-
leiðingarnar gætu ef til vill orðið þær, að Gilbert fe-ngi nokkurs
konar keppinaut í samkvæmislífinu — frænda sinn, sem yrði ef
til vill vinsælli þrátt fyrir fátælkt sína. Þetta gæt; orðið smeMið.
Og um leið datt henni í hug, hvernig hún gæti veitt Clyde in:n-
göngu í hóp íhinna útvöldu, án þess að hún virtist eiga hlut að
máli og án nokkurrar áhættu fyrir hana sjálfa, ef tiltækið
misheppnaðist.
Yngra fólkið úr 'yfirstéttinni, sem lét böm sín ganga í Snedek-
er skólann, hafði með sér óljósan skemmtifélagsskap, sem hét
„Öðru hverju.“ Félagsskapur þessi hafði engan ákveðinn til-
gang, stjórn eða heimkynni. Hver sá sem stöðu sinnar vegna
gat talizt meðlimur gat boðið öðrum félögum klúbbsins til mið-
degisverðar, dansleiks eða tedrykkju á heimili sínu.
—oOo— —oOo— —oOo— «Oo— —oOo— —oOo— —oOo—«
BARNASAGAN
N. N0SS0W: !
K á í i r p i I f o r
BÓSI
8. DAGUR
En þao varo ekki aíturtekið: Laugi frændi var bú-
inn ao hleypa sér upp, og hann strauk sér um ennið,
aftur og fram eins og hann hefði höfuðverk. Ég
þagnaði ,en Mikki hélt áfram þar sem frá var horfið.
Hann byrjaði á nýju kvæði, hárri og skýrri röddu:
í Bæheimi var barizt,
og berserkurinn gamli,
hann réðst með brauki og bramli
á borgarkastalann.
Ha ha, hlógu þau. Ertu nú allt í einu kominn til
Bæheims! Hvert skyldirðu fara næst, fuglinn.
Á næstu stöð bættust nokkrir nýir farþegar í hóp-
inn. — Já, hér er verið að fara með kvæði — það
getur orðið nógu skemmtilegt, sögðu þeir.
En Mikki lét aliar glósur eins og vind um eyrun
þjéta, og í næstu andrá var hann kominn til Afríku:
í Afríku eru svartir menn,
sem aldrei klæða sig,
þeir hengja hringi í nefin. . . . o. 3. frv.
Frá Afríku fór hann beinustu leið til Kákasus,
þvínæst skaut honum upp í Brasilíu, og áður en
nokkur vissi orðið af hafði hann gerzt landnemi í
Kanadæ Þar fékk hann hóstahviou á nýjan leik,
og gerði mér aftur viðvart með því að stíga ofan
á tána á mér. Ég leitaði og leitaði í huga mér, en
var lífsins ómögulegt að íinna nokkra vísu sem nú
ætti við. Svo ég sagði bara út í loftið:
Yfir kaldan eyðisand
einn um nótt ég sveima.
Rúberta hló:
Þetta er nú anzi lítið kvæði!
Er það mér að kenna þó Mikki sé búinn með öll
þau kvæði sem ég kann? svaraði ég særður, en
tók þó þegar þráðinn upp að nýju:
Dauðinn má svo með sanni
samlíkjast þykir mér- ■ , , J