Þjóðviljinn - 20.06.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 20. júní 1953
---------------------
Henfugur gresSslusloppur
Hælasíði slopp-
urinn virðist
vera að víkja
fyrir styttri
sloppum eins og
við höfum
minnzt á áður.
Á myndinni sést
vinsælasta snið-
ið. Það er víð-
ur, beltislaus
sloppur. Hann
er saumaður úr
bómullarefni.
sem virðist kvilt
að. Það fæst í
metratali og
það virðist
miklu þykkara
en það er. Efn-
ið þolir vel
þvott. Á mynd-
inni er efnið
með smágerðu
mynstri og
sloppurinn er
bryddaður með
dökkum brydd-
ingum. Ermarn-
ar eru mjög
viðar og hægt
að brjóta þær
upp, svo að þær
verði hálfsíðar.
Það er mikill
kostur að geta
stytt ermarnar í skyndi, þvi að oft þarf maður að suila í vatni, þeg-
ar maður gengur um í greiðsluslopp. Það er gott a? þurfa ekki að
væta ermarnar þótt maður reki handlegginn niður í þvottafatið.
Geymsluborð
Eg þekki húsmóður, sem hef-
ur þráð í 25 ár að eignast
geymsluborð; hún hefur ekki
eignazt það enn og ennþá
dreymir hasia og hún féll næst-
um 1 stafi þegar hún sá þetta
borð. Henni fgnnst það vera
ímynd hins fullkomna, hentugt,
létt og fallegt. Við birtum
þessa mynd, ef ske kynni að
fleiri konur dreymi um hið
sama, og þá geta þær að
mintista kosti virt borðið fyrir
sér. Það er dálítið óvenjulegt;
bæði er það hærra en venjulegt
er, hillurnar fleiri og sjálf borð
platan er svo ofarlega að það
er óþarfi að standa í keng þeg-
ar maður leggur hlutina frá
sér á hana. Stelli'ð er krómað
og hillumar þrjár eru úr plasti.
Auk þess er efsta hillan laus,
svo að hægt er að taka hana
af og nota hana sem bakka.
Hafmagistakmözkun
Kl. 10.45-12.30
Laugardagur 20. júni
Nágrenni Reykjavíkur, umhverfj
Elliðaánna vestur að markalínu
frá Flugskáiavegi við Viðeyjar-
eund, vestur að Hlíðarfæti og það-
an til sjávar vlð Nauthólsvík í
Fossvogi. Laugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
wnes, Árnes- og Rangárvallasýslur.
Italskar konur
í miklum meirihluta
1 ítalíu eru næstum milljón
fleiri konur en karlar. Sam-
kværnt nýjum opinberum skýrsl
um eru nú 47.138.235 íbúar í
Italíu. Þar af eru 24.052.459
konur og 23.085.776 lcarlar.
Meirihlutinn stafar af því með-
al annars að ítalskar konur
lifa miklu lengur en karlamir
og ná meðalaldri sem liggur á
milli 67 og 96 ára, en flestir
karlar deyja milli 64. og 73.
aldursárs.
íbúum Italíu hefur fjölga'ð
um 14 milljónir síðan 1901, en
fæðingartalan hefur Iækkað úr
23,6 prómill árið 1936 og niðúr
í 18,1 prómill nú.
Hornin á skúffunum
Kannizt þ:ð ekki við það,
þegar hrúga af ryki og óþverra
hefur safnazt saman í skúffu-
hornin, undir pappírinn sem
maður hefur lagt í botninn?
Allt ryk leitar út í hvössu horn
in og það er erfitt að halda
þeim hreinum. Á myndinni
sjást hentug plasthorn, sem á
að festa í skúffuhomin, svo að
þau verði ávol og þægileg að
hirða þau.
Víða erlendis hafa þessi horn
náð vinsældum og trúlega verð-
ur þess ekki langt að bíða að
þau verði á boðstólum hér.
A.J.CRONIN
Á amaarlegFÍ sfrönd
,,Þú ert þreytt," sagði hann hálfkæfðri röddu.
,,Þú verður að fá eitthvað — eitthvað að borða“.*
„Ég er ekki svöng. En ég er þyrst. Já, ég
er mjög þyrst“.
Honum tókst að líta undan. Ilann sagði:
„Komdu þá og ég skal sækja handa þér
rnjólk".
Þegar hann gekk inn í húsið var æðaslátt-
urinn í gagnaugum hans svo ákafur og hávær
að hann rak allar hugsanir á flótta. Hann fór
inn í borðstofuna. Þar var enginn; það var
komið fram yfir kvöldverðartíma; hann þótt-
ist sjá að nuirkgreifafrúin væri búin að borða.
Óstyrkum höndum hellti hann mjólk í glas. Þeg-
ar hann kom fram aftur, stóð Mary í ganginum.
„Þakka þér fyrir“. Hún drakk og horfði á
hann yfir barminn á glasinu. Svo andvarpaði
hún. ,,-En hvað þetta var gott. Ég var með
höfuðverk. En nú held ég að hann sé farinm“.
„Þú verður að hvíla þig. Þú mátt til að
hvíla þig. Þú virðist vera dauðþreytt“.
Hún hristi höfuðið — varlega — eins og hún
óttaðist að verkurinm kærni aftur.
„Nei. Ég er ekki þreytt núna. Mér líður bet-
ur. Eg er svo hamingjusöm og létt á mér. Eins
og ég væri úr lofti. Og mig langar til að fara
aftur út í garðinn".
Hann reyndi að brosa em þurrar varir hans
gátu ekki myndað bros.
„Er ekki orðið of áliðið til þess?“ Og aftur
nefndi hann nafn hennar næstum gegn vilja
sínum. Og hún endurtók það með ókunnuglegri
'rödd og bætti við:
„Það er dásamlegt að heyra þig kalla mig
þetta. Það hefur einhver djúp og sterk áhrif á
mig“. Húa neri saman höndunum og sagði:
„Við skulum koma út. Þar eru ilmfjólurnar í
hundraðata-Ii — svalar og yndislegar. Og svo
eru appelsínutrén — mig langar til að finna
að ég sé komin hingað í raun og veru. Æ, sérðu
ekki hvað ég er sæl og fagnandi. Það er sVo
dásamlegt að finna að þetta er löks orðjð veru-
leiki, að við erum hérna saman og ég þarf ekki
að vakna af draumi döpur og einmana".
Orð heunar, einlæg og dreymandi, komu hon-
um úr jafnvægi; hann langaði bæði til að fara
eftir þeim og mótmæla þeim. Þegar hann horfði
inn í dimm og brosandi augu hennar var eins
og eitthvað í huga hans varaði hann við. Hann
fann til ótta. En fcmileiki hennar og ástúð rak
burt ótta hans og mótbárur. Hann gat ekki
lengur hugsað skýrt. Hann þráði aðeins að
vera í návist hennar. Hann gekk á eftir henni
út úr kyrrlátu anddyrinu.
Um stund stóð hún hreyfingarlaus á lágum
þrepunum, sem vaxin voru blóðrauðum stein-
brjóti. Hún stóð við hlið hans, horfði til vest-
urs og gaf frá sér djúpt amdvarp, sem virtist
bæði búa yfir angurværð og fögnuði. í vestri,
yfir hrauntindunum, var sólin, rauð og gló-
andi og varpaði samlitum bjarma á vesturloft-
ið. Og þessar logatungur sigu neðar og neðar
og grænleit litbrigði fóru að myndast og teygðu -
sig upp á móti nóttimii sem var að nálgast. Dá-
lítil stund leið, og svo andvarpaði hún.
„Þegar þú stendur svona hjá mér, er eins
og þessi bjarmi skíni í hjarta mínu“.
Hann svaraði ekki og þau þögðu saman. Eng-
in orð hans hefðu getað komizt í hálfkvisti við
' þessa yndislegu þögn. Fyrir augum þeirra dvín-
aði dagurinn ekis 'og hann væri yfirkominn af
ást og féllist í faðma við rökkrið!
Svo hreyfði hún sig. Hún leit á hann björtum,
brosandi augum og gékk af stað til appelsínu-
trjánna. Ilmfjólurnar strukust mjúklega við
pilsið hennar, hún laut niður og snart breiðurn-
ar með gómunum —• gældi yið þær.
„Eg hef alltaf farið á mis við þetta fram að
þessu“, tautaði hún. „Þegar ég ætlaði að snerta
jlmfjólumar, greip ég i tórnt, Allt var autt og
tómt“.
Allt í einu brutust undarlegar hugsanir fram
í huga hans. Þær urðu áleitnari og áleitnári.
Hann fékk kynlega hugmynd. Hún braut í bága
við skynsemi hans. En það skipti engu. Hann
réð ekki við sig — tími og rúm voru ekki leng-
ur til. Lágri röddu sagði hann:
„Er þetta staðurinn sem þú minntist á við
mig? Ertu viss um það?“
,,Já“, svaraði hún blátt áfram. „Eg er viss
um það. Þess vegna finnst mér ég vera komin
'heim. Allt eins. Húsið, grasflötin, skrýtna,
kræklótta tréð ,appelsínutrén. Allt er eins. Og
ilmfjólurnar mínar, yndislegu ilmfjólurnar".
Hún þagnaði og bætti síðan við: ,,Og svo þú.
Nú veit ég það líka. Draumurinn er einskis virði,
garðurinn tómur án þín. Því að við höfum verið
hér áður. Tengd saman af öðru og meira en
draumum. Eg veit það með vissu“.
Það var eins og húti reyndi mikið á sig við
að segja þessi orð, eins og hún legði sig alla
fram til þess að hann gæti skilið hana. Og það
var eins og orð hetinar fyndu hljómgrunn í
sál hans og eitthvað vaknaði: óljós minning,
þjóðsögn —•. Og á þessari eldbrunnu eyju, sem
risið hafði úr sæ í örófi alda, var lífið eins og
þjóðsögn og þjóðsögnin líf. Og eins og þegar
stjarna tindrar yfir myrkum heimi, varð honum
ljós tilgangurinn með fundi þeirra og það var
eins og lífið sjálft væri að byrja. Hann gat ekki
skýrt þetta og hann skildi það ekki heldur.
Hann trúði aðeins.
Hann gekk nær henni. Fegurð himins og
jarðar ljómaði í augum hennar og streymdi til
hans eins og logaflóð. Hann elskaði hana. Á
því var enginn vafi. Nú stóðu þau í skugga app-
elsínutrjánna. Rökkrið varð þéttara og eins og
geislandi silfurskjöldur leið tunglið um him-
ininn og snart trén töfrasprota sínum. Hún
nam staðar undir einu trénu og snerti viðkvæm-
ar greinarnar.
„Sjáðu“, hvíslaði hún. „Er þetta ekki ein-
kennilegt og yndislegt?"
Tréð var hlaðið þungum, fullþroska ávöxt-
um og ennfremur blómum, sem ■ tunglið lýsti
upp á kynlegan hátt. Blóm og ávextir; sakleysi
og þekldng; hin tvíþætta tign hennar.
Hann rétti höndina upp í laufskrúðið og tók
um gljáandi appelsínu. Hún lá milli fingra hans,
svöl og mjúk eins og meyjarbrjóst. Hann sleit
hana ekki af. Og hún tók engan ávöxt heldur,
aðeins dálítinn blómstrandi kvist, sem ilmaði
sætlega upp við vanga hennar.
Hann horfði á hana gagntekinn blíðu og inni-
leik. Það mótaði sakleysislega fyrir nettum
brjóstum hennar fyrir neðan uppréttan hand-
legginn og hann langaði til að snerta þau á
sama hátt og ávöxtinn.
„Mary“, sagði hann; og ómurinn af nafni
hennar snart hann svo að augu hans urðu tár-
vot. „Eg hef aldrei fyrr þekkt neitt þessu líkt
og ekkert eins yndislegt og þig. Eg skil þetta
CflttilX OC CAMPH
Sá drukkni: I»að vildi ég óska að þessi staur
væri kominn tll helvítis.
Félagiim: Óskaðu lionum heldur á elnhvem
, stað þar sem þú ættir ekki á hættu að rekast
á hann.
Bæn föðursins: Gefðu það, herra, að sonur minn
verði mér til lieiðurs og ánægju, svo ekki fari
fyrir mér eins og föður mínum.
Mamma, bannaðu henni Siggu aö drepa íluff-
umar í glugganum.
Af hverju, væni minn?
Eg ætla sjálfur að gera það.
I Kennari í stjörnuíræði: Fjarlægðin tll reilti-
stjörnunnar Pýramus er 800757623 kílómetrar.
Nemandinn: Með ieyfi að spyrja; er það mælt
frá yflrborði jarðar eða héðun af loftinu?