Þjóðviljinn - 06.12.1960, Side 6

6) — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 6, desember 1960
ín53aS^SH5i®i^g
Útzstanðl: Bnœsinlntarílofclctir *>lpíB» - SðBfcJtetaflokknrUm. —
Klt8tjðrar: Moetiús fdartonsBon (Ab.l, Moimðg Tortl ÓJaíaacn. Bis-
srSur Guömunðsaon. — Prétt&rltstfórsr: ívor B. Jónsson. Jón
SfsvnasoT. — Auz'.íslngastfórl: GuBzelr Masnússon. — Rltstlórn.
alíielBsla anglíslnsar. nrentsmlBia: ekólavór3ustií 1». — Blail
>-mm u< llnar. asknftarvers kr «5 * maa. - i.>.usasúmv. kr. w
PrantsmiEia ÞfóBvUJana.
Hsi á rauðu Ijósi

Mannorð okkar
enedikt Gröndal segir í vikupistli sínum í
fyrradag að ómaklegt sé að áfellast ríkis-
stjórnina fyrir heimóttarskap og undirlægju-
hátt í utanríkismálum, því að „á alþjóðavett-
vangi höfum við þveröfugt orð á okkur í vax-
andi mæli“. Og ritstjórinn færir þessi rök fyrir
máli sínu:

2i
5Í
Pö'
1H1
<4:n
mn
ossar. Guðmundur I. Guðmundsson og Bjarni
Benediktsson hafa ævinlega verið reiðubúnir
*|j til þess að láta undan öllum kröfum Bandaríkj-
*■* anna og heimila herstöðvar og herbúnað hér á
landi, og þeir voru andvígir því að landhelgin
væri stækkuð í 12 mílur. En þeir hafa aftur og
aftur orðíð að beygia sig fyrir andstöðu almenn-
ings, þeir hafa neyðzt til þess að ganga skemmra
r,r.
K?i
i’ji
jííi
í undanslættinum en þeir vildu, og æ ofan í æ
hefur þeim mistekizt að koma í veg fyrir að ís-
lendingar sæktu aukinn rétt í hendur erlendum
ríkjum. í hvert skipti sem Bjarni Benediktsson
og Guðmundur í. Guðmundsson hafa beðið ó-
sigur í átökum um hernámsmál og landhelgis-
Cg mál hefur orðið veruleg gengishækkun á mann-
trr. orði okkar úti um heim.
plfj .
jS& Á undanförnum árum hefur það vefrið umfangs-
ii" mesta iðja Alþýðublaðsins og Morgunblaðs-
vjj} ins að reyna að lama sjálfstæðisbaráttu íslend-
inga og hrakyrða hana; hún hefur verið sögð
runnin undan rifjum annarlegra afla og greidd
g með rússneskum rúblum. Því er það kaldhæðni
§T örlaganna að ritstjóri Alþýðublaðsins skuli neyð-

annleikurinn er sá, að íslendingar hafa, síðan
lýðveldið var stofnað, í vaxandi mæli feng-
Sc ið orð á sig fyrir að vera sjálfstæðastir og þrá-
CBí astir allra þjóða, og segja sumir að við höfum
fep tekið þá tign af frændum okkar írum, sem. pú
rcSJ verði að gera sér að góðu annað sætið í þessum
yp efnum. Þetta orðspor stafar hreinlega af þeim
fréttum sem heimsblöðin hafa öðru hverju. birt
jjp héðan um afstöðu okkar gagnvart' varnarliði,
o£ baráttu okkar í landhelgismálinu og fleiru $líku“.
ÍDitstjórinn telur þannig að barátta íslendinga
gegn hernáminu, stækkun landhelginnar í
12 mllur og andstaðan gegn yfirgangi Breta hafi
55 tryggt okkur góðan orðstír á alþjóðavettvangi.
ga Þetta mat er rétt; mótspyrna okkar gegn á-
55 gangi Bandaríkjamanna og Breta hefur þótt
551 tíðindum sæta um heim allan. Þetta stafar ekki
aðeins af því að umheiminum hefur þótt manns-
Í55 þragur að einbeitni lítillar þjóðar andspænis
voldugum herveldum, heldur eiga margar þjóð-
ir heims við hliðstæð vandamál að stríða, er-
sss lenda hersetu og skertan rétt, og fögnuðu því
“SJ fordæmi okkar. Þau viðbrögð sýna að íslend-
Bingar gætu haft áhrif á alþjóðavettvangi, ef við
heíðum manndóm til að framfylgja sjálfstæðri
E3 stefnu í utanríkismálum.
l^n það mannorð sem okkur kann að hafa á-
^ skotnazt er unnið þrátt fyrir valdamenn Al-
þýðuflokksins og Sjálfstæðisflokksins og gegn
jS vilja þeirra. Ef þeir hefðu mátt ráða hefðu þær
jjúj einar fregnir borizt til umheimsins af íslandi
að hér byggju viljalausir og leiðitamir attaní-
«7l
U3
Ast á rauðu ljósi nefnist ný-
útkomin skáldsaga eftir tví-
tuga konu, er skrifar undir
höfundarnafninu Hanna Krist-s>
jánsdóttir; hennar rétta nafn er
Jóhanna Kristjónsdóttir og er
hún eiginkona Jökuls Jakobs-
sonar rithöfundar og blaða-
manns við Tímann.
Þetta er Reykjavikursaga.
Aðalpersónan er Mar'a Sjöfn,
listhneigð stúlka, sem á drykk-
fellda og lausláta móður. Mar-
ía Sjöfn er ástandsbarn og
hefur aldrei þekkt föður sinn.
Þorkell er önnur aðalpersón-
an. María Sjöfn og hann eru
trúlofuð, en hann á ríka móð-
ur er vili ráða lífi sonar síns
— og í hennar augum er María
ekki rétta stúlkan handa Þor-
katli.
Einnig koma við sögu Brynj-
ólíur, sjómaður og stjúpfaðir
Maríu Siafnar, en hann ber
sterkar tilfinningar í garð Mar-
íu Sjafnar, einkum eftir lát
móður hennar.
Margar aðrar psrsónur koma
fram, vinir og vinkonur. Sögu-
sviðið er Reykjavík og sagan
gerist á einu sumri og endar
þegar María Sjöfn og Þorkell
eru komin sarhan til Parísar,
hún að læra listmálun og hann
listfræði.
Það má margt að sögunni
finna, en i heild er hún lip-
urlega samin og laus við til-
gerð. Sagan er of löng. of löng
„dauð“ samtöl og of mikið
gert af þvi að lýsa kaffi-
drykkju, kókdrykkju og til-
burðum með sigarettur og
fleira í þeim dúr. Allar pers-
ónur sögunnar eru trúverðug-
ar, en ekki að sama skapi ris-
miklar, og vandamál þeirra
eru ósköp hversdagsleg.
Bókin er 175 lesmálssíður,
prentuð í prentsmiðjunni Eddu
og útgefin af bókaútgáfunni
Sagan. Ekki er getið um hver
hefur gert kápumynd, en það
eru margir sem verða gramir,
ef ekki er getið káputeiknara.
Ef að líkum lætur verður
þetta „óskabók“ ungra stúlkna
nú um jólin. — sj
Barnarúm
Hnotan
húsgagnaverzhm, Þórsgölu
r
Ovæntur dómstóll í
Herskólakamp 92
Einn af nágrönnum mínum,
Kristinn Jónsson að nafni til
heimilis að Suðurlandsbraut
92, kallaði mig á sinn fund
fyrir skömmu. Brá ég skjótt
við og mætti til fundar við
hann.
Þegar ég kcm mætti ég
næsta skoplegri sjón, þótt hún
ætti að skjóta mér skelk í
bringu, því að baki henni fólst
íúlasta alvara þessa nágranna
míns.
Skal nú lýst hinu skoplega
leiksviði, þar sem alvarleg at-
höfn skyldi eiga sér stað.
Er ég var kominn inn í stofu
fór íyrir dyrnar að innanverðu
stór maður og sterklegur, Þór-
arinn Samúelsson að nafni.
Inni í stofunni voru fyrir þess-
ir menn aðrir: Guðbrandur
Benediktsaon Suðurlandsbraut
57, Ólafur Suðurlandsbraut 92
og Axel Clausen verzlunarmað-
ur.
Sátu þessir menn þar hljóð-
ir eins og vitni í réttarsal. Var
því líkast sem réttur væri yfir
mér settur er húsbóndinn reis
upp og beindi orðum sínum til
mín með valdsmannlegum svip
og tilburðum. í orðum hans
fólst ögrun og hótun til mín að
ef ég ekki tæki aftur ummæli
mín í grein er ég haíði birt
í einu dagblaði bæjárins í
haust, þá yrði ég þar með
brottrækur úr húsnæði því er
ég nú byggi í.
Var því Hkast að hér sæti
dómari í réttarsal, sem felldi
óafturkallanlegan dóm yfir
mér.
Er ég lét mér fátt um þenn-
an skoplega ,,dóm“ finnast,
ýfðist skap ,.dómarans“ svo. að
sjálfsstjórn hans geigaði.
Hvarf ,,dómaranum‘‘ nú öll
siðprýði í orðræðu sinni. Man
ég nokkrar setningar, er hann
lét sér um munn fara því til
sönnunar.
Hann sagði m.a. að ég hefði,
án leyfis flutt í íbúð þá, er
ég befði nú, beitt húsnæðis-
fulltrúa Reykjavíkurbæjar lík-
amsárás og tekið af honum
húslykilinn. Sagði hann enn-
fremur að Sigríður systir sín
hefði haft loforð fyrir þeirri í-
búð er ég íékk. Á þessum
fullyrðingum Kristins byggjast
síendurteknar árásir á mig,
sem áður hefur verið frá skýrt.
Þetta er auðvitað mjög fá-
víslegt athæíi af hendi fólks,
sem hér þykist hafa orðið fyr-
ir vonbrigðum. Ef þetta fólk
vill hefna íyrir vonsvik í þessu
efni, þá ber því að koma hefnd
sinni fram á hendur þeim er
vonbrigðunum ollu, en ekki
mér, sem engar vonir hefi vak-
ið í brjósti þess, hvorki um
húsnæði né annað.
Kristján Gíslason
Suðurlandsbraut 50.
s ast til að benda einmitt á þessa baráttu þegar
hann þarf að færa rök að því að íslendingar
njóti álits á alþjóðavettvangi fyrir einarðlega
S framkomu í skiptum við stórveldi. — m.
Þingmenn í einvígi
Með rómönskum þjóðum tíðkast það enn að menn grípa
til þess að skora þá á hólm sem þeir telja að hafi
móðgað sig eða svívirfc. Fyrir skömmu bar það við í Argentínu að tveir þingmenn háðu
einvígi með sverð að vopni út af orðahnippingum. Dr. Emest Sammertino úr Róitælía
flokknum skoraði flokksbróður sinn Alvaro Monte á hólm út af ummælum sem hann taidi
móðgandi fyrir sig. Viðureignin fór fram í skógarrjóðri skammt frá höfuðborginni Buenos
Aires, og lauk með því að Sammartino særði Monte á handle.gg. Heiðri hans var bjargað þeg-
ar hann hafði vakið andsíæðing sínum blóð. Hér sjást hólmgönguberserkirnir og einvígis-
votíar þeirra starnla hjá.