Þjóðviljinn - 30.10.1953, Qupperneq 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 30. ágúst 1953
«12

eln&ilisþáttfu*

Hvar enda
þœr
Sfutt og langts þröngt og vitt
Leggmgar lífga
upp
Það er komið í tízku að sauma
leggin.gar á peysur og treyjur.
Einkum eru svartar og dökkblá-
ar peysur lífgaðar upp með, mis-
« jC i I # ‘
BÆÐI þessi
pils eru jafn-
ný af nálinni
þótt síddin sé
svona mismun
andi. Stúlkan í
stutta pilsinu
er með stólu
á öxlinni; hún
er enn mjög í
tízku. Takið
eftir, hvað
hún er með
sítt hár. Sídd-
in á hárinu er
'afnfrjálsieg
og síddin á
pilsunum. Hitt
pilsið er tölu-
vert síðara.
Það er úr tafti
og ætiað sem
sparipils. Dá-
lítið taft er
notáð til að
skreyta með
hvítu blússuna. Það er gam-
an að virða þessar tvær myndir
fyrir sér. Þær eru sannkallað-
ar andstæður og sýna glögg-
lega, hversu margbreytileg tízk-
an er þessa stundina Síðhærða
stúlkan er í stuttu pilsi, sú
stutthærða í siðu pilsi. Annað
pilsið er þröngt að neðan, hitt
vítt Ormur blússan er hvít, hin
svört og báðar eru stúlkurnar
eftir nýjustu tízku.
I itum leggingum. Oft eru not-
aðar alhvítar leggingar, stundum
eru þær hvítar með mislitu
■mynstri. Saiua.. hugmynd er of t
sýnd á dýrum flíkum. Maður j
getur ’sjálfur notfært sér bessa
hugmynd, ef maður ætlar að
:prjóna sér nýja peysu og vant-
ar skemmtilega hugmynd. Og þó
er hugmyndin ef til vill bezt
handa þeim sem eiga gamla
svarta peysu, sem þær eru orðn-'
ar leiðar á. Hún getur breytt
um svip við það að fá nýjar og
skrautlegar leggingar. Á golf-
treyjum eru leggingarnar venju-
lega saumaðar meðfram opinu
og kringum hálsinn. Á peysum
er nóg að saum.a þær kringum
hálsmálið og handveginn. Hið
Framhald á 11. síðu
i Sú var tíðin að einföld perlu-
' festi var í tízku. Svo kom áð
þvi að perluraðirnar áttu að
vera tvær eða þrjár utanum
hálsinn e:ns og hálsband á
hundum. Nýjasta nýtt eru svo
margar perluraðir, að þær eru
eins og smekkur. Á myndinni
er stúlka með hvorki meira né
minna en 8 perluraðir, sem
þar áð auki eru forgylltar, svo
að öruggt er að tekið verður
eftir gripnum. Þessi ofhlöðnu
skartgripir virðast því miður
vera að komast í tízku, en þó
er varla hætta á að þeir nái
almennri útbreiðslu. Ef perlu-
festarnar halda áfram áð
breikka svona jafnt og þétt, þá
má hamingjan vita, hvar þær
enda.
Villigœsir
eftir MARTHA OSTENSO
78. dagur
en Caleb kom inn. Linda var með ákafan hjart-
slátt.
„Þau eru heppin með veður —■ heppin með
veður“, sagði Caleb vingjamlegri röddu. „Eg
ætla að reyna einn nýkeypta folann í kvöld.
Viltu koma með, mamma?"
„Nei — ekki í kvöld, Caleb. Ég er að byrja
á nýjum sokkum á Martein"; sagði Amelía ró-
lega.
„Jæja þá — jæja þá. Vinnan er j'kkur eitt
og allt“, sagði hann. Síðan fór hann aftur út.
L:nda settist og andaði rólega aftur. Henni
var ljóst að það hafði legið við hræðilegu óláni.
Andartak hafði andlit Amelíu verið afmyndað af
skelfingu.
Kennslukonan fór aftur upp til sísi, þar sem
hún sat við skr'ftir. Hún og Mark ætluðu ekki
á skemmtunina fyrr en seinna; það yrði dansað
alla nóttina og því nægur tími til stefnu.
Það var farið að hvessa og vindurina ýlfraði í
upsum bjálkahúss'ns. Lindu varð þungt um
hjartað. Hún hafði hugboð um, að eitthvað
skelfilegt ætti eftir að gerast.
Hún beið í ofvæni eftir því að tíminn liði, svo
að hún gæti riðið til móts við Mark. Hestur
Sandbofjölskyldunnar beið hennar. Bráðlega
færi hún út og teymdi han« að vatnsbólinu.
Þá hefði hún eitthvað fyrir stafni. En svo ákvað
hún að gera það ekki fyrr en urn leið og hún
færi af stað.
E'nhver þung leyndardómshula lá yfir öllu.
Hvers vegna hafði Amelía brotið upp skúffuna í
skattholinu? Og hvers vegna hafði hún verið
svona undarleg? Linda fann sjálf til óttrí og
skelfingar. Utanaf mýrunum barst langdregið
ikvein í lóm. Og vindurnn hvein og ýlfraði.
Linda þráði návist Marks. Návist hans veitti
henni svo mikið öryggi. Var það ekki? Og þó
var það hann sem þurfti á henni að halda. Hann
þurfti á henni að ,halda til að gleyma áhyggjum
sínum og einmanaleik. Lindu hlýnaði um hjart-
að við tilhugsunina.
2
Skólahúsið handan við Latt hæðina var
skreytt hveitilaukum og kornbrúskum og rrr's-
litar pappírshlífar héngu í loftinu. Hinn stór-
vaxni Matthías Bjarnason lék á fiðlu í einu
liorninu og honum til aðstoðar voru hármon;ka
og orgel. Þung'r fótaskellir dansfólksins heyrð-
ust gegnum hljóðfæraleikina og rykið þyrlaðist
upp undir marglitu Ijóshlífarnar. En fjöri og
kátínu dansfólksins voru engin takmörk sett.
Ungu íslendingarn'r snerust kring-um Elínu
og húci hreifst með af fjörinu og liávaðanum.
En undir niðri fann hún til sársauka. Malcolm
hafði þótt mjög gaman að dansa. Hann hafði
kennt henni þau fáu spor sem hún kunný
Allt í eiau varð henni ljóst, að hún hafði ekki
séð Júdit alllengi. Hún fór út á tröppurnar og
leit d kr'ngum sig. Allmargt fólk var fyr'r utan
að fá sér freskt loft milli dansanna. En Júdit
sá hún ekki. Hún fór aftur inn og leitaði að
Marte'ni og Karli. Hvorugur þeirra hafði séð
Júdit í heila klukkustund.
Það kom kynlegur svipur á Eiínu.
„Húa er farin“, sagði hún v:‘> sjálfa sig.
Tárin komu fram í augu henner Hún fann til
gremju og e’nhvers sem minnti á öfuhd,
Leiðin til Nykerk lá um skóglendi fyrst í stað,
síðan eftir auðri sléttunni. Júdit og Sveinn óku
í vagn'num hans gegnum skóginn án þess að
mæta nokkrum manni. Allir voru á skemmtun-
inni. Júdit hottaði í sífellu á hestana cg leit um
öxl öðru hverju til að fullvissa s'g að enginn
væri að elta þau.
„Hættu þessu“, sagði Syeinn loks, greip um
axlir hennar og kyssti hana. „Ef þú lítur um
öxl einu s'nni enn, skal ég —“
Himininn var alstirndur og komin dálítil gola.
Þurrar trjágreinarnar meðfram veg:num ner-
ust saman og mynduðu óhugnanlegt hljóð. Júdit
færði sig nær Sveini.
„Við verðum að flýta okkur, ef við e:gum að
ná í lestina", sagði hann og sló í hestana.
Fyrir framan þau heyrðist skrölt í vagni.
Einhver var að koma í átt'na til þeirra. Júdit
rétti úr sér.
„Hæ, liæ. Hver er þar?“ var kallað. Júdit
þekfcti rödd Þorvaldar Þorvaldssonar. Þau voru
komin út á sléttuna og stefndu í suðurátt.
Sveinn kastaði kveðju á Þorváld og hélt síð-
an áfram. En Þorvaldur hafði séð Júd't. Þau
heyrðu það á glaðhlakkalegum hlátri hans.
. „Jæja — hann hittir hann ekki fyrr en í
fyrramálið í fyrsta lagi. Og þá verðum við kom-
in til borgarinnar“, sagði Sveinn og þrýsti hönd
Júditar. Hún þrýsti hönd hans á móti.
Snertingin örvaði Svein. Hann gleymdi öllu
sem ógnaði þeim og dró Júdit að sér. Hún
þrýsti sér að honum og fannst hún vera unaðs-
lega lítil og hjálparvana. Annarri 'hendi hélt
hann utanum hana, hinni um taumana og þann-
ig ók hann alla leið til Nykerk.
3
Þorvaldi fannst þetta skemmtilegt, of skemmti
legt til að lúra á því. Það var ekki orðið mjög
framorðið, og ef til vill næði hann tali af Caleb
ef hann æki framhjá bæ hans. Og þess vegna
beygði hann inn á veginn sem lá framhjá
GareheimTinu.
Caleb var að líta eftir öllu úti við undir
nóttina, þegar Þorvaldur ók í hlað.
„Ég ætla ekkert að stanza", sagði hann við
Caleb og sat kyrr í vagninum. „En ef til vill
hef' ég frétt:r að færa þér“.
Caleb leit píreygur á hann. „Nú — komdu
með þær maður — komdu með þær“. Hann
var farinn að þreytast á Þorvaldi.
„Ekkert liggur á“, sagði Islendingurinn og
naut þess að hafa eteiu sinni yfirtök:n. „Af
hverju skyldi þessi dáfagra dóttir þín vera á
leið til Nykerk þegar allir hin:r eru á upp-
skeruhátíðinni ?“
Caleb þagði aðeins andartak. „Nei“, sagði
hann hlæjandi. „Nú hefur þér illilega skjátlazt,
Þorvaldur. Hún er ekki,, að fara t:l Nykerk,
Hún ætlaði að sækja vinkonu kennslukonunnar.
Nei — Þorvaldur".
Þorvaldur reigði sig. „Hafðu þig hægan,
Caleb Gare. Hver heldurðu að hafi ver:ð með
henni annar en þokkapilturínn hann Sveinia
Sandbo? Ha, ha, ha“. Hann sló í hestana og
ók af stað og það hlakkaði í honum.
Caleb stóð eftir og horfði á eftir honum,
álútur og þungbúian. „Hún er farin, hún er
far.ci“, tautaði hann. Svo fylltist hann óstjórn-
legri bræði.
Hann æddi að hlöðunni og opnaði dyrnar.
Hann kveikti á eldspýtu og leit á vegginn, sem
öxki hafði stað'ð í. Það var hola í veggnum,
I MIHt OC CftMWi
Hlim lieimsfvægl píanóleikari og stjórnmála-
maöur, Pólverjinn Paderewski, kom til ráö-
stefnunnar í Versöluni, sem forsætisráðherra
Póllands. Franski stjórnmálagiarpurinn Clem-
enceau víkur sér þar að honum og segir:
Eruð þér hinn frægi píanósnillingur, Pader-
ewslci?
Jú, hinn kvað svo vera.
Og nú eruð þér forsætisráölierra Póllands?
Padereweski gat lieldur ekki neitað því
Æ, mikil dauðans afturför, sagði Clemenceau
os hristi iiöfuðið.