Þjóðviljinn - 05.01.1960, Blaðsíða 11

H. E. BATES: •
RALÐA
SLÉTTAN I
•
Blore var að láta niður föggur sínar þegar hann kom
aftur heim í tjaldið. Dótið hans lá á rúmunum tveim-
ur og baðkerinu. Pilturinn Ali stóð fyrir utan. Fleiri
komust ekki fyrir f tjaldinu. Forrester stóð 1 tjalddyr-
unum og horfði á alla þessa gamalkunnu hluti sem
höfðu angrað hann svo mjög, hitabrúsann, skrifpúltið,
spegilinn, mepacrine flöskuna. Öllu var snyrtilega raðað
niður í töskur. Og innan um allt þetta hreyfði Blore sig
með eins konar lotningu; nostursemin hafði vikið fyrir
einhvers konar öryggisleysi. Forrester fann til með-
aumkvunar með honum og gleymdi því að! ekki alls fyrir
löngu hafði hann þráð það eitt að fá að vera einn í tjald-
inu.
„Get ég nokkuð gert fyrir þig?“ sagði hann.
„Komdu ekki við neitt. Ég verð að ganga úr skugga um
að ég hafi ekki gleymt neinu.“
„Get ég ekki lánað þér neitt? Þér veitir víst ekki af
þægindunum.“
„Mér finnst þetta ekki sérlega fyndið,“ sagði Blore.
Hann sagði ekki fleira. Það var tilgangslaust að segja
fleira. Hann gekk burt frá tjaldinu og minntist þess að
fyrir aðeins tveimur dögum hafði hann flúið burt úr
tjaldinu af ótta við að hann myndi myrða Blore, þegar
honum hafði fundizt óhjákvæmilegt að flytja tjaldið til
að losna við reiðina og gremjuna sem sambýlinu fylgdi.
Nú var hann aðeins hryggur hans vegna. Það virtist vera
óyfirstíganlegur veggur óvináttu á milli þeirra.
TÓLFTI KAFLI
Þeir voru ferðbúnir klukkan hálfþrjú og hann varð
rennvotur af svita meðan hann beið þess að koma flugvél-
inni upp af brautinni. En þegar hann hækkaði flugið fór
svalara loft að leika um hann eins og vatnselgur, næst-’
um nístandi kalt við vota bringu hans og axlir. Hann
beygði í suðausturátt og var að hugsa um Blore, sem lá
einhversstaðqj- aftur í vélinni eins og póstpoki. Þegar
hann kom um borð minnti hann mest á landkönnuð sem
var að leggja upp í leiðangur yfir veglausa eyðimörk.
Hann kiknaði í hnjánum undir hinni þungu byrði alls
þess sem átti að létta honum lífið: hitabrúsanum, axla-
töskunni, gasgrímunni, hitabeltishjálminum, mittisólinni
með skotfærunum hangandi við. Hann var fölur og
sveittur og dökkir, votir flekkir voru komnir á græna
skyrtu hans undir úttroðnum brjóstvasanum-
Forrester var skemmt þegar hann hugsaði um Blore, en
þó lá við að honum þætti miður að hann var að fara.
Með honum hurfu einnig síðustu leifar hans eigin ó-
sanngirni. Hefði Blore verið kyrr, hefði verið auðvelt
að lynda við hann, jafnvel láta sér líka vel við hann,
kynnast að minnsta kosti manninum sjálfum. Enn var
ekki of seint að rétta fram hönd sína til sátta; og hann
ákvað að eftir svo sem hálftíma, þegar þeir lentu, ætlaði
hann ekki að láta sér nægja að kveðja. Flann ætlaði að
ganga lengra. Hann ætlaði að taka í hönd hans og reyna
með fáeinum orðum að gera kveðjuna hlýlegri en venjan
var.
Þeir voru nú komnir að útjaðri sléttunnar. Sterklegur
armleggur fljótsins, grænn og gegnsær eftir langan
þurrkatimann, bugðaðist fyrir neðan þá og handan við
hana fóru þeir að greina útlínur fjallanna. Þegar hann
kom inn yfir þetta svæði, sá hann skóg og kletta renna
saman í grófar breiður, grænar og svargrænar með brún-
um blettum á stöku stað, þar sem sandsteinninn hafði
sprungið.
Hann sneri sér að Carrington: „Þarna y.fir frá er
Mandalay. Eigum við að bregða okkur þangað þegar við
erum búnir að afhenda líkið?“
Pilturinn brosti og kinkaði kolli og í fyrsta sinn fannst
Forrester sem einhver hlýja væri á milli þeirra.
„Er allt í lagi?“ sagði hann.
„Allt er í lagi,“ sagði Carrington.
í fimm þúsund feta hæð var vélin farin að hoppa
-—----- Þriðjudagur 5. janúar 1960 — ÞJÓÐVILJINN — (11
lítið eitt í hitanum, en hann var ekki sveittur lengur og
hann naut flugsins og hreyfingar vélarinnar höfðu ekki
áhrif á hann. Hann starði á óendanlega, græna breiðuna
fyrir neðan sig og flaug áfram rólegur og hugsandi.
Hann hrökk við andartaki síðar þegar hann heyrði
piltinn hrópa eitthvað æðislega um olíú. Hann veifaði
handleggjunum eins og leikbrúða.
Undan málmhjálminum yfir vélaropinu vætlaði olíurák.
Hún breiddist yfir vænginn og loftstraumurinn frá hreyfl-
inum breiddi úr henni, svo að hún minnti á þunnt síróp.
Svo var eins og hún hlypi saman í þykkt, brún hlaup
og dreifðist eins og vængur. Hann tók eftjr þessari breyt-
ingu um leið og hann fann þrýstinginn í borðinu. Þessar
tvær staðreyndir rákust á í huga hans og fylltu hann
snöggri, ólýsanlegri skelfingu- Skelfingin nísti huga hans
eins og logandi eldtunga, sem slokknaði síðan fyrir reið-
inni, og svo varð hann allt í einu rólegur aftur og fór
að hugsa um Blore. Hann sá hann fyrir sér sem snöggvast,
þar sem hann lá aftur í vélinni innanum þægindin sín
og uggði eki að sér. Hann varð gripinn ómótstæðilegri
löngun til að hlæja. Og upp úr þessu samblandi af hlátri
skelfingu og reiði, hrópaði hann: „Við '•"úum til baka!“
Og Carrington tók viðbragð og fór að fá'ú við loftskeyta-
tækin. Hann sá að hann ópnaði munninn rm lokaði honum
á víxl, minnti meira á leikbrúðu en nokkru sinni fyrr.
Um leið sneri hann vélinni. Skóglendið fvrir neðan 'með
hæðum og ásum reis sem snöggvast á rönd, svo lagðist það
útaf og skært sólskinið blindaði hann. Honum fannst sem
sólskinið kveikti í augunum. Hann sá ekki neitt. Hann
hafði ekkert fyrir augunum nema æðislega loga.
Logarnir urðu til í ímyndun hans en andartaki síðar
voru þeir orðnir að ógnandi veruleika. Allur hjálmurinn
yfir vélaropinu va orðinn rauðgulur að lit. Allt í einu
fóru ógeðslegar logatungur að teygjast afturúr honum
Hann fór aftur að hugsa um Blore. Um leið var eins og
hann yrði að tveimur mönnum: manninum sem hugsaði í
sífellu um Blore og sjálfan sig og stúlkuna og vildi ekki
deyja og hrópaði með sjálfum sér: „Þetta getur ekki
verið. Það má ekki ske. Ekki eftir allan þennan tíma. Guð
minn góður,“ og hinum manninum, þjálfaða flugmann-
inum sem vissi hvað gera þurfti þegar vanda bar að
höndum næstum án þess að hugsa: hann horfði.á logann
frá brennandi vélinni, setti niður hjólin, tók mið á grá-
hvítan blett fyrir neðan. Hann mundi eftir þurru árfar-
vegunum sem gætu ef til vill reynzt þeim undankomuleið,
rifjaði upp fyrir sér hvað hann kynni að finna þarna fyrir
neðan, runna, steina, tré. Og um allt þetta hugsaði hann
eldsnöggt meðan hann lækkaði flugið óðum-
Líkaffiskraftar konunnar ern aðeins
60% af kröftum karlmannsins
SKIPAttTGCRO
RIKISINS
HEKLA
austur um land i hringferð hinn
9. þ.m. Tekið á móti flutningi
í dag og árdegis á morgun til
Fáskrúðsfjarðar, Reyðarfjarð-
ar, Eskifjarðar, Norðfjarðar,
Seyðisf jarðar, • Þórshafnar,
Raufarhafnar, Kópaskers og
Húsavíkur. Farseðlar seldir á
föstudag.
Alitof margar konur gleyma
því dags daglega, að þær þurfa
að fara sparlega með krafta
s'ina, miklu fremur en karl-
mennirnir. Þetta á við bæði um
verksmiðjuvinnu og liússtörf,
og oftast nær koma áhrifin af
ofreynslunni ekki strax í ljós.
Þau sýna sig fyrst, þegar
manni er óskiljanlegt hvernig
stendur á þessum bakverk,
stirðleika I hnakkanum eða
verkjum í liandleggjum og fót-
um
Talið við lækni áður en þ;ð
hef.iið erfiða vinnu.
Líkamskraftar eru vissulega
ekki konunnar sterka hlið. Séu
kraftar konunnar athugaðir
vísindalega í hlutfalli við krafta
karlmannsins með aðstoð svo-
nefnds dynaóm-mælis, eru þeir
í hlutfallinu 57 gegn 100. Aðr-
ar tilraunir hafa leitt í Ijós,
að konur hafi tii jafnaðar um
það bil 60% af likamskröftum
mannsins.
Þetta stafar ekki eingöngu
af því að vöðvabygging kon-
unnar er veikgerðari en karl-
mannsins. Vöðvakerfið er llka
vatnsmeira og lungu og hjarta
fá minna áorkað, vegna þess að
blóðmagn hennar er ekki eins
tnikið. Þess vegna borgar það |
s:g engan veginn fyrir konu að
*aka að sér efiða. líkamlega ■
vinnu, þótt henni finnist hún j
fullfær um það. Ef til vill
gengur það vel í fyrstu. en
agnúarnir koma í l.jós seinna.
Sé um verksmiðiuvinnu að
ræða, sem útheimtir að lvft
né þungum hlu.tum eða þeir
bornir að ráði, er full ástæða
til að ráðfæ”n sig v’ð lækni um
bað, hvort hann álitj líkamann
boja það.
Sé,"fræði"'T'’r í v’.nnuvísund-
"’m vita orð’ð góð deiij á hvern-
;g bezt má ný*-a. likamskraft-
rna .— en alltof fáar konur
taka þá hhiti alvarlega. Það
•■’r hægt að lyfta og bera á
margan hátt, og það skiotir
uiiklu máli að nota l’íkams-
hraftana rétt, hvort ’l’ra ung
kona eða fullorðin á í hlut.
feh til Vestmannaeyja á morg-
un, næsta ferð á föstudag.
Vörumóttaka daglega.
Saumavéla-
viðgerSir
Fljót afgreiðsla
SYLGJA, Lauíásvegi 19.
Sími 1-26-56.
Heimasími 33-988
Ný refsilöggjöf
Framhald af 7. síðu.
þátt í dómsstörfum. Þar eð
þetta fólk er oft fákunnandi
í lögum, er það skylda dóm-
arans að veita þeim hverskon-
ar fræðslu og upplýsingar.
Allir hafa dómendur jafnan
atkvæðisrétt.
Glæpamálum fer fækkandi,
segir dómarinn. Okkur berast
aðallega ýmis borgaraleg mál:
deilur um skuldaskil, hjóna-
skilnaðarmál, barnsfaðernis-
mál, deilur um úpphæð eftir-
launa, erfðamál og annað
þessháttar.
PyntÍRgar í Alsír
Framhaid af 5. siðu.
okkur liafa borizt er í Jeanne
d’Arc herbúðunum haldið áfrant
þessum námskeiðum í ,,mannúð-
legum pvntingum“. Herlæknir. cr
þar ti! aðstoðar og veitir hann
sáUræ’i’rrxr skýringar á við-
brög-ðxm þeirra sem „yfirheyrð-
ir“ eru.“
g eim er það, . *
Framhald af 4. síðu.
vangi — eða heita fyrir þau:
ómerkingur ella.
Er þar með blaðakarpi um
mál þetta af minni hálfu lok-
ið.
2. janúar 1960
Jóhannes úr Kötluxxx.
Fjjársjjóður lífsins
Framhald af 7. síðu.
Prentsmiðjan Hólar hefuP'
prentað bókina o g er það'
verk til fyrirmyndar. Es?
minnist þess ekki að hafa séS
smekklegri kápu á þessu ári„
kápan sýnir vel hváða. mögu-
leikum prentverkið býr yfir1.'
þegar xxm það er farið hönd--
um af 'listrænni = ■ilhVíteytxx.
Kápan er látlaus, ffííkeöii ýerli
hafið yfir þær Múðtffslegxfi
hallelújaauglýsingar; sumir
hókaútgefendur láta sér sæmá
að bera á borð fyrfr almenn-
'íns.
Jóhann Iljálmarssörf.