Þjóðviljinn - 20.12.1956, Blaðsíða 11

Fimmtudagur 20. desember 1956 — ÞJÓÐVILJINN — (11
68. dagur
þaö var veiklulegi maöurinn meö í’jörlegu augun og kon-
an sem gat ekki hætt aö gráta. Það var hægláta Austur-
landastúlkan, drukkni maöurinn sem var of ringlaður
til aö hafa áhyggjur, og jafnvel gamalkunnugt andlit*
til að rifja upp þá daga þegar Alice og Tony voru til.
Eftir hálfrar stundar nákvæma einbeitingu aö fluginu
komst Dan aö raun um aö leikni hans í flu'gi var ekki
aö eilífu glötuö. Smám saman uröu áhöldin viöráöan-
legri, leiöréttingar hans smávægilegri — hæöarmælir-
inn og kompásinn hegöuöu sér skaplega. Hann vissi aö
hann lét flugvélina gera þaö sem hún gat þrátt fyrir
ólguna og hann gat farið aö hugsa um annað. Hann
komst aö þeirri niöustööu að andlitin í farþegaklefan-
um heföu ranglega veriö dæmd til refsingar. Eina synd-
in sem þau höfðu drýgt var aö kaupa farmiða, og meö
því höföu þau ómótmælanlega lagt líf sitt í hendur
manni sem þau höfðu aldrei séð. Hvernig gátu þau vit-
aö, a’ö Sullivan var góöur maöur, mjög fær og afar-
einlægur, og hvernig gátu þau vitað að hann var illa
undir slíkt áfall búinn? Sullivan var eins og hindrunar-
hlaupari sem haföi lengi vel í hugsunarleysi komizt yfir
erfiöustu torfærurnar án þess aö saka, en sá einn góðan
veöurdag leiðina í ööru ljósi — sá allt í einu aö hætta
gat verið á feröum. Þetta liði hjá. Öryggi manna sem
vissu í raun og veru hvaö þeir vom aö gera, kom óhjá-
kvæmilega aftur meö tímanum. Og hann varö betri
maöur eftir þessa þolraun efans, vegna þess aö hann
sigraöist á henni meö skynsemi en ekki yfirlæti.
En nú var enginn tími til þess fyrir Sullivan aö snúa
við taugakerfi sínu og rannsaka hina. hliö þess. Taugar
hans ættu að vera skjöldur hans; þess í stað voru þær
nú eins og opin kvika fyrir öllum áföllum.
Það var vafasamt hvort hinir í áhöfninni höföu tekiöi
eftir taugastríöi flugstjóra síns. Hobie var of önnum
kafinn og bar of mikla viröingu fyrir honum. Leonard
var sjálfur lamaður af ótta. Þeir höföu ekki tekiö eftir
breytingunni á rödd Sullivans, hvernig hún virtist- stíga
örmagna upp frá brjósti hans og þeir höfðu ekki heldur
tekiö eftir augunum, sem þutu flóttalega milli mælanna
án þess aö lesa af þeim í raun og veru. Áöur en Dan
tók við af honum, var flug hans oröiö ömurlegt. Hann
gerði ýmist aö hækka sig eöa lækka um tvö hundruð
fet og vék jafnvel frá stefnunni um tíu gráður. Þessar
skekkjur voru tímasóun. Sullivan hefði aldrei gert þær
ef hann heföi haft fullkomna stjórn á sér.
Og þaö var ýmislegt sem sýndi enn skýrar erfiöleika
Sullivans viö aö einbeita sér aö björgun flugvélarinnar.
Sú afstaða hans aö vilja bíöa og sjá til var í sjálfu sér
skynsamleg — þaö var enn of snemmt að taka loka-
ákvöröun — en grundvöllurinn aö báðum kostunum
ætti að vera lagöur nú þegar, hvort sem hann yröi not-
aöur eða ekki. Ef Sullivan ætlaði að reyna aö lenda í
San Francisco ætti hann að líta í flugbókina, rifja upp
öll smáatriði í sambandi viö aðstæður þar, í staö þess
að stika fram og aftur í reykskýi. Hvert einásta andar-
tak yrði ómetanlegt yfir San Francisco. Og þaö ætti
að vera stöðugt samband viö land til aö fá athuganir
Leonards staðfestar. Þaö ætti að skýra San Francisco
frá því að þeir væru að velta fyrir sér möguleikanum á
lendingu þar og stjórnturninn ætti að fá fvrirmæli um
að hafa öll ljós í gangi og vera viðbúinn aö ryöja allt
svæöiö fyrirvaralítið. Þeir þyrftu að fá allar upplýsingar
um hugsanleg skýjarof við ströndina; mannlausi flug-
völlurinn í Hálfmánavík var nokkrum mílum nær og
hann væri altént brúklegur til nauölendingar. Hann
gat verið opinn undir heiðum himni Sullivans vegna.
Hvernig vax veðriö í Drake vík? í norðvestanátt væri
þar sléttur sjór og nauðlending þar væri langtum
hættuminni. Og þott Farallon eyjar væru úfnar og ó-
gestrisnar, þá voru þær að minnsta kosti þurrt land.
Þær voru tuttugu og átta mílur frá ströndinni, ef til
vill aðeins klettabelti, en þar var þó lítill bátur. Sullivan
tók að minnsta kosti ekki allt til athugunar.
Allt fas hans gaf til kynna að hann heföi þegar tekiö
ákvör’ðun um aö reyna aö nauðlenda á opnu hafinu,
sem var skelfileg tilhugsun í svona veðri. En þrátt fyrir
það — haföi Sullivan enga tilraun gert til að reyna aö
ná sambandi viö björgunarflugvélina.
Brosað í kampinn
;,Nokkur skopkvæði og hermiljóð” eítir
Böðvar Guðlaugsson
Komin er út ljóðabóldn Brosað í kampinn, eftir Böðvar Guð-
laugsson. Bókin er 78 blaðsíður að stærð, en höfundur muu
sjálfur vera útgefandi. Ljóðin í bókinni eru 28 að tölu.
Bókmenntir
Höfundur heiur um margra
ára skeið verið einn aðalljóða-
höfundur Spegilsins, og hefur
birt ljóð sin þar undir ýmsum
dulnefnum. Mun meirihluti Ijóð-
anna í bókinni einmitt hafa
birzt þar áður, og segir höf-
undur svo m. a. í formála:
„Þess er þá fyrst skylt að
geta, að flest kvæðin hafa áður
birzt á prenti og vafalaust
íinnst ýmsum i meira lagi hæp-
in fjárfesting að safna þessu
rusli saman í bók — og gefa
hana út. Það finnst mér raunar
iika, en sú er þó bót i máli, að
þessi fjáríesting kemur áreiðan-
lega harðast niður á þeim, sem
að henni stendur, þveröfugt við
sumar aðrar fjárfestingar, sem
bitna harðast á þeim, sem
minnstan hlut eiga að þeim.
Þótt kverið sé samsafn áður
prentaðra kvæða, þá er þó
hvorki um að ræða úrval úr
bundnum skáldskap höfundar-
ins, né heldur heildarútgáfu á
ljóðum hans; skal bókmennta-
fræðingum framtíðarinnar góð-
fúslega eftirlátið að fjalla um
slíkar útg'áfur. . .“
Lesendur Þjóðyilj'ans skulu
svo aðeins minntir á það að
Böðvar Guðlaugsson hefur skrif-
að Bæjarpósti.nn nú um aillang't
skeið, og frá honum eru upphöf
þau og botnar sem hann hefur
látið ykkur glíma við öðru
hvoru.
A
eiiiiilisþáttnr
ner.
Flóknlrakkar
Nú er farið að sauma kápur
úr flóka, og það verður gaman
Maðurinn minn,
Sveinn Guðmundsson
járnsiniður, Bárugötu 14,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju laugardaginn
22. þ.m. kl. 10.30.
Halldóra Jónsdóttir
að vita hvort þessar kápur ná
eins miklum vinsældum og flau-
elskápurnar og gabardínkáp
urnar á sínum tíma. Nýtizku
flókaefni eru að mörgu leyti
mjög hentug. Þau eru ekki sér-
lega dýr, þau eru sterk og oft-
ast eru þau meðhöndluð þannig
að þau krypplast ekki. Hér er
sýnd bandarisk flókakápa, svo
látlaus í sniði að hún er hent-
ug sem regnkápa, venjuleg
kápa og jafnvel sparikápa. Lit-
irnir á flókaefnunum eru sterk-
ir og hreinir. Helzti gallinn á
þessum efnum er sá, að þau
eru allstíf og koma því eink-
um til greina á kápur sem eru
sléttar, beinsniðnar og beltis-
lausar.
Framhald af 7. síðu
svo sem þá að hljómsveitin
hafi leikið Hærra minu guð til
þín þegar yfir lauk (það var
allt annar sálmur), en hann
kann frá ýmsu ævintýralegu
að segja, sem gerðist í raun
og veru. Með ólíkindum er
björgun hakarans, sem sötraði
viskí meðan skipið var að
sökkva, gekk skraufþurr út í
sjóinn af skutnum um leið og
hann hvarf undir vatnsborðið
og var hinn hressasti eftir
margra klukkutíma vist í ís-
köldum sjó.
Bók Lords er rituð af kunn-
áttu og hófsemi. Hann segir
þessa áhrifamiklu sögu skýrt
og öfgalaust og dregur síðan
ályktanir af atburðinum í
stuttu og ljósu máli. Margar
ágætar myndir fylgja.
Þýðing Gísla Jónssonar
menntaskólakennara er nokk-
uð hnökrótt en laus við stór-
lýti að undantekinni einni ó-
hæfri setningu: „Sú viðvörun
var einu sinni aldrei send upp
í brú“. Og ekki trúi ég því
fyrr en ég tek á því, að eins
sannfróður maður og Lord
bei‘i ábyrgð á þeirri tímavillu,
að hljómsveit Titanie hafi
leikið jass meðan skipið var
að siga niður í sjóinn.
M.T.Ó.
Bæjaipósturinn
Framhald af 4. síðu
ógert enn, sem þárf að ger-
ast fyrir jól. Það á ég líka,
og þess vegna skulum við
gefa okkur óskipt að kapp-
hlaupinu við tímann, ekki
mun af veita.
Félagslíi
Jólatrésskemmtun
Knattspyrnufélags-
ins Þróttar
fyrir börn félagsmanna verð-
ur haldin í skála félagsins
laugardaginn 29. des. Að-
gönguniiðar fást hjá Halldóri
Sigurðssyni í Fiskbúðioni
Fálkagötu 19.
Nefndin
Varið ykkur
á leikgrindlinm
Barnaleili^pndur eru móður-
ínni til mikillar hjáipar. Hún
getur unnið róleg í næsta her-
bergi eða í eldhúsinu meðan
litla barnið dundar sér í grind-
inni. En ef grindin er ekki al-
veg ný kemur stundum fyrir að
barnið klemmir fingurna í sam-
skeytunum. Hvort sem maður
hefur rúm til að láta grind-
ina standa frammi að staðaldri
eða setur hana saman á kvöld-
in, borgar sig að líma bút af
glæru límbandi yfir samskeytin
til þess að vera öruggur um að
barnið geti ekki meitt sig.
Vindið ravonefni
varlega
Ekki jxilir allt tau að það sé
undið of hranalega eða sett i
rafmagnsvindu. Reyonefni
(gerviuil, gervisilki o. f!) verða
mjög viðkvæm þegar þau
blotna og þola aðeins að vatnið
sé hrist úr þeim eða strokið
úr þeim. Ekki má hengja flík-
urnar á snúrur heldur t. d. á
stóibök. Einnig er gott að vefja
beim inn í handklæði þangað til
þær þorna.
Ekki má heldur vinda báru-
flauel. Bezt er að losa vatnið
úr því með dagblöðum áður en
það er hengt til þerris. Á sama
hátt :-er bezt að þrýsta ullar-
sokkum og silkisokkum í hand-
klæði áður en þeir eru hengdir
til þerris.
OfQOw8UIMN Úts-fan.11: Sametolngarnokkur alþýSu - Sósíallstatlokkurton. - Rltstjórar: Magnús Kiartan»--a
fób.), Stsurður Guómundsson. - PréttaritsUórl: Jón Bjarnason. - BlaBamenn- ÁsmundJtr Stóur-
., .. . ... , _ , lýasson, BJaiml Benedlktsson, GuSmundur Vigíússon, ívar H. Jónsson, Magnús Torfi ólaísson. -
Au«lýsins-a;sOójj: Jónstebm Haraídsson. - RIÍBtjórn, afgrelSsla. auslýslnsar, urentsmlSja: SkóIavörSustlg 19. - Sirar ?S00 -3
Wr5 Sr’ 23 4 m4cuS1 1 °* n&greniíl; kr. 22 annarsstaSar. - LausasöluverS kr. 1. - PrentsmtSJa