Þjóðviljinn - 31.03.1954, Qupperneq 10

■« ^ísaBk
20) — ÞJÖÐVILJINN — Miðvi-kudagur 31. marz 1954
i. < t;'. 'i<, n i -(P: ^ .n :i: hií;!.
Sélma Lagerlöl:
KARLOTTA
LÖWENSKÖLD
58.
Þeir ræddu málið enn um stund. Því meir sem þeir
töluðu um lýsinguna, því sannfærðari urðu þeir um að
það væri bezta leið út úr ógöngunum.
— Ég er sannfærður um að konan mín mimdi ljá
þessu samþykki sitt, sagði prófasturinn, seih var orðinn
býsna vongóður.
Schagerström hugsaði með sér, að um leið og búið
væri aö lýsa með honum og Karlottu, hefði hann rétt
til að koma fram sem verndari hennar. Níðvísur og
söngur henni til vansæmdar kæmu ekki framar til
greina.
' Og síðan hann hafði í vagninum sannfærzt um ó-
síngirni Karlottu, bjó hann yfir mjög hlýjum tilfinning-
um í hennar garð. Skrefið sem hann var nú í þann veg-
inn að stíga var honum engan veginn hvimleitt.
Auðvitað vildi hann ekki einu sinni viðurkenna þetta
fyrir sjálfum sér. Hann var sannfærður um að hann
gerði þetta af einskærri neyð. Þannig er það iðulega
um ástfangið fólk, og þess vegna verður maður að
vera umburðarlyndur gagnvart heimskupörum þess.
Og það varð að ráði milli þeirra að lýsing yröi fram-
kvæmd í kirkjunni daginn eftir. Schagerström sótti
nauðsynleg skilríki og prófasturimi fyllti lýsingarvott-
orð út með eigin hendi.
Þegar allt var tilbúið fann Schagerström til innilegrar
ánægju. Honum féll það vel í geð að nöfn þeirra Kar-
lottu yrðu lesin upp saman 1 kirkjunni.
,,Verksmiðj ueigandinn Gústaf Hinrik Schagerström
og yngismær Karlotta Löwensköld". Honum fannst
þetta hljóma vel saman.
Hann langaði sjáifan til að hlusta á þetta og ákvað
að vera við messu í Krosskirkju daginn eftir.
II.
En þennan fyrsta lýsingarsunnudag hélt Karl-Artur
Ekenstedt mjög óvenjulega ræðu. í rauninni var ekki
við öðru að búast eftir allar geðshræringarnar sem hann
hafði orðið fyrir síðast liðna viku. Ef til vill juku þessi
undarlegu atvik, trúlofunarslitin og nýja trúlofunin, á
áhrif orða hans.
Samkvæmt guðspjalli dagsins átti hann að tala um
falsspámenn, sem frelsarinn varaði lærisveina sína við.
Honum hafði ekki fundizt guðspjallið í samræmi við
geðblæ sinn. Hann hefði helzt viljað tala um fallvalt-
leik jarðneskra hluta, hættuna sem auðnum fylgir og
sælu fátæktarinnar. Umfram allt hafði hann fundiö
hjá sér ríka þörf fyrir að komast í náið samband við
áheyrendur sína á einfaldan og opinskáan hátt, láta
þeim skiljast hversu mjög hann elskaði þá og vinna
trúnað þeirra á þann hátt.
En hann var tvíráður og hikandi og alla vikuna hafði
honum ekki tekizt að gera ræðu sína þannig úr garöi að
hann væri ánægöur með hana. Síðustu nóttina hafði
hann vakað yfir henni, en árangurslaust. Ræðan hafði
ekki verið tilbúin þegar hann lagði af stað til kirkju, og
til þess að komast ekki í vandræði hafði hann rifið
nokkur blöð úr gamalli guðsorðabók, sem á voru hug-
leiöingar um guðspjall dagsins, og stungið þeim á sig.
En þegar hann las guöspjallið úr stólnum fór óljós
hugmynd að mótast í heila hans. Hún var óvenjuleg
og heillandi. Hann leit á hana sem bendingu frá guði.
— Kæru tilheyrendur mínir! hóf hann mál sitt. Ég
stend hér til þess að vara ykkur í Jesú nafni við fals-
spámönnum, en ef til vill hugsið þið í hjörtum ykkar;
Hann sem við okkur talar, — er hann réttur leiðtogi?
Hvaö vitum við um hann? Hvernig getum við verið
viss um að hann sé ekki líka kalviður, sem engar þrúgur
geta vaxið á eða þistill sem engar fíkjur þrífast á?
Og þess vegna, áheyrendur mínir, ætla ég að segja
ykkur frá þeim Ieiðum, sem guð leiddi mig eftir, þegar
hann var að gera mig að boðbera guðs orðs.
í mikilli geðshræringu hóf ungi presturinn nú að
skýra kirkjugestum frá lífsferli sínum. Hann sagöi þeim
að fyrstu námsárin hefði hann eingöngu sótzt eftir
því að verða mikill og frægur vísindamaður. Hann lýsti
því þegar hann féll á latneska stílnum, heimkomunni,
deilunni milli hans og móðurinnar, sáttunum og loks
því hvernig allt þetta hafði orðiö til þess að hann
kynntist hinum strangtrúaða Pontusi Fríman.
Hann talaði hægt og feimnislega, enginn gat efazt
um sannleiksgildi orða hans. Ef til vill var það einkum
undirtónninn í rödd hans sem hreif áheyrendur. Eftir
fyrstu setningamar sátu allir grafkyrrir, teygðu höfuð-
in fram og einblíndu á prestinn.
Og eins og ævinlega þegar maður talar opinskátt og í
einlægni við annan mann, hrifust áheyrendur og veittu
honum rúm í hjörtum sér. Fátæku bændurnir innanúr
skóglendinu og hinir efnuðu úr námuhéruðunum skildu
að hann trúði þeim fyrir þessu til að vinna traust
þeirra. Þeir hlustuðu með meiri ákefð en þeir höfðu
nokkru sinni hlustað á prédikun, þeir hrifust og glödd-
ust.
Hann hélt áfrarn að segja þeim frá fyrstu tilraunum
sínum til að feta í fótspor Jesú, hann lýsti brúðkaups-
veislunni á heimilinu, þegar hin veraldlega gleði hafði
náð slíkum tökum á honum að hann hafði tekið þátt
í dansinum.

OC CAMN
I drykkjustofu elnnl var þessf
áletrun: Fyrlr alía muni sitjið
kyrrir, nieðan ykkur finnst stof-
an hreyfast.
—O—
Dögum saman hafði hún ekki
getað litið mann sinn réttu
auga, en verið með sífelldan
reiðisvip. Allt í einu brosti hún
til hans.
Manntetrið varp öndinni og
mælti feginsamlega:
Á þetta að tákna að: þú æt'ir
nú aftur að fara að verða góð
við mig?
Hún: Nei, síður en svo — ég er
bara að hvila á mér andlitið,
Frægur fjármálamaður sagði eitt
stnn vlð mann er hann hafði
nýlega gert að forstjóra eins
fyrirtælds síns:
Þú mátt gera eins margar vit-
ieysur og þú vilt, ef þú aðeins
heitir því að gera aldrei sömu
vltleysuna nema einu siimi.
/■
Óþekktarangar
Blússunýungar
Mynstruðu blússurnar eru
aftur farnar að skjóta upp
•kollinum. Ekilitu blússurnar
hafa lengi verið allsráðandi,
nema stundum hefur borið á
röndóttum blússum. En nú
virðast stórmynstraðar blússur
ætla að láta til sín taka. Á
Þeir eru óneitanlega óþekk-
ir. Þeir eru 11 og 13 ára og
eru báðir stórir og sterkir
snáðar. Þeir em bræður og
heita Ha.ns og Pétur. 1 ná-
grenninu vita al!ir hvað þeir
heita því að þeir em hrekkju-
svín eins og litlu krakkamir
kalla þá. Þeir hræða litlu
krakkana á götunni, líka litlu
bræður sína og þeir finna upp
á óteljandi skammarstrikum.
Þeir gegna engu þótt þeim sé
bannað og þeir standa uppi í
hárinu á þeim sem ávíta þá.
Ég hef oft lent í illdeilum við
strákana og reynt að sansa
þá. Það hefur borið lítinn ár-
angur, en ég hef fram að
þessu ekki þurft að tala við
foreldrana. En fyrir nokkrum
dögum var mér meira en nóg
boðið. Þessi stóru slöttólfar
höfðu tekið sér stöðu skammt
þaðan sem litlu börnin vom að
leik og byrjuðu að henda í
þau grjóti. Steinamir hittu
mörg börnin, en til allrar ham-
ingju varð þetta ekki að al-
varlegu slysi. Margir foreldrar
komu á vettvang og reyndu að
stöðva drengina en þeir sinntu
því eogu, og foreldramir urðu
að kalla á börnín inn.
Mér fannst nauðsynlegt að
gera eitthvað í þessu, svo að
ég fór heim til drengjanna og
hringdi dyrabjöllunni. Ég vissi
aðei.ng nafnið á föður drengj-
anna.
Móðirin opnaði dymar. Hún
var þreytuleg að sjá og hún
stundi þungan þegar* ég sagði
henni erindið. Ég veit að það
eru vandræði að eiga við dreng-
ina, sagðd hún, en hváð á ég
að gera? Við fórum að spja'la
fram og aftur um þetta og
konan bauð mér kaffisopa með-
an við ræddum málin. — Af
hverju voru drengimir svona
uöróttir? Þeir áttu þó heima
í sæmilega stóm og nýlegu
einbýlishúsi. Já, sagði móðirin,
við eigum áð vísu húsið, en
við erum neydd til að leigja
mikið af því, og við notum
aðeins stóru stofuna niðri og
eldhúsið. Uppi á lofti býr ung-
ur námsmaður og honum vitum
við varla af, en í tveim her-
bergjum búa ung hjón með
tvö börn og það munar tals-
vert um þau vegna þess hvað
við erum mörg fyrir. 1 okk-
ar fjölsky’du erum við sex,
tveir fullorðnir og fjögur börn
í þessari einu stofu, og þótt
stofan sé stór er hún ekki nóg.
Einkum er þetta slæmt fyrir
Hans og Pétur því að þeir
hafa ekkert svigrúm og þeir
em dugmiklir og fjörugir
drengir. Sjálf er ég þreytt á
þessum þrengslum, ég missi ef
til vill stjórn á mér og skamm-
ast í tíma og ótíma og ekki
batnar ástandið við það. Þetta
væri prý’ilegt ef við hefðum
ef.ni á að búa ein í húsinu, en
myndinni er nýtízku mj’nstmð
blússa. Hún er með venjulegu
skyrtusniði úr litskrúðugu
bómullarefni. Hún er notuð
undir grárri golftreyju og við
grátt pils. AUt þetta verður
til samans allra snotrasti búa-
ingur og grái liturinn þolir vel
að við hann séu notaðir £>' ærir
litir. Búast má við að mikið
beri á þessum blússum í vor og
í sumar.
það er víst langt í land með
það!
Og á heimleiðinni er ég að
velta þessu fyrir mér. Vissu-
lega eru Hans og Pétur ó-
þekktarormar, en nú veit ég
hvers vegna þeir eru óþekkir
og í stað þess að verða þeim
gröm fer ég að vorkenna þeim.
250 g. heiihveiti, 250 g. hveiti
2 tsk. sykur, 1 tsk. salt, 150
g. smjörlíki eða smjör cg 3 dl.
mjólk (gjarnan súr). Hnoðað
deig á venjulegan hátt, úr því
búoar til mjög stórar bollur
sem þverkross er ristur niður
í. Bollurnar bakaðar við jafn-
an hita í 15-20 mínútur. Eftir
bökunina eru þær brotnar sund
ur í fjóra hluta, skornar sund-
ur eftir endilöngu og borðaðar
með smjöri. Mjög góðar með
appelsínumarmilaði.
GBAHAMS-
BOIXUB
eimillsþáttnr