Þjóðviljinn - 14.01.1955, Blaðsíða 8

komu inn í Sovétríkin. Samtals
fóru 115 flokkar til keppni eða
sýninga út fyrir landamærin
lengra eða styttra, en 140
flokkar komu í heimsókn. Á
þessu ári kepptu þeir í fyrsta
sinni á alþjóðamótum í ís-
ltnattleik, skíðum, fimleikum,
nútíma fimmtarþraut og skot-
fimi.
Nú er varla lengur um lok-
að land að ræða eins og áður
var. Hljóta allir þeir sem
hörmuðu það að þessar þjóðir
komu ekki með í samstarfið,
að gleðjast yfir þessari breyt-
ingu.
Sagt er að á hlnu nýbyrjaða
ári verði enn fleiri sveitir sem
fara til Sovétríkjanna og enn
fleiri sveitir sovét-íþrótta-
manna sem fara til annarra
landa.
ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 14. janúar 1955 -—
1* ÍÞRÓTTIR
ftlTSTJÓRI FRÍMANN HELGASON
íþróttalífi í Sovétríkjunum en
menn hafði grunað. Eiiistakar
íþróttagreinar Sovét-Rússlands
tóku nú að ganga í alþjóða-
sambönd sem líka varð til þess
smátt og smátt að opna sam-
bandið milli sovét-íþróttafólks
og vestrænna íþróttamanna.
Árið 1954 hafa verið meiri
samskipti milli þeirra en nokkru
sinni áður. Var það svo að 36.
hverja klukkustund allt árið
fóru sovétflokkar til annarra
landa eða erlendir flokkar
115 sovézkir íþróttaflokkar
kepptu í 31 landi árið 1954
Fram að árinu 1946 vissu
menn fremur lítið um íþrótta-
líf í Sovétríkjunum. Þær voru
flestum lokuð bók og var ekki
laust við að þeim væri legið á
hálsi fyrir að koma ekki í sam-
Starf með vestrænum þjóðum.
Þeir voru heldur ekki í al-
þjóðasamböndum, þó lausa-
hermdu að árangur í
ýmsum væri betri en gildandi
heimsmet fékkst engin viður-
kenning á því utan Sovétríkj-
anna. Á árunum eftir síðasta
stríð fara þeir að koma meira
fram í dagsljósið vestan ,tjalds‘.
Þátttaka í EM í Osló þó í smá-
um stíl væri. För Dynamo til
Bretlands nokkru síðar varð
til að vekja meiri athyg’i á
i íþróttafélagið DyncLmo í Moskva hefur vafalaust á að skipa peim sovézka knattspyrnuflokki, sem þekktastur
cr utan Sovétríkjanna, enda vakti Bretlandsför flokksins skömmu eftir lok síðasta stríðs mikla athygli.
' Myndin er af Dynamo-liði því sem sigraði Arsenal í Mos kva s.l. haust.
Á ferð um Sovétríkin
Framhald af 7. síðu. ,
fyrir augum okkar íslending-
anna, og varð okkur því
.harla starsýnt á þetta mikla
mannvlrki. Rússarnir horfðu
líka á það með stolti meðan
það var hægt.
Áin Dnépur rennur í ótal
bugðum gegnum akurlöndin,
nokkuð dreifð, en hvanngræn-
ar eyjar og hólmar í henni
hér og þar. Á fljótinu voru
víða lestir af stórum fljóta-
prömmum, en dráttarbátar
strituðust við að draga þá
á móti straumi, sem virtist
æði þungur. Okkur bar hratt
suður-á bóginn, við sáum
firðina beggja megin við
Perikopeiðið', sem tengir
Krímskagann við meginlandið.
Asovshafið til hægri, en
Svartahafið á vinstri hönd.
Þarna er gríðar mikil salt-
vinnsla, og langar járnbraut-
arlestir þutu þar fram og aft-
ur. Þar var áreiðanlega líf í
tuskunum. Ótal eyjar eru
þarna úti fyrir ströndinni, og
tangar teygja sig út í firð-
ina, en alstaðar ræktað land,
hver þumlungur hvanngrænir
akrar. Sólin blikaði á reisu-
leg og vel skipulögð þorp
samyrkjubúanna, en í fjarð-
arbotnunum eru allstórar
borgir, með hafnir og flug-
velli, og ógleymdum járn-
brautunum sem liggja eins og
net um allt landið og teygja
sig inn í hverja borg og bæ.
Áfram klauf flugdrekinn
okkar tært loftið suður á bóg-
inn, við sáum móta fyrir f jall-
garði framundan, þetta voru
fjöllin á Krímskaganum, sem
við áttum að aka yfir í bíl.
Nú var þessi dásamlega flug-
ferð rétt á enda. Það stend-
ur heima, flugvélin lækkaði
flugið, og borgin Simferopol
lá framundan böðuð í sól.
Flugvöllurinn breiddi úr sér
rétt fyrir neðan okkur, við
flugum skammt yfir húsa-
þökunum og „trjátoppunum,
svo þegar vélin hallaði sér
um leið og hún beygði, var
eins og að vængbroddurinn
myndi jafnvel snerta þau. Þá
höfum við verið röska sex
tíma frá því við lögðum af
stað frá Moskvu með við-
komunni í Karkoff.
Þegar vélin hafði stöðvazt
Qg hurðin var opnuð, var þar
komin allstór móttökunefnd
frá verkalýðssamtökum Krím-
héraðsins, sem bauð okkur
velkomin með fögrum orðum.
Voru okkur færðir blómvend-
ir, og þeir ekki af minni gerð-
inni því við vorum þarna
bókstaflegá með fullt fangið
af ilmandi rósum. Þama var
ekkert staðið við heldur far-
ið beint í bílinn, og þótti
þessu ágæta fólki leiðinlegt
að það gat ekki fengið að
sýna okkur frekari gestrisni.
Ekki þótti okkur síður leiðin-
legt að hafa ekki tækifæri til
að njóta gestrisni þess, og
skoða þessa borg, er var svo
mikið umtöluð í stríðsfréttun-
um forðum, enda var hún þá
að mestu jöfnuð við jörðu.
En það er þar sem annarstað-
ar 1 Ráðstjómarríkjunum,
þar sem styrjöldin skildi eft-
ir sviðið land og brenndar og
hmndar borgir, gengur end-
urreisnin með undraverðum
hraða. Þar em engin
sem banna að byggja, eða
nefndir sem banna þetta og
hitt, heldur sameinast allir í
eitt og verður sem einn vilji
og ein hönd að leysa þau
mörgu og erfiðu verkefni,
sem að höndum ber á hverj-
um tíma, og árangurinn verð-
ur meiri en nokkur getur
Mugsað sér sem ekki sér það.
Það er ekki harðstjóm .eða
kúgun sem rekur þetta fólk
áfram að byggja upp land
sitt, og auka velmegun þjóð-
ar sinnar, heldur vitundin um
það, að allur ágóðinn af
starfi þess rennur til heild-
arinnar, til þess sjálfs, en
ekki auðhringa eða einhverra
auðburgeisa, sem svalla og
lifa í óhófi og unaði roeðan
meðbræður þeirra svelta.
Bíllinn sem við setjumst
upn í og átti að flytja okkur
til Jalta, var 14 manna kassa-
bíll ágætur, og bílstjórinn
miðaldra, traustur, ömggur
og þaulkunnugur leiðinni.
Einn maður bættist í hópinn,
maður frá verkalýðssambandi
Krímskaga. Hét hann Alex-
ander og var einn af frægustu
skæruliðum í stríðinu á þess-
um slóðum, í skógunum og
fjöllunum á skaganum, enda
var sama hvar hann kom eða
fór, fólk sneri við og horfði á
hann með virðingu, og fjöldi
fólks stöðvaði hann t.d. á göt-
um Jaltaborgar og heilsaði
honum með handabandi og
miklum innileik. Hann er lít-
ill maður vexti og grannur, en
áreiðanlega snar og fljótráð-
ur, og þarf ekki lengi að
hugsa sig um, hvað gera skuli
þó vanda beri að höndum.
Þessi maður var látinn vera
um Krím, í sérstöku heiðurs-
skyni við okkur, því aldrei
hafði komið verkalýðsnefnd
frá Islandi fyrr á þessar slóð-
ir.
Mikið var búið að segja
okkur af því hvað vegurinn
þama yfir fjallgarðinn væri
voðalegur, hann lægi víða ut-
an í svimandi háum fjalla-
hlíðum og um hræðilegar
brekkur upp og niður, og ekk-
ert væri til bjargar ef út af
brygði. Okkur skildist að yfir-
leitt væri ekki farandi eftir
þessum vegi nema fyrir fíl-
hrausta og taugasterka karvl-
menn, sem ekkert hræddust,
hvað sem á gengi. Þetta hafði
lítil áhrif á okkur, nema þá
að auka á eftirvæntingu okkar
og tilhlökkun. Eg minnist
þess ekki að hafa hlakkað
eins mikið til neins síðan ég
var bam eins ög þessarar bíl-
ferðar. Þessi umtalaða bíl-
ferð var nú hafin í fjórtán
manna kassabíl, og við öll
með fangið fullt af ilmandi
blómum.
Fyrst ókum við í -gegnum
útjaðar Simferapolborgar,
síðan um smáhæðótt land,
með akra á báðar hendur og
fólkið hvarvetna við allskon-
ar ■ akuryrkjustörf. Byggingar
samyrkjubúanna voru þarna
alstaðar nýjar, og mjög reisu-
legar kornhlöður og gripahús,
enda var allt þetta land gert
að auðn í stríðinu, og þegar
'ráð“ leiðsögumaður okkar þarna
Gefuræfingí
kúluvarpi heims-
met í spjótkasti?
Finnskir spjótkastarar eiga
a.m.k. einn draum og hann er
sá að endurheimta fomstuna
í spjótkasti. Bud Held tókst
með hola spjótinu sínu að taka
frá þeim heimsmetið. Einn
þeirra finnsku spjótkastara
sem dreymir um að taka métið
aftur er Toivo Hyytiainen og
það með venjulegu spjóti, enda
viðurkenna Finnar ekki hol
spjót. Hann æfir af miklum
krafti og undirbýr líkama sinn
til að ná sínu bezta úti í vor.
Til þess nú að halda við kast-
æfingunni í vetur, varpar
hann kúlu innanhúss. Hann
gerir það á þann sérstaka hátt
að hann hleypur til, er hann
varpar kúlunni, allt að 10 m.
og feykir henni hvorki meira
né minna en um 20 m. Er því
fróðlegt að fylgjast mreð hvort
Hyytiáinen tekst að hnekkja
heimsmeti Helds með því að
æfa kúluvarp.
liffni 1 6 i 5 i a
fólkið kom aftur heim að
styrjöldinni lokinni, varð það
að rækta allt og byggja upp
að nýju.
Vegurinn liggur í bugðum
gegnum akrana yfir hálsa og
hæðir. Við ókum meðfram all-
stórum dal og bugðaðist silf-
urtær lækur eftir botni hans.
Þar var verið að byggja mörg
ný hús, það voru verkamanna-
bústaðir, því þarna átti að
hefja stórframkvæmdir. Það
átti að byggja stíflu í
mynni dalsins og stöðva þann-
ig lækinn og mynda þarna all-
stórt stöðuvatn, og svo að
leiða þaðan vatn í pípum til
borgarinnar Simferapol, því
nú skortir þar neyzluvatn, en
úr því á að bæta á þennan
hátt. Á einum stað við veginn
var verið að undirbúa stofnun
nýs samyrkjubús, mörg hús
voru í smíðum og verið var
að brjóta nýtt land til rækt-
unar, af fólki sem hafði flutzt
langt að sitt úr hverri áttinni,
og því fengið þarna jarðnæði.
Landið er þarna búsældarlegt
og fagurt um að litast, og
margbreytilegt útsýni. Eflaust
mun fólkinu líða þarna vel,
þegar það hefur komið sér fyr
ir í þessari fögru sveit, því
jörðin er þama gjöful og fólk-
ið natið við ræktunina.
Við ■ bárumst smátt og
smátt hærra upp í f jalllendið.
Vegurinn er góður, asfaltbor-
inn, en fremur mjór, en eftir
því sem hærra kemur verður
hann krókóttari. Víða var ver-
ið að taka af kröppustu
beygjumar, alveg eins og við
þekkjum héma heima, sem
ferðumst um íslenzka vegi.
Við þessa vegagerð unnu bæði
konur og karlar. Framh.