Þjóðviljinn - 25.10.1963, Blaðsíða 10

10 SlöA
ÞJÓÐVILJINN
Föstudasur 25. október 1963
S K OTTA
Já, dóttir mín er heima, en ísskápurinn er tómur . . . viltu ^amt
koma inn?
bridge
lagað, sagði herra Turner, und-
ir venjulegum kringumstæðum.
Phillip Morgan ílugforingi í
flughemum mátti fara á faetur
í fyrsta skipti, tveim dögum áð-
ur en Brent liðþjálfi var flutt-
ur burt af stofunni og færður
til London til yfirheyrslu. Haim
hefði aldrei átt að liggja á
fangastofu og honum grandist
þetta geysilega. Hann var tekínn
úr ílaki Hudsonvélarinnar með
brotinn fót og þrjú brotin rif
og fluttur ásamt hinum í litla
stofu á Penzance sjúkrahúsinu.
Þegar það kom á daginn að
hinir tveir sem eftir lifðu voru
fangar, var vörður settur við
stofuna, en það var ekfcert ann-
að rúm til handa Morgan flug-
foringja, svo að hann varð að
vera þama kyrr. Og í uppeldis-
legu tilliti hafði hann býsna
gott af því.
Hann var tuttugu og tveggja
ára gamall; skólinn og flugher-
inn höfðu gert hann það sem
hann var. Hann hafði ekki aðra
reynslu að baki; stóð ráðþrota
ahdspaenis hverju vandamáli
sem hann hafði ekki lært að
leysa á skólanum eða flughern-
um. Faðir hans hafði verið
bankastarfsmaður í Kensington
og dáið þegar hann var dreng-
nr; móðir hans var rúmföst og
bjó í Ladbroke Square á mörk-
um betri borgarhluta í London.
Þar dvaldist hann skólaleyfi sín
og græddi lítið á; þegar stríð-
ið skall á, gekk hann í flugher-
inn sem flugmaður. Þar þrosk-
aðist hann töluvert; árið 1940
var hann settur á námskeið fyr-
ir orustuflugmenn. Vorið 1941
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu og
snyrtistofa STEINTJ og DÖDÖ
Laugavegi 18 ni. h. flyftal
SlMI 24616.
P E B M A Garðsenda 21.
SlMI 33968. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa.
Dðmurl Hárgreiðsla við
ailra hæfi
TJARNARSTOFAN.
Tjamargötn 10, Vonarstrætis-
tnegin. — SlMI 14662.
HARGREIÐSLUSTOFA
AUSTURBÆJAR
(Maria Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13 — SlMI 14656
— Nnddstofa á sama stað. —
flaug hann Spitfire-vélum yfir
Englandi. Eftir það var hann
þrjá mánuði á jörðu niðri; árið
1942 flaug hann í Norður-Afr-
íku og fékk viðurkenningu. Eft-
ir þetta mátti hann velja sér
starf; hann kaus að fljúga flutn-
ingavélum; hafði einhverja ó-
Ijósa hugmynd um að slíkt gæti
komið honum að gagni eftir
stríðið. Sem slíkur flaug hann
sem aðstoðarflugmaður á Hud-
sonvélinni.
Hann var óreyndur og fáfróð-
ur unglingur, en hann gat flogið
flugvél með prýði. Hann kom
að Comwall-ströndinni þennan
sumardag í sjöhundruð feta
hæð og lækkaði óðum á lofti,
10
því að annar hreylillinn var
ónýtur og hinn laskaður. Bak-
við hann voru dánir og deyjandi
menn: í sætinu við hlið hans sat
flugstjórinn líflaus og slóst öðru
hverju fram á stýrið, svo að
Morgan varð að halda líkinu í
skefjum með annarri hendi og
flugvélinni með hinni. Samsíða
honum flugu tvær Spitfirevélar
úr hópnum sem unnið hafði á
árásarvélinni; þær flugu með
húddin opin, og flugmennimir
horfðu á flugvélarflakið sem
þeir voru að leiðbeina án þess
að geta nokkuð gert til bjarg-
ar. Og þó var návist þeirra ein
mikil hjálp. Plhil Morgan var
fyrst og fremst Spitfire flug-
maður; hann var hrifinn af
Spitfirevélum, návist þeirra var
honum huggun x erfiðleikunum.
Þar serri hann kom að strönd-
inni eru klettamir næstum þrjú
hundruð feta háir; þegar hann
kom yfir engin var hann naum-
ast nema fjögur hundruð fet
fyrir ofan þau. í nágrenninu
voru flugbrautir, en hann var
svo lágt á lofti og læfckaði óð-
um, svo að hann þorði ekki að
beygja í áttina til hinnar næstu;
hann vissi að beygjan yrði til
þess að hann lækkaði enn. Hann
kæmi alla vega niður eftir
nqkkrar míriútur; hann yrði að
lenda beint af augum og innan
næstu fimm mílna. Það var
ekki um margt að velja; akur-
inn sem hann valdi var afgirt-
ur með steinvegg. Hann var svo
sem tvö hundmð metra langur,
ekki líkt því nógu langur til
að magalenda Hudsori-vél, en
mörkin lengra burtu sýndust
vera limgerði og handan við þau
annar akur. Hudson-vélin kom
með belginn niður í grasið
fimmtíu metrum frá gerðinu og
hægði ögn á sér áður en húri
kom að steinveggnum sem lim-
gerðið huldi. Þegar Morgan flug-
stjóri vaknaði, var hann á spít-
ala og í næsta rúmi við hann
svartur hermaður úr Banda-
ríkjaher. Þetta tók hann sem
persónulega móðgun.
Hann létti á hjarta sínu við
Tumer kaptein, þegar hann kom
til hans í fyrsta sinn. Þegar
hér var komið var búið að taka
umlbúðimar frS hægra auga
Turners og han-n gat séð dálít-
ið með því, þótt það væri mjög
blóðhlaupið og hann verkjaði
í það ef hann hafði það opið
lengi; þess vegna var hlífin
ennþá höfð í kringum rúmið
hans. Morgan flugforingi gat
því talað við Tumer í eins kon-
ar næði; þótt hann vissi að
svertinginn gæti heyrt allt sem
hann sagði, þá gerði hlífin þetta
einkasamræður.
Næstum hið fyrsta sem hann
hóf mál-s á var þetta nærtæka
vandamál. Eftir að þeir höfðu
skipzt á nöfnum, sagði hann:
— Heyrðu, vinur, veiztu að það
er negradjöfull í stofunni með
ofckur?
Hreyfingarlaus í rúminu sagði
Turner; — Ég veit það. Brerit
sagði mér það. Er hann ekki
hérna núna?
— Hann er í næsta rúmi við
mig. Mér finnst það einum of
langt gengið í fjandans ósvífn-
inni. Ég ætla að skrifa Flug-
málaráðuneytinu bréf út af
meðferðinni á mér hérna.
— Þeir hafa verið ágætir við
mig, sagði herra Turner.
Morgan sagði: — Já, ég veit
gamli, en það er dálítið öðra
máli að gegna með mig. Hann
hikaði andartak og sagði síð-
an: — Ég á við, í rauninni er
engin ástæða til að hafa vörð
um mig. Það er í rauninni
fjandans móðgun að hafa vörð
við dyrnar á stofunni. Og að
setja okkur svo á stofu með
lægra settum hermönnum — það
er fulllangt gengið, jafnvel þótt
það sé þröngt hjá þeim. Við
tveir ættum að vera í liðsfor-
ingjastofu. Og ofaná allt sam-
an sikella þeir negrablófc inn til
okkar, það er eirium of mikið.
Ég sagði það við hjúkrunarkon-
una og lækninn lika.
—• Hvað sögðu þau?
— Læknirinn var með fjand-
ans merkilegheit. Sagði að þetta
væri sjúkralhús fyrir óbreytta
borgara og við værum allir
héma af sömu ástæðum. Hann
sagði, að ef hann heyrði
minnzt á þetta framar, myndi
hann kæra það fyrir flughem-
um og segja þeim að hirða mig
héðan, hvort sem ég þyldi flutn-
inginn eða ekki. Ég vildi óslka
að hann gerði það. Þetta er hel-
vdti hart, finnst þér ekki?
— Synd og skömm, sagði
Tumer vélrænt. — Hvað er
svertinginn annars að gera
héma? Hann var ekki með okk-
ur í Hudson-vélinni, eða hvað?
— Nei — hann er staðsettur
einhvers staðar hérna í grennd,
með bandaríska hemum. Fór inn
í loftvarmabyrgi og skar sig á
háls, rétt hjá spítalanum héma,
vegna þess að herlögreglan var
á hælunum á honum fyrir eitt-
hvað. Nú er hann allur í kýl-
um og með hita allan tímann.
Blóðeitrun eða eitthvað, segja
þeir, en það mætti segja mér
að það væri kynsjúkdómur.
Allir niggarar er-u með kynsjúk-
dóm. Þú ættir að vara þig,
gamli — láttu þá ekki gefa þér
bolla eða neitt sem hann hefur
notað. Þessi blók ætti alls ekki
að vera í þessari deild.
Hann þagnaði og sagði síðan:
— Hann ætlaði að lána mér
blað um daginn sem hanm hafði
verið að lesa og anda yfir það
allt saman. Ég var fljótur að
láta hann heyra það.
Hann átti líka að lesa sann-
ar mannraunasögur fyrir Turn-
er kaptein og eins og Brent lið-
þjálfi, þótti honum þær mesta
torf. — Ég vildi að þeir hefðu
eintak af Flugvélinni eða Fl-ug-
málum, sagði hann. — Ef við
værum í almennilegum herspít-
ala en ekki í þessari rottuholu,
þá hefðu þeir þau og banda-
rí-sku útgáfurnar líka. Hann upp-
hóf langt mál um kosti Spitfire-
vélanna fram yfir Mustangvél-
arnar og Turner kapteinn fór
að móka.
Hanm gat ekki talað um neitt
nema flugvélar auk hinna und-
arlegustu skóladrengjafordóma.
Hann kallaði alla útlendinga
dagóa og setti þá alla undir
einn hatt hvað snerti siðleysi
og fyrir herra Turner voru
þessar skoðanir nýstárlegar,
enda hafði hann ekki notið
fræðsl-u í enskum framhalds-
skóla. Hann þóttist hafinn yfir
þessa dagóa, vegna þess hve
lágar kröfur þeir gerðu til lífs-
ins og hann þóttist hafinn yfir
bandaríkjamennina vegna þess
að þeir græddu of mikið. Hann
áleit peningagrams mjög au-
virðilegt, enda hafði hann sjálf-
ur aldrei þurft að standa í slíku.
Hann var enginn heimskingi, én
hann var algerlega óþroskaður
og staða hans í flughemum sem
hafði gert hann að yfirmanni, án
verulegrar fyrirhafnar af ha-ns
hálfu, hafði 'gert hann furðu-
legan seobb. Hann var bama-
legur í fáfræði sinni og aumk-
unarverður eins og bam í mis-
tökum sínum.
Eitt sinn sagði haon: — Ert
þú giftur?
— Já, sagði Turner. — Ég
giftist í byrjun strlíðsins.
— Þú hefur þá þekkt hana
fyrir stríðið?
— Við unnum á sömu sfcrif-
stofu, sagði herra Tumer. — Svo
fómm við að fara saman út á
kvöldin og eftir nokkra stund
gengum við í hjónaband. Það
var í október 1939, rétt áður
en ég gekk í herinn.
— Er það? Pilturin-n starði á
hann. •— Það hlýtur að hafa
verið skrýtið að vinna á sömu
skrifstofu og hún.
— Ég veit ekki.*-Það-" Var-
kannöki dálítið traflaridi.
— Flestir kynnast kærustiun-
um sínum í partýum, er það
ekki? sagði fl-ugmaðurinn.
— Þannig hitti ég Joyce. Og
það var nú partý í lagi! í
Nautinu í Stevenage. Við vorum
öll alveg blakuð.
— Þú ert þá giftur? spurði
herra Turner. Pilturinn virtist
svo ungur.
— Ég er giftur, svaraði hann.
— Það er rúmlega ár síðan, áð-
ur en ég fór í aðra ferðina
mína. Það var dálítil hreykni
í rómnum.
— Það var ljómandi, sagði
herra Turner. — Eigið þið nokk-
ur böm ennþá?
— Nei, nei, sagði pilturinn.
— Joyce er ekki svoleiðis. Hún
þarf að hugsa um starfið. Hún
er á sviðinu. Hún er ægilega
fín.
Herra Tumer sagði: — Áttu
mynd af henni?
Morgan var mjög ánægður.
Hann haltraði yfir stofuna og
sótti veskið sitt í náttborðs-
skúffunni, kom með það til
Turners og sýndi honum mynd
undir sellófanihlíf. Herra Tumer
tók við henni og hélt henni
á ská móti ljósinu og horfði á
hana með betra auganu. Hún
var af mjög glæsilegri og eggj-
Eitt af því, sem hægterað
kalla sameiningartákn allra
bridgespilara er það, að þeir
vilja allir vinna. Að tapa er
móðgun við spilakunnáttu
þeirra. sem þó oftast er minni
en þeir sjálfir halda.
Ég er engan veginn frá-
brugðinn fjöldanum að þessu
leyti, en ég vil halda því
fram að ég sé ekki eigin-
gjam í þessu tilliti. Ég er
alveg ánægður að ljúka síð-
ustu rúbertunni með fjórum
hjörtum redobluðum án þess
að vinna yfirslag. En því var
ekki að heilsa með suður í
eftirfarandi spiH:
N
__________A-...D-J.-3_______ ,
V A-G .
♦ G-4-3
♦ A-K-D-G-5
V A
A G-9-4 A A-10-7-6
V K-5-4-2 V 8
♦ A-K-10-8 4 D-9-7-6-2
A 8-2 4. 10-4-3
S
A K-8-5
V D-10-9-7-6-3
♦ 5
4» 9-7-6
Norður opnaði á einu laufi
og suður sagði þrjú hjörtu.
Eflaust hugsaði hann þetta
sem hindranasögn og vonaði
að norður myndi segja pass,
en maður hafði ekki rönt-
genaugu og lyfti í fjögur.
Vestur dirfðist að dobla, en
norður hafði síðasta orðið og
redoblaði.
Vestur spilaði út tígulkóng
og síðan ásnum. sem suður
trompaði. Sigurglaður yfir
væntanlegum sigri spilaði
sagnhafi hjartasexi og svín-
aði gosanum. En þegar hjarta
ásinn upplýsti 4-1 leguna dró
ský fyrir sólu. Að trompa sig
heim á tígul þoldi hann ekki
og því spilaði hann spaða
í þeirri von að austur aetti
ásinn.
Ætlunin var að drepa á
kónginn, sækja hjartakóng-
inn, trompa tígulinn til bakaj
taka trompin og laufslagina.
En vestur hafði sínar eig-
in hugmjmdir um þetta. Þeg-
ar hann fór inn á hjarta-
kónginn, spilaði hann spaða-
gosa og hnekkti þar með spil-
inu.
Með hjartasvínuninní kvað
sagnhafi upp sinn eiginn
dauðadóm. Auðvitað á haxm
að drepa á hjartaásinn í
fyrsta slag og drepa síðan
hjartagosann með drottning-
unni. Þessi spilamennska gef-
ur 1230 stig og skattfrjáls að
auki.
Bridgefélag Reykjavíkur
gengst fyrir nýjung. sem
gengur undir nafninu „for-
gjafarkeppni". Era þetta fasfc-
ar tvimenningskeppnir á
þriðjudagskvðldum, sem eru
opnar öllu bridgefólki. Er
þetta einstakt tækifæri fyrir
fólk. sem langar til þess að
kynnast keppnisibridge, án
þess að binda sig í mörg
kvöld. Þessar keppnir em
„emskvöldakeppnir“ og eins
og nafnið bendir til fá ný-
liðamilr forgjölf sem| gerir,
þeim kleift að vinna, ef
heppnin er með. Margir af
beztu bridgespilurum lands-
ins eru tíðir gestir í þessum
keppnum og það eitt ætti að
hvetja fólk til að fjölmenna.
Spilað er í hinum vistlegu
húsakynnum Hafnarbúða.
Stáleldhúshúsgögn
Borð kr. .. 950.00
Bakstólar kr. 450.00
Kollar kr. ..145.00
Fomverzlunin Grett-
isgötu 31.
Viltu losa ruslafötuna um
leið og þú ferð Lúövík
fraendl
Komdu þá með hana í hveiL',i,
ég verð að vera kominn í
ræðustólinn eftir 10 minútur.