Þjóðviljinn - 02.09.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 2. september 1953
Þverrendur
Þverröndóttu efnin eru en:
mikið notuð. En við erum ekl
allar jafn heppnar, þar ser
ekki er hægt að nota þau. nem
vera sérstaklega grannar
Rauði og hvíti kjóllinn er æt!
aður fyrir unglingsstúlkur og
er úr frotté. Rö.ndótti jakk
inn hefur þann kost. að maðui
þarf ekki að vera mjög grann-
ur til að geta notað hann.
Hann er ljósgulur með svört-
um röndum og hafður við grá-
an, sléttan kjól. Samsetningin
er skrýtin en ekki ljót. Betra
er að hafa jakkann örlítið síð-
ari ef maður er hræddur um
að vera ekki nógu grannur.
Hleítis* M
Fjén! kzhyExingaiZ
Nýjasta köflótta pilsatízkan
er sú, að framstykkið á pilsinu
er fjórir stórir fenliyrningar.
Þetta er ekki nein óhófstízka,
skarígFÍpsam
Flestir hafa orðið varir við,
að skartgripir úr gulli og silfri
skilja eftir svarta bletti á húð
og fötum, þegar þeir hafa
verið bornir dálítinn tíma. Ekki
er hægt að segja með vissu,
af hverju þetta stafar, eei vit-
að er ,að heilbrigði viðkomanda,
lyf sem tekið er inn og and-
rúmsloft á vinnustað geta haft
áhrif á málmana, og algeng-
asta orsökin er talin vera raki
ihúðar'nnar sem er mjög m's-
munandi. Ef tveir hringir úr
óskyldum málmum eru born:r
þamiig, að þeir snerta hvorn
annan getur myndast raf-
straumur, iþegar höndin svitn-
ar -— aúðv'tað mjög lítill en
nógu sterkur til þess að skilja
eftir svarta bletti á húðinni.
Alltaf er verið að auðvelda
lífið fyrir okkur. Það nýjasta
frá París eru sjálflýsandi inni-
skór sem búnir eru til úr sjálf-
lýsandi efni og látnir standa
við rúmstokkinn og lýsa þar
eins og vitar á nóttunni.
Hægt er að komast hjá því
að hendumar lykti þó hreinsað-
ur sé laukur, með þi\ú að skola
þær áður úr ediki.
Rafmagnstakmörkun
Miðvikudagur 2. septemter
thvPrfí Hafnarfjörður og ná-
« liTCIII grennii Reykjanes.
heldur tilraun hjá bandarískum
framleiðendurn t j að gera þetta
að hversdagstízku, en er ekki
fa’legt og verður varla vinsælt.
Ms*ssgi ©g cape
Stúlkunni á myndinni hefur
fundizt kjóllinn sitin of fleginn
og bætt úr því með stórum
kraga. En eins og þið sjáið
er þetta ekki neinn venjuleg-
ur kragi. Hann er með tung-
um allt í kring og nær tölu-
vert niður á bakið, svo hægt
er að nota hann sem cape. 1
roki getur verið erfitt að halda
honum á sínum stað, en því
má bjarga, með því að festa
smellur innan á kragann og á
kjólinn, en þar sem smellurn-
ar eru til óprýði á kjólnum,
þegar kraginn er ekki notað-
ur, er smekklegast að hafa
tvær kjólnælur sínahvoru meg-
in. , .
eftir MARTHA OSTENSO
kynlega meðvitandi hversu sterk hún var. Þrott ynni ekki bug á henni þegar í stað. Andlit þeirra
urinn virtist flæða frá hryggnum í sterkum hálsar og herðar skinu af svita. Andardráttur
straumi og sindra út frá brjóstum hennar og Sveins féll í heitum gusum á andlit Júditar.
fingurgómum og öllum viðkvæmari stöðum lík- Hönd hennar, sem hafði haldið um háls hans
amans. Hún var gagutek'n af sterkri þrá. Hún éins og stálgreip, sleppti allt í einu takinu og
gat ekki losnað imdan ástríðunni . . . hún hafði féll máttlaus niður. Augnalokin titruðu og tár
orðið hennar vör strax fyrsta daginn þegar draup og blandaðist svitastorkunni á gagnauga
hún sá iSvein eftir afturkomuna. hennar. Sveinn sleppti handleggnum sem hann
hafði undið svo hann var að því ikomitm að
„Mér þætti gaman að vita hvort ég ræð við brotna. Hann titraði.
þig“, sagði hún allt í einu. „Júdit“, hvíslaði hann, „Júdit — líttu á mig“.
Sveinn hló hátt. Júdit opnaði augun hægt.
„Eg er viss um það“, sagði húsi. „Lof mér „Kysstu mig —■ nú“, sagði hún í einu andar-
að reyna“. taki.
„Jæja þá, við skulum rejma einhvern tima“,
samþykkti haim og hló enn. Sjötti kafli.
„Nei, núna strax“, heimtaði Júdit, og augu 1
hennar hvíldust á vöovunum sem hnykluðust Það var þétt gerði af dvergfuru við þann
undir skyrtuermi hans. enda garðsins sem vissi út að aðalbrautinni.
Það var heitt og þau voru hvorugt í yfir- Amelía lá þar á hnjánum og var að vökva tóm-
höfn. atjurtirnar sem spruttu þar. Það hafði verið
iSveinn leit á hana og sá að henni var al- kalt nóttina áður, og af löngum vana voru
vara. Þau stigu út úr vagninum og bundu 'hest- tómatjurtirnar efst í huga henni þégar hún
inn við tré hjá veginum. Síðan klifruðust þau sofnaði og létu fyrst til sín taka þegar hún
yfir girðingima inii a litinn bala milli sedrus-.
trjánna, en þar hvíldu sólargeislar-nir á jörð-
inni eins og hlý laug^
„Kysstu mig fyrst“, sagði Sveinn.
„Nei, — á eftir“„ sagði Júdit festulega.
Siðan fóru þau að glíma. Júdit var næst-
um því eins há og Sreinn. Limir hennar voru
langir, sterkir, líkaminn fjörmikill og lipur eins
og villiköttur. Sveimi, sem byrjaði átökin hlæj-
andi, gat ekki eiáð neinu stöðugu taki á henni.
Hún smeygðist mUli handleggja hans og hring-
aði sig um líkama hans og skellti þeim báðum.
Eftir því sem hreyfingar þeirra urðu hi'aðari
og styrkmeiri, gleymdist Sveini hlaturinn og'
hann varð eins alvarlegur og Júdit. Honum kom
eklti til hugar að hann þyrfti á öllum .kröftum
sínum að halda til að verjast, fyrr en haim sá
að andlit stúlkunnar var einbeitt og hörkulegt,
augun hvöss. Hann varð allt í einu var við að
hún var að reyna að ná haustaki á honum sem
hann hafði kennt henni sjálfur. Hann náði taki
á báðum handleggjum hennar og sneri upp á
þann hægri. Hún kastaði sér ofboðslega á hann
og steyptist næstum kollhnís yfir öxlina á hon-
um, og henni tókst að losa handlegginn með
harðvítugum rykk. Sveinn sneri sér í snatri,
tók annarri hendi um mittið á henni og þrýsti
hinni að hálsinum svo að hún sveigðist aftur og
gat ekki náð andanum. Hatnn leit á hana, sá að
augun voru lokuð og andlitið næstum f jólublátt
og löðrandi í svita.
,,Ertu búin að fá nóg?“ spurði hann og
sleppti örlítið á takinu.
Júdit hagnýtti sér iþetta andartak, hnykkti
til höfðinu og var sloppin úr taki hans eins
og áll. Augun skutu gneistum,. andardráttur-
iran kom í stuttum gusum. Hún sveiflaði hand-
leggnum og sló hann bylmingshögg í andlitið.
Meðan Sveinn var hálfringlaður af þungu
högginu og var að reyna að atta sig á þessari
breyttu aðstöðu, þeytti hún sér á hann og hann
féll til jarðar undir henni. Þá hljóp eitthvað í
Svein. Þau voru ekki lengur ójafnir aðilar, mis-
munandi kynja. Þau voru tvö sterk frumöfl, sem
börðust um að ráða hvort yfir öðru.
Sveinn kramdi limi stúlkuimar milli sinna,
hruflaði hálsinn á henni, sneri miskunnarlaust
upp á handleggina á henni þar til húðin á öxl-
nnurn var orðin hvít og strengd, fötin sundur-
: -if^h. Móður líkami hennar reis og hneig gegn
] ia^s þar sem þau lágu endilöng á jörðinni, læst
: ofsaleg fangbrögð. Júdit gróf neglur sínar á
Itaf i holdið yfir brjóstum hatis, sparkaði hnján-
um í lendár hans, beit í viðkvæmt skinnið yfir
blóðæðunum á úlnlið hans. Hiin barðist af brjál-
kenndu skeytingarleysi um hvem þann sárs-
auka, sem hún kvnni að valda, til þess hann
vaknaði, þótt henni væri þungt um hjartarætur
af öðrum áhyggjum.
Hún reis á fætur, og þegar hún heyrði hófa-
tak nálgast, fór hún inn í skuggann á furagerð-
inu til þess að aðgæta hver færi hjá. Það var
tilbreytni í cnnum dagsins að sjá þótt ekki
væri nema andlit ókunnug3 manns sem riði
hjá. Hrossið birtist á veginum, reiðmaðurinn
sat letilega í hnakknum og leit í áttina að skól-
anum. Allt í einu beygoi hann út af veginum og
reið yfir skólalóðina, þar sem hesturimn nam
staðar og reiðmaðurinn sté af baki.
Amelíu varð óglatt af hjartslætti. Gerðið
svignaði lítillega þegar hún hallaði sér upp að
því, en augun fylgdu andliti reiðmannsins eins
og þar væru á milli líkamleg tengsl. Maðurinm
reið hjá og hún sá ekkert af honum nema Imakk
anm og herðarnar. Þá sneri hún sér við og kraup
fyrir framan ábreiðuna sem þakið hafði tómat-
jurtimar kvöldið áður. Hann var eftirmynd föð-
ur síns . . . en það var ekki svo einfalt. Hún
velti fyrir sér hvort nauðsynlegt myndi verða
að breiða yfir tómatplönturnar í nótt aftur . . .
heimsmaður . . . menntuei'n var eins og ljómi
af augum hans. Hann bar fötin af slíkri fyrir-
mennsku, sat í hnakkniun eins og hermaður . . .
Og faðir hans hafði verið stunginn til bana
af nauti . . . eftir allt sem gerzt hafði . . .
Amelía kraup á jörðinni fyrir ofa« tómat-
plönturnar. Henni var kalt og hún var örmagna
og afdrepslaus, líkt og áður fyrr þegar hún
hafði vakað nótt yfir sjúku barni. Það var eins
og hún liefði verið dregin nauðug inn á leik-
svið til þess að leika aðalhlutverk í harmleik,
sem allir áhorfendurnir myndu lilæja að. Hin
ótrúlega atburðarás lífs hennar birtist henni
í leiftri. Hún fylltist ofboði andspænis slíkri
sjón eins og hún hefði verið vitni að hengingu,
eða ruddalegum ókunnuglegum glæp, sem hún
átti engan hlut í. Hún skalf af raunverulegum
kulda. Hún hafði verið svo óhæf í það lilutverk
sem lífið hafði kjörið henni — engu hæfari en
GUJLT OC CAMWa
Hann kom í helmsókn í skólann og spurði böm-
in uni hvað hann ætti að tala við þau.
Eitt þeirra svaraði strax: Talaðu um 3 mínútur.
Grafreltlr voru fyiT á ámm seldir f gamla
kirkjugarðinum á Melunum. Sr. Jóhann I>or-
kelsson og Pétur Halidórsson, síðar borgpar-
stjórl, voru eitt sinn að ræða um þetta, og var
Pétur mótfallinn þessari sölu. Jú, það er nú
svona, fólk langar til að vera grafið hjá ætt-
ingjum síiium og fá að hvíla þar í friðl, seglf
sr. Jóhann.
En hvaða melning er það, segir Pétur, að láta
slíka grafreltasamninga standa til eUífðar?
Já, það værl nú kannski réttara að mlða þá
við upprisuna, svaraðl sr. Jóhaim. (Isl. fyndni).