Þjóðviljinn - 03.06.1953, Qupperneq 6

6) — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 3. júní 1953
þlÓiVIUINN
Ótgefandi: Saraeinlngarflokkur alþýöu — Sósíalistaflokkurinn.
Ritstjórar: Magnús Kjartansson (áb.), Sigurður Guðmundsson.
Fréttastjórl: Jón Bjarnason.
Blaðamenn: Ásmundur Sigurjónsson, Bjarni Benediktsson, Guð-
mundur Vigfússon, Magnús Torfi Ólafsson.
Auglýsingastjóri: Jónsteinn Haraldsson.
Rltstjórn, afgreiðsla, auglýsingar, prentsmiðja: Skólavörðustíg.
19. — Sími 7500 (3 iínur).
Áokrlftarverð kr. 20 á mánuðl í Reykjavík og nágrenni; kr. 17
annars staðar á landinu. — Lausasöluverð 1 kr. eintakið.
Prentsmiðja Þjóðviljane h.f.
Verk Afþýðuflokksins
Það er greinilegt af skrifum Alþýðublaðsins og annarra mál-
gagna Alþýðuflokksins að forráðamenn flokksins gera sér sjálfir
ljóst að enn muni halla undan fæti fyrir honum hvað kjörfylgi
snertir í komandi Alþingiskosningum. En til þess að dylja þennan
nagandi ótta um stórfellt fylgishrun eru búnar ti| hinar skringi-
legustu sögur. Sumar þeirra eru hreinar og beinar lygasögur um
andstæðingana, eins og skáldskapurinn um Egil rauða sem skreytt
hefur síður Alþýðublaðsins að undanförnu með þeim árangri einum
að Hannibal Valdimarsson hefur hlotið almenna fyrirlitningu allra
sæmilegra manna.
En skriffinnar Alþýðublaðsins og fylgihnatta Þess láta sér ekki
nægja slíkar lygasögur sem enginn minnsti fótur er fyrir og eiga
að hitta þá andstæðinga sem þeir óttast mest. Til viðbótar reyna
þeir að skýla nekt sinni með tilbúnum frægðarsögum um sjálfa sig
og sitt margselda flokksfyrirtæki. Þannig hefur Alþýðublaðið og
fylgihnettir þess út um land sagt þá sögu mar^sinnis að undan-
fömu ,að það sem kosningaumræður allra blaða snúist nú um sé eitt
og aðeins eitt: Hve mikil atkvæðaaukning verði hjá Alþýðuflokkn-
um í komandi kosningum!!
Þjóðviljinn minnist þess ekki að hafa séð nokkurt íslenzkt
blað gera ráð fyrir þeim möguleika að flokksnefna Stefáns Jóhanns
og Hannibals Valdimarssonar auki fylgi sitt í Alþingiskosningunum
28. júní. Þvert á móti er það alveg samróma álit, ekki aðeins blað-
anna heldur og alls almennings sem hugsar og ræðir kosningahorf-
ur, að aldrei hafi horft jafn óvær.lega fyrir kratabroddunum og nú.
Og ekki nóg með það. Það er rökstudd skoðun allra sem kunnug-
astir eru viðhorfum almennings bæði hér í Reykjavík og út um
land að svo miklar hrakfarir sem bíði hinna hernámsflokkanna þá
muni þó Alþýðuflokkurinn fá alvarlegasta og eftirminnilegasta
skellinn.
Það er líka í fullu samræmi við verðleika Aiþýðuflokksins að
svo fari í kosningunum. Það er flokkur Stefáns Jóhanns og Hanni-
bals sem gert hefur núverandi stjórnarflokkum fært að framkvæma
þá stefnu sem birzt hefur íslenzkri alþýðu í vaxandi dýrtíð og
■síversnandi lífskjörum. Það var Alþýðuflokkurinn sem hóf árás'
irnar á þau lífskjör sem alþýðusamtökunum og Sósíalistaflokknum
tókst að skapa alþýðunni á árunum 1942—1947. Það var „fyrsta
stjórn Alþýðuflokksins“ sem hækkaði tolla á nauðsynjum almenn
ings svo geipilega 1947 að nam 50 millj. króna viðbótarbragga á
ári. Og það var íslenzkur verkalýður undir forustu Dagsbrúnar sem
varð að heyja mánaðar verkfall til að hrinda þeirri árás. Verka-
menn hafa ékki enn gleymt þeim ummælum eins helzta leiðtoga
Alþýðuflokksins, Emils Jónssonar, er hann viðhafði 9. apríl 1947,
að sú sjálfsvörn verkalýðsins væri ekki „verkalýðsbarátta, ekki
einu sinni pólitisk barátta, eins og bún tíðkast hjá okkur, lieldur
becnlinis glæpur. Ég kalla það glæpsamlegt að ætla sér nú aö
knýja fram kauphækkanir.“
Og þessa framkomu sína kórónaði Alþýðuflokkurinn með því,
ásamt Framsókn og íhaldinu, að lögbinda vísitöluna við 300 stig
i de£. 1947 og eyðileggja þannig samninga verkalýðsfélaganna og
ávöxtinn af baráttu þeirra. Þessar aðgerðir Alþýðuflokksins voru
upphafið að þeirri rýmun á kaupmætti launanna, sem síðan hefur
Kaldið áfram fyrir atbeina hemámsflokkanna allra.
Þær árásir á lífskjör alþýðunnar sem síðan hafa verið skipu-
lagðar af samstjórn Framsóknar og íhalds hafa verið framkvæm-
anlegar af því einu að broddar Alþýðuflokksins afhentu flokkum
atvinnurekenda og afturhalds lyklavöldin að heildarsamtökum
verkalýðsins, sameiginlega hafa hernámsflokkarnir stjómað Al-
þýðusambandinu síðan 1948 og gert það óvirkt sem baráttutæki
alþýðunnar. Og ekki nóg með það. Þeir hafa séð svo um að hægt
væri að beita Alþýðusambandinu gegn hagsmunum verkalýðsins
þegar mest hefur legið við fyrir ríkisstjórnina og . afturhaldsöflin.
Fyrir þessa hjálparstarfsemi við auðstéttina og flokka hennar
fær Alþýðuflokkurinn sinn þunga dóm í kosningunum 28. júní.
Hann er veginn og léttvægur fundinn á íslenzkum alþýðuheimilum.
Hans bíða því sömu örlög og hinna hemámsflokkanna. Stórfellt
fylgishrun verður hlutskipti hemámsflokkanna allra í þessum kosn'-
ingum. Alþýðan fylkir sér nú af vaxandi þunga og einhug um hags-
muni sína og eflir þann eina flokk sem aldrei hefur bmgðist mál-
stað.hennar. Hún veit að sigur Sósíalistaflokksins er einnig hennar
eigin sigur og hann einn boðar henni þá nýju og batnandi tíma
sem þrár hennar og þarfir standa til,
storhugur og raunsær
jðSina &
Nýskopunarstefnan gegn beflistefnu og ves-
aldómi hernámsflokkanna þriggja
(Forvígismenn hernámsflokk-
anna á íslandi, Sjálfstæðis-
flokksins, Framsóknar og Al-
þýðuflokksins, höfðu um það
nána samvinnu að stöðva þá
nýsköpun, sem miðaðist við að
þjóðin byggði upp atvinnulíf
sitt óháð og af eigin ramleik.
Þeir afhenfu erlendu valdi yf-
irráð atvinnuvega og fjármála
landsins. Þeir hafa nú rekið
margar þúsundir manna frá
igagnlegum framleiðslustörfum
til þess að umbreyta byggðum
íslands í herstöðvar fyrir
Bandaríkin. Það er meginatriði
í stjórnmálaátökunum sem fram
fara við kosningarnar í sumar,
hvort tekinn skuii upp að nýju
þráður hinnar glæsilegu ný-
sköpuinar, sem hafinn var fyrir
forgöngu sósíalista 1944, eða
haldíð lengra á þeirri braut,
sem núverandi stjórnarflokkar
og AJþýðuflokkurinn bera sam-
eigin&ega ábyi-gð á.
í kosningastefnuskrá Sósíal-
istaflokksins, eins og í öllu
starf; flokksins, á Alþingi, í
'bæjarstjórnum og á öðrum vett-
vangi, er lögð þung áherzla á
.atvinnumálin. Þar segir m. a.:
@ Sósíalistaflokkurinn telur,
að á næsta kjörtímabili (1953—
57) eigi þjóðin að vinna að
stórframkvæmdum í atvirúiu-
málum sínum eftir nákvæmri
áætlun og undirbúa aðrar
meírh
• Slikar " stórframkvæmdir,
sem úniðaðar yrðu við stórefl-
ingu ;,i»inna gömlu atvinnuvega
og sköpun nýrra atvinnugieina
myndu kalla á fulla liagnýtingu
alls íslenzks vinmiafls og á
mikiði fjármagn.
• Það fjármagn leggur Sósíal-
istafloklmrinn til að tekið sé
að láni erlendis fyrir andvirAi
véla og efnis, að svo iniklu
leyti sem þörf gerist, en hitt
leggi þjóðin fram jöfnum liörjd-
um. Séu erlendu lánin tekin án
pólitískra skilyrða og þess
vandlega gætt að stofna eigi
efnahagslegu sjálfstæðí lands-
ins í hættu.
• Skal ef unnt er samið lun
lánin til largs tíma og þannig
að greiða megi þau með fisk-
afurðiun og afurðum islenzkrar
stóriðju, sem fjármagninu yrði
varið til.
í Vísi hefur Björn Ólafsson
„reiknað út“ ,að framkvæmdir
þeirra nýsköpunarmála sem
minnzt er á í kosningastefnu-
skrá Sósíalistaflokksins, kosti
1900 milljónir. Að sjálfsögðu
eru þetta ágizkanir einar, tal-
an sett í því skyni einungis að
hræða lesendur með hárri tölu,
talan ein á að sannfæra menn
um að allt sem sósíalistar leggi
til sé óframkvæmanlegt. í grein
sinni 28. maí benti Einar Ol-
geirsson á að rildsstjórnir her-
námsflokkanna hafa sýnt ó-
hemju dugnað í því að eyða
verðmætum þjóðarínnar, að sú
sóun verðmæta er ekkí lengi
,að komast upp í háar tölur.
Að vísu er ekki mikil hætta
á að menn taki tölur Björns
Ólafssonar alvarlega, þær tölur
sem hann á í fói-um sínum og
almenningi þættu fróðlegar,
t. d. gróði hans á kókakólabrugg
inu og öðrum „umboðum“,
lætur hann ekki liggja á glám-
bekk. (Uppspretta þeirra talna
er eins og kunnugt er það
þegnskaparbragð Björns þessa,
að þegar ríkisstjórnin bað hann
að fara í erindum þjóðarinnar
i senaiför á stríðstimum, setti
hinn þjóðholl; maður það skil-
yrði að hann mætti nota ferð-
ina til að fá sér nokkur „um-
boð“, en leiðimar til útlands-
ins voru þá lokaðar flestum
keppinautunum!).
En ef vera kynni að einhver
léti skelfast aí tölu Björns,
1900 'milljónir, væri rétt' að
minna á, að láta mun nærri að,
fé það, sem nýsköpunarstjórn-
in ráðstafaði til nýsköpunax-
framkvæmda hafi verið um
725 milljónir kr. í núverandi
gengi. Þetta var á tveimur ár-
um. Helmingi hærri upphæð,
miðað við fjögur ár, yrðj þá
1450 milljónir. Og þetta er ein-
ungis sá hluti kostnaðarins,
sem erlendan gjaldeyri þarf til.
Jafnvel þó gert væri ráð fyrir
að innlendur hluti kostnaðarins
næmi ekki nema þriðjungi af
kostnaði mannvirkjanna, sem
er allt of lítið, er komið yfir
töluna sem Björn reyndi að
nota sem Grýiu, 1900 milljónir.
—o—
'Og auðvitað stendur það
hvergi í stefnuskrá Sósíalista-
flokksins, að þeim risavöxnu
framkvæmdum, sem þar er
lagt til að ráðizt v-erði í, skuli
ljúka á einum fjórum áru'm.
Þar segir:
• Sósíalistaflokkurinii minn-
ir á þær miklu franikvæmdir,
sem ráðizt var í beinlínis
vegna þess mikla fylgis," sem
þjóðin veitti honum árið 1942.
Til þess a3 skapa skilyrði fyr-
ir því, að nýtt framkvæmda-
tímabil hefjist, þarf þjóðin
enn á ný að efla Sósíalista-
flokkinní jafmösklega og þá.
Til þpss að framkvæma þessar
miklu fyrirætlanir þarf:
1. ísland að vera frjálst
af efnahags- og her-
f.iötrum bandaríska
auðvaldsins.
2. Allt vinnuafl þióðar-
innar að vera í fram-
leiðsiu og uppbygg-
ingu fyrir þjóðina
sjálfa.
3. Allir bankar og fjár-
• magn þjóðarinnar að
aðstoða eftir föngum
við framkvæmd þessa.
4. Ríkisstjórn landsins
að sjá um, að kröftum
þjóðarinnar verði ein-
beitt að þessu marki
og að hagnýta utan-
ríkisverzlunina til
hins ýtrasta í sama
augnamiði. .
Það verður ekki auðvelt fyrir
KókakólaBjörn og aðra hernáms-
foringja Sjálfstæðisflokksins,
Framsóknar og Alþýðuflokksins
að kveða niður hina nýju ný-
sköpunaráætlun Sósialistafloklís-
ins.
Enn á »iý hefur stórhugur og
raunsæi Sósíalistaflokksins snort-
ið þjóðina. Hún er orðin sár-
þreytt á betlistefnu og undir-
lægj uhætti bandarísku flokk-
anna. Þess vegna er óhugur í
hernámsflokkunum öllum þrem-
ur er þeir hugsa til kjördagsins.
Óhugur vegna óttans við dóm
fólksins. Og sá ótti Sjálfstæðis-
flokksins, IFramsóknar og Al-
þýðuflokksins er ekki ástæðu-
laus.
Sextíu ára sfarf I þógu
ténlisfarinnar
Sunnudaginn 31. maí voru
fluttir í Þjóðleikhúsinu sinfóníu-
tónleikar undir stjórn Alberts
Klahn, sem átti 60 ára starfs-
afmæli sem tónlistarmaður á
þessu ári. Bvrjaði að leika i
hijómsveit föður síns árið 1893,
þá 8 árá að aldri og hefur alla
stund síðan helgað tónlistinni
krafta sína.
■Vorkefnin vroru: 1. Forleikur
óperunnar ,,Freischutz“- eftir
Carl María von Weber (það er
einkennileg tilviliun að fornöfn
þessa ágæta tónskálds eru for-
eldranöfn Alberts Klahn. Faðir
hans hét Carl, er María móðir
hans). 2. S. R. Ráchmapinov:
Píanókonsen nr.' 2 op. 18 í c-
moll, einleikari: Tatjana Kravt-
senko. 3. R. Wagner: Forleikur
að óperunni „Rienzi“. 4. C. M. v.
Weber: „Boðið upp I dans“. ,5.
Franz Liszt: Rhapsodia ,nr. 2.
í Jok tónleikanna ávarpaði Jón
Þórarinssou afmælisbarnið og
árnaði því heilla og þakkaði
ágætt starf í þágu Sinfóníuhljóm-
sveitarinnar og margra annarra
greina íslenzkra tónlistarmála.
Þetta voru ánægjulegir tón-
leikar fyrir margra hluta sakir.
Það er ekki hversdagsviðburður
að eiga 60 ára afmæli óslitins
starfs í þágu einnar listgrein-
ar. Það leiðir meðal annars, hug-
ann að því ,hve ung hin íslenzka
tónlistarstarfsemi er, að Albert
Klahn, sem kemur hingað síð-
ari hluta ævi sinnar, skulj með
starfi sinu hér hafa gerzt einn
ar brautryðjendum hennar.
Hæst risú þessir tónleikar með
andríkum ' flutningi ' Tatjönii
Kravtsenko á þíahókortsért Rach-
Frathhoid á 11. síðu.