Þjóðviljinn - 26.03.1963, Síða 10

Þjóðviljinn - 26.03.1963, Síða 10
2*0 SlÐA HðÐvnnnN m G W E N B R ns T O W : Æ, þau voru svo elskuleg o?, svo traust Og hún hafði alls ekki kunnað að meta þau. Hún lauk við bréfið sama kvöldið eftir matinn. Næsta morgun fyrir morgunverð afhenti hún Pablo það og svo stóð hún og horfði á eftir honum ríða úr hlaði. Hún ætlaði ekki að gefa Charles tækifæri til að fara fram á að rá að lesa bréf- ið. Reyndar minntist hún naum- ast á hann í bréfin, en hún hafði ekki í hyggju að láta neinn reka nefið í sín einkabréf. Dagurinn. leið eins og aðrir dagar. Garnet ráfaði um alein, hugsaði um John og Florindu og Texas og hina vinina úr ferðinni, velti fyrir sér hvað þeir hefðust að, saknaði þeirra. Um kvöldið sagði Oliver að hann og Charles ætluðu að líta á fáein viðskiptaskjöl. Þau fóru því öll þrjú inn í dagstofuna við hliðina á svefnherbergi hennar. Garnet sat á einum bak- háa stólnum meðan Oliver tók kladda af borðinu og fór að fara í gegnum innihaidið ásamt Charles. Eftir andartak voru mennimir niðursokknir í sam- tal. Oliver sat á veggbekknum með kladdann á hnjánum. Charl- es stóð við arininn. Búið var að leggja í eldstæðið, en eng- um virtist detta í hug að kveikja upp, endaþótt kvöldloftið væri PERMA Garðsenda 21, simi 33968 Hárgreiðslu- og snyrtistofa Dömur, hárgreiðsia við allra hæfi. TJARNARSTOFAN. Tjamargötu 10. Vonarstræt- ismegjn Simi 14662. Hárgreiðslu- og snyrtistofa STEINU OG DÓDÓ. Laugavegi 11. sími 24616. Hárgreiðslustofan S Ó L E Y Sólvallagö u 72 Sími 14853. Hárgreiðsiustofa AUSTURBÆJAR (Maria Guðmundscóttir) Laugavegj 13 simi 14656. Nuddstofa á sania stað 3. ■ ^ I 2 2 9 9 7 G r e 11 i > g ö t u 6 2 5U1. kalt. Gamet lét hugann reika. Þetta var óvisilegt herbergi, veggirnir kuldalegir og glugga- tjöldin stíf og strokin. Lampinn varpaði löngum skuggum út á gólfið. Það var bandarískur lampi, keyptur um • borð í einu af skipunum. Hann var með kringlóttri ljóshlíf, skreyttri bleikum, máluðum rósum. Hús Charlesar var slíkt sambland af Califomíu og Nýja Englandi að það var í rauninni óskapnaður, sem hvergi átti heima. Það var viðb j óðslegasta hús sem hún hafði nokkum tíma komið í og hann var andstyggilegasti — Húsið tók allt í einu viðbragð eins og einhver hefði sparkað í það. Það glamraði í rúðun- um, borðið tók dansspor og kladdi féll á gólfið og haugur af lausum blöðum á eftir. Vegg- imir skulfu og allt herbergið gekk í bylgjum. Stóliinn sem Garnet sat á, sentist til, og hún kastaðist útaf honum og í gólf- ið. Hún rak upp hljóð og bar fyrir sig hendumar, þegar hún datt. Allt þetta gerðist á svipstundu. Hún var svo skelkuð að sem snöggvats vissi hún ekki sitt rjúkandi ráð. Þá uppgötvaði hún að Oliver kraup hjá henni og tók um herðar henni. „Garnet“, hrópaði hann. „Þú hefur þó ekki meitt þig?“ Gamet deplaði augunum, Hana svimaði enn og hún skalf af ótta. Veggimir vora hættir að hreyfast, en það skrjáfaði enn í blöðunum á gólfinu og glugga tjöldin blöktu eins og í roki. Lampinn hafði oltið um koll og Charles reisti hann við, hann notaði vasaklútinn sinn til að þurrka upp olíublett af gólfinu. Gamet heyrði hann segja gremjulegri röddu að hlífin hefði sprangið. Að utan heyrðust hræðsluhljóð í hrossunum. Oli- ver sagði: „Þetta er allt í lagi, Gamet. Vertu ekki hrædd“. Hann hjálpaði henni að standa upp. „Hvað var þetta eiginlega?" spurði hún. „Allt húsið hreyfð- ist“. „Vertu ekki hrædd“, endur- tók hann. „Þetta var bara jarð- skjálfti". „Jarðskjálfti", hrópaði hún og röddin var skerandi af ótta. Hún hafði lesið um jarðskjálfta — að hús hryndu og fólk æddi um allt í skelfingu. „Hvert eigum við að fara? Hvað eigum við að gera?“ Og þá uppgötvaði hún sér til undrunar og gremju, að Oliver var að hlæja að henni. Charles stóð, upp við vegginn og horfði á hana með þreyttu umburðarlyndi eins og illa siðaðaur krakki hefði truflað hann. — Við þurfum ekkert að fara. Garnet, sagði Oliver brosandi og hann vaeri að róa myrk- fæJinn teakka. — Við gerum efcki neitt. Þetta er næstum dag- iegt brauð. Þú venst þessu ismám saman. Gamet leit af Oliver á Charl- es\og síðan á Oliver aftur. Hún varVof hrædd til að geta komið upp*orði. Oliver hélt áfram. — \ Þetta er alltaf að koma fyrir. Það hlýzt sjaldan nejtt itjón af. — í guðs bænum, Gárnet, sagðj Charles fyrirlitlega. ■-—■ Þú imeiddist ekkert, eða hvað? Oliver hélt enn utanum Garn- et og sagði gremjulega við rCharles. — Láttu hana í frjði, iCharles. Þér varð sjálfum býsna hverft við í fyrsta sinn. Héma Garnet. þetta róar taugarnar. Hann jiók vinflösku sem tapp- inn hafði verið í, svo innihald- ið hafði ekki rannið úr henni, og skellti í krús handa henni. Gamet tók við krúsinni og dró djúpt andann. Henni var ó- glatt og hún var dauðhrædd um að hún færi að skæla. En hún sagði við sjálfa sig, að það mætti hún ekki gera, hún mætti ekki sýna nein veikleikamerki í návist Charles. — Mér þykir leitt að ég skyldi vera svona vanstillt, sagði hún. — En ég hef aldrei fyrr jlenf í jarðskjálfta og mér brá þegar ég datt í gólfið. Ég veit íbetur næst. — Það er prýðilegt, sagði Oli- ver innilega. — Og nú ertu bú- in að jafna þig? — Já, sagði Garnet. — Ég er búin að jafna mig. Hún hefði helzt viljað setjast til að losna við þennan innvortis skjálfta. Hún leit á skjölin á gólfinu og bætti við: — Þið Charles getið haldið áfram ráðstefnunni og ég skal taka upp skjölin og raða þeim snyrtilega á borðið aftur. — Ágætt, sagði Oiver. Hann bætti við fáeinum blíðuorðum og síðan tóku hann og Charles til við vörulistann. Eftir andar- tak voru þeir komnir í ákafar samræður eins og ekkert hefði komið fyrir. Hrossin úti voru ennþá óróleg og Garnet heyrði raddir fólksins sem var að reyna gð róa þá. Hún hugsaði sem svo að þjónustufólkið sýndi hrossunum meiri tillitssemi en eiginmaður hennar sýndi henni. Hún sat á ’ góifinú óg vínkrúsin stóð hjá henni. Kannski gæti hún drukkið það seinna en ekki núna. Hún hafði hugboð um að maginn myndi gera uppreisn gegn hverju sem væri. Já, þetta var þá í Califomíu. Þetta var ævintýralandið við ferðalok. Californía var ekki að- eins ljót, heldur hataði sjálf jörðin mann og reyndi að hræða mann burtu. Ef ég kemst nokkum tíma burt héðan, sagði Gamet við ijálfa sig, þá skal ég aldrei hz&i verið svo skammastaleyw í návist Chariesar. Hún visaA hvers vegna augn John höfðu ■verið svo samúðarfuú, þegar hann kvaddi hana 25 framar fara frá New York. Ef é? kemst af stað með lestina, á ensku. Hún las þau ekki af ásettu ráði en meðan hún horfði í gaupnir sér fóru orðin að mynda setningar. Meðan hún las, stirðnaði hún upp og hendurnar urðu votar. Vöðvarnir hnykluðust í öllum kroppnum. Því að nú vissi hún loks hvað þeir höfðu verið að reyna að koma i veg fyrir að hún fengi að vita. Hún vissi hvers vegna John hafði neitað því að hann hefði meðferðis bréf til Olivers í Santa Fe. Hún vissi hvers vegna John hafði brugðið svo í brún. þegar h-ann fékk að vita að Oliver ætiaði að taka hana með til Califomíu. Hún vissi hvers vegna Charies horfði á hana með slíkri reiði og við- bjóði og hvers vegna Oliver Það sem skrifað var, byrjaði í miðri setningu og því lauk í annarri. ,— • •. áður, en nú eru það góðar fréttir. Þú átt það ekki skilið, Oliver, það er satt og víst. Þú hefur aldrei sýnt skyn- semi þegar kvenfólk er annars vegar og þú gerir það víst aldrei, en í þetta skipti hafa hliðarhopp þín orðið okkur til hinnar^ mestu gæfu. Sjálfur hefði ég aldrej þorað að vona, að þú gætir kvongazf þvílíkum erfingja og Carmelitu Velaseo. En nú óskar Don Rafael auð- vitað einskis frekar en þú gift- ist hinni heittelskuðu dóttur hans. Allt er undirbúið. Don Rafael kom aftur hingað í dag. Carmelita ól son ; janúar. Henni heilsast vel og ættingjar henn- ar fyrir norðan efast alls ekki um það, að þú sért löglegur eig- inmaður hennar. Þeir halda að athöfnin hafi farið fram í einka- kapellu Don Rafaels áður en þú lagðir af stað. Við Don Rafael höfum und- irbúið allt í smáatriðum. Ég ætla að kom.a til móts við þig hjá Don Antonio og við ríðum saman norður á bóginn. Þið Carmelita getjð gift ykkur í kap- ellu frænku hennar norðurfrá. Don Rafael er í bezta skapi. Hann hefur alltaf þráð að eýgn- ast dótturson. Snáðinn verður erfingi hans, og erfir allar land- areignir hans — og fyrir bragð- ið verðum við stærstu jarðeig- endur í aHri Kalifomíu. Og ef fyrsti hluti þessa bréfs hefur valdið þér áhyggjum. þá geturðu nú verið rólegri. Hinn eini sem veit sannleikann í mál- inu er John, og John talar aldrei af gér. Mér er hann ekki að skapi, — en við getum treyst. Þannig lauk annarri öhk. Garnet sat eins og dsemd og starði á orðin á blaðinu. Langa stund — hún vissi ekki hve lengi — voru hugsan- ir hennar í álíka ringulreið og skjölin á gólfinu. Hún heyTði raddir og hnegg í hrossum fyrir utan. en það var allt eins og í órafjarlægð. En smám saman skýrðust hugsanir hennar. Hún sat kyrr, alltof lömuð til að hreyfa sig, en hún vissi nú ná- kvæmlega hvað gerzt hafði. Þetta var bréfið sem, John hafði haft meðferðis til Olivers. Þetta var bréfið sem hann hafði neitað að vera með, þegar hann komst að því, að hún var eigin- kona Olivers. John vissi áður en Oliver fór burt frá Califomíu í fyrra, að hann hafði verið að dufla við dóttur auðugs land- eiganda. Hann færði Oliver frétt- ina um að stúlkan hefði eignazt bam og faðir hennar hefði sagt vinum sínum. að Oliver væri giftur henni. Og þetta var það sem Oliver hafði ekkj viljað segja henni. Oliver hafði flækt henni inn í þetta ráðabragg án þess að hún hefði hugmynd um. Og þetta var alvörumál. Hún mundj eft- ir áhyggjusvipnum á andliti Johns, þegar hann frétti það í Santa Fe að Oliver ætlaði að taka hana með til Kalifomiu. John, hugsaði hún gröm. Nei, hann vildi ekkert segja henni heldur. Hann vildi ekki skipta sér af annarra málum. Garnet fann hvemig reiðin SKOTTA Þriðjudagur 26. inarz is$3 Hvort það vora sex gæjar, sem kölluðu einu sinni eða einn gæji, sem kallaði sex sinnum, — veit ég ekkL steig upp í hálsinn á henni eins og glóandi kol. Hún leit við til að horfa á Charles og Oliver. Þeir sátu hlið við hlið á veggbekknum. Charles var að segja Oliver frá málefnum ranchósins. Charles hafði alltaf haft umsjón með hluta Olivers í eigninni auk síns eigin hluta. Og hefði Oliver gifzt Carmelitu Velasio og feng- ið með henni feikna jarðeignir í viðbot, hefði Charles sjálfsagt stjórnað öllu saman. Oliver hefði látið hann gera það. rétt eins og hann hafði látið hann sjá um allt annað. Það var því ekki að undra þótt Charles hefði orðið reiður þegar hann komst að því að Oliver hafði gengið í hjónaband í Bandaríkjunum. f heilt ár hafði Charies litið á Velasco-eignimar sem sínar. Þegar hún birtist á sviðinu, hafði Charieg fundizt sem hann hefði verið svikinn um síná réttmætu eign. Og Oliver! Gamet , kreppfi hnefana Glóðin í hálsinum breiddist um allan líkamann, og hana hitaði í tær og fingur. Hvers vegna hafði Oliver ekki verið heiðariegur gagnvart henni? Fyrir löngu bafði hún getið sér þess til, að Oliver hefði átt ástmeyjar áður en hún kom til skjalanna. En hún hafði Þá gert sér í hugariund tilvilj- anakennd sambönd í Santa Fe og eitthvað í þá átt. Þetta var sllt annað. Carmelita Velaseo var stúlka af hæstu stigum. Uti spörkuðu hrossin og jn-m í herberginu vora mennirnir tveir að ræðast við. Gegmrm þetta heyrði Gamet sjálfa sig tala við Florindu; .. — % þekki þetta, Florinda. Oðra hverju hef ég heyrt sið- prútt fólk tala um stúlku sem hefur verið „óheppin" eins o>g það er kallað. Slífc stúlka á sér ekki viðreisnar von. Meðan Gamet sat þarna á gólfinu, fann hún að bún hrakkaði ennið og kipraði augun eins og hún væri að reyna að lesa í slæmu Ijósi. Allt sem hún hafði sagt við Florindu hafði verið svo alvarlegt. Nú fannst henni það heimskulegjt. Kannski ætti hún að finna til meðaumk- unnar með veslings Carmelitu. En Það gerði hún ekki. Hún hugs- aði bara sem svo. að Carmélita hefði átt að vita betur. Henni fannst líka sem Oliver hefði átt að vita betur. Hún fann ekfci til nokkurrar meðaumkunar. Hún var bara reið. Hún tók upp blöðin tvö sem faliið höfðu útúr bréfinu frá Charles og reis á fætur með erfiðismunum. Oliver, sagði hún hásiua rómi. — Andartak, vina min. sagði hann án þess að líta upp. — Era Litla gr. hann er Itindar geta verið viðsjálir. Þetta eru grimm óargadýr. Ætli fólkið vilji ekki kaupa mýli á hundinn. Þetta eru vatna og síldamóta- trefjaplast- bátar framleiddir á Blönduósi. Nú er rétti tíminn að panta bát fyrir vorið. Trefjaplast h.í. Söluumboð: ÁGUST JÓNSSON, Laugaveg 19 III. hasð, sími 17642.

x

Þjóðviljinn

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.