Þjóðviljinn - 02.10.1963, Blaðsíða 10

|Q SÍÐA
ÞIÓÐVILIINN
Miðvikudagur 2. október 1963
trm i Símonarhlíð.
Þeir þekkja þennan ótta,
hugsaði hann.
Þeir vita alltaf af honum. Og
þeir berjast við hann.
Og allt í einu var hann ekki
lengur hræddur. Hann horfði á
stórvaxinn búk Careys og fann
til meðaumkvunar um leið og
andstyggðar.
— Jæja, lagsi, sagði einhver.
— Hefurðu nokkuð að segja þér
tn vamar?
Tom horfði á Carey, renndi
síðan augunum yfir andlit
hinna. Sumir störðu á móti, aðr-
ir litu undan.
— Hvaða niggarablók mútaði
þér? spurði Lorenzo Niesen.
Bart Carey kreppti hnefann,
rak hann af afli í kviðinn á
Tom. Tom var ekki alveg óvið-
búinn, hann hafði spennt vöðv-
ana, en sársaukinn var miKill.
Hann hörfaði upp að vélarhúsi
bQsins og reyndi að stilla sig
um að kasta upp.
— Það er ekki kurteisi að
svara ekki einfaldri spumingu,
sagði Carey. — Presturinn héma
er að spyrja, hver hafi borgað
þér fyxir að svíkja þitt eigið
fólk.
Tom reyndi að tala en gat það
ekki.
— Svona takið hann í gegn!
hrópaði einhver.
Hann dró djúpt andann, rétti
úr sér, hallaði sér upp að bíln-
um. Svitinn spratt fram á enni
hans. Hann reyndi að hrista af
sér svitann og hina hræðilegu
ógleði. — Af hverju nærðu þér
ekki í fimmtán eða tuttugu
manns í viðbót, Carey? sagði
hann hálfkæfðri röddu. — Þá
vaeri þér raunverulega óhætt.
— Haltu kjafti, negrasleikja.
— Ó, þú ert svo kaldur!
sagði Tom. — Með mannsöfnuð
í kringum þig ertu alveg svell-
kaldur!
— Ég sagði þér að halda
kjafti!
— Taktu hann í gegn, Bart!
Tom gekk nær stóra mannin-
um. Blóð, hans ólgaði núna og
verkurinn í maganum var ögn
Hárgreiðslan
Hárgrefðslu og
snyrtfstofa STEINU og DÖDÖ
Laugavegi 18 ni. h. flyfta)
SÍMI 24616.
P E R M A Garðsenda 81.
SlMI 33968. Hárgrefðslu- og
snyrtfstofa.
Dömur! Hárgrefðsla við
allra hæfi
TJARNARSTOFAN,
Tjarnargötu 10, Vonarstrætis-
megln. — SlMI 14662.
HARGREIÐSLUSTOFA
AUSTURBÆJAR
(Marfa Guðmundsdóttir)
Laugavegl 13 — SlMI 14656
•— Nuddstofa á sama stað. —
skárri. — Þú spyrð svo margs,
sagði hann. — Við skulum sjá
hvemig þér gengur að svara.
Hvar varst þú þegar presturinn
var drepinn, Carey?
— Haltu helvítis kjafti, sagði
rödd. annars færðu sömu með-
ferð.
— Hvar varstu?
Bart Carey gaf frá sér háif-
kæft hljóð, síðan tók hann við-
bragð. Tom var viðbúinn og rak
hnefann í andlitið á stóra mann-
inum. Það heyrðist glamur þeg-
ar gleraugu Careys duttu á
gangstéttina og mölbrotnuðu.
— Takið negrasleikjuna í
gegn!
Tom reyndi að opna dymar,
en hann var ekki nógu snöggur.
Carey hafði náð taki á fótunum
á honum og reyndi að fella
hann. Tom reyndi að losa sig
og tók ekki eftir manninum sem
kominn var á vettvang.
Phil Donger lyfti hnénu. Hann
keyrði það upp á milli fóta
Toms og Tom rak upp öskur,
en áður en hann náði að falla,
fann hann skerandi sársauka í
kjálkanum og heyrði marra í
beinum.
Síðan féll hann í götuna og lá
með andköfum og var sér að-
eins óljóst meðvitandi um að
Lorenzo Niesen var farinn að
sparka í hann, í höfuðið á hon-
um. rifin, kviðinn.
Rétt áður en hann missti með-
vitund, heyrði hann fólkið
öskra: — Drepið negrasleikjuna!
Drepið hann! og sá sem snöggv-
ast æst andlitin.
Svo rakst eitthvað oddhvast
upp í hægra auga hans og Tom
McDaniel engdist og lá síðan í
blóði sínu.
24
í draumnum var holdið á
stúlkunni rétt að byrja að rotna
þegár barið var að dyrum og
hann vaknaði. Það var ekki frú
Lambert. Það heyrði hann. Hún
barði snöggt og kurteislega.
Þetta hljóð var ákaft.
— Já?
— Adam?
Hann var með höfuðverk; eins.
og alltaf var hann þurr í kverk-
unum og hann vissi ekki al-
mennilega hvort hann var enn
sofandi og að dreyma.
— Adam, hleyptu mér inn.
Hann fór framúr, klæddi sig
í buxumar, leit síðan á klukk-
una. Hún var 9.16.
— Andartak.
Hann gekk að vaskinum, gus-
aði köldu vatni framaní sig og
drakk líka dálítið af því. Hann
tók glas úr skápnum. hellti í
það haug af Bromo-seltzer, bun-
aði á það vatni.
— Adam.
— Allt í lagi, Hann drakk
freyðandi upplausnina sem var
beizk og köld, lagði glasið frá
sér og gekk að dyrunum.
— Hver er það?
— Opnaðu dymar!
Hann þekkti röddina, þekkti
hana vel, og þó gat hann efcki
komið henni fyrir sig. Það var
ekki Shipman, það var ekki
Parkhouse. McDaniel? Nei.
— Vaknaðu!
Hann hristi höfuðið og gekk
að dyrunum.
Hann opnaði.
Lágvaxinn, kubbslegur maður
stóð í ganginum. hvorki illileg-
ur né brosandi. Hann hefði get-
að verið sextugur, hann leit út
fyrir að vera sextugur ef ekki
hefði verið fyrir hárið sem var
svart og sítt og hrokkið. Hann
var með homspangargleraugu.
Adam brosti alveg steinhissa.
— Sem ég lifandi! sagði hann.
— Þú ert ekki árisull, sagði
Max Blake. — Má ég koma inn?
— Hvað þá? Jú auðvitað,
auðvitað! Fyrirgefðu. Ég ætlaði
ekki — tja. ég trúi bara ekki
mínum eigin augum, það er allt
og sumt! Hvað í ósköpunum
ertu að gera hér?
Kubbslegi maðurinn gekk mn
fyrir. Hann var klæddur sport-
jakka og gráum fauelsbuxum
Svörtu skómir vom gljáburstað-
ir. — Á leiðinni til New York,
sagði hann og horfði á Adam.
— 1 leyfi?
— Nei. Teymdur.
Adam hristi höfuðið aftur og
hló. Gamli taugaóstyrkurinn var
aftur að grípa hann; einhver
feimni, sem hann skildi ekki í
fyrstu, en áttaði sig svo á: hann
hafði aldrei fyrr séð Max Blake
nema i kennslustofunni eða
heima hjá sér og honum veitt-
ist erfitt að hrífa manninn úr
umhverfi sínu.
— Þú ert þá á hraðri ferð, eða
hvað? sagði hann og tróð skyrt-
unni niður í buxumar. — Ég
vildi að ég gæti boðið þér
drykk —
Blake svaraði ekki; það var
einkennandi fyrir hann. Hann
leit með vanþóknun kring-
um sig i herberginu, síðan á
Adam aftur.
— Þú lítur illa út, sagði hann.
— Tja. ég hef haft mikið að
gera.
— Já.
— Fékkstu bréfin frá mér?
Blake leit sem snöggvast á ó-
hlaðna byssuna sem lá á komm-
óðunni. Eins og venja hans var,
tautaði hann eitthvað oskiljan-
legt fyrir munni sér og með
hægri þumalfingri færði hann
stóra steinhringinn sem hann
bar á baugfingri hægri handar
upp og niður, upp og niður.
Hann leit á rúmið, gekk síðan
að glugganum. lyfti tjaldinu og
horfði út.
Þannig höfðu liðnu kvöldin
með honum ævinlega byrjað.
Fáeinar ruglingslegar athuga-
semdir, síðan hafði Blake komið
lagi á hugsanir sinar og Adam
hafði beðið þess að hann léti
þær í ljós. í huganum var hann
aftur staddur í stóru setustof-
unni i Westwood með þykícu
tjöldin dregin fyrir og þúsund-
binda bókaskápana og bækumar
allar úr kápunni, titlamir hálf
útþurrkaðir („Ekkert er eins öm-
urlegt i bókasafhi og bækur í
fínu standi“; ,,Það er ekki hægt
að éta kalkún án þess að eyði-
leggja á honum fjaðrimar!“) og
bandóðir kettimir, Aleister og
Crowley, klifrandi yfir hann og
fellandi hár; og Max í stóra leð-
urstólnum sem var ögn hærri
en hinir stólamir og var svo há-
sætislegur að einu sinni þegar
Max hafði brugðið sér fram fyr-
ir, hafði Adam stolizt til að
tylla sér í hann og fyllzt hug-
rekki og sjálfstrausti; Max sem
kom með einhverja ályktun eða
fullyrðingu („Mér virðist aðal-
meinið í veröldinni í dag vera
það. að ástinni er gert of bátt
undir höfði!“), kryfja síðan full-
yrðinguna til mergjaw af mikilli
leikni og mælsku, neyða þig til
að koma með andmæli og skera
þig niður við trog með einni
mergjaðri setningu; og lyktin —
kaffið í silfurkönnunni, kiydd-
að áleggið á samvizkunum, sem
fram voru bomar klukkan niu,
ilmsmyrslið sem Max notaði
ævinlega. minnti á rakáburö, en
þó ekki karlmannlegt; samt hélt
Adam ekki eins og Preston
gerði, að Blake væri kynvilling-
ur — ef það væri satt, þá hefði
hann átt að vita það, því að þeir
höfðu oft verið saman einir. En
samt var hann undarlegur þessi
smyrslilmur. kettirnir og kven-
hatrið sem kom greinilega fram
í kennslustundunum, þegar ein-
hver stúlkan vogaði sér að bera
fram spumingu. — Skrýtið. ekki
nema það þó, sagði Press. —
Karlinn er hinseginn, það er allt
og sumt. Ég þoli hann ekki leng-
ur. Ég varð dálítið spenntur
fyrst, alveg eins og þú, og ég
neita því ekki að karlinn er
skýr — kannski snjall — en
það eru bara fleiri snjallir. Það
er alls ekki svo sjaldgæft fyrir-
brigði. Heyrðu, fyrst hann er
svona eldklár níhilisti. af hverju
er hann þá ekki forríkur, skil-
urðu? Af hverju í ósköpunum
hangir hann við þennan ómeriti-
lega háskóla og kennir strák-
lingum stjómmálasögu? Af
hverju er hann ekki úti í heimi
að kenna kónginum í Sarabíu að
leggja undir sig heiminn? Það
er vegna þess að hann er gervi-
karl. Og hann hefur slegið íyki
í augun á þér. Og það er allt
og sumt. Þú ert ekki vitund æst-
ur að sjá. — Ég er ekkert æstur,
Press, hafði hann sagt. — Ég er
bara dálítið dapur. Að mínu á-
liti hef ég ekki misst vin; ég hef
eignazt kunningja. — Á einu
andartaki endurlifði Adam þetta
liðna atvik.
Síðan útilokaði hann Preston
Haller úr huga sér og sagði:
— Ferðu fljúgandi?
Max Blake sneri sér frá
glugganum. — Já, sagði hann.
Það var einhver svipur á and-
liti hans sem Adam gat ekki
áttað sig á. Hann var nýr. —
Ég er með dálítið í deiglunni,
sagði hann. — Bók. Hún út-
heimtir allvíðtækar rannsóknir
og talsverða vinnu. Þess vegna
verð ég óhjákvæmilega að út-
vega mér aðstoðarmann. Ég bef
komizt að þeirri niðurstöðu að
þú værir eins góður og hver
annar í það starf.
— Jæja, sagði Blake hrana-
lega. — Hefurðu áhuga eða
ekki?
— Áhuga? Auðvitað, sagði
Adam. — Ég á við, mér er þetta
mjög mikill heiður og ég met
það mikils —
— Láttu þá niður i töskumar
þínar. Blake togaði upp ermina
og leit á armbandsúrið sitt.
— Ég vildi helzt að við gætum
komizt af stað eftir hálftima.
Það fer flugvél frá Faxragut kl.
12.40.
— Hæ, bíddu andartak. Max!
Andartak.
— Ég hef engan tíma til að
bíða, sagði Blake, allra sízt i
svona ömurlegu umhverfi. Hvort
sem þú vilt vinna með mér. eð
bókinni eða ekki. Ef þú vilt það,
þá hættirðu að fmssa og gapa
fyrir framan þennan spegil,
pakkar niður undir eins og fylg-
ir mér til New York. Ef þú
hefur ekki áhuga á að leggja
nafn þitt að veði ásamt Mpx
Blake, nú þá —
— Max, fékkstu ekki bréfin
mín?
— Ég fékk þau.
— Jæja, ég á við — þú last
þau, var ekki svo?
Kubbslegi maðurinn hélt á-
fram að fitla við hringinn sinn.
— Jú, jú, sagði hann.
Ætla að fá kvöldblaðið.
Gígí ber það eins og venjn-
lega.
Mér er ekki viðbjargaadL
Hata þetta verk.
Ósköp hefur Andrés önd
slæman smekk á dagblöðum.
Þetta er eina dagblaðið,
sem hefur Iím í prentsvert-
unni.
S K OTTA
Ég aðvara þig Jói. Hún hcfur ekki borðað neitt í allan dag.
Verkamenn
óskast i fasta vinnu nú þegar. — Upplýsingar
hjá verkstjóranum.
H.F. KOL OG SALT.
Framkvæmdastjóri
Staöa framkvæmdastjóra við Tollvörugeymsluna
h.f. er laus til umsóknar. — Umsóknir sendist
Tollvörugeymslunni h.f.
Pósthólf 1303 fyrir 15. okt. n. k.
TOLLVÖRUGEYMSLAN H.F.
— Reykjavík.
Raforkumálaskrífstofan
óskar að ráöa sendisvein strax, hálfan eöa allan
daginn.
Upplýsingar á skrifstofunni Laugavegi 116, sími
17400.
Raforkumálaskrifstofan
Skrífstofur vorar
verða lokaðar eftir hádegi í dag vegna jarðar-
farar.
H. F. JÖKLAR
Aðalstræti 6.
/
fc