Þjóðviljinn - 30.03.1955, Blaðsíða 4

4) ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 30. marz 1955
Þeir eru orðheppnir í flug-
turninum á Reykjavíkurflug-
velli, enda sagt að flugþjón-
usta orki örvandi á ímyndun-
araflið. Er það boð gekk út að
reykvískum drengjum á vissu
aldursskeiði væri boðið að
skoða völlinn og starfsemina
þar á sunnudaginn gáfu þeir
í flugturninum fyrirtækinu
óðar nafn: Sunnudagaskóli
flugmálastjórnarinnar. Fyrsta
daginn sóttu 1600 nemendur
skólann.
Fyrsti nemandinn sem ég
hitti sagðist heita Gunnar
Óskarsson og var 10 ára. Ég
spurði um ætt hans; hann
sagði að amma sin væri frá
Höfða á Völlum. Það var
amma mín líka, enda hefur
komið á daginn að við erum
frændur. Hann kvaðst hafa
flogið frá Seyðisfirði til
Reykjavíkur. Það var þegar ég
var lítíll, 3ja eða 4ra ára, sagði
hann. Nú var Gunnar Óskars-
son orðinn stór.
Við göngum saman siðasta
spölinn að flugturninum, og
þar er- fyrir mikill drengja-
i grúi. Gunnar hefur einhvern
grun um að það eigi að sýna
turninn; honum ofbýður sýni-
lega fjöldinn, og í leyndri von
þess að eitthvað verulega
skemmtilegt gerist segir
hann: Ætli flugturninn byrji
ekki að dúa? Ég hugsa að
hann einn hafi fengið þessa
sérstöku flugu í höfuðið, en
hitt er víst að allir drengimir
voru komnir hingað í þeirri
trú að eitthvað verulega
skemmtilegt mundi gerast.
Þeir, sem ef til vill hefur ekki
orðið að trú sinni, hafa gert
mjög háar kröfur fyrirfram
— eða vélamenningin hentar
þeim ekki.
Er bíll flugbjörgunarsveit-
1 arinnar nam staðar þyrptust
I drengirnir svo þétt að honum
i að bílstjórinn ætlaði ekki að
! komast út. Litlu síðar steig
'■ flugmálastjóri upp á aurbretti
bílsins og ávarpaði piltana.
• Hann sagði að þeir mættu
! gerst vita hversvegna þeim
! væri boðið hingað nú: margir
! drengir hefðu ástundað rann-
1 sókn flugskýlanna hér upp á
1 eigin spýtur, þeir hefðu farið
1 út á flugbrautir •— okkur öll-
1 um til mikils angurs, sagði
1 hann. Um daginn hefði til
1 dæmis einn drengur staðið úti
I á miðri flugbraut og sýnilega
1 ætlað flugvélinni sem var að
J hefja sig til flugs að fljúga
yfir hann — en flugvélin hefði
alls ekki verið komin á loft,
'V
'V
^ „Ætli flugtuminn byrji
^ ekki að dúa“
Dálítil frásaga úr sunnudagaskólanum á Reykjavíkurflugvelli
og það munaði mjóu að ekki
yrði slys. Það hefur komið
fyrir að flugvélar hafa verið
skemmdar, og seinast í morg-
un var verið að stoppa í gat
á vélarvæng sem drengir höfðu
stigið á hann. Hér væri þó
alls ekki um skemmdarfýsn að
ræða, heldur heilbrigða for-
vitni, sem hingað til hefði ekki
verið svalað á þann rétta hátt.
Áður hefðu allir drengir ætlað
sér að verða bílstjórar, nú ætl-
uðu þeir allir að gerast flug-
menn; þeim væri boðið hingað
í dag til að komast í nánari -
snertmgi^, við veruleikann
sjálfan en flestir þeirra mundu
hafa átt kost á áður — og var
gerður góður rómur að máli
ræðumanns.
Þvínæst steig Arnór Hjálm- ,
arsson flugumferðarstjóri í
ræðustólinn, og tók að skipta
drengjunum í flokka: Þeir
sem liafa númer 1 til 40 taki
sér stöðu þarna við vestra
hornið á flugturninum, þeir
sem ha.fa númer 41 til 80 fari
að eystra horninu, númer 81
til 120 skulu bíða þarna hjá
lögreglubílnum .... þeir sem
eru yf:" númer 520 gangi að
gula jeppanum þarna — og sá
hópurinn var langstærstur:
um hálfellefuleytið voru sem
sé mættir yfir 570 drengir í
þessum nýstárlega sunnudaga-
skóla. Þar að auki voru nokkr-
ar telpur. Það eru flugfreyj-
ur framtímans.
Síðan fór Arnór að kalla
leiðsögumennina á vettvang.
Einn átti að fara með sinn
hóp út í flugskólann Þyt, ann-
ar byrjaði á viðgerðarverk-
stæði, þriðji fór að skoða flug-
vél á vellinum, fjórði hvarf
inn í flugturninn. Spá frænda
míns rættist: flugturninn fór
að dúa undir þessum smáu fót-
um. Allir áttu að sjá allt;
það þurfti dágott skipulag til
að svona margir „bekkir“
þvældust ekki hver fyrir öðr-
um, þó raunar væri vítt til
veggja í þessu skólahúsi. Og
vissulega misstu nokkrir af
sínum flokki. Það varð að gera
sérstakan flokk villuráfandi
sauða. Þar voru saman númer
3 og númer 114 og númer 529.
En sérstakan flokk mynd-
uðu þeir sem duttu í lukku-
pottinn — þeir sem við vallar-
hliðið höfðu fengið númer 1,
25, 50, 75, 100, 125, 150, 175
og svo framvegis. Þeim var
sem sé hvorki boðið inn á
viðgerðarverkstæði né í flug-
skólann Þyt, heldur upp í loft-
ið. Agnar Koefod Hansen,
Bjöm Pálsson og einhverjir
fleiri vom „leiðsögumenn“
þessa flokks. Og sem ein flug-
vélin er þar á sveimi í heið-
ríkjunni yfir höfði okkar, þá
geng ég fram á tvo drengi
sem horfa fast upp í loftið.
Þeir vom þá að líta eftir fé-
laga sínum sem var staddur
þar efra. Hann hafði sem sé
fengið númer 150; annar
þeirra hafði 149, hinn 151. Sá
síðarnefndi hafði flogið áður,
en hinn ekki; aftur á móti
var númer 150 reyndur flug-
maður, og ég er ekki frá því
að númer 149 hefði þegið að
sá reyndi flugmaður félagi
hans hefði boðið honum mið-
ann sinn. En hann sagðist
bara fljúga seinna.
Kjartan Reynisson hafði oft
flogið, bæði til ísafjarðar og
Patreksfjarðar, samtals eitt-
hvað 20 sinnum. Agalega ertu
stór, maður, sagði einhver við
hann. Ætli það sé ekki af því
að hann hefur flogið svo oft,
sagði annar, svolítið spozkur.
En Georg Ólafsson var hér
allra manna forframaðastur
— hanh hafði nefnilega flóg-
ið alla leið til Danmerkur og
það með sjálfum Gullfaxa. Ég
er alveg ákveðinn að verða
flugmaður, sagði hann. I sama
bili bar að einn þeirra sem
Ósk um Öskubusku — Konsert roíinn í miðju kafi —
Kynnið listamennina — Sama morðið einu sinni nóg
SNEMMA f VETUR sýndi Nýja
bíó myndina Öskubusku eftir
óperu Rossinis. Bæjarpósturinn
hefur verið beðinn fyrir þau
boð til Nýja bíós, hvort þess
væri enginn kostur að myndin
væri sýnd nokkrum sinnum í
viðbót. Ópera þessi er til-
tölulega lítið kunn, en engu að
.síður er hún mjög skemmtileg,
og er ekki að efa að margir
sem sáu myndina í vetur
imyndu fara aftur að sjá hana
ef sýningar væru hafnar að
nýju, auk allra hinna, sem
létu hana fara framhjá sér.
MORGUNTÓNLEIKAR útvarps-
ins á sunnudögum eru mörg-
um fagnaðarefni og eflaust er
mjög mikið hlustað á þá. Síð-
ast liðinn sunnudag voru leikn-
ir Mozartkonsertar.
arnir hófust að venju klukkan
tuttugu mínútur yfir níu, en
klukkan hálftíu eru fréttir
lesnar og á sunnudaginn var
þessu ekki raðað niður betur
en svo að hætta þurfti í miðj-
um konsert til að lesa fréttir,
ekki ýtarlegri og merkilegri en
morgunfréttirnar eru venju-
lega. Vandalítið hefði þó ver-
ið að koma því þannig fyrir
að flutningi eins verks hefði
þó verið lokið fyrir fréttirnar.
Það er ómenning sem mér vit-
anlega tíðkazt hvergi nema í
Bandaríkjunum að rjúfa tón-
listarflutning til að koma á
framfæri auglýsingum eða
fréttalestri, og það ætti að
vera óþarfi af íslenzka útvarp-
inu að fara að apa upp þenn-
an ósið.
ust með fiðlukonsert eftir
Glazunov og var einleikari
hinn rússneski snillingur Davíð
Oistrak. Davið Oistrak hefur
um langt skeið verið talinn í
röð allr'a mestu fiðlusnillinga
heims, og sonur hans, Igor
sem er ungur að aldri,
hefur hlotið miklar viðurkenn-
ingar margra þjóða fyrir fiðlu-
leik. Ég man ekki til þess að
hafa heyrt Davíð Oistrak leika
í Ríkisútvarpið fyrr, og hefði
þvi ekki verið óviðeigandi að
kynna þennan snilling nokkr-
um orðum. Það var ekki gert,
aðeins nefnt nafn hans og
sagt að rússnesk hljómsveit
léki með. Ekki var sagt hvaða
hljómsvéit, né héldur hver
stjórnandinn væri. En ef til
viil stafar það af því að þeir
vísu menn hjá tónlistardeild-
inni hafa ekki getað lesið rúss-
neskuna á plötunni.
Framhald á 11. síðu.
Tónleik- MIÐDEGISTÓNLEIKARNIR hóf-
dottið höfðu niður í lukkupott-
inn; farið upp í loftið. Hann
hafði ekki aðeins séð botninn
á Skerjafirðinum, heldur hafði
hann séð forsetann synda í
Laugunum; í þriðja lagi hafði
hann séð systur sina í portinu
heima. Það var á Bergþóru-
götu 23. Hann heitir Guð-
mundur I. Sigurðsson; en
þrátt fyrir hina dýrlegu flug-
reynslu sína ætlar hann ekki
að verða flugmaður, heldur
trésmiður — eins pg afi.
Bíll flugbjörgunarsveitarinn-
ar stóð þar á opnu svæði.
Þangað kom hver flokkurinn
af öðrum, og Úlfar Jaköbsen
útskýrði gripinn. Það er
ekki aðeins bíll, heldur einnig
talstöð og fleira. Úr þessum
bíl getum við talað hvert á
land sem er, sagði Úlfar. Þessi
bíll hefur líka hund. Það er
sporhundurinn. Og þegar Sig-
urður á Vatnsenda kom með
hann á vettvang varð uppi fót-
ur og fit. Þetta er stórgáfað,
sagði Sigurður á Vatnsenda.
Hann er voðalega góður hund-
ur, sagði Úlfar. Sigurður hef-
ur hundinn í fæði og gæzlu;
og þegar ungri dóttur Sigurð-
ar hefur orðið á að fara eitt-
hvað af bæ og hún kemur ekki
heim á réttum tíma í kvöld-
matinn, þá er hundurinn send-
ur að leita hennar. Og eftir
stutta stund kemur hundur-
inn með barnið. Þá er nú held-
ur en ekki farið að borða. Það
eru líka notaðar tvennskonar
ölar á hundinn. Þegar þessi ól
er á honum, segir Sigurður, þá
veit hann að. liann á að hlýða.
En þegar hin ólin er sett á
hann, þá er honum ljóst að
við eigum að hlýða hon-
um — og stendur þá ekki £
mannlegum mætti að halda.
aftur af honum. Þeir kölluðu
hann Djeik; sænskur hunda-
fræðingur einn hefur aldrei
séð hans líka.
Ég er þess fullviss að sunnu-
dagaskóli flugmálastjórnar-
innar er þarfasti sunnudaga-
skóli sem hér hefur verið
stofnaður. Gleði drengjanna
lýsti af svip þeirra; á þessari
stundu voru þeir kurteisir og
prúðir eins og hamingjusöm-
um börnum er títt. Þeir fengu
svalað forvitni sinni, þeir
fundu að það var tekið tillit
til þeirra; enginn kann í sama
mæli og barn að meta það sem
fyrir það er gert. Og eitt enn:
ég spurði tvo drengi hvað þeir
hefðu gert ef þeir hefðu ekki
komið hingað. Þeir héldu að
svar þeirra væri lítils virði, en
það var stórt svar — þetta:
Ég veit það ekki. Ég skildi
þetta svar bezt er ég kom á
Eiriksgötuna í heimleiðinni.
Þar voru nokkur böm að rót-
ast í sandi, eitt þeirra grét,
hin voru hávær og ötuð og ó-
lukkuleg. Þau voru að vísu of
ung til að skoða flugvélar —
en kannski væri þó hægt að
gera eitthvað annað fyrir þau.
Og hvernig væri að sýna
drengjunum framleiðslustörf ?
Örlagadagur — það er stórt
orð. Þó gæti ég hugsað mér að
eftir 60 ár birtist í Þjóðviljan-
um afmælisviðtal við sjötugan
flugmann, þar sem segði með-
al annarra orða: Hvemig bar
það eiginlega til að þú gerðist
flugmaður? Og afmælisbarnið
svarar: Okkur strákunum í
Reykjavík var einu sinni boð-
ið suður á flugvöll ....
B.B.