Þjóðviljinn - 27.02.1953, Side 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 27. febrúar 1953
49m
N§§§mr. fmliegur hárgreiðstur
Fyrir nokkrum mánuðum
bárust kynjasögur frá París
um nýjar hárgreiðslur. Tvílitt
hár, já, jafnvel hár með Ijós-
bláum blettum eða gullblettum
var sýnt þar, vindblásið hár,
Sem stóð beint upp í loftið og
ótal furðulegar klippingar.
Þéssir tízkuduttlungar skipta
greiðslur sem nú eru algeng-
astar eru eðlilegar og við-
felldnar. Við höfum valið tvær
hárgreiðslur, þar sem liárið
fær að liggja mjúkt og eðlilega
eins og nú er mjög í tízku. Á
báðum myndum er meðalsídd á
hójrinu. Stuttklippta hárið er
mjög að hverfa og hársíddin

ekki miklu máli, en almenning-
ur er þó afskiptur. Konan sem
vill skipta um hárgreiðslu,
styðst að jafnaði við tízkuna
þegar hana vantar hugmyndir,
og þegar vitleysan keyrir um
þverbak er hún alveg í vand-
ræðum. En það rættist úr hár-
greiðslutízkunni og þær hár-
- ;« S3
sem sýnd er á myndunum er
einna algengust. Enda kunna
flestir vel við þá sídd. Ör-
stutta hárið fer aðeins fáum
vel og mjög sítt hár er óheppi-
legt af þeirri einföldu ástæðu
aö mjög erfitt er að halda því
snyrtilegu.
Ótfasfu ekki lifi
"Ekkert “lífgar 'kitfeðnaðinn'
eíns upp“ög litir og er ekki
sjálfsagt að færa sér það í
nyt? Tízkan má sigla sinn sjó,
þegar um liti er a.ð ræða; það
er sjálfsagt að velja _þá liti
sem fara manni bezt, en ekki
þá liti sem eru í tízku þá og
þé stundina. Flestir hafa sér-
stakt dálæti á einum eða tveim
litum, en hvort sem eftirlætis-
litur þinn er gulur eða blár,
þá skaltu óhrædd halda fast
við þann lit.
Það er einnig hægara að
Rafmagnstakmörkun
Föstudagur 27. febrúar
Kl. 10.45-12.30-
Austurbærinn og miðbærinn milli
Snorrabr. og Aðalstrætis, Tjarnar-
götu, Bjarkargötu að vestan og
Hringbrautar að sunnan. •
Og, ef þörf krefur
Hafnarfj. og nágrenni, Reykjanes.
KI. 18.15-] 9.15:
Nágrenni Reykjavíkur, umhverfi
Eliiðaánna vestur að markalínu
frá Flugskálavegi við Viðeyjar-
sund, vestur að Hlíðarfæti og það-
an til sjávar við Nauthólsvik í
Fossvogi. Laugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
arnes, Árnes- og Rangárvallasýslur.
vera vel búinn, þegár samræm-
is er gætt í litavali. Tökum sem
dæmi stúlku, sem líður bezt
í hárauðum lit. t stað þess a’ð
segja að rauði liturinn sé of
skær til daglegrar notkunar,
er nær að aðgæta með hvaða
litum hægt sé að uota hárauða
litinn. Dökkblátt, "Íivítt og
grátt eru góðir litir við há-
rautt. Hárauður göngubúning-
ur gæti virzt glannalegur, en
ef við hann eru notaðir dökk-
bláir skór, hattur og hanzkar,
er hann mjög snotur. Ef mað-
ur kaupir sér dökkbláa kápu,
er hægt að nota skóna og allt
hitt við kápuna og göngubún-
inginn. Dökkbiáar eða hvítar
blússur fara vel við göngubún-
inginn og sömuleiðis við káp-
una. Hárauður sumarkjóll, til
dæmis rauður strigakjóll með
hvítum doppum er fallegur
undir bláu kápunni og sama er
að segja um gráa, hvíta eða
bláa kjóla. Ef blár kjóll er
valinn er fallegt að liturinn
sé í samræmi við litinn á káp-
unni, ljósblár eða dökkblár
kjóll er fallegastur viö dökk-
bláu kápuna.
Auðvitað er ekki hægt að
fara og kaupa sér miklar fata-
birgðir í einu — það væri vissu
lega dásamlegt; en flestir vei'ða
að láta sér nægja eina nýja
flík í einu og þá er nauðsyn-
legt að vanda litavalið, svo að
rnaður sitji lekki uppi með
rauðan kjól, græna kápu, bláan
hatt og brúna tösku. Hlutirnir
kosta hið sama, hvort sem
þeir eru í litasamræmi hver við
annan eða ekki og það er
sjálfsagt að íhuga vel hvað á
að nota saman og rifja upp
hvað maður á fyrir.
uppihaldi þeirra, að vísu enska peninga, en
sennilega væri hægt að fá þeim skipt. Rougeron
gæti ef til vill látið hann fá rúm og leyft hon-
um að hvílast, þangað til þessi sára, ó.bærilega
þreyta væri liðin hjá.
Pótur vaknaði klukkan hálfsjö og lá vak-
andi. „Láttu ekki heyrast í þér,“ sagði gamli
maðurinn. ,,Það er ekki kominn fótaferðatími.
Reyndu að sofna aftur.“
Klukkan sjö vaknaði Sheila, svipaðist um og
brölti fram úr. Hreyfingar hennar vöktu hin
börnin. Howard reis stirðlega á fætur og hjálp-
aði þeim að klæða sig. Hann ýtti þeim á undan
sér niður stigann og út í húsagarðinn og lét þau
þvo sér í framan undir dælunni, eitt og eitt í
senn.
Hann heyrði fótatak fyrir aftan sig og stóð
augliti til auglitis við ógnandi konu, sem var
húsmóðirin. Hún spurði reiðilega, hvað hann
væri að gera þarna.
Hann sagði blíðlega: ,,Ég og börnin sváfum á
hlöðuloftinu yðar frú. Ég bið yður innilega af-
sökunar, en við höfðum ekki í annað hús að
venda.“
Húa virti hann vandlega fyrir sér um stund.
Síðan sagði hún: „Hver eruð þðr? Ekki eruð
þcr franskur. Þér eruð sjálfsagt enskur og
krakkarnir líka.“
Hann sagði: Þessi börn eru af mörgum þjóð-
ernum. Tvö eru frönsk, tvö eru svissnesk, frá
Genf. Eitt er hollenzkt.“ Hann brosti. „Þetta
er sannarlega sundurleitur hópur?‘
■Húa. horfði rannsakandi á hann. ,,En þér
eruð enskur,“ sagði hún. *
Hann sagði: ,,Og »þó svo væri, frú?“
,í Angerville er sagt að Englendingarnir hafi
svikið okkur, þeir hafi flúið frá Dunkirk.“
Hann fann að hann var í hættu staddur.
Þessi kona gæti gefið Þjóðverjunum upplýsing-
ar um þau.
Hann horfði einarðlega í augu hennar. „Hald-
ið þér sjálf að England hafi svikið Frakkland?“
spurði hann. „Eða haldið þér að það só þýzk
1 iý.g£t3fO r, ' ' ‘ ,
Hún þagði. „Stjórnmál eru viðbjóðsleg,“ sagði
hún loks. „Ég veit aðeins að hér er allt í nið’-
uraíðslu. Ég veit ekki hvernig við eigum að lifa“
Hann sagði: „Með guðs hjálp, frú.“
iHún þagði um stund. Síðan sagði hún: ,,Þér
eruð enskur, er það ekki?“
Hann kinkaði kolli.
Hún sagði: „Þér ættuð að flýta yður burt, áð-
ur en til yðar sést.“
Hann sneri sér við,. kallaði á börnin og gekk
að barnavagtiinum. Hann ýtti lionum á und-
an sér út að hliðinu.
Iiún kallaði á eftir honum: „Hvert ætlið þér
að fara?“
Iiann nam staðar og sagði: „Til Chartres."
En hann hefði getað bitið af sér tunguna fyrir
lausmælgina.
Hún sagði: „Með sporvagninum?"
Hana endurtók ringlfiður: „Sporvagninum ?“
„Hann fer hérna framhjá klukkan tíu mínút-
ur yfir átta. Það er hálftími þangað til.“
Hann var búinn að gleyma sporvagninum.
Hann óskaði þess af hjarta að hann fengi far
til Chartres. „Heldur haem áætlun, frú?“
Því ekki það? Þessir Þjóðverjar segjast færa
okkur frið. Þá ætti sporvagninn að lialda á-
ætlun.“
Hann þakkaði henni fyrir og hélt áfram út á
veginn. Eftir nokkra stund kom hann að braut-
inni; hann tiam staðar, gaf börnunum kexið,
sem hann hafði keypt daginn áður og súkku-
laðibita. Skömmu síðar heyrðist skröltið í vagn-
inum.
Þrem klukkustundum síðar gengu þau’ um
götiumar í Chartres með barnavagninn á undan
sór. Þetta var undurauðvelt; róleg, viðburða-
laus ferð.
Það var fullt af Þjóðverjum í Chartres eins
og í Angerville. Þeir voru alls staðar, einkum
í tízkuverzlunum, íkeyptu sokka, undirfatnað og
annað slíkt fyrir bréfpeninga. Það var eins’ og
allir borgarbúar væru í leyfi. Hermeonirnir voru
hreinir og höguðu sér vel; Howard hafði yfir
engu að kvarta nema návist þeirra.
I símaklefa fann gamli maðurinn nafn Roug-
erons í símaskrá; liann átti heima 1 Vaugiraud
götu. Hann notaði ekki símann af ótta við að
einhver heyrði samtalið. Hann spurði til vegar,
gekk af stað með barnavagninn og börnin í
halarófu á eftir sér.
Vaugiraud gatan var þröng og húsin liá, grá-
leit og skuggaleg. Hann hringdi dyrabjöllunni
og dyrnar opnuðust og hann sá stigaam fram-
undan. Rougeron bjó á annarri hæð. Hann gekk
hægt upp stigann, því að honum var dálítið
erfitt um andardrátt og börnin eltu. Ilanci
hringdi bjöllunni að íbúðinni.
Kvenraddir heyrðust fyrir innan, síðan fóta-
tak og dymar opnuðust. Þetta var dóttirin, sem
hanci hafði séð í Cidoton fyrir hálfu öðru ári.
Hún beið eftir einhverju ávarpi.
Það var dimmt í ganginum. ,,Ungfrú,“ sagði
hann. „Ég ætlaði að finna föður yðar, hers-
höfðingjann. Ég veit ekki hvort þér munið
eftir mér; við höfum hitzt áður. í Cidoton?
Hún svaraði ekki strax. Gamli maðurinn
deplaði augunum; honum sýndist hún halda
dauðahaldi í hurðina. Hann mundi mjög vel
eftir henni. Hárgreiðslan var söm; hún var i
gráu pilsi og dökkblárri peysu með iklút um
halsinn
Loks sagði hún. „Pabbi er ekki’ heima. Ég
— ég man mjög vel eftir yður monsieur.“
Hann sagði alúðlega: „Þetta er vingjarnlegt
af yður, ungfrú Ég heiti Howard.“
„Ég veit það,“
„Kemur hershöfð'nginn heim seinna í dag?“
Hún sagði: „Hann hefur ekki komið heim í
þrjá mánuði monsieur Howard. Hann var hjá
Metz. Við höfum ekki frétt af honum síðan.“
Honum hafði dottið þetta í hug, en samt
voru vonbrigðin mikil. Hann var á báðum átt-
um, svo bjóst hann til að kveðja.
„Mér þykir það leitt,“ sagði hann. „Ég gerði
mér vonir um að hitta hershöfðingjann fyrst ég ,
var í Chartres. Ég samhryggist yður ungfrú.
Ég ætla ekki að ónáða yður frekar.“
Hún sagði: „Getið þér — getið þér eklci tal-
að um það við mig, monsieur Howard?“ Hann
gat ekki betur séð en hún væri að reyna að
halda í hann. .
Hann gat ekki varpað áhyggjum síoum yf-
ir unga stúlku og móður hennar, þær höfðu
nægar áhyggjur nú þegar. „Það skiptir engu
( Frú, maSurinn yðar verður að fá algjöra
( nvíld nokkurn tíma.
( Ó, það þýðir ekki að 'segja mér það — hann
( hlustar ekki á mig.
\ Ágæt byrjun, frú, ágæt byrjun.
( ★
) Mamma: Frænka þín kyssir þig aldrei ef þú
) verður svona óhreinn.
I Dreng'ur: Það var nú einmitt það sean ég héit.
( ★
\ Haan hafði drukkið fullmikið, svo konan ■
i sagði: Ef þetta væri í fyrsta skipti þá skyldi
) ég fyrirgefa þér með gtöðu geði. En þú komst 1
) líka heim í svona ásigkomulagi einu sinni í
S október 1935. V
) ★ ' V:
( Hvernig gekk konunni þinni i megrunar-
( kúrnum?
\ Prýðilega. Hún hvarf að fullu í síðuetu viku.