Þjóðviljinn - 01.12.1963, Blaðsíða 10

10 SIÐA
ÞlðÐVILIINN
Sunnudagur 1. desember 1963
árla morguns sæll og endur-
nærður. Þaðan sem hann lá gat
hann séð garðinn útum opinn
gluggann og bakvið hann appel-
sínutré. éldtré og skóginn há-
vaxinn og dökkgrænan. Lát-
skrúðug blómin, blár himinninn,
fyrstu sólargeislamir og tifandi
skógarrottumar hrifu hann;
honum þótti þetta himneskur
staður og ekki spillti vissan um
það að Nay Htohn svaf undir
þessu sama þaki. Honum fannst
allt í einu sem hún myndi koma
samstundis, ef hann fengi mar-
tröð og ræki upp óp. Við til-
hugsunina um það, féll hann
aftur í mók og svaf i klukku-
6tund í viðbót.
Morgunverðurinn var sams-
konar málsverður og þau höfðu
fengið kvöldið áður, hrísgrjón og
krydd og te handa Morgan. A
eftir sat hann úti á veröndinni
og reykti vindil, en síðan fannst
honum hann vera fær i allan
sjó og gekk út á götuna til að
svipast um.
Nay Htohn kom hlaupandi á
eftir honum. Hún sagði; — Þú
átt ekki að ganga; þú átt að
hvíla fætuma.
— Eg þarf lika að hvíla á mér
bakhlutann, sagði hann. — Auk
þess langar mig til að sjá mig
um.
Hún sagði: — Má ég koma
með þér? Hún hikaði. — Sumir
landar mfnir eru kviðafullir
yfir endurkomu Bretanna. Þú
ættir að hafa einhvem með þér
sem getur talað mál þitt og túlk-
að fyrir þig.
Hann sagði; — Komdu þá.
Hvað er gata á burmversku —
til dæmis þessi gata sem við
göngum núna?
Þau gengu gegnum brunn-
inn og ömurlegan miðbæinn.
Karlar. konur og böm höfðust
Hárgreiðslan
r Hárgrelðsln og
snyrtlstofa STEINT7 or DÖDrt
Laugaveei 18 III. h. flyfta)
SÍMI 24616.
P E R M A Garðsenda 21.
' SÍMI 33968. HárETeiðslu- ne
snyrtlstofa.
Dðmurf Hárgreiðsla við
ailra hæfl
TJARWARSTOFAN.
TjamarBðtu 10. Vonarstrætis-
tnegin. — SfMI 14662.
HARGREIÐSLDSTOFA
ADSTDRBÆ.IAR
fMarfa Guðmundsdóttirl
Laugavegi 13 — SÍMI 14656
— Nuddstofa á sama stað. —
við í rústunum; sumir höfðu
sett upp smápalla til að selja
dálítið grænmeti eða ávexti.
Flugmanninum þótti þetta öm-
urleg sjón; ekkert var gert til
að hjálpa þessu fólki, því að
enginn var til taks til að hjálpa.
Það var engin neyð að sofa úti
meðan veðrið var svona milt, en
innan hálfs mánaðar myndi
monsúnninn skella á. Hann
minntist á þetta við Nay Htohn.
— Hvað gerir það? spurði hann.
— Er ekkert skýli handa þeim?
Stúlkan yppti öxlum. — Ekk-
ert. Þau reyna að byggja sér
33
kofa — sjáðu, þama er maður
að byggja einn. En það er lítill
bambus og pálmalauf 1 nágrenn-
inu — hér er of fjölmennt. Það
verður mikil hitasótt þegar regn-
ið skellur á og fólkið hefur
ekkert skjól.
— Það er slæmt. Getur það
ekki fengið bambus og efnivið
upp ána?
Stúlkan sagði: — Það eru eng-
ir bátar eftir. Morgan vissi að
þetta var satt. Með fram öllum
árbakkanum frá Yandoon höfðu
legið ónýtir og laskaðir bátar,
sumum höfðu Japanimir sökt,
öðrum brezki flugherinn.
— Það eru meira en þrjátíu
tonn af bárujámsplötum 1 Taun-
saw, en það er enginn möguleiki
á að koma þeim hingað, sagði
hún. — Það eru engir vörubílar
eftir og Japanimir hirtu megn-
ið af uxavögnunum.
— Hvar er Taunsaw?
— Sextíu kílómetra héðan,
niður með jámbrautinni til Bass-
ein. Þar er breitt gljúfur og
brúna yfir það sprengdu RAF í
janúar.
— Hvað er að jámbrautinni?
spurði flugmaðurinn.
— Ég veit það ekki. Hún hef-
ur ekki starfað í þrjú ár, síð-
an Bretamir fóru.
Flugmaðurinn spurði: — Er
allt í lagi með teinana? Ég á
við, að það hlýtur að vera til
einhver ganghæfur vagn. Ef það
em bárujámsplötur þama í
Taunsaw, gætum við þá ekki
hóað saman mönnum og fengið
þá til að ýta vagni þangað og
sækja farm?
Hún leit á hann undarlegu
augnaráði. — Það kynnu að
vera Japanir neðar við brautina.
Hann brosti til hennar.
— Kannski — og kannski er
Sjálfstæðisher Burma þar og lít-
ur eftir þeim. Við skulum Hta
á lámbrautina.
Vagnar stóðu á uppgrónum
teinunum. flestir höfðu orðið
fyrir skotum en sýndust þó
sæmilega nothæfir. I vélaskýl-
inu voru þrjár eimreiðar, ryðg-
aðar og illa útlítandi, dapurleg-
ar að sjá. I öllum voru tvær
gapandi holur sitt hvoru megin
við ketilinn. Augljóst var að
þama vantaði hluta en flugmað-
urinn vissi ekki hvaða hlutar
það voru né hvert hlutverk
þeirra var. Gufuvélar voru hon-
um lokuð bók um þær mundir.
— Þama hefur einhver fikt-
að við þær, sagði hann.
Burmabúi klæddur longyi og
vesti hafði fylgt þeim eftir inn
í skýlið og sagði nú eitthvað.
Nay Htohn spurði einhvers og
þau töluðust við nokkra stund
meðan Morgan beið. Loks sneri
hún sér að honum og sagði:
— Hann segir að þessir hlutar
hafi verið teknir úr þegar Bret-
amir fóru burt og lestarst.iórinn
hafi sagt Japönunum að Bret-
amir hafi tekið þá með sér.
Hann segir að það hafi ekki ver-
ið satt; lestarstjórinn hafi sjálf-
ur falið þá.
— Hvar er lestarstjórinn?
Hún spurði manninn. — Hann
er dáinn. Hann vann á viðgerð-
arverkstæði í Insein og fórst í
loftárás.
— Hvaða vandræði. Flugmað-
urinn hugsaði sig um andartak.
— Veit hann hvaða hlutar þetta
voru eða hvar þeir eru niður-
komnir?
Hún spurði og sagði svo:
— Hann veit ekki meira en
þetta. Hann er bara maðurinn
sem hreinsar vagnana.
— Eru nokkrir lestarstarfs-
menn eftir í Henzada?
Hún spurði aftur. — Hann
segir að þeir hafi verið sendir
i Rangoon að vinna við aðal-
línuna.
Morgan sagði aftur: — Hvaða
vandræði. Það var ekkert við
þessu að gera og þau sneru við
og héldu heim í húsið aftur.
Þegar þangað kom voru fætum-
ir á honum mjög bólgnir og
hann var feginn að geta lagt þá
upp á stól úti á veröndinni. Nay
Htohn sagði: — Þetta er mjög
merkilegur stóll. Þetta er stóll
japanska herforingjans.
Hann brosti. — Það er mikill
heiður.
Hún færði honum vindil og
síðan hagræddi hún sér á gólf-
inu hjá honum með handavinnu.
Hann leit á hana og sá að hún
var að staga í upplitaðar og
slitnar buxumar af hermanna-
búningi hans, sem nú var búið
að þvo og pressa. Hún var að
gera við litla rifu með smá-
gerðum spomm og notaði þráð
úr efninu sem hún hafði rakið
úr við saum.
Hann þakkaði henni fyrir og
hún sneri blússunni við. Hún
hafði verið vandlega þveginn og
vængimir og höndin komu skýrt
fram á upplituðum dúknum.
— Segðu mér hvað þetta táknar,
sagði hún.
Hann sagöi henni frá vængj-
unum og hvemig menn fengju
þá og lýsti fyrir henni starfinu
við flugið. — Og þetta, sagði
hún. — Eru þetta ekki heiðurs-
merki?
Hann sýndi henni stjömuna
frá 1940 og sagði henni hvað
hún táknaði. Þá benti hún á
hina. — Og þetta?
— Þetta er flugkrossinn, sagði
hann. — Hann táknar ekkert
sérstakt. Þeir senda hann út
með skömmtunarseðlunum.
Hún leit hikandi á hann.
— Fá allir hann?
Honum varð allt í einu ljóst
hvað hann neitaði henni um
mikla ánægju. — Ekki allir,
sagði hann vandræðalega.
— Maður fær hann ef maður er
heppinn.
Hún var hissa. — Hvemig
heppinn?
— Nógu heppinn til að halda
lífi, sagði hann.— Nógu heppinn
til að komast aftur heim.
Hún sagði hægt: — Er hann
veittur fyrir mikið hugrekki?
Hann ók sér vandræðalega í
sætinu. — Ekki beinlínis. Hann
er veittur ef manni tekst eitt-
hvað sem er erfitt.
— Og hættulegt?
— Og hættulegt. En manni
finnst ekkert merkilegt að fá
hann. Sumir gera miklu meira
án þess að fá neitt.
— Segðu mér frá því, sagði
hún. — Hvað var það sem þú
gerðir?
Hann sagði henni það og hún
hlustaði á hann með galopin
augu. þar sem hún kraup með
hannyrðirnar á hnjánum. Loks
sagði hún: — Hver afhenti þér
hann? Er einhver athöfn.
— Maður fær hann hjá kóng-
inum, sagði hann. — Hann af-
hendir hann í Buckhaminghöll.
Hún sagði lágt: — Áttu við að
konunglegi keisarinn afhendi
hann? Sástu hann sjálfur?
— Hvort ég sá! Hann mældi
hann í og kom ekki prjóninum í.
Hann sagði: Fyrirgefðu hvað ég
er mikill klaufi!
Hún starði á hann. — Sagði
konunglegi keisarinn þetta við
Þig?
— Já. Mér fannst það ósköp
alþýðlegt af honum.
— Hvað sagðir þú?
— Tja, ég sagði víst: — Allt
í lagi, eða eitthvað svoleiðis.
Hún þagði andartak. Svo sagði
hún: — Er þér sama þótt ég
segi honum föður mínum þetta?
— Ef þú endilega vilt. Hann
hikaði. — En láttu það samt
ekki fara lengra. Ég á við, þetta
skiptir svo litlu máli, skilurðu.
Það er alveg satt.
Hún horfði á hann og brosti
ögn við. — Ég held það geri
það. sagði hún. Ég held það
skipti töluverðu máli.
Hann skipti um umræðuefni.
— Eg vildi gjaman fara aftur
{ þessi föt þegar þú ert búin að
gera við þau, sagði hann.
— Það er betra að vera í ein-
kennisbúningi.
Stúlkan sagði: — Það tekur
ekki langan tíma.
Hann sat og hugsaði og virti
sér fimlegar hreyfingar hennar
þar sem hún sat við saumana.
— Þessi lestarstjóri, sagði hann.
— Átti hann heima héma? Ég
á við áður en hann fór til In-
sein og fórst?
Nay Htohn sagði: — Ég held
það.
— Heldurðu að konan hans sé
héma ennþá? Ég á við það, að
hlutimir sem hann tók úr eim-
vögnunum em sennilega í Henz-
ada. ef við gætum fundið þá.
Hún sagði: — Ég skal komast
að þvi.
Sama kvöldið áttu þau tal við
roskna burmakonu í miðri ösku-
hrúgu sem eitt sinn hafði verið
hús. Konan var málug og ill-
skeytt; Nay Htohn var hvassyrt
við hana, oftar en einu sinni
greip hún fram í fyrir henni.
— Kassinn var grafinn einhvers
staðar héma, sagði hún við
Morgan. — Undir húsinu. Hér á
milli þessara pósta.
Þau merktu staðinn, skildu
við konuna og gengu aftur heim;
eftir nokkra stund fóru þau til
baka í fylgd með tveimur mönn-
um sem bám skóflu og haka.
Eftir hálftíma vom . þeir búnir
að finna trékassann sem graf-
inn var fet í jörðu; hann var
rotinn og ormétinn, en hreyfi-
speldin sex voru vafin í striga
og vel á sig komin.
Þau sneru aftur heim til húss-
ins í góðu skapi. og mennimir
S K OTTA
Þaö stendur ekkert í Tízkubókinni um aö maöur megi ekki vera
9tá föstu“ með tveimur strákum í einu.
JT
Asprestakal/
Stuðningsmenn SÉRA JÓNASAR GÍSLASONAR,
umsækjanda um Ásprestakall, hafa á kjördegi
skrifstofu í GAMLA KOMPANÍINU H/F, SÍÐU-
MÚLA 23, sími 36500 (3 línur).
Þeir sem vilja stuðla að kosningu hans, eru beðn-
ir að hafa samband við skrifstofuna, sem veitir
nánari upplýsingar og fyrirgreiðslu við kosning-
una. — BÍLASÍMI 36500.
Stuðningsmenn.
Grensásprestakal/
Stuðningsmenn FELIX ÓLAFSSONAR hafa skrif-
stofu á kjördag að Hvassaleiti 151. Beiðnum um
upplýsingar eða bíla svarað í síma 38010 og 38011.
Vinsamlegast látið skrifstofunni í té allar þær
upplýsingar, sem að gagni mega koma.
Stuðningsmennimir.
Sími 17-500
Nokkur útburðarhverfi losna um mánaðar-
mótin. — Afgreiðsla Þjóðviljans.
SVEFNSÓFAR
- SÓFASETT
HN0TAN, húsgagnaverzlun
Nrsgötu 1