Þjóðviljinn - 23.05.1953, Side 10

10) — ÞJÖÐVILJINN — Laugardagur 23. maí 1953
^^^imilisjþáttíar
Föf allf áriS
Föt sem nota má árið um
kring eru sífellt að ná meiri
útbreiðslu. Fólk er farið að
forðast þau föt sem gerð eru
fyrir sérstaka árstíð og leitar
fremur áð fötum sem nota
má við fleira en eitt tækifærí.
Sem sígilt dæmi um þess háttar
föt má nefna göngubúninginn
sem nota má allt árið, ýmist
með þunnum blússum eða þykk
um peysum eftir veðurfarinu.
Hið sama er að verða uppi á
teningnum með skó og hatta.
Flókahattur á veturna og
stráhattur á sumrin er að verða
úrelt fyrirbrigði, og lítill flóka-
hattur er jafnheppilegur jafnt
Bumar sem vetur. Hvað skó-
fatnað snertir, þá voru gull og
silfurskór einu nothæfu sam-
kvæmisskórnir fyrir nokkrum
BOLLINN
sem ekki veltur
Bandaríkjamenn hafa búið til
nýjan bolla sem ætlaður er smá-
börnum. Bollinn er óvenjulegur
að því leyti, að hann getur ekki
Framhald a. 9. síöu
Raímagnslakmöikun
Kl. 10.453« 2.30
XÆiugardagur 23. maí
Austurbærinn og miðbærinn milli
Snorrabr. og Aðalstrætis, Tjárnar-
götu, 'Bjarkargötu að vestan og
Hringbrautar að sunnan.
Sunnudagur 24. niaí
Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn-
argötu og Bjarkargötu. Melarnir,
Grímsstaðaholtið með flugvallar-
svæðinu, Vesturhöfnin með Örfir-
ísey, Kaplaskjól og Seltjarnarnes
fram eftir.
Mánudagur 25. maí
Hafnarfj. og nágrenni, Reykjanes.
Þrlðjudagur 26. maí
Nágrenni Reykjavíkur, umhverfi
EÉiðaánna vestur að markalínu
frá Flugskálavegi við Viðeyjar-
eund, vestur að Hlíðayfæti og það-
an til sjávar vlð Nauthólsvík í
Fossvogi. Laugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
fernes, Áxnes- og Rangárvallasýslur.
1 Photoplay fundum við þessa út-
gáfu af kjólkápunni. Hún er
falleg sem kápa á seinni niyndinni
og ástæðan til þess að hún lítur
ekki betur út á hinni myndinni
sem kjóll er skrautið sem notað
er. Það er of mikið af því góða
að nota bæði belti, háisfes.ti og
handskjól. Keynið að ímynda ykk-
ur kjólinn án liandskjólsins og
það gefur strax betri raun.
árum, og þeir voru ónothæfir
til annars. Nú er hægt að nota
hælaháa bandaskó úr svörtu
rúskinni við hátíðlegustu tæki-
færi og þá skó má einnig nota
sem götuskó á sumrin. Hvítt
er mjög mikill tízkulitur og 'því
má nota stutta samkvæmiskjól-
inn sem sjaldhafnarsumarkjól.
Og alla ermalausu kjólana má
nota bæði sumar og vetur. Séu
þeir saumaðir úr þvottekta
'bómullarefnum má nota þá eina
á sumrin en yfir peysur eða
blússur á vetumar.
Eitt hið nýjasta af þessu tagi
er kjólkápan. Þær eru saumað-
ar úr léttu ullarefni og eru
mjög einfaldar í sniðinu. Þær
eru hnepptar upp í háls og á
sumrin má nota þær yfir sum-
arkjól sem sumarkápu og á
veturna má nota þær fyrir
vetrarkjóla.
Er gullliiiiiguriim
Jbiöierar?
Ef barnshafandi kona tekur
eftir því, að gullhringurinn
hennar er orðinn óþægilega
þröngur allt ' einu, stafar það
af því að fiagur hennar bólgna
og hún á að minnast á það við
lækninn, þegar hún fer hæst í
rannsókn. Það getur nefnilega
stafað af fóstureitrun, sem hef-
ur hinn hræðilega fæðingar-
krampa í för með sér. En þú
skalt ekki verða hrædd. í
fyrsta lagi getur þetta verið
slíkt einke&mi, en þó er það ekki
víst, og í öðru lagi er hægt að
gera mikið til að koma í veg
fyrir fóstureitrun. En það er
svo auðvelt að gefa gullhringn-.
um sínum auga, og það er á-
stæðulaust fyrir konu að eiga
nokkuð á hættu, þegar þannig
stendur á fyrir henni.
A.J.CHONIN:
Á aisisfflflegri strönd
leg sýn þrungin heillandi litum og dýriegum
ómi: þytur af englavængjum, fagnandi lúður-
hljómur, hvítir Iijúpar, hreinar, mjúkar varir,
gulliti hlið sem opnuðust og ihár barmur til að
hvíla höfuð á. Nei, þetta var maimlegu hjarta
ofraun.
Hann sat einn í klefanum, nasavængir hans
titruðu, roðinn í kinnum hans varð dýpri og
allt í einu leit hann upp og sagði titrandi
röddu: „Ekkert er mér ómögulegt ef Kristur
styrkir mig.“
Um stund sat hann og horfði til himins eins
og í bæn; svo reis hann á fætur, iþvoði andlit
sitt og hendur, setti upp hreinan flibha og gekk
út úr klefanum. Hann hélt rakleiðis uþp á cfra
þilfarið.
Hann hafði vcnað svo ákaflega að finna El-
issu, að hjarta hans hætti næstum að slá,
þegar hann sá hana sitja aleitia í einu horninu.
Skammt frá henni undir bátaskýlinu sat
Mamma Hemmingway athugul og illgirnisleg,
eins og kaðalhönk eða varahlutahrúga í ein-
um stólnum. Hún hafði verið um kyrrt á
skipmu allan daginn. Tranter sá hana ekki;
hann gekk beint til Elissu með glampandi augu
Hún leit npp.
„Seint koma sumir og koma þó,“ sagði hún
með hægð. Hann var svo auðsveipur og undir-
gefinn á svipinn að hún var næstum vingjam-
leg.
„Eg varð að fara í heimsókn — ég get ekki
sannara sagt — ég mátti til að fara. „En —
hugur minn — hefur snúizt um j'ður í allan
dag.“
Hún geispaði, sýndi ófeimin sterklegar hvít-
ar tennur milli rauðra varanna.
„Þér eruð þreytt, flýtti hann sér að segja.
„Þér hafið gert of mikið í dag.“ Umhyggja
hans var bróðurleg; þó hefði hann að skað-
lausu getað beint broti af henni að Súsönnu
og höfuðverk hennar.
„Mér hefur leiðzt ósköpin öll í dag. Þettá
hefur verið hryllilegur leiðindadagur.“
„Eiginlega gæti ég sagt hið sama,“ svaraði
hann, hallaði sér fram á grindumar skammt
frá henni og brosti inn í augu hennar. „Þó
veigra ég mér við að taka þannig til orða. Og
það fylgir því ævinlega ánægja að gera skyldu
sína. Heimsókn okkar til Arucas ber ef til
vill ávöxt hvað trúboðsstarfið snertir.
Þetta fólk hefur lofað að veita okkur fjár-
hagslegan stuðning. Við höfum fengið með-
mælabréf til auðugs plantekrueiganda í Laguna.
Nú getum við liafizt haeida fyrir alvöru."
Hann þagnaði og varð liugsi. „Þetta er ann-
ars einkennilegt. Allan daginn hef ég verið á-
hugalaus um starf mitt, en nú þegar ég tala
við yður er ég að springa af áhuga. Ég ræð
ekki við mig. Og mér er þetta svo mikið hjart-
kenndur?"
„Aldrei.“
Hann hristi höfuðið og horfði á hana rök-
um, stórum augum, eins og hundur sem
horfir á húsmóður sína.
,,Að hugsa hér,“ tautaði hún. „Það er þá
ratt. Og alla leið frá Connectieut.“
„Hvað voruð þér að segja?“
„Ég sngði,“ svaraði hún, „að ég ætlaði að
kalla yður Jósef.“
Hann eldroðnaði; hann skildi hana ekki.
„Jósef ?“ stamaði hann. „En ég heiti Róbert“.
„Ég mun alltaf hugsa um yður sem Jósef. í
augum mítium eruð þér endurborinn með því
nafni. Og þó veit ég ekki. Ég er ekki búinn að
ákveða það.“
Hún var alvarleg á svip, en hann ihafði skelfi-
legt hagboð um að hún væri að gera gys að
honum, og hann sagði með hrífandi einlægni:
„Þai hefur verið mér dýrmæt reynsla að
hitta yður. Svo dýrmæt, að ég get ekki hugsað
rn.er ai þér hverfið úr lífi mínu, eins og þegar
—“ hann sló út handleggnum um leið og hann
mælti hið mikla gullkom — „skip mætast á
nóttu. Það virðist svo tilgangslaust. Einhvern
ávöxt hlýtur kynning okkar að bera. Já, vissu-
lega. Oll samtöl ókkar geta ekki verið til einsk-
ís. Já, ég vildi gefa af mér hægri höndina til
þ’ess að mega stuðla að frelsun yðar.“ Rödd
hans brast og hann þagnaði. í megnustu geðs-
Iiræringu Jagði hann höndina biðjandi á hand-
legg hennar og sagði með miklum innileik:
„Mig iangar til að gefa yður dálítið. Þannig
(ilfinningar ber ég til yðar. Og ef þér viljið taka
á móti því, þá vil ég, að það sé hlutur sem er
mér dýrmætur. Ég á bókarkorn sem móðir mín
átti. Hún er ekki merkileg — það eru í henni
íagrar setningar. En ég hef borið hana á mér
utidanfarin tuttugu ár. Viljið þér —- viljið þér
taka við henni ?“
Hún leit upp og leit síðan snögglega undan.
„Þessi andstyggðar keriing er að glápa úr sér
?.ugun,“ sagði hún rólega. ,,Mér stendur alveg
á sama, en ég veit ekki um yður.“
Hann leit við og mætti stingandi augnaráði
mömmu Hemmingway.
„Nei, nei,“ sagði hann. „Mér stendur alveg á
sama.“ En það fór hrollur um hann og hann
dró að sér höndina.
„Fáið mér hana eftir kvöldverð,“ sagði Elissa
i?llt í einu. „Þegar við leggjum úr höfn í rökkr-
inu. Þá er allt svo skemmtilega dularfullt. Það
bætir upp daginn."
Hann horfði á hama hrifningaraugum. Fyrir
aftan þau reis mamma Hemmingway með erf-
iðismunum upp úr stólnum og mjakaði sér að-
itiganum. Hún hafði séð allt sem hún vildi sjá;
og nú var hún illgirnislega kát. Það lilakkaði í
henni meðan hún paufaðist niður stigann.
ans mál.“
„Hvers vegna?“
, Alla ævi hef ég starfað að þessum málum.
Ég' hlaut snemma velþóknun. Já, cg var korn-
ungur drengur iþegar ég frelsaðist. Og ég var
fátækur drengur. Ég varð að berjast í bökk-
um þegar ég var við guðfræðinám; berjast
harðri baráttu til að gera mig þess verðan að
vinna í vángarði drottins.“
Hún horfði á hanh vantrúaraugum. Honum
er ekki aalvara, hugsaði hún, honum er ekki
alvara. Upphátt sagði hún:
„Eruð þér að segja mér ævisögu yðar?“
„Nei, nei,“ hrópaði hann og ibandaði frá sér
með hendinni. „En mig langar aðeins til að
segja yður allt — allt um sjátfan mig — allt
sem. skiptir mig máli. Ég get ekki á mér setið.“
Það varð þögn. Elissa var forvitin. Hún
spurði og lyfti brúnum á einkennilegan liátt:
>,Og hafið þér aldrei verið við kvenmann
r GL1MJ Oc
í>aS er sagt aXS konur hafi sérstakt dálæti á
aðeins einu orði — og það kvað vera síðasta
orðið.
Jú jú, ég er hamingjusamur og alit það, bara
ef konan mín hœtti að tala svona mikið um
fyrri manninn sinn.
Ó, biddu fyrir . þér, hvað er það hjá minni
konu: hún talar varla tm annað nú orðið
en næsta manninn sinn.
Hí*nn: Við verðum að reyna að spara ofur-
iítið meira en við gerum. Ef ég dæi nú til
dæmis snögglega, hvað heldurðu að yrði þá
um þig?
Hún: Eg mundi ekki bjarga mér verr fyrir
það. Spurningin er heldur hitt hvað ' verða
mundi um þig.
Hún: Skýrslur sýna að hjónabönd eru vörn
gegn sjálfsmorðum.
Hann: Skýrslur sýna líka að sjálfsmorð • ém
vörn gegn hjónaböhdum.