Þjóðviljinn - 21.09.1954, Qupperneq 10

I) - ír/\TUW(íÖt‘í Miet »í»« ina':-,-Í‘i'
10) — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 21. september 1954 -
Stigamaðurinii
Eftir
Giuseppe Berto
4. DAGUR
Finiani lögregluþjónn hafði af tilviljun verið viðstadd-
ur atburðinn og hafði síðan farið inn til skósmiðsins
í Grupa en þar var fyrir fjöldi fólks, sem langaði til að
komast til botns 1 þessu máli. Allir höfðu verið sa.ni-
mála um að fordæma son Francesco Rende. En Finiani
iögregluþjónn var mikið gefinn fyrir rökræður, og margir
sögðu að hann nyti þess að vera á öðru máli en ann-
að fólk. Nú sagði hann að það létu ekki allir í ljós
sorg sína á sama hátt og hermaður sem kæmi úr stríð-
inu væri orðinn dauðanum vanur — svo vanur honum
að hann gæti hugsað um hann með kulda og hörku og
án þess að láta í ljós ytri sorgarmerki eins og kvenfólk-
ið ætlaðist til af honum. Auk þess hafði Francesco
Rende dáið fyrir þrem mánuðum. Og var ekki við því
að búast að mesta sorgin væri liðin hjá, jafnvel hjá
syninum?
Að vísu sannfærðu þessi orð hans ekki alla, að
minnsta kosti ekki konurnar; samt sem áður urðu þau
til þess að skipt var um umræðuefni. Fólk fór aö velta
því fyrir sér, hve mikið fé sonur Francesco Rende feng'i
í hendur. Þcðar faðir hans kom til þorpsins hafði hann
verið orðinn mjög veikur, meö magamein af því tagi
sem ekki er hægt aö lækna. Og allir vissu að vegna
sjúkleika síns hafði hann neyðzt til að selja húsið og
iandið sem hann átti í San Mauro, þorpi hinum megin
fjallsins. Þess vegna hafði hann komið í þorpið okkar
til aö deyja í húsi systur sinnar, sem var ekkja Accursi
smiðs. En nokkrir mánuðir liðu áður en hann dó og all- ^
ir vissu hve dýrt er að vera veikur, og ekkert var því lík-;
legra en að arfur sonarins væri fremur skuldir en fjár-1
munir. Og ef sonurinn væri nú laus úr herþjónustu og
ætlaði að setjast aö hjá okkur, hvað gæti hann þá gert? i
Það var enginn efi á því að hann yrði umrenningur,
því að maður sem vanur er að hiröa uppskeru síns eig-
in lands, á erfitt með að strita og starfa fyrir aöra. Og
hvað sem öðru leið var lítið að gera í þorpinu okkar.
Þár var fyrir hópur af atvinnulausu og allslausu fólki,
sem átti ekki annars úrkosta en leggjast upp á ná-
granna sína.
Hvað þetta snerti hafði Fimiani lögregluþjónn einnig
aðrar skoðanir en hitt fólkið. Ungur maður sem var
vinnufús og vöðvastæltur, sagði hann, gat alltaf leyst
það vandamál að vinna fyrir brauði sínu, jafnvel á erf-
iðustu timum. Auk þess var engin ástæöa til aö ætla að
sonur Francesco Rende ætlaði aö setjast að meðal okk-
ar. Þvert á móti — ef hann ætti að segja álit sitt — þá
væri hann þeirrar skoðunar að ungur maður á borö við
hann ætti ekkert erindi lí' þorpið til okkar og hann færi
áreiðanlega burt aftur innan skamms. Úti í heimi væru
ótal staðir þar sem maður, sem ekki þyrfti að sjá fyr-
ir fjölskyldu, gæti fundið sér afdrep.
Um þetta mátti deila fram og aftur, og þótt allir
væru sammála um að ungi maðurinn væri vöövastælt-
ur var ekki þar með sagt að hann hefði til að bera góð-
an vilja. Satt að segja benti ýmislegt til hins gagnstæða.
Auk þess var ekki hægt að segja með sanni að hann
hefði ekki fyrir fjölskyldu að sjá, þótt ekkjan Accursi
væri ekki beinlínis á hans vegum, því að Lucia Rende
var honum háð, hún var systir hans og undir lögaldri.
Og þar sem samræðurnar höfðu nú beinzt að kven-
íólkinu, þurftu konurnar að koma með ýmiss konar
athugasemdir; og vissulega er enginn skortur á skæö-
um tungum í þorpinu okkar. Konurnar minntust þess
að þegar Rende gamli dó hefðu allir getaö séð hvað
hann hlaut aumlega jarðarför. En Lucia og ekkjan hefðu
klæðzt sorgarbúningum sem hæfðu hefðarfólki. Og
ekkjan Accursi, sem hafði frá dauða eiginmanns síns
orðið aö vinna fyrir sér með alls konar vinnu, þóttist
nú of góð til að vinna. Og fyrst allir þóttust þess full-
vissir að peningar Rende gamla væru þrotnir fyrir
löngu, lá í augum uppi að þarna var eitthvað grugg-
ugt. En engum virtist Ijóst hvað það var sem var grugg-
ugt. Þótt sumar konurnar hefðu ákveðnar skoðanir um
það, treystu þær sér ekki til að koma með opinberar
yfirlýsingar. Eflaust hafa sumar þeirra lýst því yfir
seinna, að þær hefðu haft rétt fyrir sér frá upphafi. En
nú voru samræðurnar komnar á það stig, að nauðsynlegt
var að binda enda á þær — og halda þeim síðan áfram
í þrengri hóp.
Ég lagöi af stað í fylgd með Fimiani lögregluþjóni.
Ég gat ekki beðið í Grupa til klukkan fimm, svo að ég
slóst í förina með honum, en hann var að fara niður
í Santo Stefano. Mér geðjaðist vel að Fimiani lögreglu-
þjóni; mér geðjaðist vel að útliti hans og athöfnum.
Andlit hans var eins og á heiðarlegum bónda. En hann
hafði ekki valið sér rétt lífsstarf, því að aðalgalli hans
var skortur á atorku. Ég sagði honum að það hefði
verið fallega gert að taka málstað sonar Francesco
Rende. Hann fór auðvitað að nöldra. Hann sagði að fyr-
ir þaö að tala vel um fólk og leggja mannorð sitt í hættu
vegna annarra, væri hann, sem væri orðinn mosavax-
inn í þjónustu lögreglunnar, ekki annað en óbreyttur
lögregluþjónn, þótt hann ætti konu og stóran barnahóp. !
En hann sagðist bráðlega ætla að breyta um aðferð. Út-
nefning hans til yfirlögregluþjóns væri væntanleg inn-
an skamms. Hann sagði þetta alltaf vegna þess að hann
skammaðist sín fyrir að vera óbreyttur lögregluþjónn,
kominn á þennan aldur. Og við það bættist að þótt
hann gæti talaö vel og skynsamlega, vissu allir að hann
var í vandræðum í hvert skipti sem hann þurfti aö
skrifa annað og meira en nafnið sitt. Hvernig gat hann
vænzt þess að hækka í tign þegar hann kunni ekki að
skrifa? Hann fór inn í eitt af fyrstu húsunum í Santo
Stefano, en þar hafði Domenico Bicia drykkjukrá.
Ég fór niöur á torgið í þorpinu til þess að félagar mín-
ir sæju mig. Santo Stefano er þýðingarmesti hlutinn
í þorpinu okkar og þar er torg, aö vísu ekki mjög stórt,
en nógu stórt fyrir fólkið sem hefur ekkert fyrir stafni
og strákarnir sem þurfa svigrúm til að leika sér. Þeir
voru næstum allir samankomnir þarna þennan dag,
kringum hring sem dreginn var með krít á pallinn fyrir
neöan minnismerki fallinna hermanna. Við höfum alltaf
leikið okkur mikið að skopparakringlu. Það er dreginn
hringur á steinstéttina og þátttakendur leggja nokkra
aura !i' miðjan hringinn. Svo er skiþzt á að snúa kringl-
unni. Hún á aö slást utaní peningahrúguna til þess að
I I nafliiMiiti
OC GAMNa
Einn gesturinn á baðströnd-
inni neitaði aigerlega að taka
þátt í nokkurri skipulagðri
þjálfun.
Hann sagði: — Ég er hingað
kominn til þ'ess að hví'.a mig
og hafa það gott. Öll þjálfun
er fásinna.
í lok dvalarinnar þegar gest-
ur þessi var að gera upp
reikning sinn sagði gestgjaf-
inn við hann:
— Gerðu nú samt fyrir mig
eina æfingu áður en þú ferð.
Beygðu þig niður með bein
hné og snertu töskuna þína.
Maðurinn beygði sig niður og
snerti töskuna, en sagði síð-
an: —■ Á ég að gera nokkuð
fleira?
Gestgjafinn svaraði: — Ogna
töskuna og skila mér hand-
klæðunum mínum.
sem útiskór á sumrin en inni-
skór á veturna. Röndóttir tau-
skór eru þægilegir og skemmti-
legir, léttir ilskór eru oft
puntulegri en eru ekki eins
þægilegir sem inniskór.
Jafnt á svölnsn scm í stofem
Siétt hár meS rpöstn iim
Körfuhúsgögn eru orðin
mjög vinsæl og það ekki að á-
stæðulausu. 1 nýtízku útgáfu
eru þau létt og smekkleg að
lögun og fara vel á nýtízku
heimilum. Körfuhúsgögnin eru
eklti lengur einskorðuð við
svalir eða sumarbústaði, held-
ur hafa þau flutt sig inn í
stofurnar.
Körfuhúsgögn eru vitaskuld
eftir sem áður tilvalin til að
nota á svölum og í sumarbú-
stöðum. Þau geta komið í stað-
inn fyrir garðhúsgögn og eru
flutt úr stofunni og út á sval-
irnar þegar vel viðrar.
En þau eru einnig hentug í
litlum íbúðum. Ef þröngt er
inni, svo að stöðugt þarf að
flytja til húsgögn þegar búið
er um og hreinsað, þá er það
ómetanlegur kostur að húsgögn
in séu létt. Auk þess fara
körfuhúsgögn vel við flestar
gerðir húsgagna og á nýstofn-
uðum heimilum þar sem oft
kennir margra grasa í hús-
gögnum og þau koma sitt úr
hverri áttinni er oft erfitt að
fá húsgögn sem falla inn í
þann hrærigraut. Körfúhús-
gögnin gera það með sóma og
eru einmitt ágæt lausn þar
sem margar stíltegundir eru
fyrir. Ef seinna er skipt um
húsgögn má alltaf nota körfu-
húsg'ögnin til einhvers. Þau
geta sem bezt endað inni í
svefnherberginu, eða þá í
barnaherberginu.
Körfuhúsgögnin eru að vísu
misjöfn að gæðum en það er
Slétt hár sem strokið er frá
enninu, látið snúa inn að neð-
an í hnakkanum og spöng höfð
um það til að halda því á sín-
um stað, er einhver , hægasta
og einfaldasta hágreiðsla sem
hægt er að hugsa sór. En hún
hentar einkum ungum stúlkum
og fer ekki vel nema unglegu
andliti, en þá er hún líka sér-
lega hentug og falleg.
Þegar heitt er í veðri láta flest-
ir sem ísskáp eiga smjörkrukk-
una inn í hann, en það er
skammt öfganna á milli, því
að þá verður smjörið grjót-
hart og engin leið að smyrja
því á brauð. Ef smjörið er sér-
lega hart einhvern morguninn
er hægt að skera af því með
ostaheflinum og leggja sneið-
arnar á brauðið. Það er ljóm-
andi gott á bragðið, en að vísu
er það ekki beinlínis sparnað-
ur, og hver hefur efni á því
að bruðla með smjörið nú til
dags ?
þó nokkurn veginn hægt að sjá
hvað maður kaupir, og síður
hætta. á að maður kaupi lélega
vöru án þess að hafa hugmynd
um það eins og stundum kem-
ur fyrir með bólstruð húsgögn.
$kemmti!©giz ilatbotna
skóí
Flatbotnuðu skórnir virðast
vera að ná æ meiri vinsældum
erlendis og að því er virðist
er lagið á þeim flestum svipað,
I en fjölbreytni mikil í litum,
j mynstri og efni.
Margir eru skórnir ætlaðir