Þjóðviljinn - 06.08.1953, Blaðsíða 10

10) — í>JÓÐVILJINN — Fimmtudagur 6. ágúst 1953
»##»»»»###»»»#»###»»#»#^ 1
I
eimilisþáitur
\ <#################i############»###f######»#####*#jNW##*#^*»)
Þœgilegur stóll
STOPAN á myndinni 'minnir okkur sízt af öl-u á kennsiustofu, en
samt er það dagstofa í síenska alþýðuskólanum i Rásunda, og- í sam-
bandi við hana er eldhús. Hérna lœra stúlkurnar heimilisstörf, mat-
artiibúning, hreingerningar, viðhald húsgagna, og svo er dagstofan
notuð sem dagstofa þegar ekki er verið að gera hana hreína.
Allir,. sem eru að stofna
heimili, leita að . ódýrum hús-
gögnum. Hér er þægilegur stóll,
nijög ódýr, lítill kollur á >þrem
fótum. Gott er að hafa svona
stól, sem hægt er að flytja
með sér. Agætt er að láta hann
standa við hægindastólinn, ef
Teggja þarf frá sér dagbla'Ö ■eða
prjónadót. Sé kaffiborðið lít-
ið og lágt má láta kökud'sk
standa á honum.
1 barnahorninu gera litlu
stólarnir líka sitt gagn, Jafn-
vel þó ykkar bam eigi góðan
barnastól, vantar alltaf mátu-
lega stóla, þegar önnur böm
koma í heimsókn, þá er gott að
'hafá þessa kolla. Þrir kollar
taka ekki mik'ð p'áss og auð-
velt er að þrífa þá.
Fallegt
hálsmál
Djúpa bogadregna hálsmál-
ið, sem kom fram á samkvæm-
iskjólum fyrir nokkrum ámm,
var a^gengt á sumarkjólum í
fyrra. Á nýjum fyrirmyridum,
sem koma fram núna, er það
á mörgum sumar- og strand-
kjólum. Nu qr ,það haft aöeins
dýpra og ekki 'eins breitt, sv°
axlirnar eru að minnsta kosti
ekki berar. Þetta há’smál fer
betur en hitt, því það háfði.
alÞaf ti^neigingu til að sitja
f '
Rafmagnstakmörkun
Fimmtudagur 6. ágúst
KI. 9.30—11.00:
Hlíðarnar, Norðurmýri, Rauðarár-
holtið, Túnin, Teigarnir, íbúðar-
hverfi við Laugarnesv. að Klepps-
vegi og svæWð þar norðaustur af,
Kl. 10.45-12.15
Austurbærinn og miðbærinn mllli
Snorrabr. og Aðalstrætis, Tjarnar-
götu, Bjarkargötu að vestan og
Hringbrautar að sunnan.
Kl. 11.00-12.30
Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn-
argötu og Bjarkargötu. Melarnir,
Grímsstaðaholtið með flugvallar-
evæðinu, Vesturhöfnin með Örfir-
lsey, Kaplaskjól og Seltjarnarnes
fram eftir.
KL 12.30-14.30
Hafnarfjörður og nágr. Reykjanes.
KI. 14.30-16.30
Nágrenni Reykjavíkur, umhverfi
Elliðaánna vestur að markalínu
frá Flugskálavegi við Viðeyjar-
Bund. vestur að Hliðarfæti og það-
an til sjávar við Nauthólsvík í
Fossvogi. Laugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
arnes. Árnes- og Rangárvallasýslur.
skakkt. Kér er hvítur kjóll
með þessu hálsmáli, sem und-
irstr'kast fallega af breiðum
kraga ’og stórri slaufu. End-
arnir á slaufunnj ná niður á
grætia beltið, sem haft er við
hann. Þetta gæti næstum verið
samkvæmiskjc’l en er hvitur
bómu’larkjóll, bú’nn til úr
bómullarefni, sem ekki iirukk-
ast.
Villigœsir
eftir MAKTHA OSTENSO
„Hvað varð þér úr skinnunum sem þú sendir
til Sinding ? Keypti Grini þau ?“
„Já, já. Fundð fé“, sagði Skúli og tottaði
pipuna ánægjulega. „Skinnin léleg. Grini hljóp
á sig. Ha, ha, ha“.
„Sýndi ég þér skinnið af úlfinum, sem Mar-
teinn skaut hérna fyrir austan? Það var
stærðar skepna. Hvar er skinnið? Finndu
skinnið, Marteinn. Við gsrðum úr því teppi,
Skúli — þú ættir að fara eins með eitthvað af
skinnunum þínum. Þarna — Júdit — sýndu
Skúla teppið".
Marteinn var á leið yfir stofuna til að taka
teppið af Júdit. Stúlkan reis hægt á fætur.
Andlit hennar var rjótt af gremju.
„Skúli hefur þegar séð það þrisvar", taut-
aði hún og tók teppið upp. Marteinn tók við
því og brosti lítið eitt að reiði hennar. Marteinn
var löngu búinn að læra að reiði var tilgangs-
laus. Hann var liðlega tvitugur.
Caleb brosti.
„Skúli er fljótur að gleyma. Ha, ha, ha“.
Hann hló alúðlega.
Islendingurinn skoðaði teppið enn einu sinni
fil að þóknast gestgjafa sínum. Hann hrósaði
því og rétti það síðan til Galébs, sem helt a
því það sem eftir var kvöldáins.
Júdit kallaði á hundinn og gekk út úr stof-
unni.
Amelía andvarpaði og, settist niður til að
staga í sokka.
Innan skamms kom Júdit inn hundlaus og
settist við hliðina á Lindu. Caleb hélt- enn á
teppinu.
Karl var að leggja kapal á borðinu.
„Heyrðu, Kalli“, sagði Caleb við hann. ,,Ég
ikeypti handa þér ný spil í Yellow Post í dag.
Ég gat ekkert keypt handa stúlkunum — þær
vantar ekkert“.
Júdit teygði úr fótunum, svo að skómir sá-
ust vel. Táhettan var farin af öðrum þeirra.
Amelía leit snöggt á hana og hristi höfuðið í
mótmælaskyni að baki Calebs.
Elín geispaði.
„Svona Elín litld, við fömm bráðum að
hátta“, sagði Caleb. „Við Skúli erum báðir
þreyttir. Hefur þú ekki átt erfiðan dag, Skúli?'‘
Júdit sþratt á -fætur.
„Ég fer áð minnsta kosti“, sagði hún.
Caleb leit blíðlega á Amelíu og benti með píp-
unni á Júdit.
„Mamma, þarf Júdit ekki að fara að rifja
upp mannasiði“, sagði hann þýðri röddu.
Amelía leit á Júdit.
„Júdí — mundu —“
Stúlkan settist aftur kæruleysislega við hlið-
ina á Lindu, en kennslukonan sá að hún kreppti
hnefana. Linda fékk hugboð um, að hún ætti
eftir að hata og óttast Caleb Gare eins og aðrir
í fjölskyldunni.
Það var ákveðið að Júdit svæfi hjá Lindu
þessa nótt. Amelia bað kennslukociuna afsök-
unar á því — þau yrðu að hýsa Skúla.
Loftið var hólfað sundur í þrjú herbergi —
svefnherbergi barnanna og þeirra fáu gesta,
sem bar að garði. í herberginu á neðri hæðinni
sváfu Caleb og Amelía; rúmið þeirra var skápur
á daginn. •
I loftsgólfinu voru hvítskúraðar furufjalir.
Gegnum rifu sást rauðglóandi ofninn í dimmu
herberginu fyrir neðan. Fyrir ofan vom þykkir
bitar, þaktir köngulóarvef; í roki blés vindur
um kinnar þess sem sneri andliti upp að vegg.
í vetrarbyljunum voru stundum snjóflýksur á
koddanum.
Júdit háttaði. Þegar hún kom að nærfötun-
um, smeýgði hún náttkjólnum yfir höfuðið
3. ilagur
og lét hann hylja sig meðan hún fór úr þvi
sem eftir var.
Hún horfði á Lindu fara úr snotram ytri
fötunum. Þegar hún sá að hún yaf í silkiundir-
fötum, vottaði fyrir öfund í augúm hénnár.
Hún sagði ekki néitt.
Þegar stúlkurnar voru -báðar háttaðar,tók *
Júdit upp festi úr rafperlum, sem Linda hafði
lagt á borðið við rúmið. Þar lágu einnig eyrna-
lokkar úr sama gula efninu.
„Villihunang. Dropar af villihunangi“, hvísl--
aði Júdit. „Þetta er liturinn þinn“.
Linda leit á hana kynlegu augtiaráði. „Þú
mátt eiga perlurnar, Júdit“, sagði hún. -,
Júdit fór að hlæja. Hlátur hennar var þrótt-
miikill. „Það væri garnan að sjá_mig með þetta.
Einkum þegar ég er að moka f jósið. Nei, þökk;
fyrir. Þú átt að bera þetta, ungfrú Archer“. .
Þegar stúlkan við hlið Lindu var sofnuð, reis
hún upp og leit út um gluggann. Enn sást -
daufur bjarmi sólarlagsins á himninum ofan,
við svarta og fjaxlæga sléttuna.
1
Langt úti á sléttunni sveiflaðist ljósker og
i daufum bjarmanum sást maður með mikla
yfirbyggingu. Það var Caleb Gare. Hann gekkl
eins og maður sem hefur vindinn í fangið.
Hann fór oft einn út að ganga með Ijósker;
etigiim vissi hvert né hvers vegna; enginn
spurði. Júdit hafði einu sinn sagt hæðnislega
við Amelíu að hann væri að ganga úr skugga
um að landið hans væri þarna ennþá ....
•Caleb seiglaðlst áfram gegnum rökkrið ein^
og hann væri að yfirstíga einhverja ósýnilega
hindrun. Loks kom hann að hæð, þar sem út-
sýni gafst til austurs og vesturs, norðurs og
suðurs, yfir landið sem hann átti; stóru skák-
imar tvær, aðgreiadar af skóglendi, sem Fúsi
Aronsson átti (Það væri gaman að éiga skóg-
inn þann); dökku nýplægðu akfária,' þar sem
hafrarnir myndu bylgjast að fimm mánuðum
liðnum; víðáttumiklir rúg- og bygghafrar sem
lágu til suðurs svo langt sem augað eygði;,
litli ferhyrninguririn sem í var sáð hveiti hasida
hænsnunum; skóglendið sem teygði sig norður
eins og dökkur hárlubbi á jörðinni; og góðu
beitilöndin sem breiddust út í vesturátt og
hefðu náð enn lengra þangað, ef landareigni
nirfilsins Þorvaldar Þorvaldssonar hefði ekki
verið fyrir; og handan við kviksyndið og upp-
þomað stöðuvatn, var hinn dýrmæti línakur.
í suðaustur, fyrir neðan hæðina, var kvik-
syndið botnlaust og fúlt, Caleb til sárrar raun-
ar. 1 sumarhitunum stigu upp úr því daunillai'
gufur og flugnamekkir sveimuðu yfir því. Oft
höfðu kýr og hestar sem ibrutust út úr girð-
ingunni horfið niður um svampkennt yfirbofðið.
Fyrir sunnan það var lmákurinn, dýrmætasti
skikinn hans. Hann dreymdi um að losna við
ónýta landið og kaupa í staðinn skóglendið
af Fúsa Aronssyni. Caleb var ljóst að Fúsi
Aronsscn vildi fremur höggva af sér hægri
OiULf OC CAMWi
B
Éff ætla a5 fá kvensoklca.
Fyrir konuna yðar, eða á að sýna yður elnhverja
betri tegund?
Allar mínar áætlanir fara út í veður og: vind.
Nú, ég hélt að þú værir mikiil bissnessmaður.
Ég er það nú reyndar, — framleiði flugelda og
reykbombur.
Ilvað er skuldunautur, pabbi?
Maður sem skuldar peninga.
Og livað er lánardrottinn?
Sá sem heidur að hann fái þá borgaða.
' Bóksali: Þessi bók mun létta yður starfið umi.
heiming.
Viðskiptavinur: Gott, þá kaupi ég tvær. , , j