Þjóðviljinn - 29.10.1958, Blaðsíða 11

Miðvikudagur 29. október 1958 — ÞJÓÐVILJINN — (11
PETER CURTIS:

heíur gert kraftaverk í sambandi við Díönu. Og hann
gefur þér lyf og ef til vill matseðil sem styrkir þig dá-
líóð, og síöan tökum við okkur leyfi og allt kemst í
23. dagur.
fsðir, vegna þess að ég sló ekki um mig með samskon-
ar geðsveiflum og tók ekki í mál að vera stöðugt í
flokaskóm eða tala í nálfum hljóðum og vegna þess
að ég ræddi stöku simium við vesiings hjúknjnarkon-
una, sem Eloise hafði megnustu vanbóknun á og tal-
aði um rneð lítilsvirðingu. Eg 'reyndi að benda henni
á eð ég væri eina mannveran sem nokkurn tíma heföi
talaö kurteislega við veslings konuna og ég hefði oftar
en einu sinni fengið hana ofan af þeiiTi fyrirætlun að
segja upp starfinu og fara burt á stundmni. En um
leiö.og talað var af sanngirni við Eloise, æsti hún sig
upp í kast, ofsalegra og lengra en nokkra sinni fyrr. j
Vegna svefnleysis og -næringarskorts endaði þetta kast í
raunveralegu öngviti, og þegar búið var aö bera hana ,
í rúmið, fékk ég í fyrsta og eina skiptið viðurkenningu í
hjá Emmu Plume með því að lýsa því yfir að Eloise
yrði að leita læknis sjáifrar; sín vegna. Eg bað hana
um aðstoð. „Ef við kreíjumst þess bæði tvö, þá hlýt-ur
hún að taka tillit til þess,” sagði ég að lokum. Hún
blíðkaðist nóg til þess að segja:
„Jæja, ég er fegin að heyra yður segja þetta. Eg
hef verið þessarar skoðunar lengi, en auðvitað þýddi
elckert fyrir mig að nefna það.” Þessi falska tuðra.
Hún vissi mæta vel að Eloise tók miklu meira tillit til
o:úa hennar en mín. En það virtist eiga að verða
mitt hlutverk að fá Eloise inn á þetta og það reyndi
ég við fyrsta tækifæri.
Það tækifæri kom fljótlega. Eg var orðinn vanur
því að Eloise hristi úr sér fýluna með því að koma
mður til kvöldverðar ■ nýjum kjól, og ég' varð því
ekki sérlega undrandi þegar hún kom niður kvöldið
eftir þetta kast og var í fyrsta skipti klædd svörtum
flauelskjól, háum í hálsinn og með löngum eraium,
svo að hendur hennar og andlit virtust hvítari og
draugalegri en nokkru sinni fyrr. Auk þess var kjóllinn
með silfurbiyddingum, einkum á pilsinu.
Við töluðum saman um ekki neitt meðan á máltíð-
inni stóð, og að henm lokinni fluttum við stólana að
arninum, því að þaö var kalt í veðri. Og þá notaði
ég tækifærið og kom níeð þá uppástungu að Bethuna
læknir tæki hana til rannsóknar. Hún leit á mig eins
og hundur á mislyndan húsbónda.
„Stendur þér ekki á sama hvað um mig verður?”
spurði hún. ,,Eg vissi það ekki.”
..Auðvitað stendur mér ekki á sama,” sagði ég sef-
andi.
Hún seig niður úr stól sínum og kraup á mottunni
framán við eldinn. Magrar liendur hennar gripu um
hendur mínar.
„Ó, segðu það aftur, Richard. Segðu að þér standi
ekki á sama. Eg hef verið svo óhamingjusöm allan
þennan tíma. Þú hefur hatað mig svo mikið.“ Eg hélt
utn hendur hennar og reyndi að róa þær. Eg reyndi
að vinna bug á óbeit minni á tilfinningasemi hennar,
reyndi að tala hlýlega, þótt ég væri í raunimii fjar-
lægari en fjallið Everest.
„Skilurðu það ekki,” sagði ég, ,að mikið af óham-
ingju þinni hefur aöeins veriö til í huga bínum. Þú
héhir ímvndað þér að ég hataöi þig. Og það er aðeins
vegna þess að þú ert ekki heilþrigð. Bethune gamli
gott lag.”
Hún leit á mig undarlegu augnaráði, laut höfði en
gaut augunum upp til mín.
,Ef til vill hefurðu rétt fyrir þér,” sagði hún. „Ef
til vill ímynda ég mér ýmislegt. Allar þessar raddir.
Stundum segja þær mér, að það hafi verið rangt af
mcr að eignast Díönu. Hún hlýtur að þjást. Hún verð-
ur ástfangin, verður fyrir vonbrigðum og heiisan bil-
ar. Og svo koma allskonar slys fyrir. Og eitthvað
getur komið fyrir tekjur hennar, svo að hún verður
kannski að vinna, vera þjónustustúlka eða búðarst-úlka.
Og eftir þaö verður hún gömul og deyr einmana. Mað-
ur hlýtur að veröa einmana að lokum, jafnvel þótt
einhver haldi um hönd manns. Maður hefur engan
rétt til að leggja slíka byrði á aðra mannveru, bara
vegna þess að maður þráir að eignast barn. Það er
rangt. Raddirnar segja mér það, og ég veit að þær
hafa rétt fyrir sér. Og samt segir þú, Richard, að þetta
sé allt ímyndun mín. Hverju á ég aö trúa?”
Augnaráð her.nar varð enn kynlegra. Eg hugsaöi með
rfiér Svo að þetta er þá að gerast í þessum vesalings,
truflaða heila. Og ég var í þann vegmn að segja eitt-
hv?ð uppörfandi, þegar hún kippti allt í einu að sér
hendinni. Eg hélt um hana, datt í hug að ég gæti
hjáJpað henni með taki mínu. En hún æpti eins og
ég væri aö meiða hana. Og ég sleppti henni og hún
spratt á fætur og stóð við eldinn og logamir vorpuðu
íðaridi bjarnia á. andlit hennar og hendur og dökkt
flauelið drakk þá í sig.
„Segðu það ekki,” sagði hún og rödd hennar var
framandi, köld, hvöss og skerandi. „Bjóddu mér ekki
upp á þá kenningu að heimurinn sé aðlaðandi staður
og ílest fólk njóti lifsins og gleðjist yfir því að vera
til. Það er ekki satt. Heimurinn er ógeðslegur og hræði-
legcr og þar gerist ýmislegt sem aðeins fólk eins og
þú iætur sem það viti ekki um. Taktu okkur til dæmis.
Einhver kallaði okkar fyrirmyndar hjón. Hin lánsama
frú Curwen með fína húsið sitt og öraggu tekjurnar
og elskandi eiginmann. Og þú giftist mér til fjár. Já,
reyndar. Það eru raddnnar sem tala núna, Richard, |
og þær segja alltaf sannleikann. EG vissi það strax:
bra.ðkaupsnóttina okkar. En ég var að vona að þú j
lærðír með tímanum. Eg reyndi að vera þolinmóð. Og j
hver voru launin? Að þú varst mér ótrúr, undír mínu i
eigin þaki. Eg hef veno þér góð kona og Díönu góð
móðir. Eg vil allt fyrir ykkur gera. En þú hatar mig..
Þú vildir helzt vera laus við mig. Eg veit það. Radd-
irnar segja mér margt, og allt er það satt. Þá gæt-
Allir synir mínir
Framhald af 7. síðu.
sæti hennar með prýði, indæl
og falleg stúlka, leikurinn hug-
þekkur og' innilegur. Guðm.
Pálsson leikur Georg hróður
hennar og lýsir skýrt og eðii-
lega réttlátri reiði hans og
hatrj á þeim Kellerfeðgum;
meðfædd góðsemi hans birtist
líka glögglega þegar talið
berst að ljúfsárum æskuminn-
ingum. Það er reisn yfir Guð-
mundi í þessu hlutverki, hann
sýnir það ljóslega hvernig and-
streymið hefur stælt og' þrosk-
að hinn unga lögfræðing, gert
hann að manni.
Tvenn nágrannahjón korna
Htið eitt við sögu, fáorðar en
skýrar mannlýsingar af hendi
skáldsins. Árni Tryggvason er
ef til vili ekki iæknislegur við
fyrstu sýn, en leikur hans
greinargóður, mannlegur og
traustur, við fáum áður en
varir samúð með þessum von-
svikna, ráðvandiega og geð-
fellda manni. Guðrún Steph-
ensen er hin ráðríka kona hans,
furðanlega fuilorðinsleg. traust
og skýr í máli og hefúr ekki
leikið eins vel áður. Stéindóri
HjÖrleifssýrii reynist auðvélt aö
gera skemmtilega og lifandi
mannlýsingu úr Frank, hinum
smáskrýtna, trúgjarna og góð-
mannlega nóunga sem meðal
annars er að fitla við stjömu-
speki, og Sigríður Hagalín er
á réttum stað sem hin snotra
og hláturmilda kona hans. Enn
er einn nágranninn ótalinn, að-
eins átta ára að aldri; Ásgeir
litli Friðsteinsson er rösklegur
piltur og gerir líka skyldu sína.
Á. Hj.
Kennið börauimm að þvo sér iim
hendurnar
Jarðarför
SIGURBBJARGAR GIJÐRRANDSIKjTTIiR
frá Lí tla^Gal ^arda.,
Sigtúni 53, fer fram frá Fossvogskirkju fimmtu-
daginn 30. okt. klukkan 3 eftir hádegi.
v . ' ;r • *' *.
Vandamenn.
Það' þarf oft að þvo hendum-
ár, Það ætfi að kenna bömun-
um, engu siður en þeim er keunt
að bursta tenfnuijiar. Kdnnið
þeim að þvo sér vandlega um
hendumar með sápu og nagla-
bursta eftir ferð á salemið og
fyrir hverja móltíð. Einnig þarf
bamið að sjálfsögðu að þvo sér
um hendurnár áður en það hjólp-
ar.tjl við uppþvott eða að leggja
á borð^ Yfirleitt ber manni „að
venje börn á að þvo hend-
umar í hvsrt skipti sem þau
taka á ejnhverju óhreinu, þótt
ekki sjái á þeim óhreinindi.
aíiglýsir
Sænskar
byggingarvörur
nýkomnar.
ASSA útihurðaskrár
— útihurðalamir ■
úr kopar
— innihurðalamir
— skápalamir,
yíiríelidar
— smekkláslyklar
Varahlutir í
ASSA-skrár.
Gluggakrækjur,
krómhúðaðar.
Jámvörudeild
Jez Zimsen
Á mymlimu sjáið þift dálifla
srtssneiska biússu úr hvít'u aJ-
sálkl me-ö svörtum doþptun.
Kragfam er í mjúkrnn föllum
og endax í sJaníu. Þetta er
falIeiE osr snariles btássa.
Oftó
. tsfí tutr's-iH
Trúlofunarhcingir, • .t .■
Síeinhringir, t Hátsmán,
14 og 18 kt. gull.