Þjóðviljinn - 06.04.1961, Blaðsíða 6

6) =< 'ÞJÓÐVILJINN —h-HPimtoiljudaguri{>vbapríln.JÍ)61
fsfóumjin
t&tsefandl: 8ameinlngarflokkur alpýðu — Sósíallstaflokkurlnn. —-
Ritstjórar: Magnús KJartansson (áb.), Magnús Torfi Ólafsson, 8ig-
urður Guðmundsson. — Fréttaritstjórar: ívar H. Jónsson, Jón
BJarnason. — AuglýsingastJóri: Guðgeir Magnússon. — Ritstjórn,
afgrelðsla. auglýsir.gar, prentsmiðja: Skólavörðustíg 19. — Síml
17-500 (5 línur). - Askriftarverð kr. 45 á mán. - Lausasöluv. kr. 3.C0.
Prentsmiðja Þjóðviljans.
Sömu lauii fyrir sömu vinnu g
1 ldrei hafa verið jafngóðar aðstæður og nú fyrir bar-
■r*' áttu kvenna í launamálum. Allir viðurkenna í orði
réttmæti þess að greidd séu sömu laun fyrir sömu
vinnu; þeir sem streitast á móti dirfast ekki lengur að
gera opnberlega grein fyrir afstöðu sinni. Og að und-
anförnu hafa ýmsir þeir atburðir gerzt í launamálum
ívenna sem sýna að íullur sigur þarf ekki að vera
iangt undan ef rösklega er eftir sótt. Á Skagaströnd
hefur þegar verið samið um sömu laun kvenna pg
karla, þótt kjarasamningarnir þar væru að öðru leyti
næsta ósæmilegir. Og í Vestmannaeyjum tryggðu
verkakonur sér umtalsverðar kjarabætur eftir mynd-
arlega verkfallsbaráttu. Þar hækkaði tímakaup kvenna
úr kr. 16.14 í kr. 19,19 og afnvel upp í kr. 21,38 fyrir
sum störf; og í þeim greinum þar sem konur fá sama
kaup og karlar í Vestmannaeyjum er tímakaup þeirra
nú kr. 23,75. Bilið milli kaups karla og kvenna í Vest-
rnannaeyjum hefur minnkað, og í sambandi við það
kaup sem nú er greitt annarsstaðar á landinu er ár-
a rgur verkakvennanna í Eyjum mjög verulegur — í
sumum störfum hafa þær nú hærra kaup en karlmenn
'fa fyrir venjulega dagvinnu hér í Reykjavík.
IPftir að réttlætiskrafan um sömu laun fyrir sömu
vinnu 'hefur hlotið almenna viðurkenningu í orði,
hafa afturhaldsöflin gripið til þess bragðs að reyna
a 5 draga framkvæmdir sem mest á langinn og milda
þannig ósigur sinn. Samningarnir á Skagaströnd og í
Vestmannaeyjum urðu til þess að stjórnarliðið ákvað
Etð samþykkja lög um að búta réttlætið niður í sex
párta og afhenda það með semingi á árabilinu 1962—
1967. Þetta eru sígild viðbrögð afturhaldsmanna; ef
þeir neyðast til að gera það sem rétt er, skal það engu
tgð síður koma seint og lágkúrulega. Engu að síður er
þessi lagasetning nýtt dæmi um undanhaldið í launa-
j.Hfnréttismálunum. Og þess ber að gæta að lögin
koma ekki í veg fyrir að konur tryggi sér jafnréttið
íyrr með mætti samtaka sinna, ef þær vilja ekki sætta
SLug við hjakkið sem Alþingi gerir ráð fyrir.
411t bendir til þess að konur ætli ekki að sætta sig
■ri’ við það að þeim sé skammtað réttlætið miklu
seinna en hægt væri að ná því með öðru móti. Verka-
konur í Keflavík hafa þannig hafið verkfall til þess að
iterjast fyrir auknu jafnrétti nú þegar, en verkakvenna-
'félagið þar hefur lengi haft forustu í launamálum
kvenna og haft betri samninga en önnur verkakvenna-
felög. Er þessi barátta verkakvennanna í Keflavík mjög
r.iikilvæg og árangur hennar mun skipta miklu máli
'fyrir verkakonur um land allt og alþýðusamtökin í
heild.
i'C’ins og skýrt var frá í Þjóðviljanum 1 gær hafa verka-
konur nú farið fram á að Verkalýðs- og sjómanna-
íelag Keflavíkur lýsi yfir samúðarvinnustöðvun, en
hún myndi neyða atvinnurekendur til samninga á
stuttum tíma. Alþýðublaðið segir í -gær að trúnaðar-
láð verklýðsfélagsins 'hafi samt „samþykkt að fresta
ákvörðun. Nýlega er búið að semja fyrir sjómenn og
vertíð í fullum gangi og því lítill grundvöllur (!) fyr-
ir stöðvun meðal verkamanna og sjómanna“. Sé þessi
frétt Alþýðublaðsns sönn virðast „verklýðsleiðtogar“
hrata og íhalds í Keflavík enn ætla að svíkja stéttar-
systkini sín í tryggðum, en þeir hafa áður á þessu ári
gert sig seka um lúalega framkomu og reynt að semja
stórlega af sjómönnum. Þessir atburðir og aðrir sýna
að nauðsynlegt er fyrir alþýðusamtökin að framfylgja
lágmarkskröfum um stéttarlega og drengilega framkomu
hjá forustumönnum einstakra verklýðsfélaga. — m.
Blöð afturhaldsins staglast nú á því í sífellu að
verkföllin bæti ekki kjör verkalýðsins. Það sé um að
gera aö bíða rólegur og fá „kjarabætur án verkfalla.“
Þetta þrástagl borgarablaðanna er auðvirðilegasta
hræsni og blekking. Verkalýður íslands hefur aldrei feng-
iö’ neinar kjarabætur með því að bíða og aðhafast ekk-
ert. f þau 60 ár, sem íslenzk verkalýðssamtök hafa starf-
aö og barizt, hafa atvinnurekendur aldrei komið og
boðið kauphækkanir. Verkalýðurinn hefur alltaf oröiö
aö knýja fram kjarabætur sínar með lengri eða styttri
verkföllum.
Þá reyna afturhaldsblöðin að blekkja meö því aö
fyrst kaupgela tímakaupsins sé 1 dag 15r/v lægri en
1945 og hafi 1958 veriö V/ lægri, þá hljóti öll verkföll að
vera þýðingarlaus, fyrst kaupgetan hafi ekki hækkað.
Skal nú rakið hver blekking er í þessu.
Auðmannastéttir: hafði, sem
kunnugt er, ætlað að nota sér
stríðsástandið til þess að lækka
kaup verkalýðsins: láta vör-
urnar hækka en kaupgjaldið
standa í stað. Því var kaupgeta
timakaupsins lægri á árunum
1939 til 1941 en hún hafði verið
1938.
Gerðardómslögin í janúar
1942 voru úrslitatilraun auð-
valdsins til þess að halda kaup-
getu verkalýðsins niðri.
Verkalýðssamtökin sprengdu
gerðardómsfjötrana með
skæruhernaðinum 1942 og
bættu síðan kaupgetu tíma-
kaupsins á næstu árum, þann-
ig að segja má að kaupgeta
tímakaupsins hafi á árunum
1944—’47 verið um 50% hærri
en fyrir stríð, — auk annarra
kjarabóta- sem verkalýðurinn
tryggði sér með fullri atvinnu
og ýmsum þjóðfélagslegum
endurbótum.
Þegar talað er um kaupgetu
tímakáupsins 1945 = 100, þá
verða menn að muna að í
þeirri tölu felst. ávöxtur sigur-
vinninganna 1942—’44. Og alla
tíð síðan hefur afturhald þessa
lands reynt að hrinda verka-
lýðnum niður í eymd fyr’r-
stríðsáranna og einskis svifizt
til þess að ná því þokkalega
takmarki. Og sökum þess að
ríkisvaldið hefur verið auð-
valdsins allan þennan tíma,
þótt veiíidýðshireyfingin hafi
haft áhr:f á það einstaka sinn-
um, þá hefur barátta verka-
lýðsins fyrir að halda því, sem
hann vann í áhlaupinu mikla
1942—’44, verið bæði hörð og
löng.
1947 lagði afturhaldsstjórnin
til atlögu. Verkalýðurinn svar-
aði með verkfalli og sigraði.
Kaupgeta tímakaupsins komst
eftir verkfallið upp í 107 og
meðaltal ársins varð 102,7.
Svikamylla verðhækkan-
anna var nú sett í gang af
valdhöfunum og árið 1948 kom
út með lækkun kaupgetu: 98.6
var meðaltal ársins (1945 allt-
af = 100).
1949 lagði verkalýðurinn á
ný til atlögu. í stuttu verkfalli
an í stríðslok (tekið er meðal-
tal hvers árs og kaupmátturinn
1945 talinn 100).
Línuritið sýnir glöggt að
kaupmátturinn eykst aðeins
sem afleið!ng af kjarabaráttu
og oft harðvítugum og lang-
vinnum verkföllum. Um aukn-
ingu kaupmáttar er aðeins að
ræða eftir verkföllin 1947,
1949, 1951 og 1952, 1955 og
liðið hafa „án verkfalla" (og
ættu að færa sérstakar kjara-
bætur samkvæmt kenningu
Morgunblaðsins!) hefur kaup-
mátturinn sífellt farið lækk-
andi. Þess eru engin dæmi á
þessu tímabili að verkafó'lk
liafi sjálfkrafa fengið það sem
því bar af vaxandi þjóðar-
framleiðslu.
Fróðlegt er einnig að sjá á
Henni tekst síðan að skerða
kjörin stórleg með gengis-
lækkuninni 1950. Síðan hefja
verklýðssamtökin nýja sókn
og í lok vinstristjórnartíma-
bilsins er búið að vinna að
mestu upp kaupskerðinguna
frá 1950. En þá tekur við ný
gengislækkun og sýnir línu-
ritið að áhrif hennar á kaup-
máttinn eru alveg hin sömu
og urðu 1950.
Einar Olgeirsson:
hefur verk
eð siprsælum ver
Auðvaldið hefur hinsvegar beitt mætti sínum og lengstaf ríhisvaldinu
til þess að rýra kaupgetuna með verðhækkunum og gengislækkunum
m Fær nýtt embætti
Þjóðviljinn fékk þær fréttir
=s hjá upplýsingaþjónustu Banda-
ss ríkjanna í fyrradag, að Thyler
= Thompson ambassador yrði
= bráð’.ega kvaddur héðan frá
ÍH íslandi til starfa í utanrikis-
= ráðuneytinu í Bandaríkjunum.
H§ Thompson hefur gegnt embætti
=H ambassadors Bandarikjanna
== hér á landi um liðlega árs
= skeið.
vannst sigur. Árið 1949 varð
kaupgeta ársins 101 stig.
Nú lagði peningavaldið utan
lands og innan til höfuðatlögu:
gengið var lækkað 20. marz
1950 og verðbólgunni hleypt á
lífskjör verkalýðsins, með
öðrum orðum: svikamylla
auðvaldsins sett í gang til að
ræna kaupgetunni af verka-
lýðnum.
1950 var kaupgetan 92,4.
Hún hafði lækkað um tæp 8
stig. — Verkalýðurinn lagði
til verkfalls í maí 1951. Það
bætti nokkuð úr. En afturhald-
ið herti enn á dýrtíð’nni. Og
kjörin fóru versnandi. At-
vinnuleysi bættist ofan á
rýrnandi kaupgetu.
1951 var kaupgeta tíma-
lýðnum og öðrum launþegum
nokkuð af því, sem tapazt hafði
á heils áratugs afturhaldsstjórn.
Sex vikna verkfallinu 1955
lauk með sigri verkalýðsins.
Kaupgeta tímakaupsins hækk-
aði úr 90 í janúar 1955 upp í
102 í apríl. Meðaltal kaupget-
unnar 1955 varð 97,3. ,
Á næstu tveim árum helst
-N
Án beiiinQor verkfeellsvopnsins hefðu iífs-
kgcr verkdýðsins farið stórversnandi
kaupgetan í 96 til 97. Haustið
1958 tekur verklýðshreyfingin
ákvörðun um kauphækkun,
sem er sú eina sem fengizt hef-
ur fram án verkfalls. Kaupgeta
hækkar í desember 1958 upp í
104 og í janúar 1959 í 109. Hún
kemst um þessi áramót upp í
svipað og var í júlí 1947 (107),
eða það hæsta, sem hún hefur
komizt.
Það þurfti róttækar þjóð-
félagslegar ráðstafanir, —
heildarstjórn á fjárfestingunni,
þjóðnýtingu í ýmsum greinum
o. fl. til þess að festa slíkar
kauphækkanir og hindra verð-
bólgu. Þær fengust ekki.
Auðvaldið lætur svo til skar-
ar skríða 1959. Ríkisvaldinu er
beitt harðvítuglegar en nokkru
sinni fyrr. Vísitalan afnumin
með lögum. Gengið lækkað
stórkostlega. Auðmannastéttin
beitir verkfærum sínum, Sjálf-
stæðis- og Alþýðuflokknum og
öllum áróðurstækjum til hins
ýtrasta, auk síns þjóðfélagslega
valds.
Öll alþýða lands'ns —
verkamenn, aðrir launþegar og
bændur, — sjá hvað alræði
peningavaldsins í landinu þýð-
ir fyrir fólkið.
I desember 1960 er kaupget-
an komin niður í 85 stig- og í
marz 1961 niffur í 84 5, hið
lægsta síðan fyrir stríð. Og að
sama skapi hefui' öll atvinna
minnkað og aðrir erfiðleikar
bætzt ofan á: lánabann, okur-
vextir o. fl.
„Viðreisn" auðvaldsins hefur
fengið að sýna sitt sanna and-
lit. Ofreskja nevðarinnar blasir
þegar við almenningi. Auð-
valdió hefur þegar fengið frið
til að sýna leið sína til bættra
lífskjara. Og allstaðar blasir
við hrunið.
Það er tírni til kominn, að
auðvald landsins sýni það taf-
arlaust, hvort það fæst til
kauphækkunar, sem um mun-
ar, án verkfalls, — eða hvort
verkalýðssamtökin verða enn
einu sinni að grípa til þess
vopns, se.m dugað hefur þeim
bezt þessi 20 ár sem fyrr: verk-
•fallsins.
En sú saga, sem liér er rakin
sýnir, að það eru verkföllin,
sem verkalýðurinn alltaf hefur
orðið að' beita, tii þess að fá
kjör sín bætt. Án þeirra væri
auðvaldið búið að koma honum
niður í það neyðarástand, sem
alþýðan bjó við fyrir stríð.
Og nú, fyrst verkalýðssam-i
tökin hafa beð;ð í 2 ár, þá er
afturlialdsstjórnin komin með
kaupgetuna hálfa leið þangað.
(1938 mun kaupgetan vera tæp
70 stig móti 100 1945, en nú í
marz 1961 84,5 stig).
• iB'immtudaigur 6. aþríh'1961 -L'T?JÓÐVÍIlJltsIN -L- (7
Útför Egils S. Snjólfssonar
báru kistu hans síðasta spölinn,
var Hörðiyr Björgvinsson frá
Þorlákshöfn, sem hætti lífi sínu
til að bjarga Agli. Hann varp-
aði sér umsvifalaust til sunds
í stórsjó án nokkurs öryggisút-
búnaðar, tókst að ná skipsfélaga
sínium meðvftundarlausum og
halda báðum ofansjávar langa
stund þar til þeir náðust um
borð. Mun þessa þrekvirkis
Harðar lengi minnst enda þótt
skipsfélagi hans yrði ekki
kvaddur aftur til lífsins.
Það er því
snúið sé við
sem auðvald'ð hefur farið með
lífskjör alþýðu inn á.
mál að linni og
á þeim helvegi,
E í síðustu viku fór fram að
= Villingaholti jarðarför Egils
E Steinars Snjólfssonar frá Efri-
E Sýrlæk, sem drukknaði er hann
E tók út af vélbátnum Klæng frá
= Þorlákshöfn 19. marz sl.
~ Geysilegt fjölmenni var við
E jarðarförina. Kirkjan var þétt
j= skipuð en rúmaði þó hvergi
E nærri þann fjölda sem kominn
E var til að kveðja hinn látna
E hinstu kveðju.
E Séra Lárus Halldórsson jarð-
= söng. Félagar úr ungmennafé-
E laginu Vöku báru kistuna í
E kirkju en skipsfélagar Egils
E báru kistuna úr kirkiu.
E Egill Steinar Snjólfsson var
— aðeir r'. 22 ára gamall ])igar
Z hann lézt. Iiann hafði róið fjór-
E ar vertíðir í Þorlákshöfn og á-
= unnið sér traust og álit sem
E sjómaður. Á sumrin starfaði
E hann á búi foreldra sinna, Odd-
E nýjar Egilsdóttur og Snjólfs
E Snjólfssonar á Efri Sýrlæk, og
= er mikill harmur kveðinn að
E þeim hjónum við fráfall eina
= sonar þeirra. Egill var hinn
E mesti efn:smaður, _ duglegur,
E laghentur og hið mesta prúð-
= menni. Hann ávann sér hvar-
E vetna traust fyrir sakir dugn-
= aðar og háttprýði, og var mjög
s vel látinn í hópi starfsfélaga og
= allra sem til hans þekktu.
E Meðal skipsfélaga Egils, sem
= iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiniiiiiiiiiii
| Um erfiðEeika vió að boða
Ifrumsteðu féiki
Þegar fulltrúar menningar
hafa komið á meðal frum-
stæðra manna, til að siðbæta
þá og boða þeim hugsjónir,
heíur sá þrándur iðulega orð-
ið í götu þe'rra, að tunga
hinna frumstæðu manna var
svo orðfá, að erfitt reyndist
að gera þeim skiljanlegan
hinn fagra boðskap.
Við þýðingu Bókabókar á
tungu Grænlendinga varð t.d.
að kalla „Guðs lamb“ kóp,
því innfæddir vissu ekki hvað
lamb var, né skildu þær sið-
gæðishugsjónir sem að baki
lágu. En reyndar þarf ekki að
leita dæma til Grænlands.
Fjöldi íslendinga hefur bund-
ist samtökum um að boða
þjóð’nni þá stefnu í utanríkis-
málum, sem er í rökréttasta
samhengi við þær siðgæðis-
hugsjónir ■ er við þekkjum
bestar og sem ein getur
tryggt okkur menningarlif. Og
hvað skeður ekki. Tunga
þeirra landa okkar, sem eru á
hvað hraðasti'i leið niður á
eitt frumstæðasta menningar-
stig sem sagan greinir, reynist
• #
ekki eiga orð til að túlka jafn
nýtan boðskap. í máli brask-
aranna finnast ekki lengur orð
til að túlka fagrar hugsjónir
og þeir verða að hafa yf:r þær
eitthvað af þeim fáu orðum
sem þeir enn skilja og nota.
Guðs lamb verður að kóp;
krafa um siðbetrun og menn-
ingarlíf skal heita víxill.
Braskararnir skilja vel hvað
vixill er.
En svo verðui' einn:g að gera
þeim skiljanlegt að þetta sé
hættulegur víxill; að fátækt
og umkomulitið fólk standi á
bak við hann. Og likt og hægt
er með þolinmæði og sífelld-
um endurtekningum að kenna
fávitum að gera greinarmun á
hita og kulda, þurru og votu,
hefur málgagni víxlabraskara-
anna tekist að kenna sínum
nánustu svo vel; að þegar
nafn á erlendri höfuðborg,
Moskvu (Mfyrir má ekki) er
tengt einhverjum hlut, þá rek-
Nashyrningarnir upp öskur og
æða blir.t fram hjá hverti
staðreynd og öllum rökum.
Ulfur Iljörvar.
MsrkeSýðshrsyfiiigin og somvinnn-
sðmtök eka að snúa böknm saman
Á fundi sem haldinn var landinu og til að auka menn7
nýlega í Verkalýðsfélagi ingu hennar. Velferð beggja
Akraness um kjaramálin var þessara hrej'finga hvílir að
samþykkt ejnróma eftirfarandi miklu leyti á því að þær skilji
áskorun: hvor aðra og snúi bökum sam-
„Fundurinn fagnar því að full- arj
trúi Vinnumálasambands sam-
vinmfélaganna skyldi ekki
standa að hinni ósvífnu igrein-
argerð atv:nnurekenda um
latmamál frá 12. jan. s.l.
Fundurinn vill mima á að
samvinraihreyfingin er eins
og verkalýðshreyfingin samtök ar- enda mun Þá ^Ýðnn 'i land-
alþýðu manna, mynduð til að iuu meta þann stuðning að
bæta lífskjör alþýðunnar I .verðleikum".
Þess vegna skorar fundur-
inn á samvinnusamtökin í land-
inu að hafa forustu í því að
ganga að 'hinum sjálfsögðu
kröfum verkalýðshreyfingar-
innar, sem nú eru fram born-
kaupsins 84,7. 1952 var hún
84,9. Afkoma verkalýðsins var
hin versta. Neyðin var farin
að berja að dyrum viða.
Þá var lagt út í hið harða,
erfiða vetrarverkfall í desem-
ber 1952. Verkalýðurinn sigraði.
Kaupgeta tímakaupsins árið
1953 varð 91,6. 1954 var hún
aftur farin að lækka Ársmeð-
altalið varð 90,0. — Með öðrum
orðum: 12 árum eftir 1942 var
kaupgeta tímakaupsins 10%
lægri en 1945, en næstum 20%
Jægri en hæst var í júlí; 1947.
þrátt fyrir mörg og hörð verk-
föll. Það sýndi sig að það var
dýrt fyrir alþýðuna að láta
auðvaldið ráða ríkisvaldinu og
beita því til þess að stela
kauþgjaldinu af verkalýðnum
með verðhækkunum og geng-
islækkunum.
Þá ákvað verldýðshreyfingin
að leggja til atlögu og reyna
að vinna til baka handa verka-
!_u111111simn11iii1111111111m11111m111111111111111111111111111111111111m1111111111111111111111111■ 11m11:111n111111111i111111 ............
Ég hef orðið var við, að
margir þeir, sem hjá her-
liðinu vinna, líta svo til,
að í baráttu okkar her-
námsandstæðinga felist á-
fellisdómur yfir þeim. Það er
að gera aukaatriðum helidur
hátt undir höfði. Ekki áfell-
ist ég neinn fyrir að vinna
hjá herliðinu og ekki heldur
þó liann reyni að gera nota-
leg innkaup á Keflavikur-
flugvelli í bölvaðri dýrtíð-
inni. Meðan herinn er í land-
inu, verða alltaf nægir til að
vinna fyrir hann. Það hefði
Eftir
Siefán lónsson
þiess vegna enga þýðingu, þó
að einn eða fleiri einstakling-
ar neituðu þar vinnu. Væri
um skipuleg samtök að ræða,
gegndi öðru máli, en myndi
þó til lítils koma. Hitt er á-
mælisvert, að greindir menn
skuli ekki fást til að hugsa
út í það, hvað gerzt hefur
og gerast mun. Við erum
ekki sjálfstæð þjóð meðan
við höfum herinn. Við höf-
um fengið herinn að láni hjá
erlendu stórveldi undir því
yfirskini, að hann eigi að
vernda okkur í styrjöld. En
það erum ekki við, sem yfir
hernum ráðum að neinu leyti
og ekki þvi, hvað vernd
kallast. Við höfum fyrirfram
skuldbundið okkur til að
fylgja stórveldinu að málum,
hvar sem það á í styrjöld
og hvert, sem tilefni hennar
verður. Við ráðum ekki hve-
nær við verðum stríðsaðili.
Varla getur það kallast sjálf-
stæði, því að meira ósjálf-
stæði er ekki til. Til eru þeir,
sem miklu vilja fórna til að
styðja að styrjöld við komm-
únistaríkin. En hver á það
víst, að Bandaríkin lendi
fyrst og fremst í styrjöld við
þau? Heimsmálin hafa stund-
um skipazt á annan veg en
gert var ráð fyrir. Kommún-
ismanum hefur lika aukizt
ásmegin við hverja stórstyrj-
öld og svo myndi enn verða,
ef nokkur lifði hana þá af.
Islenzk þjóð hsfur löngum
fordæmt styrjaldir og villi-
menn'sku þeirra. Með því að
hafa herinn í land.i sínu, hef-
ur hún nú kallað yfir sig
Gsp faSsrökiim
eigin forúæmingu og reyndar
meira en það. Svívirða henn-
ar er miklu dýpri en nokkurs
herveldis og liggja til þess
voðaleg rök. Upp úr þessu
hefur hún það, sem verð-
skuldað er: F járhagslegan,
siðferðilegan og þjóðernis-
legan voða.
Þeir segja, að við höfum
hlotið vináttu nágrannaþjóða
vegna auðsveipninnar. Vin-
áttuna höfum við líklega
fengið, en virðinguna ekki!
Við höfum hlntið vináttu
Framh. á 10. síðú