Þjóðviljinn - 30.07.1952, Blaðsíða 6

6) — MÓÐVILJINN — Miðvikudagur 30 júlí 1952
Örvaroddur
Framhald af 5. síðu.
„háður árstíðum“ en aðrar at-
vinnugreinar.
'jf Ónei, það eru ekki árstíft-
irnar sem eru að leggja ís-
ienzkt atvinnulíf í rústir. Það er
að verða hér almennt atvinnu-
leysi árið um kring, vetur,
sumar, vor og haust. Og það
er stjórnskipað atvinnuleysi.
I*að á orsölc sína í stjórnar-
stcfnunni, þeirri sem upp var
tekin árið 1947 og síðan heíur
verið fram haldið. Orsök þéss
er ræfihlómur stjórnarvaldanna
þjónkuninn við marsjallstefn-
una, óhseft þjóðskipulag. Það
eru sjálfsagt mætir menn sem
hafa verið skipaðir í téða
nefnd, en þeir munu litlu fá á-
orkað því ríkisstjórnin mun
sitja sem fastast, þó önnur rík-
isstjóm og ný stefna í atvinnu-
og fjárhagsmálum landsmanna
sé það eina sem að gagni mætti
koma. Það er verið að slá ryki
í augun á atvinnuleysingjunum.
— Það munu þeir sanna í vet-
ur ef ekki verða reyndar aðrat
leiðir.
ÍRAN
Framhald af 8. síðu.
dómara, sem höfnuðu kröfu
brezku stjómarinnar um að
dómstólnum bæri að skera úr
deilunni var brezki dómarinn í
Haag, Sir Amold Duncan Mc
Nair, forseti Alþjóðadómstóls-
ins.
Aðalmálgagn Mossadegh hef-
ur birt harðorðar greinar í garð
Bandarikjanna, þar sem m. a.
er komizt svo að orði: „Irans-
merni hata stefnu Bandaríkja-
stjómar í þeirra garð. Þeir
munu aldrei gleyma því að
Bandaríkin veittu Bretlandi lið,
l»egar Iran barðist fyrir lífi
sínu“.
Neðri deild iranska þingsins
samþykkti í gær stefnuyfirlýs-
ingu stjórnar Mossadegh með
68 samhljóða afkvæðum. Einn
þingmaður sat hjá. Ýmsir
stuðningsmenn stjórnarinnar
komu með hvassa gagnrýni á
Bandai'ikin í ræðum sínum.
Kröfðust þeir þess einkum að
þandariska hemaðarsendinefnd-
in T Iran óg''aánr 'þ-an'dariskir
,,tækniráðunautar“ væru tafar-
laust reknir úr landi.
221 DAGUR
svo sc&k hún. Og ég synti í land. Þetta er heilagur sannleikur.
Meðan hann talaði varð hann eldrjóður í andliti. En úr aug
að það væri samkvæmt ósk Clydes sjálfs, að hann væri ekki
viðstaddur líka til að þekkja muni sína.
Frank Harriet var glöggskyggnastur af unga fólkinu og
um hans mátti lesa skelfingu og örvílnun. Hann var að hugsa honum var «óst að Þarna var alvara á ferðum hann Sehk
- ef til vill hafði, verið blæjalogn þennan dag og þeir gætu á mdan að fjaldi C1>'des °S Þar b>'rjaðl Mason að rannsaka
komizt að því. Og ef þeir fyndu myndavélarstandinn, sem hann innihald töskumiar, en Grant Cranston bg Baggoft, sem báðúm
Iiafði falið imdir tré, hlytu þeir að lialda, að hann hefði slegið var kunnugt um ást Sondru á Clyde, kölluðu fyrst á Stuart,
hana með honum. Hann var reimsveittur og skalf frá hvirfli síðan á Bertinu °g loks á Sond™ ~ ^engu afsíðis til að til-
.ya kjmna henni hvað hefði komið á daginn. Og þegar henni skild-
1 En Mason var aftur tékinn til við yfirhéyrzluna. ist loks hvað hafði komið f>'rir’ varð hún mlfö1 °K fél1 1 önS'
„Við skulxun athuga þetta nánar. Þér segizt ekki hafa haft vit 1 fan& Grants- var siðan borin mn 1 t3ald sitt- Í»r sem
í hyggju að myrða hána?“ hun kom ^111- tn meðvitundar og hrópaði: „Mér dettur ekki
„Nei, það var ekki ætlun mín.“
í hug að trúa þessu. Þet.ta er ósatt! Það getur ekki verið satt.
„En hvers vegna skrifuðuð þér þá tvö mismundandi dulnefni Veslings, veslings Clyde! Hvar er hann? Hvert hafa þeir farið
í gestabækumar við Big Bittem og Grasavatn?“ með hann?“ En Stuart Grant téku Þessu með meiri ró-
„Af þvi að ég vildi ekki að neinn fengi að vita að ég hefði semi en hún °S bentu henni að Þegja- Þetta gat verið satt.
verið í fylgd með henni.“ ' °s -Það. heyrðist til hennar! Og éf þetta væri ósatt — þá tæk-
„Einmitt það. Þér hafið ekki viljað eiga á hættu neitt ist h<>num brátt að sanna saldeysi sitt og þá yrði hann látihn
hneyksli eins og hiún var á jsig komin?“ laus. Það var tilgangslaust að æsa sig upp.
„ En svo fór Sondra að velta þessu nánar f>TÍr sér — ung stúlka,
”,En yður stóð á sama þótt blettur félli á nafn hennar, þeg- sem Cfyde hafði m>^ á BiS Bittem ~ ^ sjálfur tekinn.
ar hún fyndist seinna.“ höndum á þennan hátr — og allir vissu
„En ég gat ómögulega vitað að hún myndi drukkna," svar- Þétta imga fólk hve mikmn áhuga hún hafði á honum
aði Clyde varfæmislega. og varaðist gildruna í tíma. eldrar hennar fengju að vita það — allir fengju að vita það
„En þér vissuð auðvitað að -þér kæmuð ekki til baka. Var En Clyde hlaut að vera saklaus. Þetta hlaut að vera misskiln
að minnsta kosti
for-
ingur. En svo minntist hún þess iþegar hún hafði fengið fréttina
—oOo— —-oOo — —oOo— — ■ oOo - —'OOo—■ —oOo— — —oOo— -
Ferðafélagið
Framhald af 8. síðu.
litadýrð líparítf jallanna, við
kolsvart hraunið, silvurtærar
uppsprettulindir, heitar og
kaldar, og skolgráan jökulelfar
— strauminn, er svo yndislega
hlýtt, að ekki verður í orðum
lýst.
iBreiðafjarðarferðin er ívið
lengst og ef til vill fjölbreytt-
ust — og kannski fegurst, auk
hinna frægu sögustaða, sem
þar verða á leið ferðamannsins
(Borg, Helgafell, Þórsnes,
Klakkseyjar o. fl.).
Kjalvegsleiðin liggur inn á
mið-hálendi landsins, um Gull-
tfos-3, Hvitámes og til falleg-
ustu hvera, sem á íslandi finn-
ast, auk þess um óbye'göaheim,
Sem ekki á sinn líka á leið okk-
ar, t. d. Hvítámes og Kai-ls-
drátt.
Landmannalaugar eru minna
kunnar ennþá en hinar fyrr-
nefndu. Samt er umhverfi
þeirra líklega séi&ennilegra en
flestra, ef ekki allra. annarra
staða á landinu. Og af Loð-
mundj á Landmannaleið er em-
hver tiikomumesta útsýn, sem
sjá má sunnan jökla á 'Lslahdi.
Ferðirnar hefjast allar sam-
tímts, ld. 2 e. h. n.k. laugardag
írá Austurvelli. Komið verður
hcim á mánudagskvöld.
BARNASAGAN
Abu Hassan hinn skrýtni rSa
sofandi vakinn
12. DAGUR
yðar hátiqn lotningu sína pg þjónustu. Hann mundi
telja sig allra manna óíarsælastan, eí harin bakaði
sér reiði yðar, og því biður hann auðirijúklegást,
að láta sig ekki lengur þuría að óttast það, og er
það ekki?“
„Nei, það vissi ég ekkert iim. Ég ætlaði mér það.“
„Ágætt, ágætt,“ hugsaði Masoji, en upphátt sagði hann:
„Og til þess að búa sem bezt í haginn fyrir sjálfan yður, tók-
uð þér töskuna yðar með eh skilduð hennar tösku eftir. Er
þetta ekki rétt hjá mér?“
„En ég tók ekki töskuna með mér af því að ég ætlaði
burt. Við ákváðum að gej-ma nestið í henni.“
„Við eða þér?“
„Við “ . ' .
„Og þurftuð iþér svo að bera þessa stóru tösku til þess að
geta tekið dálitið nesti með? Hefðuð þér ekki getað vafið þvi
inn í bréf eða geymt það, í handtöskunni hennar?“
„Taskan hennar var full, og mér leiðist að halda á pökkum."
„Einmitt það. Þér eruð of fínn til þess. En samt voruð þér
ekki of fínn til þess að bera þunga tösku alla leiðina til Three
Mile Bay að næturlági, þótt til yðar sæist.“
„Nei, eftir að liún drukknaði og ég vildi eflcki að neinn vissi hoilUm nær dð hdldö, dð VOIldur dldUmUI hdíi dngi-
að ég.hefðLyetjð.þarna með henni, þurfti ég að flýta mér burt.“ að yður í nótt." Þegdr AbÚ HdSSdn heyrði MesrÚr
Hann þagnaði óg Mason virti hann fyrir sér og var að ta[a þannig( þa kom dð honum SVO ÓstjÓmlegur
hugsa um allar l>ær spwýiingar,, spnj hann ætlaðj gð leggja fyrir hlátur< ag hann valt d{tur á bdk oídn á kodddnn,.
THaiSi kalífínn mesta aaman af því og mundi líka
gæti alls ekki svarað. Eti það var orðið áliðið og í tjaldbuðun- . .,i; , ia-i 3 , , - v
um var farangur Clydes — taskan hans og sennilega fötin, hdtd ■ Skelllhlegið SJdlíur, hetðl hdnn ekki VeriÓ
’sem hann hafði verið í við Big Bittern —- grá föt. Og hann á- hræddur Um dð hðlin kynni dð SPÍlld með því
kvað að fresta frekari yfirhéyrslum þangað til hann hefði skemmiun þeSSarÍ,-Sem nÚ Vdl SVO Vel á Veg komin.
íengri tíma tii umráða. £n er flbú 'tíaíösaSf H’áíði 'hlegið sig þreyttan, sett-
Og þótt honum væri það óljúft, lauk hann máli sánu með igt hann upp a{tuf Qg segir vig litinn gelding
þessum „taja <*?«“»■ % *J» •» ‘«a y5ur M6a „Heyrðu mér, Diltkind, segðu mér, í alvöru
hema um stund. Ef til viU er þetta satt sem þer segið — eg- * . , , tT ,, . ..
veit það ekki. Ég vona það sannarlega yðar vegna. Þér eigið . tdld, hver 6f éij. ,,Herrd ,• SVdrdOl geldmgur-
að verða eftir hjá herra Kraut. Hann. segir yður, hvað þér Ínn, ,,yðdr lldtígn er drottinn retttlUdðrd mdnnd Og
eigið að gera.“ • íulltrúi drottins á jarðríki". ,,Þú iýgur, svarthöíð-
Síðan sneri liann sór að Sweoik og Kraut og sagði: „Jæja, inn þinn", SVaraðÍ AbÚ HaSSan, kallaði SVO til SHl
piltar. Það er orðið áliðíð dags og við þurfum að flýta oOckur eina ^ konum þeim, BT næst SÍÓðu, rétti að henni
* f, T .*?' * ***** ‘"“f1 íff3' K“ut: íý höndina og segir: „Hana þá, bíttu í gémana, svo ég
getið fanð með þennan unga mann mður að batunum pg beðið K .............. ý
okkar þar. Og á leiðinni skuluð þér hóa nokkrum sinnum, svo mB1; hv0ít Jg ^d Vdkl * Ambdttm VlSSl, dð
að lögreg'lustjórinn og Sissell viti að við erum tilbúuir. Og við kdlllinil horföi d dílt pottd Og VdrÖ hllll IGgÍrit
swenk komum ems fljótt og við getum.“ er henni bauðst þetta tækiíæri til að skemmta hon-
Þegar liann hafði lokið máli sínu og Kraut bjóst til að um. Beit hÚn SVO ídSt í ÍÍngurgÓm AbÚ HaSSdnS, að
hlýða, lagði hann af stað í röklcrinu ásamt Swenk, en Kraut kenndi til 00 hnykkti aftur að sér hendinni,
og Clyde gengu í vesturátt og hóuðu til lögreglustjórans, J;g seí ^ efcki" kdilar hann upp yfir sig< Jg 5eí
þangað td svar barst. ekki án dlls efa; með hverjum kynjum er ég orðinn
kalífi í nótt? Hvílík undur og fádæmi". Síðan veik
hann sér aftur að sömu konunni og mælti: ,,Leyndu
tíundi kafia ekki því saima, ég særi þig fyrir miskunnsemi
drottins, sem bú treystir ekki síður en ég: Er ég í
Þegar Mason kom aftur til tjaldbúðanna og tilk>-nnti fyrst fdUn OQ VeíU drottinil rétttlúdðra manna?"
Franic Harriet og Mðan Harley Baggott og Grant Cúanston, að ((þd£ er svo áreiðdnlegd VÍSt", SVardðÍ ambáttín,
Ciyde shefði verið tekinn höndum - að hann hefði játað að ylð emm öldunqis hissa á því< ag þér VÍljið
hann, M™, fc„inn itl ,6 s*kja tóggnr hnns - hvarf ‘»1» OkklU_tTU m beT SSUð M ekkl . „Þu ly?-
gleðibragðið þ(^ar .í rstað, áf iin’gá fólkinu. Þrátt fyrir undrun, , dllZdöÍ AbÚ fídSSdll, VGÍt oflHVGl, hVGT GQ
skelfingu og vsíntrú þeirra, þá var Mason þama ljóslifandi, ST . En ©f MeSrUf Sd, dð hdnn VÍldÍ fdfd d fætUT,
krafðist þess að fá að taíka fai-angur Clydes Og lýsti því yfir þá hjáipaði hdnil honum OÍan af iÚmstokknum, Og