Þjóðviljinn - 05.06.1963, Blaðsíða 10

!J0 SfÐA
MÓÐVILJINN
G W E N B R I
r
S T O W
I
HAMINGJU
LEIT
Eflatzst yrði þá eitthvað eftir
sem faðir hennar gæti þá á-
vaxtað fyrir hana. Þá gæti hún
aftur lifað hinu þægilega og ör-
ugga lífi sem áður og í þetta
skipti myndi hún aldrei sleppa
þvi.
Innst inni í fylgsnurn hjarta
hennar hvíslaði lítiU púki; Og
John?
En Gamet svaraði: Þegiðu,
ég ætla heim.
Hún spennti um sig beltið
Og fór aftur til vinnu sinnar.
Nú var meira að gera i barn-
um en haustið áður. Það voru
fleiri gestir og lengur opið á
daginn. Garnet var ekkert hrif-
in af þessu loftlausa herbergi
með vínþef og svitalykt, henni
þótti ekkert gaman þegar karl-
mennimir voru að káfa á henni,
klípa hana eða koma með tví-
ræðar atíhugasemdir. Það voru
ekki allir karlmenn þannig, en
stundum fannst henni karl-
mennimir sem bám virðingu
fyrir henni. væm enn erfiðari
viðureignar. Þeir sögðu: „Þér
aettuð ekki að vera á slikum
stað, ungfrú Gamet“, og í orð-
unum fólst ásökun, eins og þeir
héldu að hún væri þama að-
eins vegna þess að henni þætti
það gaman. Síðla kvölds þegar
þreytan var farin að hafa ó-
hrif á skap hennar. kom það
fyíir, að hún svaraði höstuglega
en það var ekki oft. Ef henni
varð það á, var Florinda ekki
lengi að senda henni aðvömn-
araugnaráð. Eftir lokun þegar
þær vom orðnar einar, sagðí
Florinda alvarleg: „Þú verður
Hárqreiðslan
P E R M A. Garðsenda 21,
slml 33968. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa
Dömnr, hárgreiðsla vjð
alira hæfl.
TJARNARSTOFAN,
Tjamargötu 10, Vonarstræt-
Ismegin Simi 14662.
Hárgreiðslustolan
S Ó L E Y
Sólvallagötu 72.
Sími 14853.
Hárgrelðsiustofa
AUSTURBÆJAR
(Maria Guðmundsdóttlr)
Laugavegi 13 sími 14656.
Nuddstofa á sama stað.
að muna það, Gamet, að þeir
koma hingað til að skemmta sér,
o.g þú og ég emm hluti af
skemmtuninni. Hvaða geðvond-
ur karlfauskur sem er getur
hellt brennivíni úr flösku“.
Garnet brosti iðrandi. „Ég
veit það. Fyrirgefðu. Ef ég vaeri
ekki gvona slæm í bakinu þegar
komið er kvöld, þá væri ég
miklu alúðlegri".
„Já, vinan“. svaraði Florinda.
Hún kippti sér ekki upp við
smábakverk. Hún hafði aldrei
látið bann aftra sér frá að
hlæja og daðra. „Hvað áttu
mikla innstæðu hjá Abbott?"
spurði hún.
„Um það bil tvö hundmð
dollara".
„Er kannski ekki gott að eiga
þá? Já brostu til þeirra, Garn-
et. og í hvert skipti sem þér
finnst þú vera eins og kar-
klútur, þá mundu að þeir borga
fyrir eitt einasta bros“.
Þegar barinn var opinn var
Florinda hrífandi við piltana,
og þegar kom að lokunartíma,
hristi hún þá af sér eins og
flugur. Ef það hefði verið einn
á meðal þeirra sérlega aðlað-
andi sem hefði getað gefið
henni fallega hluti og skart-
gripi, hefði hún sjálfsagt ekki
verið svona köld. En eins og
allt var í pottinn búið. var hún
allt of önnum kafin til að hafa
áhuga á slíku. Hún hélt áfram
að búa alein í snyrtilega her-
berginu með veggklæðunum.
Smám saman vandist Gamet
barnum. Hún Jærði að segja nei
með rólegri röddu og afdrátt-
arlaust og fór ekki lengur hjá
sér fyrir að verða að segja
það. Hún lærði aWrei að gefa
hröð og smellin svör eins og
Florinda og hún lærði aldrei
eins og hún að hlusta með
hrifningu á sögur sem hún hafði
heyrt fimmtíu sinnum áður. En
hún lærði að brauka tólf tíma
á dag án þess að mögla og
tala glaðlega við gestina. enda-
þótt hún væri svo þreytt að
henni fyndist hún riða á fótun-
um. Hún lserði hvers virði einn
dollar er í tíma og verkjandi
vöðvum og æpandi taugum, og
fátt hafði komið henni eins á
óvart um dagana.
Karlmennimir á bamum
ræddu um ailt sem var að ger-
ast og Gamet og Florinda
fylgdust því vel með öllu. f
apríl var farið að tala meira
og meira um Frémont og deilur
hans við Kearney hershöfðingja.
Frémont var í Los Angeles, hers-
höfðinginn var í Monterey, en
stjómandi. En hann varð að
stjóma, hann hafði ekki vit á
að láta að stjóra.
Loks sendi Keamey hershöfð-
ingi annan liðsforingja, Richard
B. Mason ofursta, tii Los Ang-
eles. Mason stefndi Frémont til
aðalstöðvanna tii að standa fyr-
ir máli sínu. Endaþótt Mason
væri ofursti og Frémont lægri í
tigninni, sinnti hann ekki stefn-
nnni fyrr en í þriðja sinn. Þeg-
ar hann loksins fór, skarst svo
harkalega í odda með þeim að
Mason hótaði að setja Frémont
í járn. Frémont svaraði með því
að skora Mason í einvígi. Þá
var Mason svo reiður að hann
var albúinn að berjast. Um
stund virtist helzt sem bæjar-
búar ættu að verða vitni að því
að bandarískur liðsforingi berð-
ist í einvígi við undirmann sinn,
vegna þess að undirmaðurinn
neitaði að hlýðnast skipunum.
Til allrar hamingju kom Keam-
ey hershöfðingi sjálfur til Los
Angeles og kom í veg fyrir
einvígið.
Loks leit út fyrir að Frémont
léti sér skiljast að hann yrði að
sætta sig við að það var hers-
höfðingifln sem valdið haÆði.
Hann fór fram á það að mega
sameinast herdeild sinni, sem
var að berjast í Mexíkó, eða
fara með menn sína heim ti!
Bandaríkjanna. Kearney hafnaði
hvoru tveggja. Har?n skipaði
Frémont að koma til Monterey
og bíða þar fyrirskipana.
Samræðumar á barnum urðu
býsna háværar. Frémont var
skemmtiJegur náungi sem var
fljótur að eignast vini, og mörg-
um hermönnunum þótti fram-
koma hans sjálfsögð. Aðrir sögðu
að Keaitney hershöfðingi væri
svo góður að hann væri eigin-
lega of góður og hann skildi
ekki að til væru menn sem
ekki fengju risið undir þeim
kröfum sem hann gerði til sjálfs
sín. Enn aðrir og einkum þeir
sem vom vanir heraga, vom
þeirrar skoðunar að Kearney
hefði á réttu að standa og það
ætti að draga Frémont fyrir
herrétt. Þeir spáðu því að það
rnyndi gerast næst. En þótt öld-
umar risu hátt. var lítið um ó-
læti á barnum. Gamet og Flor-
inda fóru að taka eftir þvi. að
einkum á kvöldin, voru við-
staddir tveir eða þrír liðsfor-
ingjar sem dmkku lítið, heldur
gáfu mönnunum gætur. Enginn
hafði orð á því en þetta kom
í veg fyrir slagsmál.
Regnið fossaði niður og blóm-
in þutu uppúr jörðinni. En í
ár tók Garnet tæpast eftir því.
Hún hafði svo mikið að gera
að hún hafði varla tíma til að
hugsa um annað en vinnuna.
Hún minntist Johns, en minn-
ingin um hann olli henni svo
miklum sársauka að hún bægði
henni frá sér af öllum mætti.
Stundum hugsaði hún um Oli-
ver eða Charles, um eyðimerk-
urferðina eða friðsælt lífið
heima. En 'jafnvel þesgar hugs-
anir voru daufar og þokukennd-
ar. Hún sagði í sífellu. „Hvað
má bjóða yður. herrar minir?“
og við sjálfa sig sagði hún:
„Drottinn mirin, hvað ég er
þreytt í íótunum!"
Þess vegna kom það henni á
óvart einn daginn þegar Charl-
es kom inn í barinn. Það var
svalan og bjartan vordag og
barinn var fullur af mönnum
sem komið höfðu tii að fá sér
drykk til að verrna sig i þok-
unni. Charles stóð andartak í
dyrunum og svipaðist um. Einn
mannanna sneri til höfðinu og
bréfin gengu án afláts milli
þeirra Frémont var afbragðs hrópaði: — Hæ, þú þama, lok-
aðu dyrunum! Fleiri fóku undi*.
Charles leit til þeirra með íyrir-
litaingu. Áður en íleira væri
sagt, sneri Florinda sér við og
sagði með miklum ákafa:
— Heyrið mig strákar, það er
dálítið sem mig langar til að
spyrja ykkur um. Er nokkuð
til í því að heil herdeild sé á
leiðinni frá New York?
Eins og hún hafði búizt við,
svöruðu þeir allir í senn og
hávaðinn gerði það að verkum
að Gamet gat fengið að tala
nær ótmfluð við Charles. Hann
hafði gengið beint til hennar.
Hann lagði olnbogana fram á
borðið og einblindi á hana eins
og honum var lagið. — Góðan
daginn, Garnet, sagði hann.
— Góðan daginn, Charles,
sagði Gamet. Ósjálfrátt byrjaði
hún eins og vanalega: — Hvað
má bjóða — en hún þagnaði.
Þetta var í fyrsta sinn sem
Charles hafði talað við hana
síðan kvöldið góða haustið áður,
begar hann hafði dmkkið sig
útúr. Hún vissi ekki hversu mik-
ið hann mundi af bví samtali
og hana langaði ekki til að
minna hann á það. Ef hann
vildi drykfe. gæti hann beðið um
hamn.
Það gerði hann ekki. Hann
sagði: — Ég skal ekki tefja þig
lengi. Ég ætlaði að spyrja, hvort
þú hefðir íhugað tilboðið sem
ég gerði þér fyrir nokkm.
— Tilboðið? endurtók hún.
— Tilboöið um heimili á
ranchóinu mínu.
Ranchóinu mínn, endurtók
(hún reiðilega í hugamum. Hún
mundi hvemig hann hafði sagt
það, þegar hann sá hana í
fyrsta sinn. *— Ég ætla að vera
hér kyrr, Charies, sagði hún
lágri röddu.
Charles kinkaði kolli. Hún
hugsaði: hvað skyldi hann
halda lengi áfram að starblína
svona — augun í honum eru
eins og iveir títuprjónshausar.
Hann sagði:
— Ég var hræddur um að þú
myndir svara þannig. Það er
ekki á mínu valdi að bæta
smekk þinn.
— Þú getur efcki neytt mig
til að skipta um skoðun, sagði
Gamet, — ef það er það sem
þú átt við. Var það erindið
við mig?
— Nei, sagði Charles, — ekki
eingöngu. Hanm hélt áfram:
— Þú hefur kannski heyrt um
hjónaband mitt?
—• Já, sagði Gamet. Hún
hugsaði; ég vildi ég væri dauð,
þá léti hann mig trúlega í friði.
Charleg hélt áfram: — Ef þú
vilt ekki skapa barni bróður
míns gott heiimili, þá er konu
minni það sönm ánægja að taka
hann að sér.
Bami bróður þíms, endurtók
Garnet með sjálfri sér. Það
mætti ætla að ég hefði stolið
drengnum. Hún kreppti hnef-
ana bakvið borðið, svo að hann
sæi ekki hve mjög hún byrfti
að reyma á sig til að komast
ekki úr jafnvægi. — Charles,
sagði hún. — Af hverju hætt-
irðu þessu ekki? Er þér ekki
Ijóst. að ég hef ekki í hyggju
að láta bamið mitt í hendumar
á þér?
Hann kipraði saman augun
ógnandi á svip. Þau voru eins
og tveir tátuprjónshausar. — Má
ég benda þér á, sagði hanm,
— að Kalifomía er ekki lengur
ameríkanskur útkjálki. Ef ég tal-
aði við vini mína meðal liðs-
foringjanna. myndu þeir vera
mér sammála um að drykkju-
stofa er ekki heppilegur sama-
staður fyrir barri. Það gæti
— Er þetta Hárgreiðslu-
stofa Krjstínar Ingimundar?
— Hættið öllu af ensi
þaraa uppi.
— Er þetta Hárgreiðslu-
stofa Kristínar Ingimundar?
— Þetta er Svarta María
Erlingur taiar.
— Er þetta Hárgreiðslu-
stofa Kristínar Ingimundar?
— Nei, andskotinn. Á
leiðinni burt.
— Ég verð aldrei klár á
þetta símakerfi.
Miðvikudagur 5. júní 1963
— Áður en ég panta, Jói... Er þetta ekki dagurinn, sem þú
færð vasapeningana?
Staðarfell
Umáóknir um skólavist í Húsmæðraskólanum
að Staðarfelli skulu sendar sem fyrst til for-
stöðukonunnar frú Ingigerðar Guðjónsdóttur
Staöarfelli, sem veitir alla frekari vitneskju
um nám og starf skólans.
c , ^ Sími 24204
^“^BJÖRNSSON * co. p.0. DUX 1Uð. uriUAV,K
RÚMAR ALLA
FJÖLSKYLDUNA
KYNNIÐ YÐUR
MODEL 1963
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vináttu við frá-
'rill og jarðarför móður okkar og fósturmóður
HALLDÓRU JÓNSDÓTTUR
'nnlaugur Pétursson, Lára Þórðardótn,
Asvegi 10,
»
• t