Þjóðviljinn - 17.04.1958, Blaðsíða 11

Hcöí Ibq» J£ wsjsþa&smFI ”
— Fimmtudagur 17. apríl 1658
KíinJIV’QÖM — :{&í
— ÞJÓÐVILJINN — (11
*HJ
ERNEST GANN:
HÍJIÍI "
Svð
r á keípum
»*«>!■» U«SO»OíiiíO»*ltl(í8S(|
87. dagur.
sem höfðu verið á sjónum alla ævi, urðu oft hræddir
við mjúkan vind eða létu harðan vind blekkja sig'.
Mjúkur vindur getur verið fyrirferðármikill og vald-
ið óbaegindum. Hann söng í reiðanum. Honum fjdgdi
oft rigning, skýjabólstrar, þrumur og eldingar — til
að undirstrika gervimáttinn. Harður vindur þurfti ekk-
ert slíkt. Hamil mundi að hann byrjaði oft með hægö
úr heiðum, næstum heiöum himni. Það gaf sjómanni
möguleika til að; komast í böfn, ef hann var ekki of
langt úti. Öldugangur fylgdi á undan hörðum vindi, og
þegar vindurinn sjálfur kom á vettvang, var ekki um
að villast. Hann tætti löðrið af sjónum og þeytti því
_ lár§tt,Klþjyn(jaði sitþ eigið regn. Hann s'tundi í réið-
anum. Þótt raunverulegur hráðf hárts færi T 'úpþhafí
engan veginn fram úr mjúka vindinum, var hægt að
finna muninn á andlitinu. Harði vindurinn þrýsti á
kinnarnar og slakaði aldrei á. Harður vindur þurfti á
engum hviðum að hálda, heldur buldi látlaust á hug-
rekki mannsins, Það varð aldrei hlé á honum. Smám
saman lamaði hann styrk mannsins. skildi viö hann
annaðhvort örmagna eða dauðan. Það var alveg undir
hælinn la.gt. Hamil vissi nú að það var harður vindur
í vændum. Hann var þegar orðinn hræddur um Carl
og Brúnó — og um sjálfan sig.
Næturloftið var bykkt. Þegar Haroil opnaði munn-
inn gat hann næstum tuggið það. Það lagðist að brjósti
hans, kvið og lærum, og hlífðárfötin límdust, við hann
rétt eins og þau væru gróin við hann Vindurinn sog-
aði um bakið á honum, blés ut, stakkinn hans, lék
sér að honum eins og hann væri úr þynnsta silki.
Harail hlustaði og skimaði, beið þess.að augu hans
vend.ust myrkrinu. Hann vildi sjá vindinn. Það var hægt
að sjá hann, ef horft var með öllum skilningarvitum
á kýnngikraft hans og takmarkalausan mátt. Þótt
Taage hvrfi niður 1 öldudal, stakk hann Hamil í aug-
un með þúsund örsmárra vatnsprjóna. Þessi vindur
yfirgnæfði bljóðið í dísilvélinni í Taage, drekkti þungu
hljóðfallinu í eigin hljóði. Þessi vindur leyfði engin
hljóð önnur en sín eigin hljóð. Þegar Taage lyftist
upp á ölduhrygg, var stunda«korn hreyfingarlaus' eins
og vindurinn héldi henni uppi. fékk Hamil ráðrúm til
að anda. En þegar Taage kom upp á sjálfan hrygginn,
var eins og nóttin spryngi í loít upp umhverfis hann.
Eftir því hvernig öldurnar skullu á Taage, kastaðist
hann ýmist áfram eða til hliðanna, Ekki einu sinni
þétt tak hans um stagið gat haldið honum föstum. Og
oft á tíðum stóð hann í vatni upp í kálfa.
Hamil horfði á baráttu bátsiris síns. Þetta var ekki
fyrsta. fárviörið hans; hann treysti honum fullkom-
lega. en það vcru takmörk fvrir því bvað bátur gat |
þolað. Ef honum var beitt ranglega 1 slíkum stórsió, gat
það haft uggvænlegar afleiðingar. Öldurnar sem voru
margföld stærð bátsins gátu leikið sér með hann eins
o-g smáspýtu, og vindurinn sem þrýsti án afláts á
skrokkinn gat klemmt hann þannig aff hann gæti ekki
mætt næstu öldu á réttan hátt. Ef báturinn gat ekki I
snúizt móti vindinum í tæka tíð, væri hann í sjálf-
heldu. Þá gerðist eitt af tvennu, eftir afstöðunni og
krafti næstu öldu. Ef báturinn ylti til rangrar hliðar um í
leiö og aldan skylli yfir, fengi hann á sig margar lestir
af vatni. Og þegar allar hikur væru fullar og þyngd
bátsins enn meiri en áöur, væri hann ofurseldur bverri
öldu sem á eftir kæmi, unz sjöunda aldan skylli drvni-
andi yfir og hryti eitfhvað — gluggana í stýrishúsinu.
dyrnar, hlerann. Fljótlega á eftir væri hann búinn að j
vera. Það var annar .möguleikinn.
Hinn væri fljótvirkari. Taage gæti lyfzt upp á öldu
með of miklum hraða. Ef svo væri og öldurnar væru
brattar og hvassar eins og þessar, þá gæti stefnið
stungizt gegnum kambinn i stað þess að mæt-a hon-
um — stungizt langt upp úr vatninu. Og þá. gæti
vindurinn feykt honum til anrhrrar hvorrar hliðar-
innar. á bakborða eða stjórnborða og' hann skylli niður
þriggja til fimm metra falí, •
Taage var byggður úr bungri eik og bezta sedrusviði
frá Port Oxford, Hann gæti þolað mikið og Ho.mil sem
sjálfur hafði stjcrnað smíðinni, hafði aMrei haft á- ‘
hyggjur af traustleika hans. En nú var mikið í húfi.;
Ef hann skylli bannig niður, stjórnlaus um stundar-;
sakir. gæti hann lent 1 slæmri sjálfheldu ef maðurinn í
við stýrið sá ekki vandræðin fyrir. Ef til vill snerist j
-t,I,MbJnn Mveg í sjónum, áður' e'n hægt væri að koma stýr-
inu við, Skuturinn yrði berskjaldaður fyrir vindinum
og öldunum, og hver einasta alda lyfti honurh hátt á ;
lcft Og vindurinn mvndi þeyta honum áfrnm. Stefnið;
færi í lcaf og enginn gæti ráðið við stefnuna, sízt af j
öllu að næturlagi. Hann myndi snúast ti1 á þessu braða j
undanbaldi og fá næstu öldu á sig, snúast þvert i veðr-
ið, kolistingast og þar með væri öllu loklð.
Carl stóð sig vel við stjórnvölinn, betur en bann
hefði sjálfur gert, hugsaði Hamil/ Þegar Taage skreið
upp öldu, fann hann að Carl dró úr vélinni rétt áður en
ólagið reið yfir. Báturinn rynni' hæglega yfir ölduna,
Mngið kambinn rétt utaná stéfnið; og þá tæki vélin
aftur við. Crsrl var sjómaður, þáð’-'var hann. drengur-
inn. Þetta var fyrsta óveðrið hans; en hann háfði það
á tilfinnmgunni hvað Taage lét bjóðai sér; Hálnn hjálp-
aði. bátnum, þegar þess var þörf, éii gaf hönum ekki
of mikið eða kom 1 veg fyrir aö hann hjálpaði sér sjálf-
ur þegar tækifæri gafst. En hann hafði stað.ið við stýr-
ið í þriá klukkutíma og bann var farinn að þreytast.
Hann var líka hræddur, en Brúnó var það líka — og
þú sjálfur, Hamil. Taage barðist harðri baráttu, en bar-
áttan var erfið.
Hamil sá risastóra öldu falda hvítu við svartan him-
LOFTLEIÐIR
Konan mín,
MABlA JÓN SDÓTTIR,
lézt af slysförum, þriðjudaginn 15. apríl. Jarðarförin
auglýst síðar.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
Júníus Ólafsson,
Arnarhóli v/BreiðhoItsveg.
Þökkum heilum huga ást og virðingu við
Dr VICTOR XJRBANCIC,
og hlýja hluttekningu í okkar sáru sorg.
Dr. Mclitta Urbancic og fjölskylda.
Það er auðveld-
ara að vera um-
burðarlyndur
gagnvart liinum
furðulegu uppá-
tækjum frönsku
og ítölsku tízku-
kónganna, þegar
þéír sýna okkur
stöku sinnum að
þeir hafa líka
heilbrigða skyn-
semi til að bera,
'sem þeir nota til
að búa til góða
og hentuga kápu
eins og myndin
sýnir.
Stóra kragann
má bretta upp
þegar kalt er í
veðri og líka má
stinga puttunum
í djúpu vasana
þegar svo ber
undir.
Sfnið er skemmti
iega loðið ullar-
velour í ljósbrún-
um lit. Tóbakslit-
ar þryddingarnar
eru eiginlega eina
nýjabrmnið á
þessari nýtízku
kápu.
ííaaur IdBin
Ttúlofunarhiingtr.
Steinhnngir, Háísmeis.
li oe 18 Kt. gull.
Royal köldu búðingarnjlr
þurfa ekki suðu.
Bragðgóðir —
Handhægir.