Þjóðviljinn - 16.04.1957, Síða 11

Þrið'judagúr 16. a.príl 1957 — ÞJÓÐVILJINN — (íí"
FYRIRHEITNA
LANDIÐ
58. dagar
yfir þeirri breytingu sem orö'ið' hafði á útliti hans síöan
þau sáust • síðast. „Góöan daginn, Davíö“, sagði hún
alvarleg.
Hann brosti skökku brosi. ,,Daginn“, sagöi hann. „Mér
er sagt að ég eigi að óska þér til hamingju“.
Hún kinkaði kolli, fegin því aö þurfa ekki að segja
honum það sjálf. ,,Já, þaö er satt. Ég kom hingað til að
segja þér það, Davíð“. Hún hikaði. „Mér fannst þú verða
að fá að vita það“.
„Fallega hugsað“, sagði hann. „Þaö er Stan Laird, er
ekki svo?“
Hún kinkaði kolli.
„Hvenær verður það?“
„Ekki alveg á næstunni“. sagði hún. „Mamma gerir
okkur dálítið erfitt fyrir“.
Áhugi hans var vakinn. „Hvað þá- Geðjast henni ekkl
að honum?“
„Auðvitað. Öllum geðjast að hónum“, svaraði hún dá-
lítið gröm. „Það er ekki þess vegna. En hún lítur svo á
að ég verði að hitta fjölskyldu hans í Ameríku áður en
. við getum trúlofazt. Og þess vegna erum við ekki trú-
lofu'ö, heldur ætlum við a'ð giftast. Þannig er það“.
„Hm“, sagði hann, „Þá er þetta eins undarlegt og
allt annaö í Lunatic“.
Hún leit á hann og hló hikandi. „Þú ert galgopi,
Davíð“, sagði hún. ,,Og þú lítur út eins og þú sért
kominn á grafarbakkann. Er slæmt ástand á Lucinda?"
„Ekki er það of gott“, sagði hann. „Við getum víst
haldiö lífi í helmingnum af kindunum fram að regn-
tímanum. Og það dugar víst til þess a'ð ég verð ekki
gjaldþrota og vi'ö reynum að halda áfram þangað til
sagan endurtekur sig“.
Hún kinkaði kolli, því aö hún hafði einmitt búizt við
einhverju slíku eftir þær fréttir sem hún hafði heyrt frá
Lucinda. „Komdu nú inn og fáöu þér drykk“, sagði
hún.
„Já, þakk, þaö vil ég gjarnan”, svaraöi hann.
Flestir heimilismenn á Laragh voru á veröndinni til^
að fá póstinn. Pat Regan leit upp og heilsaöi. Kengúru-
rottan sat á öxl hans. „Viljið þér rommdreitil, herra
Cope?“ sagöi hann virigjarnlega.
„Ég vil heldur whisky, herra Regan, ef þér eigið
það“.
„Við eigum ekki nema skozkt“, sagði fjárbóndinn.
„frska whiskýið fer vel í maga, en maður getur leitað
með logandi ljósi um alla Ástralíu án þess aö finna
stað þar sem þaö fæst. Ef þér viljiö fara að' mínum ráö-
um, þá fáið yöur heldur romm“.
„Ég vil heldur skozkt wisky, þökk fyrir“.
Pat Regan sagði viö Mollie: „Hlauptu fram og sæktu
flösku af skozku whiskýi, telpa mín, og skál með ís“.
Þegar hún kom til baka, hálffyllti Davíö glasið af
whisky og hellti ögn af vatni út í og ísmola. Hann lyfti
glasinu. „Skál fyrir hamingjusömu hjónaefnunum“,
sagði hann. „Skál þeim sem komast burt frá Lunatic“.
Hann dra-kk.
Mollie hló, en þó var henni órótt innanbrjósts. Frú
Regan sagöi rólegri röddu: „Fáið yöur sæti, herra Cope,
og líti'ö á bréfin yöar. Þa'ð komu þrjú í vikunni sem leiö.
Ég hélt þeim til haga þangaö til þér hefðuð tíma til að
sækja þau“.
I-Iann sat og drakk whisky meöan hann leit á bréfin.
Hann hafði litla ástæðu til að sitja hér um kyrrt núna,
og hann vissi aö heima biðu hans ótal verkefni. Vöru-
bílfinn sem var eina björg-unárvon hans var með sprung-
.inn hjólbaröa og eitthvað var athugavert viö vélina.
Hann hafði varadekk og ais konar varahluti, en verkin
þurfti að vinna og það um miðjan daginn, til þess a'ö
vatnsflutningarnir gætu hafizt klukkan þrjú. En whisky-
ið haföi róandi áhrif á hann og hann fann þreytuna
líða úr kröþpnum. Þaö var að slakna á taugaspennunni,
sem hafði áitekiö hann undanfarmn mánuö. Þaö kom
ekki aö sök þótt hann sæti um kyrrt nokkrar mínútur
í viðbót.
Sköihmu seinna sagöi dómarinn: „Ef þetta er skozkt
whisky, þá iangar mig ti! að bragða á því til til-
breytingar. Mér finnst romm stundum dálítiö þreyt-
andi“. ’ - f'i
Pat Regan: „Geriö svo vel. Það gerir got á innyflin,
svo að þau líta út eins og gatasigti. En fáið yður það,
dómari, og drottinn hjálpi yður“.
Dómarinn reis á fætur ug hálffyllti glas handa sér.
•Hann sagði kurteislega við Davíð: „Má ég hella í glas-
ið yðar, herra Cope?“
Það skipti miklu máli fyrir Davíð aö komast sem fyrst
aftur til Luc.inda, en í fyrsta skipti í margar yikur
fannst honum hann vera hvíldur og gagntekinn vel-
líðan. Hann sagði: „Já, þökk fyrir".
Dómarinn hellti rausnarlega í glas hans og bætti
sjálfur í vatnslögg og ís. Svo settist hann við hliðina á
Davíð. „Þér töluöuð um að komast burt frá Lunatic“,
sagði hann. „Mér finnst það furðulegt, en í rauninni
óska ég þess ekki lengur að komast héðan burt. Mér
er í fersku minni þegar ég kom hingað 1 fyrsta skipti.
Þá hugsaöi ég sífellt um að komast héðan og fá mér
aðra atvinnu, ef til vill við ástralskan skóla. En nú
finnst mér ég eiga heima hér og mig langar ekki að
komast héöan. Ef til vill finnur hver og einn sitt rétta
umhverfi í fyllingu tímans“. Hann drakk helminginn
úr glasi sínu í einum teyg.
. „Já, yður er borgiö“, tautaöi DavíÖ og tæmdi sitt
glas. „Þér eruð ekki aö veröa gjaldþrota".
„Nei, ég er gjaldþrota“ sagöi dómarinn blíðlega. :„Ég
várö gjáldþrota’fýfir mörgum árum. Þegar ég var stadd-
ur á gistihúsum eyddi ég ævinlega öllu því fé sem
ég hafði handa á milli. Og þess vegna á ég enga peninga
núna. Þaö gerir lífið miklu einfaldara“.
Davíð sagði loðmæltur: „Er það sársaukafullt að verða
gjaldþrota? Stendur rnanni á sama þegar þaö er um
garð gengiö?“
Dómarinn sagði: „Sársaukinn er fólginn í því aö
missa það sem maöur á. Þegar ekki er lengur neitt að
missa, kemst maöur aö raun um að það er hægt að
lifa sæll án þess aö eiga fjármuni“.
Davíð sat þögull nokkra stund. Svo rykkti hann sér
á fætur. Hann hafði verið að sofna. Hann yai" aftur orö-
inn þreyttur og- hann þurfti að hugsa um sprungna hjól-
baröann og vélarbilunina. „Við veltumst einhvern veg-
inn næstu þrjá mánuðina“, sagði hann ástúðlega. „Þá
er ekkert lengur sem angrar mann“. Hann riðaði á fót-
unurn eftir að hafa sporðrennt næstum fullri whisky-
flösku. „Jæja — ég hy-hypja mig“. Hann reikaöi niður
tröppurnar, furðulega teinréttur, komst framhjá póst-
bílnum og að jeppanum. Vélin ur.raði þegar hann
setti hann í gang, og svo ók hann í krákustígum eftir
veginum sem lá að olíuturninum og Lucinda. Fólkiö á
veröndinni horfði á eftir honum. Enginn sagöi neitt

eimilisþáttur
Þægilegur sloppur
Auðvitað má segja að ekki
sé lífsnauðsyn að eiga inni-
slopp, en hafi maður verið
svo heppinn að eignast slíka
flík vill maður ógjarnan fara
á mis við það.
■ .JijjM ^
1
(pl
Sloppurinn á myndinni er
mjúkur og þægilegur og sniðið
en svo létt og'einfalt að lengra
verður varla komizt. Breiðu
leðurblökuermarnar og víddin
í bakið gera sitt til að auð-
velda manrri allar hreyfingar.
Útvarpið
■ -1
Framhald af 7. síðu. 'l
að segja yfir því hve ma'i>j|f
er þar með sömu ummerkjltrri
og forðum tíð, þótt þá vær.u
raunar hvorki jassfélög úé
saumakúbbar. Hinsvegar voru.
iskyggileg þau tíðindi, að T'.err -
endúr hefðu í hyggju að' efja
tolieringar að nýju. Það vír
nefnilega einu sinni strákur
sem kveið fyrir því í tvö ár
austur á landi, að hann yi*ði
tolleraður þegar í skóiann
kæmi; og þurfti hann að beita
ailri kænsku til að komast hjá
voða þessum fyrsta haustið-
Jafnan síðan stóð hann áiengd-
ar, þegar farið var að toilera;
og enn í 6. bekk var hann með
böggum hildar yfir því, að upp
kæmust svik um síðir. Það er
fyrst á þessari stundu, að hanii
hættir á að ijóstra upp leynd-
armálinu; hann var aldrei toll-
eraður, I. s. g. ,
Og enn er sunnudagur Ert
það er komið kvöld, og Bjöm
Th. og- Gestur eru að kveðja.
Annar þeirra
rabbar við spila-
I þáttar- nauta á eiliheimii-
lofc inu í fótstalli Ing-
óifs Arnarsonaíí,
en hinn segir j
frá afræktum bréí'um .pögu*
’legra manna á íslandi -4
hver ber ábyrgð á þeirri f-urðuf
iegu vanrækslu að láta heimf
ildir um menn eins og Sigurj
ir 7
Vigfusson og Pál Briem ■ srotn^
niður á hanabjálka ú!i í Viðey|l
Síðan er þætti þeirra lokið, oj
er mikii eftirsjá í honum. Þaj
; er ví,st. ekki ofmælt að haniji
sé merkasta nýmælið í dagskr^
útvarpsins um hríð — iðiiglegii
skemmtilegur og fræðandi :jí '
senn; og er þess að vænta aií •
hann endurfæðist með hausti.
inu, eilegar annar þáttur eif
byggist á svipuðum sjónarmið-
um. En sjálfsagt er rétt að
skipta annað veifið um ,,um-
sjónarmenn“ með slíkri dag-
skrá.
Það var skelfing ieiðinleg
kvöldvaka, sem lauk með síð-
ari hluta frásagnar er Ólafuy
Þorvaldsson flutti
af sjálfum sér. ÓÍ-
Sögulaus afur hefur oft
frásaga lesið röskega;r
sög'ugreinar í úí-
varpið, en nú
brást honum bogaiistin: |)að
vantaði alla sögu í frásögp
hans, méginefni hennar var ffji-
nýtur samtíningur. Við látuftl
olckur því miður ekki varífa
neinu, hvort Ólafur Þorvaldl-
son skoöaði sig' mikið eða iítijÚ
urn á ísafirði árið 1017. eða
'hvort hann þakkaði skipstjóf^
fyrir samveruna og árnað hotí-
um heilla að skilnaði. eða h’var
i röðinni hann gekk frá borðí:
fyrstur eða þegar ösin fór aö
minnka. Þess skal þó getið nieð
þakklæti að hann skýrði ekki
íia því, hvað sera Guðmundúr
trá Gufudai gaf honum að
borða; og. hefur það þó vafa-
laust verið ágætismatur. B.B.
M U N I 9
Kaííisöluna í Hainar-
stræti 16.
. * ÖtBeíanaii SaroeinlnKarflokkur - ____________________ _____________________________________
iAb.). SlgurOur GuSmundsfion. — Frétteritstlórl: Jón Blamason. — BlaGamenn: Ásm>mdur sinur-
SÓBlalletafiokkurins. - Kltatiórar: Magnde itlart.anoso*
bJÓf»¥!UKNVr _______________________________________^____________________ __________________________...
Jönssony Quðmundur VJgJJúswm, tvar Hú Jóxwbmi, iMagnÚB *Toríi Öiaísson, Sigurjón'Jóhfenns«um
A.u«lyfrltlg*BtJ-.6rlr Quðeelr MagnúBson. — Rltstjórn, aígreiOsla. auglýsingan. prentsmlCJa: BkólavÖrðustig 19. — Síml 7500 (S
líiriirt. — Aikrirtarrex'ð Itr. 2ð á mán. 1 ReykJavík nAgrenni: kr. 22 *»'nara«t. - Lausasöluv. kr. 1.B0. - Prentsm ÞJóövllJanA.