Þjóðviljinn - 21.11.1954, Side 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Sunnudagur 21. nóvember 1954
Stigamaðuriiin
Eftlr
Giuseppe Berto
58. dagur .... .....
unni efst upp í fjallinu og hafði misst atvinnuna í stríðs-
lok, þegar sögunarmyllurnar höfðu dregið saman starf-
semi sína, vegna þess að herirnir þurftu ekki lengur á
timbri að halda. Nú vissi enginn með vissu hvað hann
hafðist að. En hann skorti ekki fé og sagt var að unn-
usta hans sæi honum fyrir peningum; en hún átti
heima uppi í fjallinu og hann hafði kynnzt henni þegar
hann vann .í sögunarmyllunni.
Daginn sem ég fór að leita að honum var hann ekki
heima. Gömul kona kom til dyra og bauð mér ekki einu
sinni inn. Hún sagðist ekki vita hvenær hann kæmi
heim, hann hefði engar fastar venjur. Ég bað hana
fyrir þau skilaboð að ég kæmi aftur eftir nokkra daga.
En þess gerðist ekki þörf, því að hann kom sjálfur
að leita að mér í Lauzara. Hann spurði hvort það hefði
verið ég sem kom heim til hans og varð mjög reiður,
þegar ég sagði að svo væri. Hann sagði, að ef fólk yrði
einhvers vart, yrði það fyrst og fremst hann sem kæm-
' ist í vandræði. Eflaust hafði hann rétt fyrir sér, en
hann sagði það á ógeðfelldan hátt. Mér hafði aldrei
geðjazt að honum frá því að ég sá hann fyrst. Þegar
‘ hann talaði leit hann undirfurðulega út og hann horfði
aldrei beint framaní þann sem hann talaði við. En
þegar hann sagði loks aö hann ætlaði að fylgja mér til
Michele Rende þetta sama kvöld, langaði mig til að um-
faðma hann. Þetta sama kvöld! Eftir hina löngu bið,
var næstum eins og það væri of snemmt. Mér fannst
ég ekki vera tilbúinn. Auðvitað þurfti ég engan undir-
búning; ég hefði getað lagt af staö samstundis. En
þetta var ævintýri sem sagði sex. Við gátum ekki orðið
samferða út úr þorpinu, heldur áttum við að hittast
fyrir utan það, á stígnum við Roniche ána. Ég átti að
fara eftir múldýraslóðinni frá Madonna delle Timpe nið-
ur að gömlu brúnni yfir Roniche, og strax og ég var
kominn yfir brúna átti ég aö taka stíginn til vinstri og
ganga áfram í fimm mínútur. Þar áttum við að hitt-
1 ast klukkan nákvæmlega níu. Auðvitað þurfti ég að^
gæta þess vandlega að láta engan sjá mig. Ef einhver
sæi mig, jafnvel þótt það væri á þjóðveginum, átti ég
að snúa heimleiðis aftur.
Klukkan nákvæmlega níu. Mér fannst faðir minn
aldrei ætla að koma sér af stað út eftir kvöldverðinn
þetta kvöld. Venjulega fór hann út um leið og hann
var búinn aö borða ,en þetta kvöld var eins og hann
sæti kyrr af ásettu ráði, þótt hann hefði ekkert að
segja. En loks fór hann og ég reis samstundis á fætur.
„Mamma, í kvöld ætla ég að hitta Miliellu,“ sagði ég.
Hún skildi þetta ekki, og ég varð að útskýra fyrir
henni að ég ætlaði bara í heimsókn til hennar og kæmi
bráðum heim aftur. Þegar henni var orðið það ljóst
vildi hún ekki láta mig fara, af ótta við að eitthvað
kæmi fyrir mig. Og svo vildi hún að ég tæki öll vetrar-
föt Miliellu með mér, og það gat ég ekki gert, því að ég
varð að fara með leynd. Loks sætti hún sig við að út-
búa lítinn böggul með tveim skyrtum í og hún vildi
bera hann sjálf hluta af leiðinni. Hann var fisléttur en
* henni var mikið í mun að fá að bera hann fyrir dóttur
• sína. Og hefði ég ekki sent hana til baka hefði hún áreið-
anlega-elt mig alla leið upp á fjallið. Þegar hún rétti
mér skyrturnar þagöi hún andartak og velti fyrir sér,
hvaöa skilaboð hún gæti beðið mig fyrir til Miliellu. Og
loks sagöi hún aðeins: „Segðu henni aö gleyma ekki
móður sinni.“
Veslings móðir mín, hún hafði orðið gömul allt í einu
þegar vandræðin byrjuðu. Hún átti erfitt með aö muna
og erfitt með að skilja það sem sagt var.
Ég fór eftir sömu stígunum og við höfðum gengið eft-
' ir á leið til kirkjunnar kvöldið sem giftingin fór fram
En nú var ég einn. Ég gerði eins og Miliella hafði gert;
ég nam staðar öðru hverju til að hlusta á hundageltið
' og þytinn í vindinum. Ég gat ekki áttað mig á hvort
hljóðin voru hagstæð eöa ekki og ef til vill hefði mér
verið nær að hlusta alls ekki. En það var æsandi að
nema staðar og hlusta, finna eftirvæntingu gagntaka
sig við hvert óvænt hljóð og gefa sig ævintýrinu á vald.
! Jafnvel Miliella og Michele Rende voru ekki lengur efst
í huga mínum. Þessa stundina naut ég þessarar dular-
fullu næturgöngu, naut þess aö þurfa aö forðast allar
lifandi verur, naut þess að skima varlega í kringum mig
við allar krossgötur. En þegar ég var kominn framhjá
kirkjunni gat ég dregið úr varúð minni. Fleiri hús voru
ekki í þeirri átt og fótatak mitt heyrðist ekki á þurrum
laufunum. Það var hvassara þegar hingað kom, vegna
þess að dalurinn var þröngur. Þegar ég kom yfir brúna
beygöi ég til vinstri og gekk áfram nokkra stund. Ég
sá engan mann. Eflaust hafði ég komið of fljótt. Skóg-
urinn var ekki mjög þéttur, lauf kastaníutrjánna voru
farin að falla og það sá í stjörnur gegnum krónurnar.
Ekkert hljóð heýrðist frá Roniche ánni. Það var lítil á og
ef til vill var þún þornuð upp eftir allan þennan þurrk.
Og enn bólaði ekki á Giacomo De Luca. Gat það verið
að ég hefði tekið skakka stefnu? Eða hafði ég komið of
seint? Eða var hann að reyna að gabba mig, hefna sín
fyrir það að ég skyldi spyrja um hann heima hjá hon-
um? Það var hægt að búast við hverju sem var af slík-
um manni. Mér var orðið dálítið kallt af því að sitja.
Ég hefði átt að hafa meö mér frakka, því að í rauninni
var komið haust. Mesti ævintýraljóminn var að hverfa
af þessu ferðalagi.
Loks kom einhver gangandi eftir stígnum. Ég þekkti
hann af vaxtarlaginu og þá fyrst hreyfði ég mig.
„Ég kem seint,“ sagði hann afsakandi. „Hefurðu
beðið lengi?“
„Dálitla stund,“ sagði ég.
„Það er ekki mér að kenna. Það er vegna þess að
maður verður að fara svo varlega. Fólk hangir yfir
manni og vill fá að vita hvert feröinni sé heitið á þess-
um tíma kvölds. Áður en lýkur lendi ég í fangelsi vegna
þess arna.“
Við lögðum af stað, hann á undan og ég á eftir.
Stígurinn lá eftir Roniche dalnum, yfir ána hvað eftir
annað. Það var ekkert vatn í henni eins og ég hafði
haldið. Öll fjallshlíðin var sundurgrafin af lækjum, litl-
um sprænum sem höfðu smátt og smátt grafið sér dali.
Á sumrin voru þeir þurrir nema eftir rigningar. Þegar
frá leið varð stígurinn brattur og grýttur. En skógurinn
var orðinn gisnari og það var stjörnubjaft. Tunglið
kæmi upp síðar.
Við gengum hratt. Eftir nokkra stund nam Giacomo
De Luca staðar til að hvíla sig. Ég var líka hvíldarþurfi;
ég var rennsveittur. Nú var dalurinn orðinn mjög þröng-
ur, eins og gil og engin tré lengur heldur runnar og
stórgrýti , undarlegt ásýndum 1 fölri skímunni. Fyrir
framan okkur reis há alda og fyrir ofan hana tindruðu
SmáatriSin sem gera sitt
Alltaf er ýmislegt að gerast í
tízkuheiminum. Óvíst er þó hve
margar af stóru breytingunum
ná fram að ganga, en trúlegt
er að búið verði að skera ýmis-
legt af þeim áður en þær ná al-
mennri útbreiðslu. Það þarf mik-
ið til að breyta tízkunni gegn
vilja kvennanna og þess vegna
má búast við því að pokalínan
með öllum sínum skrumskæling-
um verði aldrei almenningseign.
Öðru máli gegnir um smáat-
riðin, Mörg eru þau skemmtileg
og nothæf á hversdagsfatnað. Ný
eru beltin sem ná niður fyrir
mittið og ekki. má rugla saman
við beltin um mjaðmirnar. Þessi
belti fara. vel og hafa marga
kosti. Þau eru frábrugðin venju-
OC CAMMsl
Faðirinn: — Farðu með þetta
bréf á pósthúsið, sonur minn,
keyptu á það tveggja senta
frímerki og póstleggðu það.
Eftir nokkra stund kom son-
urinn til baka.
Faðirinn aftur: — Póstlagðir
þú bréfið fyrir mig?
Sonurinn: — Vissulega, en ég
sparaði þessi tvö sent, því að
ég sá fullt af fólki, sem var
að setja bréf í póstkassa,
svo að ég laumaði mínu líka,
þegar enginn tók eftir — án.
þess að hafa keypt frímerkin.
Kona frambjóðanda eins fór
um meðal fólksins og reyndi.
ákaft að fá menn til að styðja
eiginmann sinn.
Hún hitti verkamann nokk-
urn að máli og óskaði eftir
stuðningi. En henni var svar-
að:
Nei, ég held nú ekki, mér
kemur ekki í hug að fara að
kjósa mann, sem er svo Iatur
að hann nennir aldrei á fæt-
ur fyrr en um hádegi.
Þetta er ekki rétt, sagðí frú-
in, og þar sem ég er nú kona
hans ætti ég að vita hvað
hæft er í þessu slúðri.
Nú, nú, sagði þá kjósandinn,
ef svo er að þér eruð kona
hans, þá fer mér nú að þykja
mikið skiljanlegri þessi morg-
unleti frambjóðandans.
A Hefur þú athugað, a<5 hundr-
^ að vinninga liappdrætti h.jó3-
viljans er fjölbreyttasta happdrætti
i 4. desember verður dregið í
^ happdrætti Þjóðviljans. Hefuir-
þú tryggt þér miða?
legum beltum í því að þau eru
sniðin, þannig að þau eru þröng
í mittið og víkka að neðan.
Þau geta verið mjög rnjó eða
mjög breið.
Þetta eru hentug beltí handa
öllum þeim sem eru stuttir í
mittið og vantar snið við sitt
hæfi. Það er einnig gott ef mað-
ur hefur síkkað pils með því að
auka við það að ofan. Breitt,
sítt belti getur hulið aukann.
Þessi belti eru notuð bæði við
sparikjóla og hversdagskjóla.
Þau fara vel við kímonðermar
en líka við skokkpils og þá er
blússa og belti stundum haft úr
sama efni. Gamall kjóll sem
breytt er í skokkpils getur féng-
ið nýjan svip, ef sett er á hann
flegið bogahálsmál og notuð við
-hann dropuð blússa og samsvar-
andi dropótt belti.
Önnur smáatriði eru mörg
miðuð við sparikjólana. Það’ eru
t. d. stóru similispennurnar,. sem
ýmist eru notaðar sem skraut
í hálsinn á svörtum kjólum, tiX
að halda saman stólu eða sem
spennur á belti. Sömuleiðis flötu
riddaraslaufurnar sem bundnar
eru úr silkiefni. Venjulegast eru
þær hafðar á beltum en einnig
oft á flegnum hálsmálum. Þær
eru ekki eins mikið notaðar á;
hversdagsflíkur en þó kemur það
fyrir og þær eru fallegar, efi
þær eru notaiar á réttan hátt.
Þær eru t. d. hnýttar úr svörtu1
flaueli og notaðar við hvíta:
flibbakraga og fara vel - við
skozka ullarkjóla.