Þjóðviljinn - 12.07.1952, Blaðsíða 6

Þjóðviljinn - 12.07.1952, Blaðsíða 6
6) I>JÓÐVILJINN — Laugardagur 12. júlí 1952 Línur frá Lundúnum Framhald af 5. síðu. h'ærri hlut ' fra borði í við- skiptaétriði þéírra. Önnur og stærri vandkvæði steðja þó að Bretum,' ög enn- fremur Frökkum um leið og heivæðingunni væri hleypt af stokkunum. Báðar þessar þjóð- ir heyja mannskæð nýlendu- stríð og beita nær ölium her- afla rínum í þeim. Hvorki Bret- ar né Frakkar eiga nema sára- fáar liersveitir af'ögu í Evrópu- herínn. Þýzki herinn yrði þegar frá öndverðu meginstoð hans og jafnframt öflugastur hé’- í Vestur-Evrópu. Stuggur stend- ur Bretum ekki siöur en Frökk- um af þeim liorfum. Ekki rættist úr hag þeiiv.a við r.ýja heimsstyrjöld. Jat.n- vel þótt gert væri ráð fyrir, að svo ósennilega færi, að auð- valdið bæri sigur úr býtum i hildarleik þeim, yrði hlutur þeirra sízt vænni eftir en áður. Að stríðslokum yr'ði Þýzka- landi aftur seld í hendur foi-n lándsvæði þess frá 1914 og fyrr, Austurríki og ekki ósenni- lega h'.utar af Okraínu. Með hervaldi yrði sósíalisminn upp- rættur í Rússlandi og Austur- Evrópu, en ríkisvaldið fengið í hendur afturhaldsins og fas- istum, sem drottnuðu gegn mótspymu alþýðu manna i skjóli erlénds valds. Það vald gæti einungig komið frá yfir- slétt næsta stórveldis, þeirri þýzku. Þýzkaland' bæri þá ægishjálm yfir önnur ríki álfunnar. Evrx ópa rúmar ekki lengur fleiri en eitt stórveldi. Fasistar færu með völd í Þýzkalandi. Annað stjórnarfar kæmi ekki til greina við þær aðstæður. Þeir hcimt- uðu án, efa sess í heiminum i samræmi við uppgang sinn. Það gæti einvörðungu orðið á kostn- að nýlenduveldis Bretland.-j og Frakkiands. I Síðra hlutskipti í heiminum en þaö, sem þeir gengu 1911 til I. heimsstyrjaldarinnar til þess að koma i veg fyrir, fciði þá Breta og Frakka með borg- Ir sínar í rústum og ef tí1 vill „sveitir sínar gereyddar og geislavirkar“ Lundúnum, 4. júlí 1952. Haraldnr Jóhaiuisson. íft1 EÍUt BA9ÍDARÍSK HARMSAGA THEODORE DREISER Komiö við kaun Tímans Framhald af 5. síðu. Og hverjir styðja dyggi- legast þá stjórnarstefnu að hindra fátækt fólk í því að kyggi» )dir sig og gera það atvinnulaust utn leið? — Blaðamenn Tímans. Hverjir tala með mestum fjálgleik um allar þær há- Leitu hugsjónir lýðræðis, sem Framsókn sé að berjast fyrir með inngönguimi í Atlanzhafsbandalagið, eftir að sá flokkur sveik sjálfstæði íslands, sem hann þó kvaðst vera að verja með því aS ne'ta Bandaríkjunum um herstöðvar á íslandi 1945? — Blaðamenn Tímans. Og hverjir dásama svo benzínsprengjurnar, sem Bandaríkjamenn nota til þess að brenna konur og börn lifandi, sem VOPN LÝÐRÆÐISINS“? — Blaða- menn Tímans, einir allra blaðamanna Evrópu. Eimskip fær 4 ha. Á fundi bæjarráðs síðastlið- inn þriðjudag var lagt fram bréf samvinnunefnda,r um skipulagsmál dags. 24. f. m. um athafna’óð fyrir h. f. Eim- skípafé'ag Islands við Borgar- tún. Bæjarráð sta'ðfesti fyrir- hfíjp sitt til Eimskipafé.Iggéip.3 um. allt aö 4 há„ svæði í, ’ skyni. 207. DAGUR hann neyddist til að skýra henni frá því að hann. væri saksókn- arinn í Cataraqui og vegna ýmissa grunsemda í sambandi við drukknun ungrar stúlku á Big Bittem sem talið var að hefði verið í fylgd með Clyde, yrði hann að fá inngöngu á herbergi hans, og við þetta varð frú Peyton svo skelkuð, að hún hörfaði aftur á bak óttaslegin, imdrandi og tortryggin. ,,Ekki herra Clyde Griffiths! Það er beinlínis hlægilegt. Hann sem er bróðursonur herra Samúels Griffiths og öllum að góðu kunnur. Þér getið fengið allar upplýsingar um hann á heimili Griffithsfjölskyldunnar. En annað eins og þetta — nei, það er ómögulegt!“ Hún starði á Mason og leynilögregluþjóninn, sem var þegar þúinn að sýna einkennismerki sitt, eins og hún efaðist um heiðarleik þeirra. Leynilögreglumaðurinn var öllu vanur og hann tók sér nú iföðu ’ fyrir aftan frú Peyton, við stigann sem lá upp á loftið. Og nú tók Mason heimild til húsrannsóknar upp úr vasa sínum. „Mér þykir það leitt, frú, en ég verð að biðja yður að visa okkur til herbergis hans. Þetta er heimild til húsrannsóknar og hessi lögreglumaður er í minni þjónustu.“ Hún sá að það var ilgangslaust að sýna mótspymu, svo að hún sýndi þeim hvar herbergi Clydes var, en hún var sannfærð um að þama væri um herfilég mistök að ræða. En þegar mennirnir tveir voru komnir inn í herbergi Clydes, fóm þeir að líta kringum sig. Og þeir tóku strax eftir lítilli og veikbygðri ferðatösku, sem var læst og stóð í einu hominu. Faunce, leynilögregluþjónninn, lyfti henni undir eins til að at- huga þyngd hennar og styrkleika, en herra Mason fór að grannskoða ailt í herbei-ginu — innihaldið í skúffunum, vas- ana á fötum hans. Og í kommóðuskúffunum fann hann auk slitinna nærfata og skyrtna, gamalia boðskorta frá Tmmbull, Stark, Griffiths oog Harrietsfcákinu, örk úr vasabók, sem Clyde hafði tekið með sér heim af skrifstofvmni og á var skrifað: „Miðvikudaginn 20. febr., kvöldverður hjá Stark“ — og þar fyrir neðan, „Föstudaginn 22. Trumbull“ — og þessa rithöiid har Mason saman við rithöndina á spjaldinu í vasa sínum óg komst að raun um að hann var í réttu hérbergi. Hann tók boðs- kortin og leit síðan á töskuna sem leynilögreglumaðurinn var að fást við. „Hvað eigum við áð gera við hana? Eigum við að fara með hana burtu eða opna hana hér?“ „Ég held,“ sagði Mason alvarlega, ,,að við ættum að opna hana þegar i stað, Faunce. fig sendi eftir henni seinna, en mig langar til að sjá innihald hennar núna.“ Og lei’nilögregluþjónn- inn dró meitil upp úr vasa sínum og fór að líta S kring um sig eftir hamri. „Hiin er ekki sérlega sterk," sagði hann. „Ég gæti sjálfsagt sparkað hana upp ef þér viljið.“ En frú Peyton sem var skelkuð yfir þessum aðförum og vildi komast hjá sllkri skemmdarstarfsemi, sagði í skyndi: „Þið getið fengið hamar, ef þið viljið, en hvers vegna viljið þið dkki bíða eftir smið? Ég hef aldrei á ævi minni vitað annað cins.“ En þegar Ieynilögregluþjónninn var þúinn að fá hamarinn, opnaði hann töskuna I skyndi og í efsta hólfinu komu í ljós ýmsir smáhlutir sem tilheyrðu fatnaði Clydes — sokkar, flibb- ar, slifsi, 'hálsklútur, axlabönd, gömul peysa, lélegir vetrar- skór, munnstykki, rauður öskubakki og skautar. En auk þess voru í einu hominu bréfin fimmtán, sem RÓberta hafði skrifað lionum frá Biltz, ásamt lítilli mynd sem hún hafði gefið honum árið áður, og í öðru knippi voru öll bréf og boðskort sem Sondra hafði skrifað honum, þangað til hún fór til Pinc Point. Bréfin sem hún hafði skrifað þaðan, hafði Clyde tekið með sér og geymt þau við hjarta sitt. Ennfremur vom í þriðja knipp- inu ellefu bréf frá móður hans, tvö hin fyrstu send til Harry Tenets, poste restante, Chicago — og það eitt var býsna grun- samlegt — en hin voru send til Clyde Griffiths, bæði í Union League klúbbinn í Chigago og einnig til Lycurgus. Án þess að rannsaka innihald töskuna.r nánar, fór saksókar- inn að lesa þessi bréf — fyrst þrjú bréf frá Róbertu og þá. þurfti hann ekki frekar vitnanna við um ástæðuna til heimferð- ar hennar — síðan las hann þrjú fyrstu bréfin frá móðurinni, sem skrifuð voru á lélegan pappír, og þar minntist hún á létt- úðarfullt lífemi hans og slysið sem hafði neytt hann til að liverfa frá Kansas City, en hún reyndi um leið að benda honum á réttar brautir með alúð og innileik, og við þetta fékk Mason þá hugmynd að þessi ungi maður hefði frá upphafi verið létt- úðugur, laus í rásinni og óáreiðaniegur. Um leið komst hann að raun um sór til mikillar undrunar, að þrátt fyrir fyrirgreiðslu hins auðuga frænda, , var Clyde sprottinn af. f^tækri og strangtrúaðri grein af Griffithsættinni, og þótt sú stfciðóeynd.líefði öðrú jöfnu g^t lE^ÉÍIiííðhöllári Clyde, þá var hann nú búinn að lesa: bréfin frá Sondru, hin hjartnæmu bréf frá Róbertu og bréf móðurinnar, þar sem hún minntist á einhvem fyrri glæp í Kansas City, og liann efaðist ekki um að Clyde gæti hæglega undirbúið glæp af þessu tagi og framkvæmt hann síðan án þess að blikna. Þessi glæpur í Kansas City. Hann jrði að senda saksóknaranum þar skeyti og biðja um frekari upplýsingar. Og með þetta í huga leit hami i"fir bréfin, boðskortin og ástarjátningamar frá Sondm, sem allar vom skrifaðar á ilm- andi, flúraðan pappír, óg urðu æ innilegri pg loks hófust þær allar á „Elsku Clyde minn“, „Elsku döggeygði dengsinn minn", eða „Elsku hjartað mitt,“ og undirskriftin var „Sondra,“ eða „Þín elskandi Sondra.“ Sum vom mjög nýleg, frá 10. maí, 15. mai, 26. maí og fram að þeim tíma þegar liin harmþrungnu bréf frá Róbertu fóru að fcerast honmn. Nú lá málið ljóst fyrir. Annars vegar var táldregin stúlka en á hinn bóginn hafði hann gerzt svo djarfur að ná ástum. aúnarrar stúlku, stúlku sem stóð honum langtum ofar í þjóð- félaginu. Þótt þessar upplýsdngar hefðu mikil áhrif á hann, var hon- um Ijóst að þarna yar hvorki staður né stund til að leggjast f heilafcrot. öðru nær. Það varð þegar í stað að fara með töskuna á gistihxis hans. Síðarméir þurfti hann að grennslast fyrir um hvar þessi ungi maðu;* væri niður kominn og sjá um að hann yrði handtekinn. Hann sagði leynilögregiumanninum að hringja í lögregluna og sjá um að taskan yrði flutt á her- bergi hans í Lycurgus House, en sjálfur hraðaði hann sér til • heimilis Samúels Griffitlis, en komst sð því, að enginn úr fjöl- skyidunni var í borginni. Allt fólkið var við Greenwood vatn. En hann hringdi þangað og fékk þær upplýsingar, að frændi þeirra herra Ciyde Griffiths, væri senniiega. staddur á landsetri Cranstonfjölskyldunnar við Tólfta vatn í nánd við Sharon, við hliðina á Finchleylandareigninni. Nafnið Finchley og bærinn Sharon var í huga Masons nátengt. Clyde, og hann þóttist viss um að þarna væri hann nlðurkominn, ef hann væri enn á þess- um slóðum — ef til vill á sumardvaiarstað stúlkunnar sem hafði skrifað honum bréfín og boðskortin ■— þessarar Sondru Finchley. Og hafði skipstjórinn á „Cygnus“ ekki einmitt sagt að ungi maðurinn sem kom' frá1 Thréé Miie Bay, hefði farið á "" oOo' ■ - —<iOb—• —. oOo- - -oOo ' - ■ oOo - —• oOo— ■ BARNASAGAN Tófrahesturínn 32. DAGUR farsæls endaf og skyldi hún í alla staði treysta honum. Að svo mæltu gekk hann á burt og beið ekki svars. Fírus, sem hafði fylgt soldáni inn í herbergi kóngsdóttur, var honum nú samferða, og biður hann fyrirgefa sér, að hann dirfist að spyrja, hveij- um fádæmum það sæti( að kóngsdóttir frá Bengals- landi sé komin til Kasjmir, sem sé svo geysilangt frá átthögum hennar. Lét hann sem hann vissi af engu, og hefði einskis orðið vísari af kóngsdóttur, til þess að samtal þeirra snerist að töfrahestinum, og soldén gerði uppskátt, hvað orðið væri af hon- um. Soldáni gat, sem von var, ekki dottið í hug, hvað kóngssyní gekk til að spyrja, og lagði hann bví enga launung á, að hann geymdi töfrahestinn í féhirzlu sinni eins og aðra gersemi, þó hann reyndar ekki kynni lag á að nota hann. „Herra!" sváraði læknirinn, sem þóttist vera, „af þessu, sem þér nú sögðuð, hugkvæmist mér ráð til að gera kóngsdóttur albata. Af því hún fluttist hingað á töfrahestinum, þá hefur hún sjálf orðið íyrir aðkenningu aí töírum, og verður því ekki út- rýmt nema með reykelsisseið, sem enginn, nema ég einn, þekkir til. Nú ef yðar hátign vill hafa skemmt- un aí einhverri hinni fágætustu sjón, og unna hirð- inni og öllum borgarlýðnum, að njóta hennar um leið, þá látið á morgun bera hestinn fram á mitt hallarplássið, og eigið að öðru leyti undir mér, Lofa ég bví( að gera kóngsdóttur svo heilbrigða á sál og;lí^d^, sem hún nokkum tíma hefur verið t »V***V*tf=\,***,í?\

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.