Þjóðviljinn - 22.07.1953, Síða 11

Miðvikudagur 22. júlí 1953 — ÞJÓÐVILJINN — (11
Stephan G. Stephansson
Framhald. af 4. síðu.
að þessu flofi, piltar, um Op-
inberunaTbókina, hún er enginn
helgur spádómur, en aðeins eins
'konar „Gandreið“ eða „Heljar-
slóðarorusta" eftir einhvern
Gröndal þeirra tima og um
hans samtíð." Svarinu „rigndi
ofan í mig“ óhugsuðu áðúr, en
hafði þann áran.gur, sem ég
ætlaði: Þeim ofbauð og hættu
við umræður. Næst er ég kom
til messu hjá séra Páli, lagöi
hann mjög út af óskeikun
biblíunnar og hættunni, sem
þeir stæðu í, 'sem efuðu hapa,
svo sem þeir, sem líktu Opin-
berunarbókinni við „Gandreið ‘
Gröndals. iMér lá við að hlæja.
En jafngóður var Páll mér eftir
sem áður, og aldrei minntumst
við á þetta. Nú er ímyndun rr.ín
sú, að Opinberunarbókin snúist
um tímana, sem höfundur henn-
ar var uppi á.
Litlu eftir að ég kom til Al-
berta, var ég nefndur til að
taka áratuga-manntalið hér, á
litlu svæði. Eyðublöðin voru
lögð tii en flókin voru þau fyr-
ir óvana og ýmsar skýrslur að
auki. Manntalsstjóri hér í fylki
boðaði öllum lægri liðum tilsagn
arfund. Ég komst ekki á hann
sökum illviðris og lang’eiðis,
varð að sætta mi.g við það, sem
mér. sjálfum skildist. Skila varð
ég skýrslu minni í hendur höið-
ingjans sjálfs í Calgary og
mæta .þar augliti til auglitis.
Hann tók mér vel,‘ en fyrirbávð
méi’ heimferð, fýirr ’ en hanri
hefði ranns'akáð, að rétt ’ væri
að' farið. Flestrá skýrslur vae'ru
meira og minna rangar, jainvel
hjá þeim, sem annars væri aí
að vænta, til dæmis væri hann
búinn að sitja við í viku með
einn, og yrði þó aldrei eins og
vera ætti. En koma mætti ég
til sín daginn eftir, hann skyldi
þá -vita, hver forlög mín yrðu.
Mér leizt illa á blikuna. Þeg-
ar ég kom til hans næsta
dag, sagði hann, ,að ég mætti
fara heim, skýrslur mínar
virtust að vera gildar o.g góðar.
Ég varð feginn. Tók far heim
samdægurs. Þegar ég var
setztur niður, kemur karl í
vagninn, sem ég var í, og sezt
hjá mér. Var á ferð í sömu
átt og ég. Hann tók að spyrja
mig um, hvaðan ég væri runn-
inn, menntun mína og íl., svo
um kyn, stjórn, sögu og trú
islendinga. Ég sv.araði því eins
og ég vissi. Eoks segir hann:
„Nú skal ég segja þér eins og
var. Af milli 70 til 80 skýrsl-
um, sem mér hafa enn borizt,
var þín þriðja bezta. En
hvemig stendur á þessu, að
þú óskólagenginn útlending-
ur, getur gert það, sem inn-
léndir og skólagengnir menn
flaska á?“ Ég afsakaði mig að
avara því. — Þegar ég vann við
landmæling hér í Alberta,
hvarf sá skyhdilega frá, sem
dagbókina („field notes“) hélt.
Samverkamaður minn laumaði
því að mér, iað húsbóndinn
hefði ráðið að láta mig taka
við. Ég brostl að því og efaði.
„Það er áreiðanlegt, og af því
gert; að engínn í hópnum er
fær um þettai nema þú.“ Ég
gat tæplega trúað iþví, að kring-
um 10 manns, allir innfæddir,
hér . og eitthvað skólasmognir
(jafnvel þó franskir væru að
ætt, sumir, og fáfróðir allir, að
mér fannst) væru í þessu miður
færir mér. Þetta varð samt úr.
Hefði ég neitað, hefði ég verið
rekinn. Húsbóndinn var gæða-
maður, en þoldi illa .anmarra
ráð en sín. Aldrei hafði sá,
sem á undan mér var, getað
gert bókina honum til geðs.
Var þó, meðal annars, útskrif-
aður af verzlunarskóla. Aldrei
fann húsbóndi að við mig, svo
ég slapp vel. Að ég slampaðist
svona í bæði skipti og oftar, er
ekki mínum yfirburðum að
þakka, heldur skólunum að
kenna. Fyrirkomulag þeirra er
þannig, að það igerir of mörg
barnshöfuð að eintrjáningum.
Þegar ég kom fyrst á „mæl-
inguna", tók ég við af manni,
sem yfirgaf; var mér fenginn
hestur hans og kenra til miili-
flutninga. Samverkamenn mí.nir
voru margir Kanada-Frakkar,
og svo var húsbóndinn. Fyirsta
daginn, sem flytja sig átti og ég
fór að leggja á og spennti jarpa
hryssu . fyrir, tóku Frakkarnir
að tala og hlæja, eins og
(Frakkair geta bezt. Ég vissi, að
það átti við mig, en skildi ekki,
hvað að var, né lét sem ég
tæki eftir þeim. Þegar sprett
var af um miðdegi og aftur
lagt upp, tóku þeir en.n til, en
nokkru hægara, og í hvoirt
tveggj.a skipti þögnuðu þeir
; álveg,' 'þégár uþp var lagt. Mér
v.ar skipað rúm' fremst í lest.
Næsta morgun biryddu þeir enn
á sama, þegar ferðbúið var, en
miklu minnst. Ég’ skeytti því
engu og minntist. aldrei á. Þeg-
ar úti var um" haustið og við
kumpánar skildum, spurði einn
Frakkinn mig í heyiranda
hljóði, hvort mér lékj ekki for-
vitni á að vita, hvað til hefði
komið, .að þeir létu svo, því
var hefði ég orðið að verða.
við það. Ég sagði, að mér hefði
staðið á sama þá og eins væri
nú. Hann sagðist samt vea’ða
að segja mér það. Hryssan, sem
ég keyrði, hefði verið ramm-
stöð hjá Oaron, sem keyrði
han,a á undan mér, svo að
aldref hefði hún ekizt úr spor-
unum fyrst í stað, á annan hátt
en að leysa hana frá kerrunni
aftur og þeyta henni ríðandi
góðan sprett, en oft orðið tafir
að. Nú hefðu þeir ibúizt við,
að hún gerðj mér sömu skil,
en orðið vonsviknir o-g þá hætt.
Þetta var og satt, ég ,rak mig á
það árið á eftir. Hún var fengin
í hendur öðrum en mér og tók
upp aftur sínar kenjair, og [var]
fargað litlu síðar. Gaman væri
að vita, hvað það var í skap-
igerð hryssunnar, sem breytti
henni svona, en það get ég ekki,
og hvorki ©r ég hestamaður né
keyrslugarpur, svo ekki var því
til að geta. En bitt er víst,
meðan ég kann að muna, verð-
ur mér hlýtt til igömlu, jörpu
„Nellie“ (svo hét hiryssan) fyrir
að hlífia sér við að láta mig
verða að athlægi.
Of fáorður.
'Hefi rekið þao af. mér yfir á
hinn öfgann. Afsaka mig á
sama hátt og sagt er af Walter
Scott. Hann ritaði bók, sem
þótti lopakennd o.g leiðinleg.
Af honum vair ætlazt til betra.
Hann var spurður að, hví h.ann
hefði haft bókina svona langa.
„Af því ég hafði erigan tíma
til að haf.a hana &tyttri',“ á
hann að haf,a svarað.

Myndir frá |
Sovéf” l
*
ríkjunum•
Efsta myndin er frá STAEÍNA-
BAD, höfuðborg TAÐSÍKIST-
ANS. Þar fyrir neðan (til
vinstri) er mynd f rá Leníntorgi
í EBEVAN, höíuðborg ABM-
ENlU. Þá er mynd frá dráttar-
v’élaverkstniðjunum í SJELJA-
BINSK. Litla myndin er frá
RITSA-VATNI, í Abitasíu, Kák-
asus.