Þjóðviljinn - 04.04.1954, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVTLJINN — Sunnudagur 4. apríl 1954
| Selma Lagerlöf:
KARLOTTA
LÖWENSKÖLD
prestsins en sínu eigin atferli. Loks reis einn þeirra á
fætur.
— Þetta var ákveöið á hreppsnefndarfundi, sagöi
hann.
Ungi presturinn haföi staðiö þarna fríður eins og goö,
teinréttur og meö glanipandi augu. Hann virtist ekki á.
því aö víkja fyrir neinum hreppsnefndarsamþykktum.
— Ég biö' Aron Mánason námumann aö binda endi á
uppboöiö.
— Séra Ekenstedt veit aö uppboöiö var ákveöiö á
hreppsnefndarfundi.
Karl-Artur sneri sér frá manninum og yppti öxlum.
Hann lagöi hönd sína á öxl drengsins sem stóð á borð-
inu.
— Ég kaupi hann, sagöi hann. Ég geri lægsta tilboð
sem hægt er aö gera. Ég býðst til aö taka hann aö mér
án nokkrar greiöslu frá hreppnum.
Aron Mánason reis á fætur en Karl-Artur leit ekki á
hann.
— Þaö þarf ekki að halda uppboöinu áfram, sagöi
hann viö uppboöshaldarann. Ég býðst til að taka öll
bömin fyrir ekkert gjald.
Nú vom allir risnir á fætur. Aðeins Elín Mattsdóttir
og systkini hennar sátu grafkyrr, eins og þau skildu ekki
hvaö var að gerast.
Aron Mánason námumaöur kom með athugasemdir.
— Þá er allt við sama, sagði hann. Við tókum þetta
til bragös til þess aö losna við þetta eilífa betl.
— Börnin betla ekki framar.
—Hver ábyrgist þaö?
— Jesús Kristui', hann sem sagði: „Leýfiö bömunum
að koma til mín.“ Hann ábyrgist þessi börn.
Svo mikið vald og máttur fylgdi oröum unga prests-
xns þegar hann sagði þetta, aö menn stóöu orðlausir.
En Karl-Arthur gekk til barnanna.
— Farið héðan! sagöi hann. Hlaupið heim til ykk-
ar. Ég er búinn aö taka ykkur aö mér.
Þau þorðu ekki enn að hreyfa sig, en þá tók Karl-
Artur yngsta barnið upp og með þaö í fanginu og
hin tíu á hælum sér fór hann út úr þingsalnum.
Enginn hefti för þeirra. Ráöamennirnir stcðu þarna
snéyptir og skömmustulegir.
En þegar systurnar tvær komu heim aö Hólmi og
sögöu móður sinni allt af létta, hafði hún sagt aö eitt-
hvaö yi'Öi aö gera til að hjálpa xmga prestinum og
skjólstæðingum hans. Henni haföi dottió í hug að hafin
yrði fjársöfnun til að koma á stofn barnaheimili, og
það var eiginlega eiándi unga fólksins á prestsetrið.
Um leiö og fi'ásögninni var lokið reis Karlotta á fæt-
ur og gekk grátandi út úr stofunni. Hún varö að flýta
sér upp til sin til þess að falla á kné og þakka guði.
Þaö sem hún hafði vonaö' sem heitast hafði nú í'ætzt.
Karl-Artur Ixafði komiö fram sem leiðtogi fólksins,
brautryöjandi sem leiddi fólkiö inn á vegi guðs.
SIGURINN
Nokkrum dögum seinna kom prcfastsfrúin moi'gun
einn inn til manns síns þar sem hann sat við skrifborð
sitt.
— Geröu þér eitthvaö til erindis, karlinn minn, og
faröu inn í boiöstofuna ef þig langar til aö sjá dálítið
fallegt.
Gamli maðurinn reis sti’ax á fætur. Hann gekk inn
í borðsalinn og sá hvar Karlotta sat viö eitt gluggaborö-
ið með hannyi'ðir milli handanna.
Hún var ekki aö vinna, heldur sat meö hendur 1
skauti og starði niður að álmunni, þar sem Karl-Artur
hafði aösetur. Stanzlaus straumur gesta streymdi frá
hliöinu og upp að híbýlum hans og hún virti þá fyrir
-sér.
Prófasturinn leitaöi gcða stund að gleraugum sín-
um, sem voru á vísum staö inni á skrifstofu hans. Á ■«
meöan skotraöi hann augunum til Karlottu, sem fylgd- ’ ’
ist með öllu sem úti gerðist og blíölegt bros lék um varir
hennar. Daufur roði litaði kinnar hennar og augun' ’
ljómuðu af innilegri hrifningu. Hún var i'eglulega fög-,,
ur sýnum.
Þegar hún varö prófastsins vör, sagði hún nokkur
orö.
— Fólk streymir til Karls-Arturs allan daginn.
— Já, sagöi gamli maðurinn þurrlega. Þaö lætur '
hann aldrei 1 friði. Ég verð bráðum aö fara að skrifa ,,
skýrslurnar sjálfur.
— Stúlkan sem var aö fara inn var dóttir Arons"
Mánasonar. Hún var með smjörkút í hendinni.
— ÞaÖ á að vera handa börnunum, skilst mér.
— Allt fólkið elskar hann, sagöi Kai'lotta. Ég vissi,.
að það hlaut að koma að því.
— Æjá, meöan maöur er ungur og fríður, sagði gamli ’
maöurinn, þá er ekkert erfitt að koma kerlingunum til 1
að gráta.
Karlotta lét ekki trufla sig í aödáun sinni.
— Rétt áðan kom einn smiðurinn frá Hólmi í heim-
sókn til hans. Eins og frændi veit þá er hann einn 1
þeirra sem aldrei fer í kirkju og vill ekki hlusta á aðra 1
presta.
—Hvaö segirðu? hrópaði gamli maðurinn og nú var
eins og áhugi hans vaknaði. Hefm- hann getaö lífgað ,
þann stein? Nei, telpa mín, ég er hræddur um aö það «
veröi aldrei að gágni .
— Ég er aö hugsa um ofurstafrúna, sagði Karlotta. "
Mikið yrð'i hún hamingjusöm ef hún sæi þetta.
— Ég veit nú ekki hvort það var frami af þessu ’
tagi, sem hana dreymdi um syninum til handa.
— Hann göfgar fólkiö. Ég sé aö margir sem koma frá «
honum eru grátandi og þurrka sér um augun. Maður 1
Maríu-Lovísu er líka búinn aö koma til hans. Hugsaöu
' i
»

OC CflMWn
Erkibiskup nokkur i Eng'andi
gisti eitt sinn á heimili þar sem
konan var vön að fara snemma
á fætur til að búa morgunverð
handa fjölskyldunni. Þegar bisk-
upinn vaknaði um morguninn
heyrði hann kvenmannsrödd
sem söng sálminn: Hærra minn
guð til þín. Gladdist hann yfir
guðrækni húsfreyjunnar og
hafði orð á þvi við morgunverð-
arborðið. Húsfreyjan varð vand-
ræðaleg, en þá gall við átta
ára sonur hennar: Hún notar
hann við eggin, þrjú erindi við
linsoðin egg handa pabba, og
fjögur erindi við harðsoðin
handa mér.
Frainbjóðandlun kosningar
helmsóttl prestinn i þ\í skyni
að lelta eftir stuðningi hans.
Áður en ég ákveð að styðja
yður, sagði prestur, langar mig
að spyrja yður s.puriilngar.
Spyrjið bara, svaraði frambjóð-
audlnn óhrasidur.
Neytið þér áfengra drykkja?
Aður en ég svara Jangar mig
að spyrja eins, svaraði fram-
bjóðandinn: Eruð þér einungis
að spyrja mig eða eruð þér að
bjóða mér sopa?
Ákærandinn: Höfðuð þér fullt
valld yfir yður þegar þetta gerð-
ist?
Ákærður: Nei, konan mín var
með mér.
ýjjj'yi
Skónýjungor
Nú eru spariskórnir léttari
og opnari en tiokkru sinni fyrr.
Sumir eru þeir lítið annað en
sóli, hæll og nokkrar reimar
sem komið er fyrir á htnn
furðulegasta skó. Samkvæmis-
skórnir sem áður fyrr voru
gylltir eða silfurlitaðir eru al
veg horfnir og sama er að
segja um sil: iskó og brókaði-
skó; þessir lúxusskór er aðeins
væri hægt að nota innandyra
eru á bak og burt og þess í
stað eru framleiddir skór sem
hægt er að nota jöfnum hönd
um úti sem inni.
ítö’sku skórnir sem aðeins
eru með reimum yfir ristina
hafa náð miklum vinsældum,
og því ber að fagna, því að
þeir eru bæði fallegir og ó-
venju þægilegir.
skórnir eru líka í sínu gildi.
Af þeim eru líka mörg ný af-
brigði, t. d. skór með opnu
mynstri í yfirleðrinu. Stundum
er mynstrið skorið í leður og
það getur litið mjög fallega út,
en þeir skór eru yfirleitt mjög
dýrir. ítalir og Frakkar hafa
búið til ódýrari gerðir af þess-
um skóm með því að skeyta
stífuðu blúnduefni inn í venju-
legt rúskinn. Það er fallegt
og mun ódýrara en þegar
mynstrið er gert í leður. Þeir
Dragi með tilbrigðum
Á myndinni að ofan er sýna
hentug og hlý dragt. Jakkinn
er sléttur og látlaus og virðist
notaður við venjulegt slétt pi’s.
En pi’sið er engan ve.ginn
venjulegt og það kemur í ljós
þegar stúlka.n fer úr jakkanum
og er þá allt í einu í snotrasta
veizlukjól. Þetta er tiltölulega
nýtt uppátæki, eti ekki er það
eins hentugt og venjulegt pils
og jakki. Pils gefur manni ó-
endanlega mörg tækifæri til
tilbreytinga. En þrátt fyrir
það ætti manni að leyfast að
dást að þessum búningi, sem
er saumaður úr dökkgráu ull-
arefni. Jakkinn er bryddaðiU'
með svörtu persíanskinni og
beltið á kjólnum er úr konjak-
litu gljásilki.
Venjulegt sandalasnið er
líka mjög í tízku og gerðin er
svipuð hvort sem um er aö
ræða samkvæmisskó, sumarskó
eða strandskó. Það er því hægt
að kaupa sér samkvæmisskó og
nota þá síðarmeir sem strand-
skó. Það er engin hætta á að
þessir tiýju skór aflagi tærnar
eða þrengi aö þeim,
Venjulegu sléttu, flegnu
eru auðvitað ekki eins sterkir
en þó er mesta furða hvað
þeir endast.
eiimlisþsitíur
'l llinn ífi (j a r.yyoft/
SJ.RS.