Þjóðviljinn - 04.08.1957, Page 7

*•"»
Sunuuda.gT.tr 4. ógúst 1937 r~ ÞJÓÐVILJINN — (7
Vliseline er innleggsefni sem line er lagt inn í brúnir, kraga,
gert er úr blöndu af gerviírefj-
um, m. a. nœlon. Það er helm-
ingi léttara en önnur innleggs-
eini, er jafnsterkt, gljúpt, teygj-
anlegt og raknar ekki upp. Það
er framleitt í mörgum litum og
mismunandi þykktum.
Þunnu gerðimar eru hentugar
með léttum og þunnum efnum
og hinar grófustu með þykkum,
grófum kápueínurn.
Vliseline er gott í sumarkjóla
og barnafatnað sem oft Jrarf að
þvo. Jafnvel ódýrustu efni geta
haldið laginu ef dálítið af vlise-
Pönnukökulioífur
að vera sveigjan-
legur að framan
4 flestum heimilum er steik-
arapannan mikið notuð og af því
leiðir að þörf er fyrir góðen
hnif til að snúa matnum ineð.
Að vísu er hægt að nota venju-
Iegan borðhníf, ejnkum gömlu
nnífana með tréskafti.
Bn þegar til lengdar lætur
borgar sig bezt að koma sér upp
góðum hníf, palethníf eða pönnu-
kökuhníf eins og við köilum
hann.
Góður pörtnukökuhnífur þarf
fyrst og fremst að vera með
mjúku og sveigjanlegu blaði þar
sem aðalsveigjan er fremst á
biaðinu en ekki uppi við skaft-
ið (sjá myndina).
Biaðið á að vera hæfilega
breitt og skaftjð mátulega langt
111 að þetta sé hentugt áhald.
Blaðið á helzt að vera úr ryð-
fríu stáli með fægðum flet-i og'
skaftið úr sterku tré. Tnkið
pönnukökuhnífinn í höndína áð-
ur en þið kaupið hann. Sveigj-
■anieikj hans og stærð skiptir
miklu máli í sambandi við nota-
gildið. - •
vasa o. þ. h.
Bezt er að sauma innleggið
fast í saumana svo að það
skekkist ekki í þvottinum, en þó
ber að varast að sauma það inn
í iivít, gegnsæ efni, því að það
getur gulnað vitund við þvott.
Vliseljne er tilvalið til að
halda úti víddinni í piisi. Hægt
er að sauma breiðan dúk rieðan-
vert í pilsið, eða sauma hálft
undirpils sem hægt er að nota
við öll pils. Mjúkt og læpulegt
jersey vill ævinlega togna og
því er skynsamlegt að nota
vliseline með því í kraga, horn
og líhingar eins og sýnt er á
teikningunum.
Bikka var ennþá orðlaus.
Fyrir örstuttri stundu hafði
skipstjórinn liaft allt ráð
þeirra í liendi sér, en nú lá
hann á g<yfinu ofurliði borinn
af gönilum sjónxanni, sem áift
hafði skammbyssu í fórum sín-
um. En hveroig scan þessu vaá’
farið, þd var skipstjórinn
I'andjámvður í sltyudi og „fltfc-
salIiLn1' deMdi kjörum við hoan.
50.
góð æfing fyrir hann og. . . .
Og er það eina ástæðan fyrir því að
liúri vill aö hann komi hingað?“ spurði
Fisby og brosti þegar hann sá að hún
roðnaði.
„Já, húsbóndi", hvíslaði Sakini: „En
ég he'íd hún. kannski skrökva pínulítið“.
Fisby hélt það líka en hafði ekki orð
á því. „Jæja, heldur hún að hann vilji
flytja hingað?“
„Hún veit ekki; en rétt áður en Ame-
ríkanar koma og allir flýja frá Naha því
áð þeir vita að Japanir verja hana og þar
verða mikill bardagi, þá koníá hann til
hennar í mannf jöldanum. „Fyrsta blóm“,
segir hann. „Ef þú einhvern tíma þurfá'
á mér aö halda, sendu þá hálfútsprungna
krýsantemu, og ég koma“.
„Hvers vegna hálfútsprungna krýs-
antemu?“ spurði Fisby.
„Vegna þess aö Seiko segja hann allt-
af hugsa um hjarta liennar eins og
blóm og knúppurinn segja honum að
hjarta hennar er að opnast, kannski
ekki upp á gátt en hálfa leiöina“.
Fisby brosti. „Ætlar hún aö senda
knripp?“
„Hún hugsa. ekki, húsbóndi. Hún
kannski gera það ef hún hefði hann. En
hún ekki hafa tíma til að leita“. Dökk
augu hennar leiftruðu. „Hún segja að
náungi sem gera sig að fífli viö að elta
stúlkur ,á ekkert gott skilið“.
Fisby varð ljóst að Seiko hafði gert
sig- sekan um alvarlega ávirðingu með
því að snúa baki viö frægustu geishunni
í allvi Naha. Hún gæti ekki þolaö það.
„En hvað ætlar hún að segja honuni
til aö fá hann til að flytja hingað?“
„Hún ætla bara. að senda honum boð
að hét' er tehús og hann geta hangið
þar allan dagirm eins og hann var van-
ur. Og hún segja Lótusblóm er hér. Og
hann geta tala viö hana og —■“
,.Sakini“, sagði Fisby í flýti. „Ég' held
þetta sé dálitið fljótræði af henni“.
„Hún halda ekki, húsbóndi“.
„En sjáðu nú til“. sagði Fisby meö
hægð. „Ef ég finn hálfútsprungna krýs-
antemu, ætlar hún þá aö senda hana.?“
Fyrsta blóm hugsaði sig urn, „En irús-
bóndi, hér eru engar krýsantemur Hún
leita alls staðar og. . .“ Hún tók sig á.
„Jú, kannski ef þú finna knupp, hús-
bóndi. Hún hugsa máliö“.
Hún hafði þá leitað. Fisby l'éyiicfi þrosi
sínu, en svo varð hann alvarlegur. Ef
hún gat ékki fundið knúpp, voru þá
nokkrar líkur til aö liahn gæti' þáð'? En
þó þurftu þau að fá: knúpp. Þetta gat
ekki gengið til svona. Seiko þurfti að
koma hingáö.
Meöan hann sökkti sér niður í þessar
hugsanir, hneigði Fyrsta blóm sig. „Hún
bið'ja þig að afsaka, húsbóndi. Þú verða
ná í náungana að vinna við tehúsið“.
„Gott og vel“, sagði Fisby. „Segðu
henni aö ég skuli gera það sem ég get
til að finna knúpp, en hún skuli ekkj
treysta því“.
Fyrsta blóm brosti. „Hún vita þaö’
ekki hægt að finna hann hér, og hún
segja þú hafa engar áhyggjur af því.
Hún bara senda skilaboð“.
En samt var Fisby áhyggjufullur.
„Sakini, ég skal reyna, en ef mér tekst
það ekki, er þá nokkuð sem ég get fund-
ið í staðinn?"
Fyrsta blóm hikaði. „Nei, ekkert geta
komiö í staöinn. En hún segja þú
kannski geta útvegað dálítiö te fyr-
ir cha ya, húsbóndi“.
„Te?“
„Hún vilja helzt ekki biðja þig, því
þú búinn gera svo margt. Þú gefa okkur
leyfi að byggja cha ya og þú ná í tágar,
og hún heyra hvernig þú kenna náung-
unum sö búa til vefstóla til aö vefa
rnottur á gólfið. En hún ekki vita hvort
teið í japönsku birgðunum er gott e'öa
ekki. Kannski var biautt í hellunum og
teið alveg ónýtt“. Hún brosti og hristi
höfuoið. „Húsbóndi, hún segja þú ekki
vera aö hafa fyrir því. Við alltaf geta
búiö til te úi' villihveitinu sem vaxa í
Borð lianda börnusii á öllum aldri
Ef fjögur böm eru í fjölskyld-
unni vill maður gjaman að vel
fari um þau meðan þau borða
eða t. d. teikna, og þessi tilhög-
un á myndinni er hreinasta af-
bragð. Það eru þrjú borð í þrem
hæðum með tilheyrandi stólum.
Hugmyndin er frá Finnlandi og
er fyrirtak. Þó ættu tvær borð-
hæðir að duga, þótt maður eigi
fjögur börn „á öllum aldri“. Við
látum hugmyndina ganga til
þeirra sem lagtækir eru eða
hafa húsrými aflögu.
---------------
eimiiisþáttur
i
VliseKne — eins konar miliiféður
Sjómaðurinu brosti vingjanv-
íega við Eikku og' félöguui
hennar og stakk aftur á sig
sk.oinmbys.siumi. „Eg veW ekki
llvemig ég á aft þakka l»ér,
herra nsbin,“ tók Gromout til
máls. Þú liefur veitt okkur ó-
inetanlega aðstoft. Vift nmn-
itm alveg þegja yfír þeirri
stadreyml, aö jþú ert með
skanunbyssu á þér. Eg veit. að
þú miiut hljóta viftmkeimingu
. . .“ Aft sjálfsögSu“, greip
Jörgeaa „frændi“ fram í um
leið og hann reif af sér skegg-
ið og sagfti á þýzku: „ Hvenv-
ig hefurðu það. Rikka? þekk-
irftu mig nú?“ „Pálsen!“. hi'óp-
að1 Rikka og hijóp upp um
liálswm á lionnm. Gramont
- jmmt*
varð kindarlegur á svipijin.
„Nú þannig“, sagði hann og
hrLsti höfuftið. „Þú ert ckki all-
ur þar sem þú ert séður“. Svo
gekk hann til Pálsens og þrýsti
hönd hans. „Til ham'mgju.
starfsbróðir, þetta var , vét
gert“. Pálsen iét lítið yflr sér,
en þó var auðséð, aft lionum
þótti lofift gotti