Þjóðviljinn - 22.07.1953, Blaðsíða 10

Þjóðviljinn - 22.07.1953, Blaðsíða 10
20) — í>JÓÐVILJINÍT — Miðvikudagur 22. júlí 1953 - 'elmllisþátÉur Nú er tímabært að birta myndir af strandfötum SaumahorS Margar konur dreymir um saumaborð, en það er eitt þeirra hluta sem hægt er að vera án, svo að þáð er sjaldn- ast keypt 'þegar ver'ð er að setja á stofn nýtt heimili, enda er óvíst að það saumaborð sem nýgift kona hrífst af henti vel reyndri húsmóður. — Þegar verið er að velja í búið •er oft erfitt áð átta sig á, hvaða hlutir verða þarfleg- astir að fimm árum liðnum. Nýglft konan hefur ekki þörf fyrir hið sama og önn- borð:ð verður aðeins notað sem hir^sla en húsmóðirin heldur lá- fram að vinna á gamla staðn- um, en það var alls ekki til- gangurinn. Þær sem vilja sitja í stól á borð við körfustólkm frá Hans wegner sem sést á um kafna mamman, sem hún er ef ti! vill orðin eftir tíu ár. Því er nauðsynlegt að vanda mjög til valsins á saumaborði og hafa í huga, hvernig manni þykir bezt að sitja v'ð að stoppa sokka og gera við föt. Mjög lágt saumaborð er ekki mjög hentugt. Ef maður vill helzt sitja í borðstofustól og hafa vinnu sina á borði sem samsvarar borðstofuborði á hæð, vinnst manni illa í lág- um stól við lágt borð. Og það getur orðið til þess að sauma- myndinni, ættu h:ns vegar að verða mjög ánægðar með borð- ið á sömu mynd. Saumaborðið er mátulega hátt fyrir þennan stól og það er mjög hentugt með marghólfaðri skúffu og rúmgóðri stoppkörfu. Hægt er að draga út bæði skúffu og körfu án þess að hreyfa til borðplötuna. Mörg saumaborð hafa þann galla að ekki er hægt að nota borðplötuna þeg- ar þau eru opnuð. Á hinu saumaborðinu þarf að flytja til plötuna iþegar maður þarf að ná í eitthvað í neðra hólf:nu. Að öðru leyti er Raímagnstakmöikun Miðvikudagur 22. júlí. Kl. 9.30—11.00: Hlíðarnjar, Norðurmýri, Rauðarár- holtið, Túnin, Teigarnir, íbúðar- hverfi við Laugarnesveg að Klepps vegi og svæðið þar norðaustur af. Kl. 10.45-12.15 Austurbærinn og miðbærinn milli Snorrabr. og Aðalstrætis, Tjarnar- götu, Bjarkargötu að vestan og Hringbrautar að sunnan. Kl. 11.00-12.30 það iþægilegt borð í góðri hæð og lokið er haganlega útbúið undir smádót, svo að hægt er Hafnarfjörður og nágr. Reykjanes. Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn- argötu og Bjarkargötu. Melarnir, Grímsstaðaholtið með flugvallar- uvæðinu, Vesturhöfnin með Örfir- tsey, Kaplaskjól og Seltjarnarnes 'ram eftir. Kl. 12.30-14.30 Kl. 14.30-10.30 Nágrenni Reykjavíkur, umhverf: Elliðaánna vestur að markalínu frá Flugskálavegi við Viðeyjar- . .... eund, vestur að Hlíðarfæti og það- að vinna við imlhplotuna, sem an til sjávar við Nauthólsvík í sést á myndinni. I neðra hólf- Fossvogi. Laugarnes, meðframinu má þ4 ýmislegt sem Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal- , ° arnes. Árnes-og RanBárvallasýslur.sJai<inar þarf aö nota. 75. A.J.CRONIN: Á ani&arlegFÍ strllsitl Hann hrökk við og leit upp. Þetta var Cor- coran. Já — Corcoran — með liattinn aftur á hnakka, gleiðstígur og fattur, brosandi að venju. En bros hans var undarlega titrandi. Og hláturinn sem fylgdi á eftir minnti á kjökur. „Það ert þú sjálfur“, stamaði hann. „Þú sjálfur í cigin persónu, sem ég hef leitað að dauðaleit i marga daga. Ég — ég ætlaði varla að þekkja þig. Ég hélt að þú —“ Nú hvarf brosið. Hann þagnaði, yfirkominn af geðs- hræringu. „Svei mér þá, maður“, tautaði hann. „Skelfing er ég feginn að sjá þig“. Það varð þögn. Jimmy snýtti sér hraustlega. Smám saman kom hrosið aftur og hann varð eins og hann átti að sér. Stundarkom virtist hann vera í þann veginn að rjúka á Harvey og faðma hana að sér fyrir allra augum. „Það ert þú sjálfur“, endurtók hann og neri saman höndunum. ,,Þú og enginn annar. Hvað í ósköpunum hefur þú verið að gera? Hvern fjandann meinarðu með því að gera mig dauð- hræddan?" „Þú hefðir átt að vita að ég kæmi í leit- irnar“, svaraði Harvey stirðlega....... Þetta var kjánalegt svar. En hann gat með engu móti svarað vel fyrir sig þessa stundina. Hann hefði aldrei trúað því — aldrei að nemum þretti svo vænt um að sjá hann. Vinátta var þá einhvers virði. já það er nú líkast til“, hrópaði Corcoran, hlammaði sér niður á bekkinn við hlið Harveys og gleðin yfir endurfundunum skein enti úr rölc um augunum. „Þú ert ljóti karlinn að gera okkur öll dauðhrædd. Ég leitaði að þér í hverj- um krók og 'kima í borginni. Á öllum mögu- lcgum og ómögulegum stöðum. Og upp 1 sveit. Sem ég ér lifandi, ég var farinn að halda að þú hefðir farið í ána líka“. Harvey leit upp. Það varð þögn. Corcoran leit undan. Það var eins hann hefði sagt of mikið. „Þú veikt ekki“, sagði hann breyttri röddu. „Þú Veizt ekki hvað kom fyrir Súsönnu . „Súsönnu?" endurtók Harvey undrandi. Jimmy hikaði; svo hóf hann frásögnina af dauða Súsönnu. „Þeir fundu líkið aldrei“, lauk hann máli sínu lágri röddu. „Hún er þarna úti í sjón- um, veslingurinn. Æjá, ég hef tekið þetta nærn mér. Það leyndist alltaf einhver sorgleg ógæfa í augnaráði hennar. Hún liafði alltaf of mikið fyrir lífinu. Og fyrir bragðið held ég að henni hr.fi hlotnazt svo lítið“. Harvey starði á hann galopnum, skelfdum sugum Súsanna! Þetta var hræðilegt hann trúði þessu varla. Súsanna, sem var svo akof, svo fljót að finna — Hann hlaut að hafa hugsað upphátt, því að Jimmy tautaði: „Hún finnur ekkert núna — þarna fyrir handan“. Þarna fyrir handan. Úti í hafinu, innan um k.ilt þacig og lcóralla, litskrúðuga fislca sem gviitu fyrir ofan lukt augu hennar. „Gefðu mér tækifæri — gefðu mér eitt einasta tæki- færi“. Sárbænandi með útrétta hönd, of áköf, of áköf í leit sinni að hamingjunni. Og nú var hún þama • • • • Það fór hrollur um Harvey við tilhugsunina. „Mér þykir þetta hræðilega leitt", hvíslaði bann eins og hann væri að tala við sjálfan sig. Og eftir góða stund: „Hvar er bróðir hennar?“ „Hann“, hrópaði Jimmy með ólýsanlegri fyr- irlitningu. , Það er ótrúlegt. Hann er frelsaður aftur. Kominn á kaf í iðrunina. Nú sver kann við alla heilaga. að systir hans hafi dáið til að frelsa sál.hans. Sem ég er lifandi, þér yrði Lökurt . af því. Hann er búinn að sækja orgelið sitt, búinn að leigja sér einhverja kompu og hann er að springa af guðhræðslu — syngur sálma og biður bænir með tárin í augunum. Glory, glory, hallelúja. Fari það kolað. Þetta er ferlegur fjandi“. Tvær mínútur liðu; svo spurði Harvey: ,,Og þú. Hvað verður um þig?“ Corcoran tók í nefið með miklu yfirlæti. Ekkert gat samt dulið ánægju hans. Hann stakk þumalfingrinum hóglátlega í handarkrik- ann og svaraði: „Mér ætti að vera óhætt. Ég er fastráðinn uypi í Casa. Tek við af Don Balthasar. Ég er búinn að klófesta tylft af gulum strákum og þeir skulu fá að láta hendur standa fram úr ermum. Ég skal svei mér skinna allt upp. Ég kom hingað í eigin vagni. Ég lifi eins og kóng- ur, skal ég segja þér. Og þetta hefur mér tek- izr upp á eigin spýtur“. Harvey brosti ekki. En hann var glaður — mjög glaður. „Það er prýðilegt, Jimmy“, sagði hann hægt. „Það þykir mér vænt um“. Corcoran þandi út brjóstið og stóð snögg- lega á fætur. „Þú átt eftir að verða glaðari", sagði hann. ..Komdu nú. Við skulum koma okkur af stað. Ég er búinn að gleðjast og nú er röðin komin að þér. Komdu yfir á gistihúsið“. „Gistihúsið ?“ „Já auðvitað maður. Ætlaðirðu að sitja á þessum bekkfjanda þangað til skipið kæmi? Tnktu nú sönsum í hamingju bænum og komdu með mér“. Hann tók undir handlegginn á Har- vey, dró hann á fætur og leiddi hann með sér í áttina til Plazagistihússins. Þer gengu inn á gistihúsið. Corcoran vaggaði inn í auðan forsalinn og kallaði hárri röddu á dyravörðinn. „Já herra“. Blökkumaðurinn ;kom stikandi í guilskreyttum fötum. „Spyrjið Sir Mikael Fielding, hvort hann vilji heiðra mig með .nærveru sinni. Ef honum þókn- ast. Segið honum að mikið liggi við“. „Já herra“. Harvey tók viðbragð eins og hann hefði ver- ið skotinn. Sljóleiki hans var horfinn. Hann hfdlaði sér yfir Corcoran með ákefð. „Eru þau hér? Hér — í Santa Cruz? Eru þau eKki farin?“ Corcoran geispaði til að fá dálítinn frest, „Svona vertu nú rólegur", sagði hann. „Vertu ekki að rjúka upp“. Varir Harveys voru orðnar náfölar. , En ég hélt — hálfur mánuður —“ „Jú, þau eru héma ennþá“, sagði Corcoran. „Heldurðu að ég myndi senda eftir mamii sem væri ekki hér?“ Það varð þögn. ,Ég vil ekki hitta hann‘, sagði Harvey ó- landarlega. „Og hann vill ekki hitta mig“. Cttiu OC CfiJHPH Sklpstjóri, ég er fárveikur, er eim langt til lands? Um það bll þrjár sjómílur. Og í hvaða átt? Beint nlður. Ég kvæntlst ekkju sem áttl sex börn fyrir, en ég átti flmm börn með fyrri konu minni. Við höfum verið gift í fjögur ár og eignaat þrjú böm saman. Og um daginn kom konan með miklum as>a inn til mín og sagði: „Komdu strax út í garð, íljótur, í guðanua bænuni í'lýttu þér“. „Hvað gengur á“, sagði ég. „l*að eru áflog. Börnin þín og mín börn em aö fljúg- ast á við bömin okkar. Útvarplð mun aldrei útrýma dagblöðunum. Af hverju ekki? Það er ekkl hægt að kvelkja upp í miðstöðUmi með útvarpstæki.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.