Þjóðviljinn - 06.02.1953, Qupperneq 4

'4) — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 6. febrúar 1953
'Leikfélag Reykjavtkur
CJóðir etQtnmenn sofn Hetmn
eftir Walter Ellis — Leikstjóri: Einar Pálsson
Óvenjulegt getur leikritið
ekki kallazt né sérstaklega
girnilegt til fróðleiks — gáska-
mikill og fjörugur grínleikur
enskur, og er að réttu líkt við
samsetning þeirra Arnolds og
Bachs í leikskránni, þó viðfeldn-
ari sé og heflaðri; þar er margt
fremur undir athöfnum komið
en orðum, menn skiptast á
púktrum í góðu bróðerni, rífa
kvenfatnað upp úr töskum með
miklum fyrirgangi, hlaupa um
stofuna sem óðir vœru í leit að
felustað og skella hurðum svo
rösklega að skrautleg leiktjöld
Lothars Grunds nötra eins og
strá í vindi. Frá efni leiksins og
margvíslegum flækjum er bæði
snúningasamt og óþarft að
greina, enda ekki til annars
ætlað en hlæja að og gleyn.a
síðan, en allt er grín þetta' eins
sáklaust og verða má. Aðalhetj-
an er enskur kaupsýslumaður,
Aifreð Andrésson að nafni, bezti
náungi en dálítið gefinn fyrir að
skrökva að konunni sinni og líta
hýrt til annarra kvenna; hann
kernst auðvitað í hina verstu
klípu og verður loks að grípa
til þess viturlega ráðs að látast
vera brjálaður. En heilbrigðir
þurfa ekki læknis við og til allr-
ar hamingju er annar maður
hæfafi fluttur á vitlausraspítal-
ann á síðustu stundu, það er
raunar enginn annar en Brynj-
ólf ur Jóhannesson, málhaltur og
mjög illa farinn á sál og líkama,
og fellur þannig alt í ljúfa löð
að Iokúm.
Einar Pálsson hefur sétt le>k-
inn á svið af miklum dugnaði,
fjor og hráða skortir hvergi; en
verulega samstillt er sýningin
ekki, það kemur betur í ljós en
endranær hversu misgöðum
kröftum Leikfélagið á yfir að
ráða. Leikstjórinn fer einnig
rrieð annað mésta hlutverkið,
unga manninn sem er nógu
framhleypinn, óskammféilinri og
sínu að þessu sinni, samur sem
fyrr um útlit og framkomu og
fer sér að engu óðslega, kímni
hans jafnan hnitmiðuð og fáguð.
Með hálfu brosi, örsmárri hreyf-
ingu eða látlausu tilsvari nær
hann tökum á áhorfendum, en
af slíkum einkennum má þekkja
hinn fædda skopleikara. Mergj-
uðust er kímni hans í síðasta
þætti þegar vesalings fjármála-
maðurinn verður að leika vit-
firring sárnauðugur, þá dundi
hláturinn í salnum svö að allt
ætlaði um koll að, keyra. — Og
þó vakti Brynjólfur Jóhannes-
son sízt minni kátínu vegna frá-
bærrar meðferðar á litlu hlut-
ur Auðar Guðmundsdóttur,
hinnar ungu hafnfirzku leik-
konu og næsta ervitt að skilja
að hún skuli eiga að vera sagna-
skáld að atvinnu, en hún er það
sem meii’a máli skiptir á þessum
stað, heilbrigð og aðlaðandi
stúlka, og fer látlaust og smekk-
lega með hlutverk sitt. Guðjón
Einarsson er kvensamur skottu-
læknir af fínna taginu, og ferst
það oft fremur snoturlega og
aldrei óþægilega, en allt er skop
hans tilþrifaminna en þessu
skemmtilega hlutverki sæmir.
Þunglamalegar eru hreyfingar
Gunnars Bjarnasonar eins og
svo oft áður, og nokkuð er hon-
fnga Laxness og Alfreð Andrésson
verki, og kom mönnum gersam-
lega á óvænt einu sinni enn —
gerfi, látbragð og málfæri ein-
stætt og bráðskemmtilegt,
fyndnin gróskumikil og persón-
an frumleg og spánný af nálinni.
Misjafnir eru leikendurnir
sem áður er sagt, og ekki laust
við að nokkur viðvaningsbragur
verði á sýningunni. ,á einstökum,
stöfjym, gðA syjpftð þyí^r.gevjgþ,
austanfjalls og suður með sjó.
Kona f jármálamannsins er mest
kvenhlutverkanna, en Inga Lax-
ness veldur því hvergi nærri til
fulls. Kona þessi er að vísu bæði
eigingjörn og ráðrík, hún njósn-
ar um eiginmann sinn án afláts,
þefar jafnvel af bréfum hans,
en svo ógeðfeld verður hún í
meðförum Ingu Laxness að ó-
gerlegt er að trúa á sambúð
þeirra hjóna, og myndi grínleik-
ur þessi verða að mun sam-
ræmdari, sennilegri og skap-
fellilegri ef hlutverkið væri fal-
ið hæfari leikkonu. Fremur táp-
lítill og viðvaningslegur er leik-
um stirt um mál, en veitinga-
maðurinn er þó ekki ósennileg-
ur, í meðförum han.s. Segja má
að Elín Ingvarsdóttir hafi hlotið
viðfangsefni við sitt hæfi í þess-
um leik, aðsóþsmikla kvik-
myndadís sem er helzti litlum
leikgáfum búin og verður að
beita annarlegum ráðum til þess
.að vekja á sér athy,g)i.;Elín,loik-
ttt af.TOÍkju'Aj^afti, ep .ékly.gp
érangurinn að sama skapi. Einar
Ingi Sigurðsson gerir skyldu
sína sem hinn síbrosandi, lítt
gefni þjónn á heimilinu, og
Gerður Hjörleifsdóttir fer vel
með hlutverk fremur þýðingar-
lítillar vinnustúlku. Einkenni-
legt er að Gerði skuli ekki feng-
in meiri eða merkilegri hlut-
verk, hún hefur sýnt það ótví-
rætt að hún er efnileg leikkona.
Gaman þetta hlýtur að ná
miklum vinsældum, en viðtök-
unum er auðvelt að lýsa með
fáum orðum: rnikill hlátur og
kátína frá upphafi til enda.
Á. Hj.
'SSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSgSSSSSSSSSSSSSSS'
Brynjólfur Jóhannesson
og Gunnar Bjarnason
slunginn til þess að hreppa það
sem hugurinn girnist: laglega
stúlku og mikið fé. Einar er rétt-
ur maður á þeSsum stað og
leikur skýrt og hressilega og
víða skemmtilega, þótt ekki
birti hann nýjar hliðar leikgáfu
sinnar. — Þýðing Ingu Laxness
virðist hin sómasamlegasta, þó
að sumt mæti auðvitað betur
fara.
Grínleikurinn er sérgrein Al-
freðs Andréssonar, eri honum er
falið að bera uppi þessa sýn-
ingu. Alfreð er að jafnaði sjálf-
um sér líkur og kemur sjaldan
neinum að óvörum, en fáir
munu þó nokkru sirini þreýtast
á list hans. Alfreð er í essinu
Fasteignaviðskipti;
Aðalstræti 18 (Uppsölum) — Sími 1308.
HÖFUM TIL SÖLU:
íbúðir 2ja til 5 herbergja, innan hitaveitusvæðis
og utan.
Einbýlishús af ýmsum stæröum. Einnig hálfar hús-
eignir og smábýli.
Höfum kaupendur að fokheldum og fullgerðum
húsum og íbúðum, einnig að jörðum.
Eignaskipti á margskonar eignum í boði.
F asteignaviðskipti,
; Aðalstr. 18 - Sími 1308
t^#o#o*o*o*o#T*ofOfQfo*o#o«o#e»o#o«o*''«#o#o»o#o«o«o*o#o«o»o*o*ofo*o#a*o*o»o<»o»o*o#o*o«o#o#o*o#o«o*
f(Moss" og útvarpið — Mikill sigur
— Bjarni Böðvarsson
Þ.A. SKRIFAR: Kæri Bæjar-
póstur. Margt má finna að
Ríkisútvarpinu með sanngirni
og heilbrigð gagnrýni er allt-
af jákvæð. Hitt er ótækt að
koma með ósanngjarnar að-
dróttanir og sleggjudóma í
gagnrýni stað. Vík ég þar
að bréfi ,,Moss“ í Bæjarpóst-
inum fyrir skömmu. 1 raun-
inni varð útvarpið og Andrés
Björnsson fyrir skotum þeim
er bréftitari beindi að Sturlu
í Vogum, Hvort Sturla í Vog-
um er góð, miðíungi góð, eða
slæm bók, skal ég ekki deila
um hér.
En hvað kemur það upples-
ara við hvert bókmenntagildi
verkið 'hefur að geyma sem
honum er falið að lesa i’.pp.
Andrés Bjömsson hefur hing-
að til verið talinn einn bezti
upplesari útvarpsins, óg það
er enginn sleggjudómur, Ekki
reit hann Sturlu og skulum
við Moss gjalda keisaranum
það sem keisarans er. Töfald-
ur Sturla fengi engu breytt
um lestrarhæfni Audrésar. Þá
fékk hínn nýi útvarpsstjóri
sinn skerf. — Vil ég benda
„Moss“ hógværlega á, að í
fyrsta lagi hefur lestur þess-
arar sögu verið ákveðinn löngu
áður en skipað var í stöðu
útvarpsstjóra, og í öðru lagi
hefur útvarpsstjóri ekkert
með dagskrá útvarpsins að
gera. Eigum við ekki ,,Moss“
minn að biða þangað til út-
varpsstjóri hefur brotið eitt-
"hvað af 'Sérh’ SkiffunT við tíð-
an halda uppi merki heiðar-
legrar gagnrýni og bera niður
þar sem eitthvað er raun-
verulega athugavert í starfi
þeirra útvarpsmanna.
Meðal annarra orða, við höf-
um nú séð það svartara en
hann Sturlu í vogum. — Þ. A.
KÆRI Bæjarpóstur! Þökk fyr-
ir allt gamalt og gott. Viltu
nú ekki koma á framfæri fyr-
ir okkur þakklæti til útvarps-
ins og Bjarna BöðVarssonar
fyrir þáttinn Gamlar minning-
ar og gömlu danslögin sem
við álítum eitt með því bezta
sem kemur í útvarpið. Þetta
er allt svo leikandi létt og
fjörugt hjá hljómsveitinni og
sérstaklega skemmtilegar út-
setningar á lögunum, textarn-
ir margir afbragð. Að öllum
danshljómsveitarstj. ólöstuð-
um, virðist Bjarni Böðvarsson
skilja bezt hvernig á að leika
fyrir fólk. -— F.h. allra gesta
í boði l.-2.-’53.
ALÞÝÐA landsins hefur unriið
mikinn sigur. I þetta sinn
hvorki í verkfalli eða með
bættum. launakjörum. Sigur-
inn er sú breyting sem orðið
hefur á blaðinu í dag.
í braggahverfum fyrir innan
bæ hefur fátækt fólk seilzt í
vasa sína og lagt fram sinn
skerf, fólk í skrifstofum og
búðum, verkamenn, millistétt-
arfólk, af efnum eða um efni
fram, allir hafa lagt eitthvað
á sig svo að málgagn þeiiTa
mætti vaxa og dafna. Enginn
má við margnum þegar til
lengdar lætur. Þegar allir
leggjast á eitt má fámennt og
öflugt peningavald sín einskis
Alþýðan hefur sýnt hug sinn
í verki og hún vill meira og
betra málgagn, þótt hvað ó-
vinsælast sé í herbúðum pen-
ingavaldsins.
Landkysimng örlofs í Samla Bíó sunnudaginn
8. febrúar khikkan IJS e.h.
Sýndar veröa kvikmyndir frá París, frönsku
Öipunum og Miðjaröarhafsströndinni.
Sendiherra Frakka, H. Voillery flytur ávarp,
prófessor Guðbrandur Jónsson skýrir kvikmynd-
irnar Aðgöngumiðar á 5 krónur fást í Orloí og_
í Gamla Bíó.
M\m úgoðíim rentmr til S. I. B. S
Hef opiiaö tannlækningastofu mína á Laugaveg
20 B. — Viðtalstími alla virka daga frá kl. 10—5.
Sími 82368.
VALUR EGILSSON, D.D.S.,
tannlæknir.