Þjóðviljinn - 07.07.1962, Blaðsíða 11

ERICH KASTNER
SLATRARANS
„Nei, aðeins til Warnemunde,“
svaraði maðurinn kurteis’ega.
„Ég setla að hitta konuna mína
og börn.'n sem . eru í sumarleyfi
við ströndina.“
„Litlu angarnir,“ sagði maður,
sem sat í horninu og hann fliss-
aðj aulalega. Hinir ferðamenn-
irnir litu undrandi á hann. Þá
varð hann vandræðalegur og
faidi sig bakvið dagblað.
„Kannski verð ég nokkra daga
í Wamemiinde," hélt farþeginn
áfram, sem var með rauða nef-
ið. „Ef mikiivæg viðsk.'pti kaila
mig ekki til Berlínar."
Annar ferðamaður gat þess, að
hann væri hrifnari af Norður-
sjónum. Vatnið væri ferskara.
Loftið saltara.
Kúlz kveikti sér í" vindli og
aðgættj hvort ferðataskan hans
lægi enn í netinu.
Það gerði hún,
Innan stundar voru klefafélag.
arnir farnir að tala saman eins
og þeir vperu gamlir vin:r.,
(Enda voru þeir það).
UNQFRÚ írena Trubner fann
klefa á öðru farrými sem var
næstum tómur. Það var aðeins
setið í sætunum við gluggana.
Það voru kornung bandarisk..
hjón sem voru að lesa blöð og
tímarit og skiptust öðru hverju
á lesningu. ; jj jj ’j ( | 'fj! L ]
Hún settist í hornið við d’yrn-
ar '’og' leit' ■ býsna oft .á . arm-
bandsúrið sitt. ; >
Frammi á ganginum hölluðust
farþégarriir útúm ■ gluggana og
töluðu við ættirigja og vini sem
voru eftir í Kaupmannahöfn.
Sumir tóku fram vasaklúta sína.
Svo fór lestin af stað. Vasa-
klútunum var veifað af ákafa.
12.55 Óskalög sjúklinga.
14.30 Laugardagslögin.
16.30 Vfr. — Fjör í kringum fón-
inn: Úlafar Sveinbjörnsson
kynnir nýjustu dans- og
dægurlögin.
17.00 Fréttir. — Þetta vil ég
héyra: Elísabet Jónsdóttir
velur sér hljómplötur.
18.00 Söngvar í léttum tón.
18.55 Tilkynningar. — 19.20 Vfr.
20.00 úpplestur: . Hólmgangan,
smásaga, eftir Alexandei'
P,úskin (Jóp Aðils leikari).
20.30 Frá Gri.kklandi: Sigurður
A. Magnússon rithpf. kynn-
ir gamla tónlist að nýju.
21.15 Leikrit: Maðurinn, sern
ekki vildi fara til himna
eftir Francis Sladen-Smith,
í þýðingu Árna Guðhason-
ar. Leikstjóri: Lárus Páls-
scn. Leikendur: Indriði
Waage, Margrét Guðmunds-
dóttir, Róbert Arnfinnsson,
Ævar R. Kvaran, Emilía
Jónasdóttir, Helga Valtýs-
dóttir, Arndís Björnsdóttir,
Guðbjörg Þorbjarnardóttir,
Valur Gíslason, Þorsteinn
ö. Stephensen og Gísli Al-
freðsson.
22.10 Danslög.
24.00 Dagskrárlok. w 1
Bandarisku hjónin litu uppúr
tímaritunum. Þau brQstu hvort
til annars, skrúfuðu aítur fyrir
brosin og héidu áfram að lesa.
Ungfrú Trúbner fannst ein-
hver horfa á sig. Hún leit í !
kr ngum sig.
Frammi á ganginum stóð há-
vaxni, granni maðurinn, sém
hét Ru.di!
Hann kinkaði kolli til hennar
og tók ofan.
Svo kom hann inn í klefann,
settist beint á móti henni og
spurði: „Eigum við aftur að
verða vinir?”
Hún þagði.
„Aha,” sagði 'hann. „Þér eruð
með nýju skóna! Stórkostlegt!
Þeir gera fótinn svo nettan.”
Ungfrú Trúbner þagði.
„Hælarnir hefðu mátt vera ögn
lægri,” sagði hann. „Lágir hælar
eru heilsusamlegri.”
„Eruð þér fótalæknir?” spurði
hún.
„Nei. En ég á frænda sem er
læknir.”
„I Leipzig?”
„Af hverju endilega í Leipzig?”
Hún kipraði munnvikin. „Eg
geri ráð fyrir a'ð um sé að ræða
bróður Irenu frænku yðar.”
Hann hló. Hlátur hans var
smitandi. Það var eins og hópur
stúdenta væri að hlæja.
„Þér vanmetið Struvefjölskyld-
una,” sagði' hann svo. „Ekki svo
að skilja að ég >ætli að fara að
gorta. En við erum efnileg og
marggreind áett.”
„Að hugsa sér.”
„Pabbi minn á til dæmis
heima í Hannover. Hann er
háls- nef- og eymasérfræðingur.”
„Jahá. Það er þess vegna sem
þér hafið svo vel vit á hælum!”
„Já, einmitt!” Hann hallaði
sér afturábak, krosslagði fæturna
makindalega, tók upp dagblað og
sagði: ..Af óframfærni læt ég nú
upphefjast þögn. Við tölumst aft-
ur við eftir klukkutíma.” Svo lét
hann eins og hann færi að lesa
af ákafa.
Lestin ók yfir Sjáland. Suður
á bóginn. Það var ferðalag um
garða.
Ungfrú Trúbner stakk töskunni
sinni undir handlegginn og þrýsti
að, svo horfði hún útum glugg-
ann framhjá bandarísku hjón-
unum.
KULZ slátrai’ameistari horfði
líka útum klefagluggahn sinn.
Að rnirinstá kosti með öðru aug-.
anu. Með hínu hafði hann ’gætur
a férðatösku ájnni ‘ og ‘ léyndar-
dómi. íiennár.''
' .,f>etta ‘ér'áitín'a stríðlfr;*‘'íiíi'gs-
aði hann. Og það múriáði
minnstu' að hann hugsaði upp-
hátt.
Hann þurrkaði sér um ennið.
„Finnst yður of heitt hérna
inni?” spurði Storm á-hyggjufull-
ur.
Og áður en Kúlz fengi ráðrúm
til að svara, spratt annar farþegi
á fætur og dró gluggann níður.
„Þetta er mjög vingjarnlegt af
yður,” sagði Kúlz og leit í kring-
um sig. Hann hafði sjaldan rek-
izt á svo marga vingjarnlega og
heiðarlega menn i einum hópi.
Hann hafði sannarlega verið
heppinn! — Hann benti í áttina
að glugganum. „Þesu tók ég eftir
á leiðinni hingað,” sagði hann.
„Danskir nautgripir eru fyrsta
flokks. Eg hef aldrei fyrr séð
svona fallegar skepnur.”
Rauða nautgripahjörðin virtist
hafa hugboð um að verið væri að
tala um hana. Kýrnar litu með
áhuga í átti.na að lestinni og lít-
ill kálfur hljóp með henni dálít-
inn spöl.
„Hafið þér ál)uga á nautgriþa-
rækt?” spurði maðurinn, sem var
með rauða nefið-.
„Það er nú líkast til,” svaraði
Kúlz. „Eg er slátrarameistari.
Hef verið það i þrjátíu ár!”
„Já, þá leiðir það af sjálfu
sér,” samsinnti maðurinn góðlát-
lega.
„Annars er ég ekki sérlega hrif
inn af starfi mínu þessa stund-
ina,” hélt Kúlz áfram. „Einn góð-
an veöurdag fær maður meira en
nóg af því að vera alltaf mitt á
meðal nuuta!” Ilánn hló hressi-
lega.
Samferðamaður hans brosti ó-
lundarlega.
„Vonandi á þetta ekki að vera
n.ei.n aðdróttun?” spurði Storm j
hógvær.
Þegar Kúlz skildi loks hvað í
spurningunni fólst; varð hann
alveg örvilnaður. „Hvernig getur
yður dottið annað eins í hug?”
hrópaði hann alveg yfirkominn.
„Eg átti alls ekki við ykkur,
herrar mínir. Eg var að tala um
alvöru naut! Ekki um ykkur! Ef
þið bara vissuð hvað mig tekur
þetta sárt! Mér kæmi aldrei til
hugar að láta mér slíka ósvífni
um munn fara. Auðvitað þekkið
þið mig ekki. Annars mynduð
þið vita, að ég gæti aldrei sagt
þvílíkt og annaö eins.” Hann var
bókstaflega miður sín, svo leiður
var hann.
„Eg var bara að gera að gamni
mínu,” sagði herra Storm.
„Er það satt?” spurði Kúlz og
honum létti.
Hinir kinkuðu kolli...........
„Guði sé lof-” stundi Kúlz.
„p^ð er létt af mér fargk Eg
gæti1) gVdréi látið mér 'ðlík't um
munn ’fara!”
MA&URINN sem hét Rudi haf.)i
hallað sér afturábak í itorníð.
Hann lá með lokuð augu og and-
a'ðí liáégt og röléga.
Irena Trúbner virti fyrir sér
andlit hans. Hún virti það vand-
legafyrir séi< og hugsaði með sér:
..Hvert einasta orð sem hann
hefu.r sagt við mig hingað til,
hefur sennilega verið lygi. Af
hverju eltir hann mig síðan i
gær. Og fyrst hann gerir það,
hvers vegna lýgur hann þá að
mér? Og svo er hann með andlit
eins og Mikael erkiengill, þessi
erkiþorpari! Og svo er því haldið
fram að útlit og innræti standi í
einhveriu sambandi hvort við
annað!”
Hún sneri sér reiðilega að
gluaganum og ;horfði útpm hann
nokkra stund. ’Eri svö farin hún
af tri.r * hjá kér hýöf ■ til’ ‘ aff1 'snúa
höfðiriu að anöbvlingi sínum.
^,Og þesar fínlegu hendur!”
hugsaði hún frá sér numin. „Og'
samt seni áður er hann þorpari.
•Tæia.ihann fær að tannbrjóta sig
á mér. bessi Rudi.” Hún leiðrétti
huasanir 'Sfiijft*:'*1 'f.Þ'éSgp
R.udi! — Svona líka svéfnþurka,
uss!” ' ‘ ' '.' ‘
I þessu síðasta sk.iátlaði.st.
henni reyndar. Herra Rudi var
alls ekki sofandi. Það leit bara
bannig út. Undan aúgnalokunum
virti hann ungu stúlkuna fyrir:
sér án afláts. Hann var sárgram-
ur. ,,Að hún skuli endilega þurfa
að vera Irena Trúbner," hugsaði
hann, „ og að hún skuli endi-
lega þurfa að vera svona við-
felldin stúlka. Af hverju er hún
ekki gömul frenja? Árum sam-
3 brœ&r @g frœndi þeirra
frá Mallorca skemmta hér
Leikhúskjallarinn og Lidó
hafa ráðið til sín nýja, út-
lenda skemmtikrafta sena
eiga að skemmta gestum
staðanna næstu þrjár til
fjórar vikurnar. Um er að
ræða 4 Spámverja, sem syngja
og leika undir á strengja-
og blás'turshljóðfæri, og ít-
alska söngkonu. Þau koma
öll fram í Lidó fvrri hluta
hverrar viku, en á báðum
skemmtistöðunum seinni part
vikunnar og um helgar.
Los Valdemosa kalla Spán-
verjarnir sig og kenna sig
við Valdemosa, þúsund
manria bæ á Mallorca, þar
sem heimili beirra er. Þrír
piltanna eru bræður, sá
fjórði frændi þeirra,. Bræð-
urnir eru Ra.fael os Bern-
•ardo, sem Jejka, á, .gí.tai-a, og
Tomeu, sem leikur á þjóðlegt
spænskt hljóðfæri, banduariu,
sem líkist balalajka en er
með 12 strengi.
Faðir þeirra bræðra er hót-
eleigandi á Mallorca og for-
stöðumaður þjóðdansaflokks.
Komu þeir félagar fyrst fram
með dans'flókknum, en fyrir
3 árum stofnuðu fjórmenn-
ingarnir éigirí itlokk og hafa
síðan farið víða og sungið og
leikið á skemmtistöðum á
Spáni, í Englandi, Hollandi,
Danmörku og Svíþjóð. Hing-
að koma þeir frá Gautaborg.
Þeir félagar leggja sérstaka
áherzlu á flutnin.g spænskra
og suðuramerískra þjóðlaga,
en láta einnig vinsæl dægur-
lög fljóta með. Er mikill
þokki yfir öllum flutningi
þeirra á lögum þessum og
framkoman skemmtileg; at-
hygli vekur ekki hvað sízt
ágætur leikur Tomeus á
blokkf’.autuna, einfaít en
ákaflega vandnifeðfagið hljóð-
færi. .<
Söngkonan ítalska heitir
Luigia Canova og er frá Mil-
ano. Hún hefu.r um skeið
iiL*. ’
dvalizt í Lundúnum og. m.a.
skemmt á Astor Club. Hing-
tt-
að kom hún frá stórborginni
og þangað heldur hún aftur
•að lokinni íslandsdvöl. Luigia
Oanova er ekki eingöngu
söngkona, heldur dansar hún
Hka af miklu fiöri og sýnír
ýmiskonar akrobatkúnstir —
léttklædd áð sjálfsögðu. Virt-
. ust gestir í Leikhúskjallaran-
um í fyrrakvöld, þeg;ar sú
ítalska skemmtí þar í fyrsta
.skipti, hafa gaman að
skemmtiatriði hennar. nema
eitt af okkar ágætu tón-
ská’.dum og fQrmaður STEFs.
Hann stakk fingrum í eyru
þegar Luigia söng sem hæst.
en fyrir augun tók hvorki
hanm né aðrir viðstaddir
karlmenn. •—• r.
»
©
m
Sendibill 12»
StQtipnblíl 12»
Jhm ®
FEUCIA Sportbíll OKTA'
TRAUST BODYSTAL - ORKUMIKtAR OG
VIÐURKENNDAR VftAR-HENTUGAR
ISLENZKUM AÐSTÆÐUM - LAGT VERD
P0STSENDUM UPPLÝSINGAR
TÉKKNESKA BIFREIDAUMBODID
IAUOAVEOI 176• SÍMI 5 78 81
■••'•■ ■ U...Í. -*>. UmÆU ...t'-U',. -:v ... v.tíaúgai:dagur. X :.júlí 1962 — ÞJÓÐVILJINN — [\\}
ífiðJ íji 'T ■.ugcbiiigus,!
rivtioi - (g }..
* r -wwíí .«**