Þjóðviljinn - 18.11.1952, Blaðsíða 6

6) —ÞJÓÐVILJINN —'Þriðjndagur 18. nóvember 1952
Uíavsðl
Ekkert í klæðaburði breytir
jafnmikið útliti manna og lit-
ir, og ættu menn að notfæra
sér það daglega. Kærið yður
kollótta um tízkuna, þegar um
liti er að ræða. Þá eigið þér
fyrst og fremst að velja eftir
því sem fer yður bezt. Flesta
klæðir bezt 1 eða 2 litir; hvort
yður klæðir gult eða blátt, þá
skuluð þér halda yíur við
þann lit, hvað sem er í tízku.
Þér verðið líka miklu betur
klæddar í iitum sem fara vel
saman. Tökum til dæmis stúlk-
una sem á að klæðast hárauðu,
því það fer henni bezt. I stað-
inn fyrir að ussa og segja að
því sé ekki hægt að klæðast
daglega, skulum við athuga
'livað fer vel með rauðu. —
Dökkblátt, hvítt og grátt er
Kafniagnstakmörkunln
Vesturbærinn frá Aðalstræti.
Tjarnargötu og Bjarlcargötu. Mel
arnir, Grímsstaðalioltið með flug-
vallarsvæðinu, Vesturhöfnin með
Örfirisey, Kaplaskjól og Seltjarn-
mjög fallegt með rauðu. Há-
rauð dragt getur verið áberandi
ein sér, en ef verið er í dökk-
bláum skóm, liatti, hönzkum og
tözku með henni nýtur hún
sín mjög vel. Velji maður síðan
dökkbláa kápu, þá eiga skórnir
osfrv. einnig vel við hana. —
Dökkbláar eða hvítar blússur
fara vel við dragtina og frakk-
ann, hárauður kjóli með hvít-
um teinum, grár eða blár kjóll
fara vel undir frakkanum.
Bláu litimir verða þó að fara
vel saman, fallegast er annað-
hvort mjög ljósblátt eða dökk-
blátt.
Vissulega kaupir maður ekki
aht þetta í einu — flestir verða
áð láta sér nægja eina flík.
En þeim mun meiri þörf er á
að hafa hugsað fyrirfram út
í litasamsetninguna, svo að
endalokin verði ekki rauður
kjóll, græn kápa, ljósblár hatt-
ur og fjólublá taska. Nú, þegar
stuttkápurnar eru aftur í tízku
verður pils eða kjóll og kápa
að fara sérstaklega vél sam-
an. Hér á árunum var ekki ó-
algengt að sjá ungar stúlkur í
blárauðum stuttfrökkum og
gulrauðum eða sterkrauðum
Maturinn
morgun
Grænmetissúpa — Keyktur
fiskur, kartöflur í jaíninj;i.
Súpan: IV- -2 ] vatn eða soð, 2
msk. þurrkaðar súþujurtir, 1
laukur, 2 kártöflur, 1 gulrót,
1 bolli smátt saxað g-rænkál
eða hálft búnt steinselja, 25
g smjörlíki, sa’t.
Súpujurtirnar eru soðnar i
vatninu. Gott er að þær hafi
iegið í bleyti nokkra stund.
Kartöflur, laukur, og gulrót
er rifið á grófu rifjárni, látið
út í, þegaa sýður og soðið í
5—10 mín. Síðast er grænkálið
og smjöilíkið iátið i. Saltað.
Ósætt brauð er borðað með
súpunni.
pilsum. Hvorttveggja rautt, en
hræðilegir litir saman. Ef ekki
er nákvæmlega sama efni og
litur á pilsinu og stuttfrakk-
aniun er hérumbil alltaf betra
að velja gerólíkan lit.
Flíkurnar verða nefnúlega
ekkert dýrari þó að þær séu
valdar þannig, að þær fari vei
saman, enda þótt ár og dagar
líði frá þvi að ein er keypt
og sú næsta.
HÉB A» ofan birtast tvær tizkumyndir, sem liingað eru komnar frá Prag. —
Það er hausttízkan sem hér er sýnd.
y
Orðsending ti! utsölnmanna
Happdrættis Þjóðviljans uti
á landi
/ Nú líður senn að því að dregið verði í happ-
drættinu. Gerið þvi þegar ráðstafanir til að
herða söluna.
Við treystum því að engir sendi óselda miða
til baka.
Við treystum því, að þeir, sem geta bætt við
sig miðum, láti nú þegar vita um það.
Sendið okkur skil fyrir því sem þegar er selt.
Verum öll samtaka í starfi fyrir Þjóðviljann.
Þjóðviljinn berst fyrir okkur — við fyrir
Þjóðviljann.
Seljum lrappdrættið upp.
HAPPDRÆTTISNEFNDIN
. » » * _ * * * 114 **************** *» t+**»*r******+»J***-*+*** » * *
4 Togarakaup Húsvíkinga.
5 Tekju- og eignaskattur.
6 Skógrækt.
Ðagskrá
ALÞINGIS f DAG
Efri delld:
1 Bann gegn botnvörpuveið-
um.
2 Verndun fiskimiða land-
grunnsins.
3 Verðlag.
Jíeðrl dcild
1 Áburðarverksmiðjn.
2 Húsmæðrafræðs’a.
3 Hunda.hald.
4 Ábúðarlög.
5 ítök í jarðir.
6 Skipaútgerð ríkisins.
7 Málflytjendur.
55 ára í gær
Frú Ólafía Óladóttir
Miklubraut 74 átti 55 ára af-
mæli í gær. Ólafía er öllum
Vestmannaejdngum kunn fyrir
ötult og giftudrjúgt starf í
verkalýðsbaráttunni í Eyjum.
Hinir fjölmörgu vinir hennar og
samherjar óska henni allra
heilla í tilefni d.agsins.
Abus3arverksmi2jan
Framhald af 8. síðu
Reykvíkinga og Sunnlendinga
að nokkrum árum liðnum.
Ingólfur Jónsson hafði af-
greitt það mál með því að
segja að undirbúningur að 3.
virkjun Sogsins sé þegar haf-
inn. Einar kvað sér fullkunn-
ugt um þann tækniundirbúning
sem fram hefði farið, en gerði
þá fyrirspurn hvort ríkisstjóm-
in sé reiðubúin að tengja þessu
frv. lánsheimi’d til 3. virkjun-
ár Sogsins, miðað við að hægt
yrði að hefja vinnu við hana
næsta sumar. Fengi hann ekki
svar við því, gæti orðið nauð-
syn að bera fram breytingar-
tillögu um það við 3. umr.
Umræðunni lauk án þess
nokkur ráðherra sæist í salnum,
en atkvæðagreiðslu var frestað.
TUl'ODORE DREISER:
308. DAGUR
■ Eei hið versta og ömurlegasta af öllu því sem þessir menn
urðu að þola — var þvergangurinn, sem lá milli gamla bið-
salarins annars vegar og aftökuklefans hius vegar. Því að á
þeim stað — og svo oft því miður — gerðist hluti þess
harmleiks, sem þarna var endurtekinn í sífellu — lokaþáttur
líflátsdómsins.
Eftir þessum gangi var maður leiddur á hinzta degi sinum,
úr betri klefanum í nýju byggingunni, þar sem hana hafði
ef til vill dvalizt í eitt eða tvö ár, og í einn gömlu klefanna
í gamla biðsalnum, svo að hann gæti verið í næði síðustu
stundiraar, þótt han« yrði að loikum (dauðagangan) að ganga
sömu leið eftir ganginum til baka — þar sem alíir gátu séð
hann — og inn í aftökuherbergið við hinn enda lians.
Og hvenær sem fangi þurfti að fara á fund við lögfræð-
ing eða ættingja, sem kominn var í biðsalinn af þeim sökum,
þurfti hann að fara eftir þessum þrönga gangi og inn í
gamla húsið, og þar var hann látinn inn í klefa með tvö
földu vírneti fyrir, og varðmaður á næsta leiti meðan fang-
inn og gestur hans (eiginkona, sonur, móðir, dóttir, bróðir,
lögfræðingur) töluðu saman og varðmaðurinn heyrði allt
sem þeim fór á milli. Enginn hasidabönd, kossar, engar vin-
gjarnlegar snertingar — ekki einu sinni ástarorð, sem ekki
var ætlað eyrum vai’ðarins. Og þegar dauðastundin nálgaðist
hjá einhverjum, þurfti hver einasti fangi — einfaldur sem
gáfaður, viðkvæmur sem kaldlyndur — að heyra og jafnvel
sjá allan undirbúning — flutning mannsins t einn klefann
í gamla húsinu, harmþrungnar lokaheimsóknir móður, son-
ar, dóttur, föður.
Hinn upphaflegi tilgangur var þó ekki að valda dvalar-
gestunum óþægindum né þjáningum, meðan þeir biðu úr-
skurðar æðri dómstóla um náðun.
Fyrst í stað fór flest af þessu framhjá Clyde. Hann fékk
aðeins smjörþefinn af því fyrsta daginn. Og til þess að létta
eða þyngja byrði hans, kom móðir lians um hádegi daginn
eftir. Hún hafði ekki fengið leyfi til að vera honum sam-
ferða. Hún hafði tal af Belknap og Jephson og skrifaði grein
um þau áhrif sem brottför sonarins hafði haft á hana
Og þótt henni væri mikið í mun að fá herbergi á leigu í
nágrenni fangelsins, flýtti hún sér þegar í stað á fund fang-
elsisstjórans, sýndi honum skjöl frá Oberwaltzer dómara,
bréf frá Belknap og Jephson og fór þess á leit að hún fengi
að sjá Clyde, og loks var henni leyft að liitta son sinn í her-
bergi sem var fyrir utan gamla biðsalinn. Fangelsisstjórinn
hafði sjálfur lesið um hana og fórnir hennar, og honum var
forvitni á að sjá hana og Clyde sömuleiðis.
Eti henni brá svo i brún, þegar hún sá hið hreytta útlit
Clydes,.að-hÚa.gat varla lcomið upp orði, þegar hún sá hann.
Andlit hans va.r fölt og torkennilegt og augun þreytt og döp-
ur. Og hárið klippt af honum! Þessi búnmgur! Og þessi
hræðilegi staður með járnhliðum og lásum og lönguni göng-
um með eiokennisklædda verði á hverju horni.
Andartak var eins og geðshræringin ætlaði að yfirbuga
hana — þótt hún Jiefði oft áður komið inn i önnur og stærri
fangelsi — í Kansas City, Chicago, Denver — og útbýtt á-
vörpum og bæklingum og boðið aðstoð sína og hjálp. En
þetta — þettar! Sonur hennar. Breiður, sterklegur barmur
hennar hófst og hneig. Hún horfði á hann, en sneri því næst í
hann bakkiu til þess að fela andlit sitt. Varir hennar skulfu.
Hún fór að róta í litlu töskunni, sem liún gcymdi vasaklútinn
sinn í og á meðan tautaði hún með sjálfri sér: „Guð minn
— hvi hcfur þú yfirgefið mig?“ En um leið áttaði liún sig
á því, að hann mátti ekki horfa á hana svona á sig komna.
Hvaða stoð var í þessu — tár hennar hlytu að buga hann.
En þrátt fyrir allt þrekið og styrkinn gat hún ek’.ri hætt,
heldur hélt áfram að gráta.
Og þegar Clyde sá* þetta langaði hann til að segja eitt-
hvað uppörvandi og hughreystandi við móður sína, og liann
sagði:
„Gerðu þetta ekki, mamma. Þú mátt ekki gráta. Ég veit
að þetta er hræðilegt fyrir þig. En þú skalt engar áhyggjur
hafa af mér. Nei, engar. Þetta er ekki eins slæmt og ég
hólt.“ En í hjarta sínu sagði hann: „Guð minn góður, það er
verra en ég hélt!“
Og nú sagði frú Griffiths uppliátt: „Veslings drengurinn
minn! Elsku drengurinn minn ! En við megum ekki gefast
upp. Nei. ,,Sjá, ég mun leiða .þig gegnum snörur óvina þinna.“
Guð er ekki búinn að yfirgefa okkur. Og hann mun ekki gera
það — það veit ég. „Að lygnum vötnum mun hann leiða mig.“
„Hann frelsar sál þína“. Við verðum að setja traust okkar
á hann. Auk þess," bætti hún við fjörlega, til þess að hug-
hreysta sjálfa sig og Clyde, „er ég búin að undirbúa áfrýjun.
Hi'm verður lögð fram í þessari viku. Og það vei-ður ekkert